Όταν η ίωση το παίζει αντιβίωση - Της Έλενας Ακρίτα

Αυτό που συζητάμε σοβαρά αν ο ΓΑΠ κάνει κόμμα ή τι κρίμα μωρέ που ο Καραμανλής δεν θα είναι Πρόεδρος Δημοκρατίας, μα την Παναγία, με ξεπερνάει. Παίζει να είμαστε η μόνη χώρα που επιβραβεύει τους καταστροφείς της. Δεν αντιμετωπίζεται αυτή η παράνοια, δεν υπάρχουμε... Ή μάλλον υπάρχουμε. Δυστυχώς για μας.

Έτσι που λες, αγνή μου Γκολφοπούλα και τσελιγκοπούλα: κάποιοι Έλληνες θεωρούν ότι ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου θα (ξανα;;;)σώσουν τη χώρα. Και θα συνεχίσουν να τη σώζουν ανελέητα μέχρι να την ξεκάνουν.

Και καλά αυτοί οι δύο. Κάθε άνθρωπος έχει τη διαταραχή του - σεβαστό. Άλλος παίρνει αγχολυτικά, άλλος νοσηλεύεται κι άλλος σώζει χώρες: προ ή μετά φαγητού!

Αλλά εδώ υπάρχουν πολίτες που τους αποθεώνουν. Που τους χειροκροτάνε στα σοβαρά: Όχι για να γελάσουμε, όχι τύπου «κάνουμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα». Κανονικό χειροκρότημα, στρέιτ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ κλαπ κλαπ! Ακόμα και τώρα που - δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα - είμαστε κάτω στης γης τα μαύρα Τάρταρα! Και κάποιοι τους θεωρούν σωτήρες! Ποιους ρε παιδιά; Ποιους γαμώ το στανιό μου;

Δεν θα το ξαναπιάσω απ' το «λεφτά υπάρχουν». Και δεν θα το ξαναπιάσω απ' το «λεφτά υπάρχουν» γιατί πλέον τα ζανάξ θέλουν δίγραμμο συνταγολόγιο και μόνο κάτι λίγα ροζ κουφετί 0,5 mg μου περίσσεψαν για να προικίσω το παιδί μου.

Τελικά, τα λεφτά που υπήρχαν έφθαναν τσίμα-τσίμα για τη διαδρομή Αθήνα - Καστελλόριζο. Οπου ο πρωθυπουργός μας ανακοίνωσε τη μαύρη μοίρα μας μάνα κακομοίρα μας. Και στο καπάκι του τη βάρεσε για δημοψήφισμα. Γιατί; Γιατί έτσι γούσταρε, ρε παιδί μου, το λιμπίστηκε - πώς σου λέει ο άλλος «να 'χα τώρα ένα παστίτσο»;

Και καλά, πες έκανε κι αυτός ένα λάθος, καθότι κι ο ΓΑΠ, ΟΚ, παιδάκι είναι, θα παίξει, θα λερωθεί. Αλλά αυτός δεν το έκανε απλώς. Το υποστηρίζει κιόλας. Σε μια Ελλάδα που η μεσαία τάξη έχει γίνει το ένα της με το παγκάκι - ο άλλος ακόμα και σήμερα δεν λέει ένα «ουπς σόρι» για τα μάτια του κόσμου!

Ο Κώστας - «όταν τρώμε δεν μιλάμε» - Καραμανλής τώρα. Από το 2004 όφειλε να κάνει τα κουμάντα του. Να σφίξει ζωνάρια - τότε που υπήρχαν ακόμα ζωνάρια. Το έλλειμμα είχε αυξηθεί πάνω από 25 δισ. Τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ωχριούσαν μπροστά στους διορισμούς. Ο Προκόπης -τον λες και Πάκη- Παυλόπουλος είχε προσλάβει στο Δημόσιο 86.500 - όχι απλά γαλάζιους: μπλε μαρέν τελειωμένους. Ο Χατζηγάκης χάρισε στους αγρότες μια 500άρα εκατομμύρια στο χα-λα-ρό-τα-το. Κι έρχεται τώρα η σκύλα η Κομισιόν και μας τα ζητάει πίσω, δεν ντρέπεται, ουστ να μου χαθεί η καρμίρω!

Καραμανλής και Παπανδρέου ήξεραν πως το καράβι πήγαινε στα βράχια. Πως οι σωστικές λέμβοι ήταν τρύπιες. Ήξεραν πως βουλιάζουμε και θα σκυλοπνιγούμε. Ήξεραν! ΚΑΙ πού ήταν το πηδάλιο του σαπιοκάραβου ΚΑΙ τι μανούβρες έπρεπε να γίνουν! Δεν τις έκαναν. Έτσι σκέτα. Έτσι απλά, λιτά κι απέριττα!

Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: υπήρξαν και προγενέστεροι πρωθυπουργοί που τα έκαναν άντε μην πω πώς χρονιάρες μέρες. Τους ξέρουμε. Ο λόγος που αναφέρω τους δύο τελευταίους αδάμαντες του πολιτικού μας στερεώματος είναι το ότι ΚΑΙ οι δύο είναι μέλη του Κοινοβουλίου. ΚΑΙ οι δύο πληρώνονται από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δύο είναι άφαντοι από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δύο τελικά, ο καθένας με τον τρόπο του, έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Και πίσω τους ήμασταν εμείς. Και μας βάρεσε η πέτρα στο δόξα πατρί.

Κύριοι πρώην πρωθυπουργοί, όταν είσαι το πρόβλημα δεν δικαιούσαι να υποδύεσαι τη λύση. Όταν είσαι η ίωση δεν σε παίρνει να παριστάνεις την αντιβίωση.

Εν κατακλείδι, μεταξύ σας ίσα μοιρασμένες οι ευθύνες: στο προποτζίδικο «Η Ελλάς» Καραμανλής-Παπανδρέου σημειώσατε ΧΙ-λια φιλιά και ας πάν' στην ευχή τα παλιά!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 13/12/14