Και για την Πομπηία οι Κρητικοί φταίνε; - Της Έλενας Ακρίτα
ΜΕ ΤΗΝ υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη ξέσπασε ένας εμφύλιος μεταξύ Κρητικών και μη. Απίστευτες ύβρεις, ακρότητες, υπερβολές «κοσμούν» το διαδικτυακό και όχι μόνον τοπίο. Σχόλια επί σχολίων κατηγορούν τους Κρητικούς συλλήβδην. Τι τσογλάνια, τι καθάρματα, τι κουραδόμαγκες, τι τσαμπουκάδες, τι βεντέτες, τι όπλα, τι χασίσια, τι, τι, τι.
Προσωπικά δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με την Κρήτη. Απλά, έχω περάσει πολλά καλοκαίρια εκεί. Και ζητώ συγγνώμη από τους «πολέμιους», αλλά τη θεωρώ πανέμορφο νησί. Οι δε Κρητικοί που γνώρισα ήταν φιλόξενοι, γελαστοί, φιλικοί. Τοπικιστές; Ναι. Όπως τοπικιστές είναι πάντα και παντού οι Έλληνες.
Αυτόν τον ιδιότυπο ρατσισμό, όμως, ειλικρινά δεν τον καταλαβαίνω. Όπως δεν καταλαβαίνω και τα ταμπελάκια που με τόση ευκολία κολλάνε σε όσους δεν κατάγονται από τη δική μας (τέλεια) περιοχή, τη δική μας (τέλεια) κωμόπολη, το δικό μας (τέλειο) χωριό.
Τι αηδίες είναι αυτές; Οι Θεσσαλονικιοί όλη μέρα πίνουν φραπεδιές χαλλλαράαα; Δηλαδή -και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- «κωλοβαράνε»; Κι όσοι δεν πίνουν φραπέ τι είναι; Κατάσκοποι από άλλον νομό; Οι Θεσσαλονικιοί που δουλεύουν σκληρά και δεν χαζεύουν το ταβάνι 24 ώρες το 24ωρο τι είναι; Πράκτορες απ' το Νομό Τρικάλων; Για να μην αναφερθώ στη Θεσσαλονικιά μητέρα μου που ΚΑΙ είναι από τα πιο δραστήρια άτομα που έχω γνωρίσει ΚΑΙ δεν της αρέσει ο «φραπές».
Οι Λάκωνες είναι ΟΛΟΙ αφιλόξενοι, άγριοι και ακροδεξιοί; Οι Κερκυραίοι είναι ΟΛΟΙ φιλόμουσοι; Οι Κεφαλονίτες είναι ΟΛΟΙ πανούργοι; Οι Ζακυνθινοί είναι ΟΛΟΙ στο Libro d' Oro; Οι Πόντιοι είναι ΟΛΟΙ βλάκες; Οι Μικρασιάτες «τουρκόσποροι»; Οι Σμυρνιές «παστρικιές»; Οι Πολίτισσες μαγείρευαν άψογα κιοφτέδες με ατζέμ πιλάφι - μα ΟΛΕΣ όμως;
Για να συγκεντρωθούμε λίγο, πατριωτάκια! Που ξαφνικά τα επώνυμα γίνονται «στίγμα»: «-άκης», «-άκος», «-άτος», «-όπουλος», «-ίδης» στο στόμα των εγχώριων ρατσισμών γίνονται «άστρα του Δαβίδ», όπως των Εβραίων που βάδιζαν στον θάνατο του Γ' Ράιχ;
Φταίνε, λοιπόν, οι Κρητικοί; Ή να το πιάσουμε από πιο πίσω και να το χρεώσουμε στους αρχαίους ημών; Οι οποίοι ναι μεν ήταν παιδιά-μάλαμα, ναι μεν είχαν Χρυσό Αιώνα ρεζερβέ, δώσανε τα φώτα του πολιτισμού, χτίσανε, διδάξανε, γράψανε, αφήσανε πίσω τους αριστουργήματα. Όμως οι πόλεις-κράτη της αρχαιότητας μονίμως πιάνονταν μαλλί με μαλλί. Εκείνοι οι Αθηναίοι με τους Σπαρτιάτες, μη σου τύχει ένα πράγμα.
Όταν ο εμφύλιος είναι στο DNA ενός λαού μοιραία και ο ρατσισμός είναι στο αίμα ενός λαού. Λυπάμαι αν δυσαρεστώ κάποιους, αλλά όλοι οι Γερμανοί δεν είναι ναζιστές. ΟΚ, με ζορίζει κι εμένα το επιχείρημα ότι και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι άρχισαν από τον συγκεκριμένο λαό. Με ζορίζει το επιχείρημα ότι ο Χίτλερ δεν κατέλαβε βίαια την εξουσία -όπως η χούντα στην Ελλάδα και αλλού- αλλά εκλέχτηκε δόξη και τιμή.
Παρ' όλα αυτά, δεν μπορείς να τσουβαλιάσεις όλους τους Γερμανούς ως φασίστες. Δεν μπορείς να τσουβαλιάσεις όλους τους κομμουνιστές ως «σταλίνες». Δεν μπορείς να τσουβαλιάσεις όλους τους Αμερικανούς στον βαθύ Νότο ως μέλη της Κου Κλουξ Κλαν. Δεν μπορείς να τσουβαλιάσεις όλους τους Τούρκους επειδή κάποιοι ήταν Τσέτες του Τοπάλ Οσμάν.
Ας ηρεμήσουμε κάποτε, πατριωτάκια. Και ειδικά τώρα, ειδικά σε μια περίοδο που πρέπει να είμαστε ενωμένοι και να αντιμετωπίσουμε τα ζόρια που έχουμε μπροστά μας - λες και δεν μας φτάνανε αυτά που έχουμε πίσω μας. Δεν είναι δυνατόν να είμαστε ο καθένας στον μικρόκοσμό του κι όλοι μαζί με το ζωνάρι λυμένο για καβγά.
Σε τούτη τη γη που την πατούμε υπάρχουν καλοί και κακοί, υπάρχουν καθάρματα κι αστέρια, υπάρχουν αγριολούλουδα και τσουκνίδες, υπάρχουν κλειστές πόρτες κι ανοιχτές αγκαλιές.
Όλα υπάρχουν. Το μόνο που δεν υπάρχει είναι το «δεν είμαι (πολύ) ρατσιστής!». Όπως δεν υπάρχει και το «εγώ είμαι (ολίγον) έγκυος!».
Υ.Γ.: Μόλις τώρα με ειδοποιούν από το κοντρόλ ότι έχουμε μια έκτακτη είδηση. Τελικά το πόρισμα καταλήγει ότι οι Κρητικοί δεν ευθύνονται για την καταστροφή της Πομπηίας. Οι υποψίες στρέφονται στους Καρδιτσιώτες.
Το άρθρο δημοσιεύθημε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 14/3/2015
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα