Η «Ελιά» και ο... δάκος! - Του Νίκου Χατζηνικολάου

Η «Κίνηση των 58» για την ανασύσταση και την επανίδρυση του πολιτικού χώρου της Κεντροαριστεράς έρχεται σε μια στιγμή που τα παραδοσιακά αστικά κόμματα, αυτά δηλαδή που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δοκιμάζουν τα όρια της αντοχής τους. Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώνουν πλέον αθροιστικά δύναμη πολύ μικρότερη από όση είχε παλαιότερα ο ένας από τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς μόνος του. Οι πολίτες τούς έχουν «χρεώσει» την ευθύνη της χρεωκοπίας και του εγκλωβισμού της χώρας στην αδιέξοδη πολιτική της τρόικας και των μνημονίων. Ο βαθμός της ευθύνης βέβαια παραλλάσσει. Το ΠΑΣΟΚ δέχεται την αυστηρότερη κριτική, έχει καταρρεύσει δημοσκοπικά και εμφανίζει εικόνα πλήρους παρακμής και διάλυσης. Η Ν.Δ., παρά τις μεγάλες και οδυνηρές απώλειές της, συγκρατεί ακόμη ένα σημαντικό ποσοστό των παλαιών ψηφοφόρων της και παραμένει μεγάλο κόμμα, για τα δεδομένα της εποχής. Το προφανές όμως συμπέρασμα είναι ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός που σήμερα βρίσκεται στην εξουσία εμφανίζει έντονα σημάδια κόπωσης και φθοράς. Δείχνει εμφανώς αποσταθεροποιημένος. Και, κατά συνέπεια, η πιθανότητα να παραμείνει στο τιμόνι της χώρας μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές φαντάζει ασήμαντη, αν εν τω μεταξύ δεν υπάρξει κάποια σημαντική ανατροπή δεδομένων...

ΑΥΤΗ Η ΣΚΕΨΗ οδήγησε προφανώς τους περισσότερους εκ των 58, αλλά και όσους τους «ενθαρρύνουν», στην ανάληψη της πολιτικής τους πρωτοβουλίας. Θεωρούν ότι είναι ικανοί να συγκροτήσουν ένα νέο πολιτικό «πόλο» που συνεργαζόμενος μετεκλογικά με τη Ν.Δ. θα μπορούσε να «κλείσει» τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Και σε ό,τι αφορά την ανάγκη πολιτικής έκφρασης του κεντρώου χώρου, είναι βέβαιο ότι η στιγμή προσφέρεται. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική μετατόπιση της Ν.Δ. προς τα δεξιά υπό την εκλογική απειλή της Χρυσής Αυγής και ο «φόβος» που προκαλούν οι αριστερές κορώνες ορισμένων εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ στους μετριοπαθείς αστούς δημιουργούν ευνοϊκό υπόστρωμα για τη δημιουργία ενός νέου κεντρώου ή κεντροαριστερού σχηματισμού. Και χώρος υπάρχει και χρονική συγκυρία ευνοϊκή. Αυτά τα δύο, όμως, δεν αρκούν. Υπάρχουν και άλλες αναγκαίες προϋποθέσεις για την επιτυχία του εγχειρήματος. Απαιτείται, για παράδειγμα, νέα, άφθαρτη και εμπνευσμένη ηγεσία, αλλά και νέα, άφθαρτα και ικανά στελέχη. Και βέβαια απαιτείται ελκυστικό όραμα και ρεαλιστικό σχέδιο για την εφαρμογή του.

ΑΥΤΑ ΤΑ... προαπαιτούμενα δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, να υπάρχουν στην «Κίνηση των 58» για την ελληνική «Ελιά». Εκτός και αν κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα να ευδοκιμήσει νέο σχήμα στηριγμένο στον Κ. Σημίτη και στο -κατά Θ. Πάγκαλο- «Σημιταριό»... Γιατί βέβαια ο πρώην πρωθυπουργός προσπαθεί με κάθε τρόπο να «καπελώσει» τη νέα προσπάθεια. Και δεν είναι λίγοι όσοι μένουν μακρυά από τις σχετικές διεργασίες ακριβώς γι’ αυτό... Αλλωστε, τα έργα και οι ημέρες του δεν έχουν ξεχαστεί. Από τα σκάνδαλα της Siemens, των υποβρυχίων, των υπερκοστολογημένων Ολυμπιακών Αγώνων και του Χρηματιστηρίου μέχρι τα swaps της Coldman Sachs και τα «πειραγμένα» στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και από τον... θρίαμβο των Ιμίων και τις ευχαριστίες στους Αμερικανούς μέχρι την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους και την απόκρυψη της έκθεσης της Δημόσιας Επιχείρησης Πετρελαίου για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και νότια της Κρήτης, η οκταετία Σημίτη υπήρξε πραγματικά ολέθρια για τη χώρα μας... Και ο ίδιος είναι εκ των βασικών υπευθύνων της τραγωδίας που βιώνει σήμερα ο λαός μας...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ αμφιβολία ότι μια «νεκρανάσταση» του ιστορικού χώρου του δημοκρατικού κέντρου, με την ισχυρή βενιζελική παράδοση, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη για την πολιτική ζωή του τόπου μας. Ιδίως σήμερα, που έχουμε εισέλθει, όπως φαίνεται, σε μακρά περίοδο συμμαχικών κυβερνήσεων, η ύπαρξη ενός νέου κεντρώου πολιτικού σχηματισμού με ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία θα λειτουργούσε στην πολιτική σκηνή ως παράγων ισορροπίας και ως καταλύτης διεργασιών για τις ευρύτερες δυνατές συνεργασίες. Η ελληνική «Ελιά», όμως, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο αυτό αν αποτελεί κακέκτυπο ή έστω νέα έκδοση του ΠΑΣΟΚ. Ούτε αν μεταφέρει στο ιδρυτικό της DNA το σημιτικό παρελθόν. Οσοι πιστεύουν στην «Ελιά» ας την προστατεύσουν από τον... «δάκο»! Ο Σημίτης και οι σημιτοφύλακες είναι επιτέλους ώρα να αποσυρθούν οριστικά. Και βέβαια Βενιζέλος και Κουβέλης μπορούν να συνεισφέρουν αποφασιστικά στο νέο εγχείρημα αν εγκαταλείψουν τους ηγετικούς τους εγωισμούς και τους ηγετικούς τους ρόλους και ανοίξουν τον δρόμο σε νέα, άφθαρτα πρόσωπα. Διαφορετικά, μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές διατρέχουν τον κίνδυνο να βρεθούν στο πολιτικό περιθώριο. Ισως και εκτός Κοινοβουλίου. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, άλλωστε, το δείχνουν καθαρά. Και τότε μπορεί και η χώρα να βρεθεί σε κυβερνητικό αδιέξοδο, καθώς -με δεδομένο ότι η επίτευξη αυτοδυναμίας είναι πλέον εξαιρετικά δύσκολη- η μόνη λύση που θα υπάρχει θα είναι πιθανότατα αυτή του μεγάλου συνασπισμού Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ...

Real.gr