Το δώρο! - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Ήμουν πιτσιρίκος, 9-10 χρονών. Γερμανική κατοχή τότε. Φόβος, πείνα και μαυρίλα παντού σ’ όλο το νησί. Η χαρούμενη Μυτιλήνη δεν υπήρχε! Έρημη σχεδόν η αγορά . Τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και οι ελάχιστοι πελάτες, βιαστικοί και μουτρωμένοι. Παντού κυριαρχούσε η βαριά μπότα του κατακτητή. Και ήταν παραμονές Χριστουγέννων! Άλλες χρονιές τέτοιες μέρες η αγορά μας ήταν ένα ζωντανό μελίσσι από κόσμο που πηγαινοέρχονταν ψωνίζοντας. Κυριαρχούσε ο παιδόκοσμος που στριμωχνόταν μπρος στα παιχνιδάδικα διαλέγοντας νοερά παιχνίδια με την ελπίδα ότι ο Χριστούλης με τη Γέννησή του ή ο ασπρομάλλης Άγιος Βασίλης θα τους τα έφερνε απ’ τη Καισάρεια . Αυτή τη χρονιά , τότες, ούτε  όνειρα , ούτε ελπίδες για δώρα υπήρχαν , παρά μονάχα μια λαχτάρα , κάτι να βρεθεί για να σταματήσει το συνεχές γουργουρητό μια άδειας κοιλίτσας. Τα βράδια, νωρίς νωρίς στο σπίτι , στα σκοτεινά, λόγο συσκότισης , γύρω απ’ το μαγκάλι με την αναμμένη πυρήνα για ζεστασιά και για να περνά η ώρα παραμύθια ατέλειωτα απ’ τη Γιαγιά.

Παραμονή Χριστούγεννα. Άλλες χρονιές, η γειτονιά μας κι όλη η πόλη βούιζε απ’ τα κάλαντα που λέγανε τα παιδιά από πόρτα σε πόρτα κι όλα τα σπίτια μοσχοβολούσαν απ’ το άρωμα των κουλουριών και των Χριστόψωμων που έφτιανα οι Μανάδες, ενώ τα παιδιά ήταν ολόψυχα δοσμένα στο στόλισμα με παιχνίδια του Χριστουγεννιάτικου δένδρου. Εκείνη τη χρονιά όλα αυτά απουσίαζαν, έτσι μετά τα παραμύθια το καλλίτερο ήταν ο ύπνος και ίσως εκεί πολλά από εμάς τα παιδιά να έβρισκαν αυτό που λαχταρούσαν, έστω και σαν όνειρο. Ένα δωράκι !

Το επόμενο πρωί μετά τη λειτουργία ήρθε σπίτι μας ο Παππούς μου, ο πατέρας της Μητέρας μου για να μας χαιρετήσει. Στα χέρια του κρατούσε ένα χάρτινο κουτί . Την ώρα που με φιλούσε και μου έλεγε «χρόνια πολλά» μου το έδωσε λέγοντας με: Αυτό για σένα. Ήταν το μόνο που βρήκα στο μαγαζί ενός φίλου. Το άνοιξα και τρελάθηκα. Μέσα υπήρχε ένα κουρντιστό αλογάκι με έναν ερυθρόδερμο επάνω που έριχνε ένα λάσο!  Ήταν το δώρο του για τον εγγονό του. Για μένα. Για τα Χριστούγεννα . Τον γέμισα φιλιά αυτόν το τόσο γλυκό Παππού ! Το παιχνίδι αυτό το έπαιξα με αγάπη και προσοχή για αρκετά χρόνια. Όταν άρχισα να έχω άλλες επιλογές μεγαλώνοντας, το έκρυψα στη ντουλάπα μου στο πιο σίγουρο μέρος .  Μεγάλωσα, τέλειωσα το γυμνάσιο, σπούδασα, πήγα στο στρατό και μια μέρα παντρεύτηκα και λόγο εργασίας έμεινα μόνιμα στην Αθήνα. Μετά από δυο τρία χρόνια μετακόμισαν στην Αθήνα και οι γονείς μου κλείνοντας το σπίτι στο νησί .

Ανοίγοντας τα πράγματα που φέρανε από εκεί  βρήκα ξανά και το αλογάκι μου , το παιχνίδι που μου έδωσε τότε ο Παππούς, που τώρα πια δεν υπήρχε στη ζωή . Είχε πεθάνει όταν εγώ σπούδαζα.

Το έπιασα με συγκίνηση και με αγάπη και το φίλησα πολλές φορές.

Ήταν σα να φιλούσα εκείνον τον ίδιον που τόσο μου έλειπε και τόσο τον λαχταρούσα . Ήταν  το Χριστουγεννιάτικο δώρο του Παππού μου !!!...

Τι κι αν έχουν περάσει από τότε κοντά στα εβδομήντα και πάνω χρόνια; Τη συγκίνηση αυτή δεν την ξεχνώ και κάθε φορά βλέπω μπροστά μου , με τη φαντασία μου, το γελαστό και καλοσυνάτο πρόσωπο του.

Ναι, τα χρόνια περνούν και οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες φεύγουν, Φεύγουν για πάντα και σιγά σιγά ξεχνιούνται . Αλλά παιδιά και εγγόνια πάντα θα υπάρχουν και θα περιμένουν, ένα παραμύθι απ’ τη Γιαγιά κι ένα μικροδωράκι απ’ το Παππού τις Άγιες μέρες αυτές των  Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς . Κάτι που μετά από χρόνια θα τους κρατά ζωντανούς στη μνήμη τους

Οι σημερινοί Παππούδες και Γιαγιάδες , οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες του 2013  τι μπορούν να κάνουν; Καλά οι Γιαγιάδες. Αυτές μπορεί , αν ξέρουν, μπορεί να πλέξουν ή να κεντήσουν κάτι για την εγγονούλα τους . Οι Παππούδες όμως Τι;  Τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν κανένα πρόβλημα. Έμπαιναν σ’ ένα παιχνιδάδικο και έβγαιναν φορτωμένοι παιχνίδια για τα εγγόνια. Ήταν οι καλλίτεροι πελάτες αυτών των μαγαζιών κι ας μην ήσαν εργαζόμενοι. Ήταν όμως Συνταξιούχοι με λιγότερες υποχρεώσεις βέβαια από έναν οικογενειάρχη . Είχαν τη σύνταξή τους που μετά από χρόνια σκληρής  δουλειάς είχαν αξιωθεί να πάρουν για τις ανάγκες των γηρατειών τους αλλά είχαν και το δώρο Χριστουγέννων , μια ολάκερη σύνταξη ενός μηνός, με το οποίο μπορούσαν να ξανοιχτούν ακόμη και σε ακριβά δώρα για τα εγγόνια τους.  Πέρυσι μας μείωσαν το δώρο και το κάνανε 200 ευρώ όλο κι όλο. Μειώσαμε τις δαπάνες μας μιας και είχαν μειωθεί ήδη και οι συντάξεις. Αλλά πολύ περισσότερο από ότι έπρεπε γιατί δεν πήγαινε στη καρδιά μας να βλέπουμε στα ματάκια των εγγονιών μας τη λαχτάρα της αναμονής ενός Χριστουγεννιάτικου δώρου απ’ το Παππού . Φέτος όμως το σωτήριο έτος 2013  μας κόψανε κι αυτό το διακοσάρι!  Και έτσι σε πάρα πολλούς απ’ τους συνταξιούχους Παππούδες έχουν θέσει το δίλημμα. Τι να κόψουν και αυτόί ; Το φαγητό ή το δώρο για το εγγόνι; Και μάλλον το πρώτο θα προτιμήσουν. Γιατί το δεύτερο είναι η αλυσίδα που θα τους δένει για χρόνια με το πιτσιρικά που με τόση λαχτάρα περιμένει αυτό το δωράκι. Το φαγητό και να λείψει για λίγο το πολύ πολύ να επισπεύσει το παντοτινό χωρισμό!

Γιατί αυτή η σκληρή , σαδιστική, θα έλεγα αντιμετώπιση των γηρατειών; Των συνταξιούχων;  Αυτοί οι σημερινοί συνταξιούχοι δεν είναι αυτοί που για χρόνια δουλεύαμε για να υπάρχει σήμερα μια Ελλάδα την οποία απολαμβάνουν όλοι αυτοί που παίρνουν όλες αυτές τις απάνθρωπες αποφάσεις; Αυτό είναι το ευχαριστώ τους ; Ή θέλουν όχι μόνον να μας ξεφορτωθούν αλλά και τη μνήμη μας ακόμη κι απ’ τα εγγόνια μας να εξαλείψουν;  Δεν πειράζει. Τη δουλειά τους νομίζουν ότι κάνουν οι άνθρωποι,.     Τους ευχαριστούμε, Αλλά ας μην ξεχνούν  έναν βασικό κανόνα . Ότι δηλαδή «έχει ο καιρός γυρίσματα»..και...

Θ.Σ.Μ.-Αήνα.-18/1/2013