Νικηφόρος Βρεττάκος (1912 - 1991): Ο ποιητής της ειρήνης και της αγάπης
Γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1912 στις Κροκεές Λακωνίας και πέθανε το 1991 στη Πλούμιτσα Λακωνίας.
Μετά το γυμνάσιο έφυγε για την Αθήνα και σπάνια πλέον πήγαινε στο χωριό.
Πολέμησε στην Αλβανία το 1940-41 και το 1942 έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
O Λάκωνας ποιητής, κατά τη διάρκεια της χουντικής διδακτορίας, το 1967 αυτοεξορίστηκε. Όταν, με τη μεταπολίτευση, ξαναγύρισε από την ξενιτιά, θαρρείς και ανακάλυψε τη γενέθλια του γη, εγκαταστάθηκε σχεδόν μόνιμα στις Κροκεές. Στις αρχές του 1980 έφτιαξε ένα μικρό σπιτάκι δίπλα στα χαλάσματα της Πλούμιτσας όπου και έγραψε πολλά από τα έργα του αγναντεύοντας το φίλο του τον Ταΰγετο.
Στις μεταγενέστερες συλλογές του, εμφανής είναι μια επιστροφή στη φύση και στη γενέθλια γη που του ανοίγει δρόμους επαφής με τη δημοτική παράδοση. Έγραψε μια μεγάλη συλλογή ποιημάτων καθώς και το ορατόριο «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη», μια προσφορά στον Ελληνισμό της διασποράς. Έργα του: “Το μεσουράνημα της φωτιάς (1940)”, “Ο Ταΰγετος και η σιωπή (1949)”, “Τα θολά ποτάμια (1950)”, “Πλούμιτσα (1951)”, “Προμηθέας (1979)” κ.ά.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος τιμήθηκε με πολλά Ελληνικά και ξένα βραβεία, ενώ προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ στην ποίηση.
Πολέμησε στην Αλβανία το 1940-41 και το 1942 έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Στις μεταγενέστερες συλλογές του, εμφανής είναι μια επιστροφή στη φύση και στη γενέθλια γη που του ανοίγει δρόμους επαφής με τη δημοτική παράδοση. Έγραψε μια μεγάλη συλλογή ποιημάτων καθώς και το ορατόριο «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη», μια προσφορά στον Ελληνισμό της διασποράς. Έργα του: “Το μεσουράνημα της φωτιάς (1940)”, “Ο Ταΰγετος και η σιωπή (1949)”, “Τα θολά ποτάμια (1950)”, “Πλούμιτσα (1951)”, “Προμηθέας (1979)” κ.ά.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος τιμήθηκε με πολλά Ελληνικά και ξένα βραβεία, ενώ προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ στην ποίηση.
"Μεγαλυνάρι"
Απαγγέλει ο ίδιος ο ποιητής.
Τραγουδά η χορωδία Κροκεών. Ζωντανή ηχογράφηση. (1987)
Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
"Αν δεν μου 'δινες την ποίηση, Κύριε"
Με την συνοδεία της Μαρίας Κάλλας στο "Vissi d' Arte" από την όπερα “Tosca” του Puccini
Άλλα άρθρα από christiannaloupa
Σχολιάστε το άρθρο:
γιόλα αργυροπούλου - παπαδοπούλου
την
06 Ιουλίου 2010, 15:56
Είναι πραγματικά ένα θαυμάσιο άρθρο, και έχω ήδη συγχαρεί την κ. Χριστιάννα Λούπα γι' αυτή την ανάρτηση.
Το 2011 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου μας ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Θα ήθελα όλοι εμείς που τον έχουμε τόσο βαθιά αγαπήσει, όλοι εμείς που έχουμε τόσο "ψηλά" ταξιδέψει με τους στίχους του, κάτι να κάνουμε, κάπου ν' αποταθούμε και, τελικά, να καταφέρουμε να είναι η επόμενη χρονιά "ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ". Θα είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που θα αποτίσουμε στον "μέγιστο" αυτό ποιητή!!!
Φιλικά, Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
Το 2011 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου μας ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου. Θα ήθελα όλοι εμείς που τον έχουμε τόσο βαθιά αγαπήσει, όλοι εμείς που έχουμε τόσο "ψηλά" ταξιδέψει με τους στίχους του, κάτι να κάνουμε, κάπου ν' αποταθούμε και, τελικά, να καταφέρουμε να είναι η επόμενη χρονιά "ΕΤΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ". Θα είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που θα αποτίσουμε στον "μέγιστο" αυτό ποιητή!!!
Φιλικά, Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
0
christiannaloupa
την
01 Ιουνίου 2010, 10:10
Καλημέρα και καλό μήνα κι από μένα.
Όμορφο να ξεκινάς τη μέρα με ένα τέτοιο ποίημα.
Η διεύθυνσή μου είναι:
vlasis.loypas@ontelecoms.gr
Περιμένω με πολλή χαρά.
Σ' ευχαριστώ.
Φιλιά
Όμορφο να ξεκινάς τη μέρα με ένα τέτοιο ποίημα.
Η διεύθυνσή μου είναι:
vlasis.loypas@ontelecoms.gr
Περιμένω με πολλή χαρά.
Σ' ευχαριστώ.
Φιλιά
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
01 Ιουνίου 2010, 09:54
Χριστιάννα μου, καλή μέρα και καλό μήνα!
Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερος τρόπος να ευχηθώ από το να καταθέσω ένα ακόμη ποίημα του Ν. Βρεττάκου, με τίτλο "Ο πράσινος κήπος":
"Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας
έλεγα
πού φθάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε".
Δεν είναι υπέροχο, Χριστιάννα μου; Τί εικόνες, Θεέ μου! Τί συναίσθημα! Πόση Αγάπη!
Υ.Γ. Σε ποια διεύθυνση θα μπορούσα να σου στείλω με e.mail ένα άρθρο μου με τίτλο "Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών" ;
Πολλά φιλιά, Γιόλα.
Δεν νομίζω πως υπάρχει καλύτερος τρόπος να ευχηθώ από το να καταθέσω ένα ακόμη ποίημα του Ν. Βρεττάκου, με τίτλο "Ο πράσινος κήπος":
"Έχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα, αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας
έλεγα
πού φθάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε".
Δεν είναι υπέροχο, Χριστιάννα μου; Τί εικόνες, Θεέ μου! Τί συναίσθημα! Πόση Αγάπη!
Υ.Γ. Σε ποια διεύθυνση θα μπορούσα να σου στείλω με e.mail ένα άρθρο μου με τίτλο "Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών" ;
Πολλά φιλιά, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
31 Μαϊου 2010, 14:43
Αν συμφωνώ, λέει! Και με το παραπάνω.
Θα περιμένω.
Με την ησυχία σου!
Καλό κουράγιο!
Θα περιμένω.
Με την ησυχία σου!
Καλό κουράγιο!
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
31 Μαϊου 2010, 14:28
Χριστιάννα μου,
Ας μη βιαστείς ν' ανεβάσεις όσα ποιήματα σού έχω στείλει... Έχω και άλλα, το ίδιο όμορφα, που πρόκειται σύντομα να διαβάσεις... Και βέβαια, δεν έχω ξεχάσει και το άρθρο (που σου έχω υποσχεθεί)σχετικά με το ποιητικό έργο του Ν. Βρεττάκου. Ήδη το έχω αρχίσει, αλλά αυτόν τον καιρό κυριολεκτικά πνίγομαι με τα πανεπιστημιακά μου (αυτή την εβδομάδα, τελειώνουν τα μαθήματα και αρχίζει η εξεταστική). Καταλαβαίνεις πώς είμαι! Επίσης, αν συμφωνείς, μπορώ και για τη "Φαίδρα" να ετοιμάσω κάτι (και μάλιστα να συμπεριλάβω και κάποια στοιχεία για την ομώνυμη ποιητική δημιουργία του Γιάννη Ρίτσου... Ας είμαστε καλά! Σκέπτομαι να κάνω πολλά, σε συνεννόηση -πάντα- με σένα, καλή μου φίλη!
Πολλά φιλάκια, Γιόλα.
Ας μη βιαστείς ν' ανεβάσεις όσα ποιήματα σού έχω στείλει... Έχω και άλλα, το ίδιο όμορφα, που πρόκειται σύντομα να διαβάσεις... Και βέβαια, δεν έχω ξεχάσει και το άρθρο (που σου έχω υποσχεθεί)σχετικά με το ποιητικό έργο του Ν. Βρεττάκου. Ήδη το έχω αρχίσει, αλλά αυτόν τον καιρό κυριολεκτικά πνίγομαι με τα πανεπιστημιακά μου (αυτή την εβδομάδα, τελειώνουν τα μαθήματα και αρχίζει η εξεταστική). Καταλαβαίνεις πώς είμαι! Επίσης, αν συμφωνείς, μπορώ και για τη "Φαίδρα" να ετοιμάσω κάτι (και μάλιστα να συμπεριλάβω και κάποια στοιχεία για την ομώνυμη ποιητική δημιουργία του Γιάννη Ρίτσου... Ας είμαστε καλά! Σκέπτομαι να κάνω πολλά, σε συνεννόηση -πάντα- με σένα, καλή μου φίλη!
Πολλά φιλάκια, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
31 Μαϊου 2010, 11:59
Γιόλα μου, καλημέρα κι από μένα.
Ασφαλώς και διάβασα το σχόλιό σου για τη Φαίδρα, αλλά ήταν πολύ αργά χθες τη νύχτα και είπα να σου απαντήσω σήμερα.
Ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε κι εσένα ο παλιός κλασσικός κινηματογράφος, που με τους συγκεκριμένους συντελεστές - ηθοποιούς, σκηνοθέτη, μουσικοσυνθέτη - έφτασε στο απώγειο. Γιατί άραγε η ποιότητα να έχει απελπιστικά εκλείψει σήμερα;
Τα υπέροχα ποιήματα του Βρεττάκου που μου έχεις στείλει θα τα ανεβάσω όλα σε μία ξεχωριστή ανάρτηση το συντομότερο.
Πολλά φιλιά,
Χριστιάννα
Ασφαλώς και διάβασα το σχόλιό σου για τη Φαίδρα, αλλά ήταν πολύ αργά χθες τη νύχτα και είπα να σου απαντήσω σήμερα.
Ήμουν σίγουρη ότι θα σου άρεσε κι εσένα ο παλιός κλασσικός κινηματογράφος, που με τους συγκεκριμένους συντελεστές - ηθοποιούς, σκηνοθέτη, μουσικοσυνθέτη - έφτασε στο απώγειο. Γιατί άραγε η ποιότητα να έχει απελπιστικά εκλείψει σήμερα;
Τα υπέροχα ποιήματα του Βρεττάκου που μου έχεις στείλει θα τα ανεβάσω όλα σε μία ξεχωριστή ανάρτηση το συντομότερο.
Πολλά φιλιά,
Χριστιάννα
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
31 Μαϊου 2010, 10:49
Χριστιάννα μου, σου εύχομαι καλή εβδομάδα, και σου στέλνω ένα απόσπασμα από το υπέροχο ποίημα του αγαπημένου μας Ν. Βρεττάκου, με τίτλο "Η ξεχειλισμένη μέρα":
"Μαζί με τη σκόνη, στα παπούτσια μας πάνω,
γυρίζοντας, φέρναμε και σκόνη από φως.
Στα ρούχα, στο δέρμα, στο γέλιο, στους πόρους μας,
ώς και στο βάθος των ματιών σου κι ανάμεσα
στα δέκα σου δάχτυλα.
Τόσο, που αν χτένιζα
τα μαλλιά σου, το χτένι θα γινόταν χρυσό...".
Υ.Γ. Σε συγχαίρω που θυμήθηκες τη "Φαίδρα" του Jules Dassin, και καταχώρησες την "περίφημη" εκείνη ερωτική σκηνή στο ιστολόγιό σου. Δεν ξέρω αν διάβασες το σχόλιό μου...
Με αγάπη, Γιόλα.
"Μαζί με τη σκόνη, στα παπούτσια μας πάνω,
γυρίζοντας, φέρναμε και σκόνη από φως.
Στα ρούχα, στο δέρμα, στο γέλιο, στους πόρους μας,
ώς και στο βάθος των ματιών σου κι ανάμεσα
στα δέκα σου δάχτυλα.
Τόσο, που αν χτένιζα
τα μαλλιά σου, το χτένι θα γινόταν χρυσό...".
Υ.Γ. Σε συγχαίρω που θυμήθηκες τη "Φαίδρα" του Jules Dassin, και καταχώρησες την "περίφημη" εκείνη ερωτική σκηνή στο ιστολόγιό σου. Δεν ξέρω αν διάβασες το σχόλιό μου...
Με αγάπη, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
29 Μαϊου 2010, 00:01
Ποιος μπορεί να μην έχει όμορφο ύπνο μετά από ένα τέτοιο ποίημα!
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
28 Μαϊου 2010, 22:42
"Κλείνοντας" γι' απόψε τα πανεπιστημιακά μου, ακούω μουσική ("Χαμόγελο της Τζοκόντας", "Φαίδρα", "Σονάτα του σεληνόφωτος", "Άρωμα γυναίκας")και διαβάζω ποίηση...
Έτσι, για "καληνύχτα" σου γράφω ένα ακόμη ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο "Ο χρυσός ύπνος":
"Θέλω να κοιμηθώ, αλλά εσύ δε μ' αφήνεις.
Έχεις ρίξει το χέρι σου στο μάγουλό μου και τρέχει
στο μαξιλάρι μου φως. Διακλαδίζεται, ρέει
στο στήθος μου, φτάνει στα πόδια. Όλοι οι στίχοι
μούσκεψαν μέσα μου.
Πες μου, τί θα 'λεγε τάχα η μητέρα μου,
αν μ' έβλεπεν έτσι, μ'αυτό το χρυσό
στεφάνι στο μέτωπο;"
Χριστιάννα μου, αυτό το ποίημα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Το είχα μάλιστα συμπεριλάβει στην ομιλία μου "Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών".
Και μια μικρή έκπληξη, τελειώνοντας. Σου γράφω κι ένα δικό μου ποίημα από την ανέκδοτη Συλλογή μου με τίτλο "Άρωμα νοσταλγίας". Τίτλος του ποιήματος "Μονογράμματα":
"Πονάνε τα δέντρα,
όταν οι ερωτευμένοι
τραυματίζουν τους κορμούς τους,
χαράζοντας πάνω τους
τα αρχικά των ονομάτων τους.
Εκδικούνται τα δέντρα,
όταν οι ερωτευμένοι
γυρίζουν - ύστερ' από χρόνια -
και δεν βλέπουν πια
τα χαραγμένα μονογράμματά τους".
Καλή σου νύχτα. Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
Έτσι, για "καληνύχτα" σου γράφω ένα ακόμη ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο "Ο χρυσός ύπνος":
"Θέλω να κοιμηθώ, αλλά εσύ δε μ' αφήνεις.
Έχεις ρίξει το χέρι σου στο μάγουλό μου και τρέχει
στο μαξιλάρι μου φως. Διακλαδίζεται, ρέει
στο στήθος μου, φτάνει στα πόδια. Όλοι οι στίχοι
μούσκεψαν μέσα μου.
Πες μου, τί θα 'λεγε τάχα η μητέρα μου,
αν μ' έβλεπεν έτσι, μ'αυτό το χρυσό
στεφάνι στο μέτωπο;"
Χριστιάννα μου, αυτό το ποίημα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Το είχα μάλιστα συμπεριλάβει στην ομιλία μου "Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών".
Και μια μικρή έκπληξη, τελειώνοντας. Σου γράφω κι ένα δικό μου ποίημα από την ανέκδοτη Συλλογή μου με τίτλο "Άρωμα νοσταλγίας". Τίτλος του ποιήματος "Μονογράμματα":
"Πονάνε τα δέντρα,
όταν οι ερωτευμένοι
τραυματίζουν τους κορμούς τους,
χαράζοντας πάνω τους
τα αρχικά των ονομάτων τους.
Εκδικούνται τα δέντρα,
όταν οι ερωτευμένοι
γυρίζουν - ύστερ' από χρόνια -
και δεν βλέπουν πια
τα χαραγμένα μονογράμματά τους".
Καλή σου νύχτα. Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
28 Μαϊου 2010, 20:27
Γιόλα μου, τί δύναμη ειχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του!
Τί αστείρευτη πηγή συναισθημάτων.
Αναμφίβολα, Θείο χάρισμα!
Σ΄ευχαριστώ γι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μεταρσίωσης που μου χάρισες.
Τί αστείρευτη πηγή συναισθημάτων.
Αναμφίβολα, Θείο χάρισμα!
Σ΄ευχαριστώ γι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα μεταρσίωσης που μου χάρισες.
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
28 Μαϊου 2010, 19:49
Αφάνταστα κουρασμένη, όπως άλλωστε είμαι συνεχώς τον τελευταίο καιρό, πήρα στα χέρια μου ένα από τα βιβλία του Νικηφόρου Βρεττάκου. Το άνοιξα τυχαία στη σελίδα όπου είναι γραμμένο το ποίημα με τίτλο "Μάλωμα", από τη Συλλογή "Το βάθος του κόσμου". Το διάβασα και συγκινήθηκα. Ανατάθηκα, και μ' έναν τρόπο μαγικό ξεκουράστηκα... Διάβασέ το κι εσύ. Δεν μπορεί παρά να σου αρέσει!
"Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες;
Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει
πέρα απ' τον άνεμο, άργησες.
Κλαις;
Γιατί δε μιλάς;
Τί σου 'λεγε ο ήλιος;".
Δεν είναι υπέροχο; Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
"Κοίταξέ με στα μάτια. Τί έκανες;
Ανεβαίνοντας πάνω στο λόφο που βλέπει
πέρα απ' τον άνεμο, άργησες.
Κλαις;
Γιατί δε μιλάς;
Τί σου 'λεγε ο ήλιος;".
Δεν είναι υπέροχο; Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
15 Μαϊου 2010, 17:57
Ένα έχω να πω: Οι φοιτητές σου είναι πολύ τυχεροί.
Μακάρι να ήταν όλοι οι συνάδελφοί σου σαν εσένα.
Τι όμορφο ποίημα ο Ευαγγελισμός!
Μακάρι να ήταν όλοι οι συνάδελφοί σου σαν εσένα.
Τι όμορφο ποίημα ο Ευαγγελισμός!
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
12 Μαϊου 2010, 11:01
Εδώ και ώρα τώρα, με απασχολεί η λάθος γραφή του ονόματός σου, στην τελευταία σειρά του κειμένου μου (Χριστάννα αντί Χριστιάννα), όπως και η παράλειψη του "μου" στη φράση σου "...δεν άφηναν περιθώριο στην ψυχή μου...). Από 'κει να καταλάβεις την σχολαστικότητά μου...
"Αντίς φρέσκα λουλούδια, σα να πέρασαν μέσα μου
τα χωράφια της γης, σου στέλνω τους στίχους μου..." (από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Χειρόγραφα").
Αναρωτιέσαι: "Μήπως ζωγραφική και ποίηση είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος τελικά;". Απαντώ "ναι", προσθέτοντας και κάτι ακόμη: πως ζωγραφική ποίηση και μουσική αποτελούν μια "τριλογία ονείρου"...
Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
"Αντίς φρέσκα λουλούδια, σα να πέρασαν μέσα μου
τα χωράφια της γης, σου στέλνω τους στίχους μου..." (από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου "Χειρόγραφα").
Αναρωτιέσαι: "Μήπως ζωγραφική και ποίηση είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος τελικά;". Απαντώ "ναι", προσθέτοντας και κάτι ακόμη: πως ζωγραφική ποίηση και μουσική αποτελούν μια "τριλογία ονείρου"...
Με πολλή αγάπη, Γιόλα.
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
12 Μαϊου 2010, 09:51
Καλή μου φίλη, καλή σου μέρα!
Διαβάζοντας το κείμενό σου, εστιάστηκα κυρίως στην ευαισθητοποίησή σου για τα πρόσφατα κυριολεκτικά "τραγικά" γεγονότα. Με βαθιά συγκίνηση σού καταθέτω πως η φράση σου "... τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν άφηναν χώρο στην ψυχή για τίποτε άλλο..." εξέφρασε ακριβώς και την δική μου κατάσταση. Θυμάμαι πως την επομένη μέρα είχα πάει "χωρίς ψυχή" στο Πανεπιστήμιο. Στους φοιτητές μου είπα πως "σήμερα, το καλύτερο μάθημα είναι να μη γίνει μάθημα...". Σεβόμενη την παρουσία τους (κάποια παιδιά έρχονται από πολύ μακριά) ένοιωσα την υποχρέωση να τους απασχολήσω μόνο μία από τις τρεις ώρες του μαθήματος. Κι αυτή την ώρα μιλήσαμε γι' αυτά τα "τραγικά" γεγονότα και για την "ηθική και συναισθηματική εξαθλίωση" που τελικά αποσιωπάται, ενώ δεν ασχολούμαστε παρά για την "οικονομική μας πτώχευση"... Αργοπεθαίνουν, αν δεν έχουν ήδη πεθάνει, το Ήθος, η Αγάπη, η Ανθρωπιά, η Ευαισθησία, ο σεβασμός για την ψυχή και τη ζωή του πλησίον... Πώς και πότε επιτέλους θα ξαναχτίσουμε εκείνο το βάθρο, και θα ξαναστήσουμε επάνω του όλες αυτές τις αξίες;
(Συγχώρεσέ με γι' αυτό το ξέσπασμα, αλλά η ψυχή μου κλαίει, κραυγάζει, επαναστατεί).
Γι' αυτούς τους τρεις νέους, που πριν από ακριβώς μια βδομάδα έχασαν τόσο απρόσμενα και, κυρίως, τόσο άδικα τη ζωή τους (ιδιαίτερα γι'αυτή τη νέα γυναίκα που κυοφορούσε μιαν άλλη ζωή)αφιερώνω τούτους τους στίχους από τον "Ευαγγελισμό" του Νικηφόρου Βρεττάκου:
"Ο δρόμος σου τώρα γίνεται ατελείωτος. Πας,
ταξιδεύοντας στο χρόνο μ' απο-
σκευές από φως, μ' εντολές από χρώματα,
μ' ένα κλωνάρι δάφνης στη ζώνη σου.
Καθώς ταξιδεύεις τα δέντρα κι η θάλασσα
γύρω σου είναι διαταγμένη αγάπη. Σέβας
γαλάζιο περιβάλλει τα χέρια σου...".
Χριστάννα μου, με αληθινή αγάπη, Γιόλα.
Διαβάζοντας το κείμενό σου, εστιάστηκα κυρίως στην ευαισθητοποίησή σου για τα πρόσφατα κυριολεκτικά "τραγικά" γεγονότα. Με βαθιά συγκίνηση σού καταθέτω πως η φράση σου "... τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν άφηναν χώρο στην ψυχή για τίποτε άλλο..." εξέφρασε ακριβώς και την δική μου κατάσταση. Θυμάμαι πως την επομένη μέρα είχα πάει "χωρίς ψυχή" στο Πανεπιστήμιο. Στους φοιτητές μου είπα πως "σήμερα, το καλύτερο μάθημα είναι να μη γίνει μάθημα...". Σεβόμενη την παρουσία τους (κάποια παιδιά έρχονται από πολύ μακριά) ένοιωσα την υποχρέωση να τους απασχολήσω μόνο μία από τις τρεις ώρες του μαθήματος. Κι αυτή την ώρα μιλήσαμε γι' αυτά τα "τραγικά" γεγονότα και για την "ηθική και συναισθηματική εξαθλίωση" που τελικά αποσιωπάται, ενώ δεν ασχολούμαστε παρά για την "οικονομική μας πτώχευση"... Αργοπεθαίνουν, αν δεν έχουν ήδη πεθάνει, το Ήθος, η Αγάπη, η Ανθρωπιά, η Ευαισθησία, ο σεβασμός για την ψυχή και τη ζωή του πλησίον... Πώς και πότε επιτέλους θα ξαναχτίσουμε εκείνο το βάθρο, και θα ξαναστήσουμε επάνω του όλες αυτές τις αξίες;
(Συγχώρεσέ με γι' αυτό το ξέσπασμα, αλλά η ψυχή μου κλαίει, κραυγάζει, επαναστατεί).
Γι' αυτούς τους τρεις νέους, που πριν από ακριβώς μια βδομάδα έχασαν τόσο απρόσμενα και, κυρίως, τόσο άδικα τη ζωή τους (ιδιαίτερα γι'αυτή τη νέα γυναίκα που κυοφορούσε μιαν άλλη ζωή)αφιερώνω τούτους τους στίχους από τον "Ευαγγελισμό" του Νικηφόρου Βρεττάκου:
"Ο δρόμος σου τώρα γίνεται ατελείωτος. Πας,
ταξιδεύοντας στο χρόνο μ' απο-
σκευές από φως, μ' εντολές από χρώματα,
μ' ένα κλωνάρι δάφνης στη ζώνη σου.
Καθώς ταξιδεύεις τα δέντρα κι η θάλασσα
γύρω σου είναι διαταγμένη αγάπη. Σέβας
γαλάζιο περιβάλλει τα χέρια σου...".
Χριστάννα μου, με αληθινή αγάπη, Γιόλα.
0
christiannaloupa
την
12 Μαϊου 2010, 01:17
Γιόλα μου καλησπέρα,
Με συγχωρείς που άργησα να απαντήσω, αλλά τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν άφηναν χώρο στην ψυχή μου για τίποτε άλλο.Η απίστευτη τραγωδία της Marfin με επηρέασε πολύ και ασχολιόμουν σχεδόν αποκλειστικά μ'αυτό το ζήτημα, μη έχοντας την ψυχική διάθεση για ο,τιδήποτε άλλο.
Τα ποιήματα είναι εξαιρετικά.
Έψαξα και τα βρήκα ολόκληρα, τουλάχιστον τους Δελφούς, οπότε θα κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση και θα σου τη στείλω.
Όσο για τη ζωγραφική... συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις σου. Μήπως ζωγραφική και ποίηση είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος τελικά;
Καλό βράδυ!
Arsakeio forever!
Με συγχωρείς που άργησα να απαντήσω, αλλά τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών δεν άφηναν χώρο στην ψυχή μου για τίποτε άλλο.Η απίστευτη τραγωδία της Marfin με επηρέασε πολύ και ασχολιόμουν σχεδόν αποκλειστικά μ'αυτό το ζήτημα, μη έχοντας την ψυχική διάθεση για ο,τιδήποτε άλλο.
Τα ποιήματα είναι εξαιρετικά.
Έψαξα και τα βρήκα ολόκληρα, τουλάχιστον τους Δελφούς, οπότε θα κάνω μια ξεχωριστή ανάρτηση και θα σου τη στείλω.
Όσο για τη ζωγραφική... συμμερίζομαι απόλυτα τις σκέψεις σου. Μήπως ζωγραφική και ποίηση είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος τελικά;
Καλό βράδυ!
Arsakeio forever!
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
11 Μαϊου 2010, 21:40
Χριστιάννα μου, ευχόμενη να είσαι καλά (δεν σου κρύβω πως περίμενα κάποιο σχόλιό σου στην προηγούμενη αναφορά μου σχετικά με την ποίηση και τη ζωγραφική), καταθέτω πέντε εκπληκτικούς στίχους από το ποίημα του Ν. Βρεττάκου "Τα μάτια της Μαργαρίτας":
"Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.
Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.
Βρήκα τ' αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους
τις δύσεις με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου...".
Με φιλικά αισθήματα, Γιόλα.
"Βρήκα μέσα στα μάτια σου τα βιβλία που δεν έγραψα.
Θάλασσες. Κόσμους. Πολιτείες. Ορίζοντες. Κανάλια.
Βρήκα τ' αυτοκρατορικά όρη της γης κι απάνω τους
τις δύσεις με τα κόκκινα σύννεφα. Τα μεγάλα
ταξίδια που δεν έκαμα βρήκα μέσα στα μάτια σου...".
Με φιλικά αισθήματα, Γιόλα.
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
03 Μαϊου 2010, 19:15
Χριστιάννα μου, η απάντησή σου μου προξένησε απερίγραπτη χαρά. Διαβάζοντας το κείμενό σου, ένοιωσα να με διαπερνούν ρίγη συγκίνησης. Σ'ευχαριστώ από καρδιάς! Τελικά, φαίνεται πως μας συνδέουν πολλά, όπως π.χ. η αγάπη για την ποίηση, η "ξεχωριστή αδυναμία" στον Νικηφόρο Βρεττάκο, ο παρόμοιος τρόπος έκφρασης, το Παρίσι, η Βιέννη και φυσικά... το Αρσάκειο Ψυχικού!
Σου υπόσχομαι πως θα ετοιμάσω (με μεράκι και αγάπη)ένα κείμενο - αφιέρωμα για τον αγαπημένο μας ποιητή, το οποίο και θα σου στείλω. Έχει τόσα και τόσα να γράψει κανείς για τον Νικηφόρο Βρεττάκο! Και μόνο για το "Μεγαλυνάρι" του θα άξιζε να γραφεί ένα άρθρο. Σκέπτομαι πως ο κάθε στίχος αυτού του εκπληκτικού ποιήματος θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για ζωγραφική ("τ' όνομά σου: ψωμί στο τραπέζι, νερό στην πηγή, αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων, ρινίσματα ήλιου, στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο, τοπίο χωρισμένο με χρώματα, δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του, ομιλία δυο ρυακιών μεταξύ τους, ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου, πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια μεσούρανα, αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα, αλληλούια πάνω στο Έβερεστ").
Αυτή η σκέψη, ότι δηλαδή η ποίηση μπορεί να εμπνεύσει ζωγράφους, σφηνώθηκε στο μυαλό μου εξαιτίας τους εξής περιστατικού: πριν από δυο μήνες είχα μιλήσει, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, με θέμα:"Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών". Στην ομιλία μου αυτή είχε έλθει και μία φίλη μου ζωγράφος, η οποία την ίδια μέρα μου έστειλε κάποιο υπέροχο μήνυμα, στο οποίο μεταξύ άλλων μου έγραφε: "... Νιώθω τόσο εμπνευσμένη από την απαγγελία σου, που από τη στιγμή που γύρισα στο σπίτι μου ζωγραφίζω συνέχεια...".
Δεν μπορώ, τελειώνοντας, παρά να σου γράψω έναν ακόμη στίχο από την "Επιστροφή από τους Δελφούς":
"Ω, μα τον Δία! Τι χρειάζονται οι λέξεις στην αγάπη;"
Χριστιάννα μου, σ'ευχαριστώ για όλα. Με αγάπη.
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
Σου υπόσχομαι πως θα ετοιμάσω (με μεράκι και αγάπη)ένα κείμενο - αφιέρωμα για τον αγαπημένο μας ποιητή, το οποίο και θα σου στείλω. Έχει τόσα και τόσα να γράψει κανείς για τον Νικηφόρο Βρεττάκο! Και μόνο για το "Μεγαλυνάρι" του θα άξιζε να γραφεί ένα άρθρο. Σκέπτομαι πως ο κάθε στίχος αυτού του εκπληκτικού ποιήματος θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για ζωγραφική ("τ' όνομά σου: ψωμί στο τραπέζι, νερό στην πηγή, αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων, ρινίσματα ήλιου, στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο, τοπίο χωρισμένο με χρώματα, δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του, ομιλία δυο ρυακιών μεταξύ τους, ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου, πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια μεσούρανα, αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα, αλληλούια πάνω στο Έβερεστ").
Αυτή η σκέψη, ότι δηλαδή η ποίηση μπορεί να εμπνεύσει ζωγράφους, σφηνώθηκε στο μυαλό μου εξαιτίας τους εξής περιστατικού: πριν από δυο μήνες είχα μιλήσει, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, με θέμα:"Η γυναίκα ως πηγή έμπνευσης των Ελλήνων ποιητών". Στην ομιλία μου αυτή είχε έλθει και μία φίλη μου ζωγράφος, η οποία την ίδια μέρα μου έστειλε κάποιο υπέροχο μήνυμα, στο οποίο μεταξύ άλλων μου έγραφε: "... Νιώθω τόσο εμπνευσμένη από την απαγγελία σου, που από τη στιγμή που γύρισα στο σπίτι μου ζωγραφίζω συνέχεια...".
Δεν μπορώ, τελειώνοντας, παρά να σου γράψω έναν ακόμη στίχο από την "Επιστροφή από τους Δελφούς":
"Ω, μα τον Δία! Τι χρειάζονται οι λέξεις στην αγάπη;"
Χριστιάννα μου, σ'ευχαριστώ για όλα. Με αγάπη.
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
0
christiannaloupa
την
03 Μαϊου 2010, 17:35
Κυρία Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου καλησπέρα,
Αριστούργημα! Μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να πει γι αυτό το ποίημα του Βρεττάκου. Με την άδειά σας θα ήθελα να το ανεβάσω ως ξεχωριστή ανάρτηση στο Blog μου. Χρωστάω άλλωστε κι εγώ τόσες στιγμές ευφορίας και ψυχικής ανάτασης στον μεγάλο αυτό ποιητή.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να επισκεφθείτε το Blog μου και χαίρομαι που σας άρεσε το αφιέρωμα στον ποιητή της ειρήνης και της αγάπης.
Η γνώμη σας εξ άλλου μετράει διπλά, όχι μόνο ως Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής, αλλά και ως ποιήτρια.
Καλό απόγευμα.
Αριστούργημα! Μόνο αυτό θα μπορούσε κανείς να πει γι αυτό το ποίημα του Βρεττάκου. Με την άδειά σας θα ήθελα να το ανεβάσω ως ξεχωριστή ανάρτηση στο Blog μου. Χρωστάω άλλωστε κι εγώ τόσες στιγμές ευφορίας και ψυχικής ανάτασης στον μεγάλο αυτό ποιητή.
Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να επισκεφθείτε το Blog μου και χαίρομαι που σας άρεσε το αφιέρωμα στον ποιητή της ειρήνης και της αγάπης.
Η γνώμη σας εξ άλλου μετράει διπλά, όχι μόνο ως Καθηγήτρια της Φιλοσοφικής, αλλά και ως ποιήτρια.
Καλό απόγευμα.
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
03 Μαϊου 2010, 17:15
Χριστιάννα μου, ευχόμενη να περάσεις όμορφα αυτό το απόγευμα του Μάη, θα'θελα να σε καταστήσω κοινωνό της ψυχικής μου ευφορίας, με την ανάγνωση κάποιου αποσπάσματος από ένα όχι ιδιαίτερα γνωστό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου με τίτλο "Επιστροφή από τους Δελφούς" (από τη συλλογή "Ο χρόνος και το ποτάμι"):
"... Τα πάντα έλαμπαν σάμπως
να βγήκανε όλες οι άνοιξες των αιώνων στο στερέωμα
και βάδιζαν σιγά - σιγά, βαστάζοντας αστέρια
και λουλούδια στα χέρια τους.
(Και για πρώτη φορά
νιώθαμε πως υπάρχουνε στον κόσμον αυτόν
ώρες που είν' έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις
πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες;
Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή).
Ας μην τελειώσει!
Χωρίς κουβέντα, χωρίς ψίθυρο, σα να'χαν
οι λέξεις όλες ειπωθεί, σα να μην έκανε,
σα να μην ξέραμε καμιά γλώσσα, όπως τ' αστέρια
και τα έλατα του Παρνασσού, σιωπούσαμε. Ένα δάκρυ
είναι μια γλώσσα που μιλεί μ' αναρίθμητες λέξεις,
κάτω απ'την αγιοσύνη του στερεώματος,
όταν γυρνάς απ'τους Δελφούς, με μόλις
συγκρατημένους τους λυγμούς...".
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε "Ας μην τελειώσει!". Την ίδια ευχή εκφράζω κι εγώ από καρδιάς: "Ας μην τελειώσει!". Έγώ, όμως, εύχομαι να μην τελειώσει η αναφορά και το αφιέρωμά μας στον Νικηφόρο Βρεττάκο, σ' αυτόν τον μεγάλο ποιητή, του οποίου ένας και μόνο στίχος διαθέτει αυτή τη μαγική δύναμη να μας ταξιδεύει εκεί... που βασιλεύει μόνο το φως και το κάλλος!
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
"... Τα πάντα έλαμπαν σάμπως
να βγήκανε όλες οι άνοιξες των αιώνων στο στερέωμα
και βάδιζαν σιγά - σιγά, βαστάζοντας αστέρια
και λουλούδια στα χέρια τους.
(Και για πρώτη φορά
νιώθαμε πως υπάρχουνε στον κόσμον αυτόν
ώρες που είν' έξω από το χρόνο. Που δεν ξέρεις
πόσο διαρκούνε. Μήνες; Χρόνια; Αιώνες;
Που ισοζυγιάζουν όλη μας τη ζωή).
Ας μην τελειώσει!
Χωρίς κουβέντα, χωρίς ψίθυρο, σα να'χαν
οι λέξεις όλες ειπωθεί, σα να μην έκανε,
σα να μην ξέραμε καμιά γλώσσα, όπως τ' αστέρια
και τα έλατα του Παρνασσού, σιωπούσαμε. Ένα δάκρυ
είναι μια γλώσσα που μιλεί μ' αναρίθμητες λέξεις,
κάτω απ'την αγιοσύνη του στερεώματος,
όταν γυρνάς απ'τους Δελφούς, με μόλις
συγκρατημένους τους λυγμούς...".
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε "Ας μην τελειώσει!". Την ίδια ευχή εκφράζω κι εγώ από καρδιάς: "Ας μην τελειώσει!". Έγώ, όμως, εύχομαι να μην τελειώσει η αναφορά και το αφιέρωμά μας στον Νικηφόρο Βρεττάκο, σ' αυτόν τον μεγάλο ποιητή, του οποίου ένας και μόνο στίχος διαθέτει αυτή τη μαγική δύναμη να μας ταξιδεύει εκεί... που βασιλεύει μόνο το φως και το κάλλος!
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου.
0
Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου
την
02 Μαϊου 2010, 21:35
Σας εκφράζω τα πιο εγκάρδια συγχαρητήριά μου γι' αυτό το υπέροχο αφιέρωμά σας στον μεγάλο μας ποιητή Νικηφόρο Βρεττάκο. Οι στίχοι του "ποιητή της ειρήνης και της αγάπης" με ταξιδεύουν όχι μόνο στην κορυφή του Ταϋγέτου, αλλά πολύ πιο πάνω, εκεί που δεν υπάρχει το πιο ψηλά, εκεί που τα τοπία του ουρανού παραμένουν για πάντα ανέφελα και λουσμένα σ' ένα φως μαγικό κι αναλλοίωτο. Οι στίχοι του Νικηφόρου Βρεττάκου κατακλύζουν την ψυχή μου από ευφορία, τρυφερότητα κι ευδαιμονία. Η ποίησή του με οδηγεί, με εμπνέει, με μαγεύει, με συναρπάζει. Είναι η συντροφιά μου και το καταφύγιό μου. Ο καθένας από μας χρειάζεται το ταξίδι στην ομορφιά του ονείρου. Και πιστεύω ακράδαντα πως ο Νικηφόρος Βρεττάκος μας ταξιδεύει ακατάπαυστα σ'αυτό το όνειρο...
0
giannis giannoutsos piraeus
την
28 Απριλίου 2010, 09:58
θα συμφωνησω απολυτα με τον προηγουμενο αναγνωστη!την καλημερα μου
0
christiannaloupa
την
27 Απριλίου 2010, 18:07
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Τσιρίκο.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας άρεσαν.
Όπως το είπατε άλλωστε, η ποίηση είναι η όαση μέσα στην ερημιά που μας περιβάλλει.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σας άρεσαν.
Όπως το είπατε άλλωστε, η ποίηση είναι η όαση μέσα στην ερημιά που μας περιβάλλει.
0
γιωργος
την
27 Απριλίου 2010, 17:38
αυτα που αναρτησατε ειναι μια οασι στην ερημια γυρω μας .
να εισθε καλα
γιωργος τσιρικος
να εισθε καλα
γιωργος τσιρικος
0
συνολικά:
23
| προβολή:
1 - 23
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Μάχη της Κρήτης είναι γνωστή σε όλους.Μετά την κατάληψη του νησιού από τους ναζί ωστόσο, άρχισαν τα αντίποινα.
Στις 2 Ιουνίου 1941, στο χωριό Κοντομαρί Χανίων, οι Γερμανοί εκτέλεσαν 23 (;) άνδρες, ως αντίποινα για τις εκτελέσεις και τη σφαγή πολλών Γερμανών αλεξιπτωτιστών, που είχαν πέσει μέσα στους θάμνους. Πτώματα Γερμανών είχαν εντοπιστεί κοντά στο χωριό. Οι Γερμανοί όρμησαν ...
Διαβάστε το άρθρο
- Δημοφιλέστερα
.jpg&size=summary_medium)
Αξιολογήστε αυτο το άρθρο
