Με το χαμόγελο στα χείλη παν οι φαντάροι μας (κι οι Έλληνες) μπροστά... - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Με το χαμόγελο στα χείλη παν οι φαντάροι μας (κι οι  Έλληνες) μπροστά και γίνοντ’ οι εχθροί  ρεζίλι......

Από το 1940 και με εξαίρεση 4 χρόνια Γερμανικής κατοχής, κάθε χρόνο , αυτή τη μέρα , σαν τη σημερινή , την 28η του Οκτώβρη, γιορτάζουμε όλοι οι Έλληνες ένα αδιανόητο κατόρθωμα. Μια χώρα μικρή να αντιταχθεί, με μια κουβέντα και μια καρδιά στις άνομες απαιτήσεις μιας ολόκληρης Φασιστικής Αυτοκρατορίας , που πίσω της είχε για σύμμαχο και αδελφό, τη τεράστια Ναζιστική σιδηρόφρακτη  δύναμη! Νικήσαμε τη πρώτη, Πετσοκόψαμε τη δεύτερη στη γραμμή Μεταξά πριν πατήσει το πόδι της τα Ιερά χώματα της Πατρίδας μας.Για το κατόρθωμα αυτό δικαίως υπερηφανευόμασταν και γιορτάζαμε με σημαιοστολισμούς, με παρελάσεις , με ηρωικούς λόγους, με θούρια , με τραγούδια της Σοφίας Βέμπο του 40! Φέτος,  παραμονή σήμερα της μεγάλης αυτής μέρας, δεν βλέπω και δεν ακούω τίποτα το σχετικό ! Ελαχιστότατες Γαλανόλευκες. Στη τηλεόραση, αντί θούρια και τραγούδια και εικόνες του μετώπου και της Βέμπο, όλο το πρωινό και από το σύνολο όλων σχεδόν των σταθμών, ακούω και βλέπω , διαφημίσεις, μαγειρέματα, ποδόσφαιρο κ.τλ.!  Που είναι οι αφηγήσεις σχετικά με τις ένδοξες μάχες; Που είναι οι παρουσιάσεις σχετικών προγραμμάτων για τη μέρα αυτή; Ακόμη και για τη παρέλαση άκουσα ότι κάτι θα γίνει στη Θεσσαλονίκη αύριο 28η . Μαθητική και Στρατιωτική. Για την Αθήνα βουβαμάρα! Τίποτα το σχετικό! Γιατί; Εδώ στην Αθήνα δεν γιορτάζουμε; Ή μήπως δεν νοιώθουμε άξιοι  να γιορτάσουμε τη μέρα αυτή;  Βέβαια και να γιορτάσουμε , δεν πρόκειται να γιορτάσουμε με «με το χαμόγελο στα χείλη» γιατί έτσι που καταντήσαμε και το χαμόγελο έχουμε χάσει αλλά και τη περηφάνια μας! Αλλά η υποχρέωση προς τους Ηρωικούς μας Νεκρούς, προς τα Παλικαριά μας που πάνω στην άνθιση της νιότης τους έχασαν τη ζωή τους για να μπορούμε εμείς σήμερα , ακόμη να λεγόμαστε Έλληνες, επιβάλει αυτό το πάνδημο εορτασμό! Ελπίζω αυτό τουλάχιστον να μην το ξεχάσουμε όπως έχουμε ξεχάσει και τη περηφάνια μας!

Τι λεω όμως ; Αν την θυμόμασταν, δεν θα έπρεπε να έχουμε γιορτάσει Πάνδημα, τουλάχιστον στην Αθήνα, πριν 16 μέρες από σήμερα, δηλαδή στις 12 του Οκτώβρη μια άλλη Ιστορική ημέρα για την Αθήνα και για όλη την Ελλάδα. Αυτό το σημειώνω σαν πικρό παράπονο  ως Έλληνας και ας μην είμαι Αθηναίος.

Έχουν κλείσει εβδομήντα χρόνια και δέκα έξι μέρες από τη 12η του Οκτώβρη του 1944.που η Αθήνα ανάπνευσε παντελώς ελεύθερη από τη μπόχα της μαύρης μπότας που επι τέσσερα χρόνια τη ποδοπατούσε και τη τυραννούσε . Τη μέρα αυτή έφυγε από τα Ιερά χώματά της και ο τελευταίος εκπρόσωπος /στρατιώτης της Χιτλερικής Γερμανίας. Αυτής της υπερφίαλης δύναμης , που κατά τη γνώμη του αρχηγού της του μεγαλομανούς ή τρελού αν θέλετε Αδόλφου, έπρεπε ή μπορούσε να είναι υπέρ άνω όλων, (εννοείται των Λαών).  Σύμφωνα με τη νοοτροπία αυτή ,αφού κυρίευσε όλη σχεδόν την Ευρώπη , κυρίευσε και τη Χώρα μας αφού πλήρωσε πρώτα πολύ ακριβά την ανοησία της αυτή γιατί δεν υπολόγισε σε μια φράση του Ποιητή μας που λεει: « Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!»   Όταν  το κατάλαβε ήταν αργά!  Έτσι για να εξαλείψουν  αυτή τη φράση , οι στρατιώτες της και οπαδοί τυφλοί του αρχηγού της, εφάρμοσαν τα πιο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα, κατά του Λαού, ιδίως της Αθήνας, αρχίζοντας από περιορισμούς, φρικτή πείνα και τελείωναν με εκτελέσεις αμάχων ακόμη και γυναικών, όπως της ηρωικής  Λέλας Καραγιάννη, μία μέρα πριν φύγουν από την Αθήνα!,

Ήταν ή δεν ήταν αυτή η 12η του Οκτώβρη 1944 μια μεγάλη , μια Ιερή, μια αξέχαστη για την Αθήνα και για όλη την Ελλάδα μέρα;

Γιατί τη ξεχάσαμε; Που είναι οι απαιτούμενες εκδηλώσεις; Τη μέρα αυτή, ύστερα από τέσσερα μαύρα χρόνια, ξανακυμάτισε πάνω στην Ακρόπολη η Γαλανόλευκή! Ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης για το γεγονός αυτό, είδαμε καθόλου Γαλανόλευκες να κυματίζουν στην Αθήνα εκτός αυτών που είναι μόνιμες; Έγιναν σχετικές ομιλίες στα σχολεία για να ενημερώνεται και η νεολαία μας, το μέλλον της Χώρας  μας; Ακούστηκε τίποτα σχετικό από τα λαλίστατα ΜΜΕ; Ή τους αξιοθαύμαστους εκπροσώπους μας στη Βουλή; Τ Ι Π Ο Τ Α  !!!

Δε μιλάω βέβαια για παρελάσεις που..... κοστίζουν!  Τι συνέβη λοιπόν; Τη ξέχασαν τη μέρα αυτή ή τους ξέφυγε;  Ή  επειδή είμαστε και πάλι , τρόπον τινά δέσμιοι των υποχρεώσεων μας προς τη Γερμανία , από....ευγένεια δεν τόλμησαν να θίξουν μια ημερομηνία που θα υπενθύμιζε  στους αγέρωχους φίλους μας ότι κάποτε  και οι χωρίς όπλα, αλλά με το «Ευρώ» κατακτήσεις έχουν ένα τέλος; Πάντως, αν το ξέχασαν, κρίμα στην Εθνική τους μνήμη, που σε άλλα θέματα πολύ μικρότερης σημασίας   αποδεικνύεται οξυτάτη!

Στη Μυτιλήνη, έχει περάσει ένας και πλέον αιώνας αφ’ ότου ο Αείμνηστος Παύλος Κουντουριώτης ο Ναύαρχος με τον θρυλικό Αβέρωφ , την 8η  του Νοέμβρη 1912 μας έφεραν τη λευτεριά με την αποχώρηση των Τούρκων κατακτητών μας. Την Ιερή αυτή μέρα, αν και έχουν περάσει τόσα και τόσα χρόνια , ανελλιπώς κάθε χρόνο τη θυμόμαστε και με ευλάβεια την εορτάζουμε και τη τιμούμε πάνδημα και ας βρισκόμαστε μιας αναπνοής απόσταση από τους κάποτε κατακτητές μας και νυν....(ας το αφήσω καλλίτερα αυτό στη κρίση  σας.-

Θ.Σ.Μεσσηνέζης.-Αθήνα 27/10/2014