Εκλογές τώρα ή όχι - Του Γιώργου Κ. Περπινιά

Το Ελληνικό κομματικό κατεστημένο είναι ακόμη μία φορά διχασμένο, θα μου πείτε πρώτη φορά συμβαίνει; Φυσικά όχι, δεν ομονόησαν ποτέ. Η αντιπολίτευση θέλει εκλογές γιατί ορέγεται εξουσία και η συμπολίτευση δεν θέλει, για να μην την χάσει. Το μόνο κοινό τους σημείο είναι, πως και οι δύο πλευρές το κάνουν για το καλό του Ελληνικού λαού. Πάντα μας φροντίζουν, πάντα μας σκέπτονται. Η κυβέρνηση μάλιστα αρνείται να πάρει κάποια μέτρα που είχαν συμφωνήσει με την τρόικα, με την δικαιολογία πως ενδεχομένως να γίνουν εκλογές με το θέμα της εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας. Εδώ είναι και η δική μας βλακεία την οποία γνωρίζουν πολύ καλά. Δηλαδή όχι τώρα μέτρα, για να μην τους μαυρίσουμε, αλλά τα παίρνουν και μετά, αφού θα τους έχουμε ψηφίσει. Οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι δεν αποφασίζουν τι θα ψηφίσουν, γιατί καταλαβαίνουν την κρισιμότητα της καταστάσεως και παράλληλα δεν υπάρχει κόμμα με ηγέτη που να εμπνέει εμπιστοσύνη, για να τον ακολουθήσει ο κόσμος.

Προηγήθηκε η κοροϊδία και το ψέμα του Γ. Παπανδρέου, ακολούθησε αυτό του Α. Σαμαρά και όποιος κάηκε στην σούπα, φυσάει και το γιαούρτι. Ο Βενιζέλος έδωσε εξετάσεις με την ανατροπή του ΓΑΠ, με το χαράτσι, το κούρεμα των κρατικών ομολόγων, την συνεργασία του με αυτούς που χρόνια αποκαλούσε δεξιά. Απλώς δεν την έλεγε επάρατη όπως ο ιδρυτής του κόμματος του, που δεν είναι πλέον κόμμα αλλά απόκκομα. Τώρα προσπαθεί να σώσει ό,τι δεν σώνεται, με την δημιουργία κομμάτων με διάφορες ελκυστικές ονομασίες και με σταθερή την  «δημοκρατική και προοδευτική παράταξη». Βαρεθήκαμε να ακούμε αυτήν την καραμέλα. Εκείνος απτόητος την επαναλαμβάνει, μάλλον ελπίζοντας στους γνωστούς αφελείς, που τον ψήφιζαν τόσα χρόνια. Μακάριοι οι μη σκεπτόμενοι γιατί είναι γνωστό τι θα ψηφίσουν και είναι οι μόνοι που δεν έχουν χάσει τον ύπνο τους.

Και τώρα να σκεφθούμε το κόμμα που διεκδικεί με πολλές πιθανότητες την εξουσία, αλλά και τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σ’ αυτό. Παρουσιάζεται σαν λύση ανάγκης και βασίζεται στον πρόεδρό του, που αν μη τι άλλο είναι συμπαθής. Φυσικά δεν φτάνει μόνον αυτό, υπάρχουν τρωτά σημεία και θα προσπαθήσω να τ’ απαριθμήσω. Το πρώτο είναι η αναταραχή στην παιδεία που πολλά χρόνια έχει τον έλεγχο και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Το δεύτερο είναι η υποστήριξη στους λαθρομετανάστες, κάτι για το οποίο δεν μπορώ να το κατηγορήσω για έλλειψη ανθρωπισμού, αλλά ο λαός τράβηξε πολλά από αυτούς, με κυριότερο  την εγκληματικότητα την οποία γεύεται ακόμη και σήμερα παρ’ όλα τα αστυνομικά μέτρα. Τρίτο την προσχώρηση στις τάξεις του, παλαιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ που αποχώρισαν, όταν είδαν το πλοίο να βουλιάζει. Τώρα είδαν το φως το αληθινόν και προσέτρεξαν να προσφέρουν την πείρα τους από την πολύχρονη θητεία τους στο κραταιό. Το τελευταίο είναι πως στεγάζει πολλούς συνδικαλιστές και κρατικοδίαιτους εργατοπατέρες, που έχουν δώσει δείγμα ποιότητος και εργασιακού βολέματος στο πρόσφατο παρελθόν.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι άλλοι είναι καλύτεροι, έχουμε δοκιμάσει το μαστίγιο τους πολλά χρόνια στην πλάτη μας κι έχουμε βγάλει τα συμπεράσματά μας. Θα μου πείτε, τι κάνουμε; Δεν θα σας δώσω συμβουλή, απλώς σχολιάζω κάποια θέματα που πιθανόν έχουν ξεχαστεί. Στη Ελλάδα η αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να κυβερνήσει γιατί είναι πολλοί οι παράγοντες που δεν το ήθελαν και φυσικά ούτε τώρα το θέλουν. Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην διάσκεψη της Γιάλτας, η μεγάλη Βρετανία ζήτησε τον έλεγχο της Ελλάδος υποχωρώντας σ’ αυτόν της Ρουμανίας. Ο Στάλιν δέχθηκε και τήρησε την συμφωνία, ασχέτως αν αργότερα μας παραχώρησαν στις ΗΠΑ κι από τότε τον έλεγχο τον διατηρεί η δυτική συμμαχία. Τι θα κάνουν λοιπόν τώρα; Ασφαλώς δεν την θέλουν κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, αλλά κι από τις εδώ μεγάλες φαμίλιες που ελέγχουν την οικονομία κι έχουν πολλούς τρόπους να το αποτρέψουν.

Πάντα όμως υπάρχει η εναλλακτική λύση. Αν επαναληφθεί το παράδειγμα του Α. Παπανδρέου. Είναι δοκιμασμένο κι επιτυχημένο. Ο Αντρέας έλεγε σκληρότερα συνθήματα από αυτά που λέει τώρα ο Τσίπρας. Μπροστά του ο μικρός είναι του κατηχητικού. Να σας θυμίσω μερικά.

Αμερικανοί δολοφόνοι των λαών, έξω οι βάσεις του θανάτου, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου, απλή και άδολη αναλογική, δημοψήφισμα για την παραμονή στην ΕΟΚ. Έκανε τίποτα από όσα είπε; Φυσικά όχι. Του ζήτησε κανείς τον λόγο; Για το μόνο που απήντησε ήταν για την ΕΟΚ. «Το μελέτησα και το κόστος της αποχώρησης, είναι μεγαλύτερο από της παραμονής». Και πήγαν όλα καλά και πρόεδρος της ΕΟΚ έγινε δύο φορές από ένα εξάμηνο και έδωσε στους δολοφόνους των λαών δύο βάσεις. Την Σούδα και το Άκτιο. Παρ’ όλα αυτά λατρεύτηκε από τον λαό όσο κανείς άλλος, παρέμεινε πιστός στην δυτική συμμαχία και οι φαμίλιες τον στήριξαν. Ο Καρλ Μαρξ είπε, «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα». Νομίζω πως μόνον επαναλαμβάνεται και μάλιστα με επιτυχία. Ίσως είναι και το πιθανότερο σενάριο, εκτός αν έχουν έτοιμο άλλο σχέδιο, για να αποφύγουν τις εκλογές τώρα και μετά βλέπουμε. Πάντως προσλήψεις στο δημόσιο που ήταν ο γνωστός τρόπος εξαγοράς ψήφων, είναι μάλλον αδύνατος.

Το ερώτημα είναι τι κάνουμε. Σίγουρη λύση δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Μη ζητήσετε την βοήθεια του Θεού, γιατί δεν θα σας την δώσει. Δεν τον ενδιαφέρει το θέμα. Μυαλό μας έδωσε αν επιμένουμε να μην το χρησιμοποιούμε και περιμένουμε να μας πουν οι τηλεοπτικοί παπαγάλοι τι θα κάνουμε, είναι δική μας ευθύνη. Επανέλθετε στον τρόπο της σκέψης, της γνώσης και επαναφέρετε στον νου σας την ιστορία και τα παθήματά μας. Αυτά πληρώνουμε τώρα. Είναι βέβαιον πως θα μας βοηθήσει, να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Γιώργος Κ. Περπινιάς    9/11/14