Τι πρέπει να διδαχθούμε από δύο άθλους του Ηρακλή - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Για περίπου έξι, όχι αμνημόνευτα χρόνια, αλλά μνημονιακά η δόλια η Πατρίδα μας βρίσκεται σαν μια απροστάτευτη ανεμοδαρμένη καλύβα πάνω σε μια κακοτράχαλη πλαγιά μιας αφιλόξενης ξερολιθιάς, που τη μαστίζουν συνεχώς κομματικές θύελλες και παρόμοιες κατακλυσμιαίες καταιγίδες.
Στην τρομακτική αυτή θέση, δεν πήγε μόνη της η φουκαριάρα να θρονιαστεί. Κάποιοι αιθεροβάμονες ανόητοι δικοί μας και κάποιοι καρδιακοί φίλοι της απ’ το εξωτερικό, την πήγαν και τη ρίξανε εκεί. Χωρίς φιλότιμο οι δικοί μας και χωρίς ντροπή οι φίλοι, ξεχνώντας οι αθεόφοβοι τι τους έχει προσφέρει αυτή η μικρή Χώρα απ’ την αρχαιότητα μέχρι και πρόσφατα. Αλλά ας ξεχάσουμε τους «φίλους». Αυτοί από ηθικές αρχές. Ανθρωπιστικές συμπεριφορές και επιστημονικές γνώσεις , ΄όσες κι αν είχαν τότες, τις αφήσανε να κρέμονται στα δέντρα ή να μουχλιάζουν μέσα στις σπηλιές όπου κάποτε κατοικούσαν , τότε που η μικρή Ελλάδα έχτιζε Παρθενώνες και Ασκληπιεία , και ας πιάσουμε το σήμερα και τα δικά μας λαμπρά παιδιά!  Που είχαν το νου τους όταν την οδηγούσαν και την ανέβαζαν σ’ αυτήν τη ξερολιθιά , σ’ αυτόν το Γολγοθά; Μα που αλλού παρά στη παράταξή τους και το κόμμα τους και στη προσωπική τους επικράτηση και προβολή; Μένει η δύστυχη εκεί, σαν ξεχασμένο ερημοκκλήσι και δέχεται το παγωμένο βοριά , τη μανιασμένη νοτιά και τις ραγδαίες καταιγίδες να την εξουθενώνουν και αυτήν και το Λαό της. Τι να κάνει; Τι να πει; Απλά βλέπει τα άπειρα κομμάτια απ’ τη ξερολιθιά της, κομμάτια και κομματάκια μεγάλα και μικρά , διαφόρων χρωμάτων, κόκκινα, γαλάζια ,πράσινα, πορτοκαλιά , ως και μαύρα,  να της κλείνουν το δρόμο της διαφυγής και σωτήριας της, καθώς σχηματίζουν με τα μεταξύ τους τέτοια μπλεξίματα, που καταλήγουν να γίνονται όλα, βούρκος και βρομιά που τα ρυάκια και τα ποταμάκια που τρέχουν ανάμεσά τους, είναι πολύ δύσκολο, ως σχεδόν αδύνατο να την παρασύρουν και να καθαρίσουν το τόπο, όπως έκανε ο Ηρακλής στους στάβλους του Αυγεία. Ο Ηρακλής βέβαια τότε δεν έστρεψε ένα ρυάκι ή ένα ποταμάκι για να περάσει μέσα από τους στάβλους, Αλλά κατέβασε έναν αγριεμένο ποταμό ,που τους καθάρισε στο άψε σβήσε και δια παντός! Η πολύχρωμη βρομιά ως και ο μαύρος βούρκος που έχει περικυκλώσει τη Χώρα μας δεν καθαρίζεται με ρυάκια, ούτε με χείμαρρους, όσο αγριεμένοι κι αν  είναι. Οι χείμαρροι είναι πρόσκαιροι σαν χίμαιρες  και γρήγορα στεγνώνουν. Γρήγορα ξεραίνονται και χάνονται ! Εδώ χρειάζεται, όχι απλώς ένα ποτάμι, αλλά ένας Νιαγάρας, ένας Τάμεσης, ένας Δούναβης για να είναι αποτελεσματικός. Ένας τέτοιος μεγάλος, ισχυρός ποταμός με σταθερή ορμή και ολοκάθαρα γάργαρα νερά κι όχι βρόμικα και χρωματισμένα με διάφορα ξεπλύματα, για να δούμε αποτέλεσμα. Χρειάζεται επίσης να υπάρξει κι ένας ατόφιος νέος ,σημερινός Ηρακλής, σαν το παλιό, που θα τον οδηγήσει εκεί που πρέπει ,για  να τελειώσει αυτόν το άθλο και εν συνεχεία να καταπιαστεί μ’ έναν άλλον, απαραίτητο άθλο, εξ ίσου απεχθή και δύσκολο. Να απαλλάξει το βούρκο, γύρο απ’ τη ξερολιθιά, απ’ τη Λερναία Ύδρα, τη πολυκέφαλη, όπως έκανε ο Αρχαίος Ηρακλής , κόβοντας τα κεφάλια της και καίοντας το λαιμό τους για να μη ξαναφυτρώσουν ποτέ πια καινούρια . Έναν τέτοιο Ηρακλή , ήρωα, καθαρό ατόφιο, αδιάβλητο και ανυποχώρητο , χρειάζεται η Πατρίδα μας  που να μπορεί να οδηγήσει , όχι ένα οποιαδήποτε ποταμάκι ή ποτάμι, αλλά έναν ποταμό σαν το Μισισιπή, μεγάλο και δυνατό, σαν το Λευκό Νείλο, για να μπορέσει να καθαρίσει το τοπίο μια και καλή και για πάντά κι όχι απλά να μουσκέψει τα γύρω χώματα και να πληθύνει ο βούρκος! Κι αυτόν τον Ηρακλή , ο μόνος που μπορεί να τον βρει και να τον χαρίσει στη πολύπαθη Πατρίδα μας , είμαστε εμείς, τα παιδιά της . Εσύ κι εγώ κι ο διπλανός σου, με τη συνετή  καλοζυγιασμένη, ενσυνείδητη και όχι καθοδηγούμενη  ψήφο μας, όταν έρθει η ώρα της με το καλό!

Θ.Σ.Μεσσηνέζης.-Αθήνα .-06/03/2014