Ανάξιον εστί - Του Νίκου Δήμου

Τι έφεραν στον κόσμο οι θρησκείες; Παρηγοριά κι ελπίδα σε πολλούς – αλλά μίσος και θάνατο σε άλλους. Η συμφορά των καημένων Γιαζίντι, που οι Τζιχαντιστές τους θεωρούν σατανιστές και τους εξολοθρεύουν κατά εκατοντάδες – μάλιστα τους θάβουν ζωντανούς! – μου ξαναθύμισε το παράδοξο της θρησκείας. Ενώ θεωρητικά αποτελούν λατρεία προς κάποιον πανάγαθο και ελεήμονα θεό, οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν  προκαλέσει περισσότερες δολοφονίες, γενοκτονίες, εγκλήματα, και θηριωδίες, από οποιαδήποτε άλλη ιστορική δύναμη. Και το πιο φρικτό: όλες. Όλες έχουν διαπράξει εγκλήματα. Και όχι μόνο πολεμήσαν η μία την άλλη – αλλά και μέσα στις τάξεις τους: Χριστιανοί Καθολικοί έσφαξαν τους Χριστιανούς Προτεστάντες την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ορθόδοξοι Εικονολάτρες καθάρισαν «δεκάκις μύριους» (100.000) Εικονομάχους. Μουσουλμάνοι Σουνίτες πολεμάνε και σφάζουν τους επίσης μουσουλμάνους Σιίτες! Το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία – το Ολοκαύτωμα – ήταν κυρίως θρησκευτικό. Έξη εκατομμύρια δολοφονήθηκαν επειδή ήταν Εβραίοι. Και 8000 μουσουλμάνοι θάφτηκαν από ορθόδοξους στην Σρεμπρένιτσα.

Για να μην αναφέρω και άλλα επιτεύγματα της θρησκείας, όπως την Ιερά Εξέταση, τον βίαιο προσηλυτισμό των ιθαγενών της Αφρικής και της Αμερικής, την καταστροφή μεγάλων πολιτισμών επειδή ανήκαν σε «ειδωλολάτρες». Μόνον οι Βουδιστές δεν έχουν κάνει εγκλήματα κι αυτό γιατί ο Βουδισμός δεν είναι θρησκεία (δεν έχει θεό, ούτε δόγμα) αλλά μέθοδος σωτηρίας από την οδύνη της ζωής.

Η μόνη λύση: η θρησκεία να παραμείνει πίστη, εσωτερική ιδιωτική υπόθεση κάθε ανθρώπου. Να μην παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο. Να μη συνδέεται με κράτος, ισχύ, όπλα, εξουσία. «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» που είπε και ο πιο Προδομένος της ιστορίας. Χωρισμός από το κράτος, αυτονομία διοικητική, κοινωνική και οικονομική. Αυτό που κατόρθωσε η Δύση και τέλειωσε με τους θρησκευτικούς πολέμους. Θα το καταφέρει – και πότε – η Ανατολή; Κι εμείς, που είμαστε ανάμεσα;

Το κακό με το Ισλάμ: θρησκεία και κράτος αποτελούν μία ενότητα. Δεν υπάρχει η έννοια του κοσμικού, λαϊκού κράτους. Οι νόμοι που ρυθμίζουν τα πάντα είναι θρησκευτικοί και ο φανατισμός κατευθύνει την κρατική ισχύ. Αν δεν σπάσει αυτός ο δεσμός, οι πόλεμοι είναι αναπόφευκτοι.

Κι εμείς που είμαστε ανάμεσα; Θα πετύχουμε ποτέ μια ελεύθερη και ισόρροπη σχέση; Όπου η «επικρατούσα» θρησκευτική μας κοινότητα θα είναι οικονομικά και διοικητικά αυτόνομη, δεν θα αναμιγνύεται στο κράτος, ούτε θα εξαρτάται από αυτό, εφόσον θα συντηρείται από εκκλησιαστικό φόρο που θα πληρώνουν οι δηλωμένοι πιστοί της. Τόσες φορολογικές μεταρρυθμίσεις κυοφορούνται, τόσα νομοσχέδια ψήνονται: ας υπάρξει επιτέλους κι ένας προαιρετικός φόρος! Για να δούμε και πόσοι είναι οι πραγματικά πιστοί στην Ελλάδα…

Αλλά θα μου πείτε: μετά το τετ α τετ του Τσίπρα με το «Άξιον Εστί», υπάρχει ελπίδα;

Protagon.gr