Λάθος ανάγνωση του «Μάνιουαλ»; - Του Γιώργου Λακόπουλου

Ποιοι είναι οι νέοι εναλλακτικοί, προοδευτικοί δρόμοι για τη χώρα;

«Η χώρα να ακολουθήσει νέους εναλλακτικούς, προοδευτικούς δρόμους» έγραφε στις αρχές της εβδομάδας ιστοσελίδα που χρεώνεται στον Παν. Λαφαζάνη. Τι εννοούσε; Προκύπτει από τη συνέντευξη που έδωσε την ίδια μέρα ο Πρωθυπουργός Αλέξη Τσίπρας στο Πρακτορείο ΤΑΣ.

«Οι προηγούμενες κυβερνήσεις στη χώρα μου δεν έκαναν ό,τι θα μπορούσαν, για να αποφύγουν αυτήν τη χωρίς νόημα, κατά την άποψή μου, πολιτική των κυρώσεων λόγω της έντασης στην Ουκρανία. Το αποτέλεσμα ήταν το εμπάργκο και στα ελληνικά αγροτικά προϊόντα, πράγμα που προκάλεσε σημαντική ζημιά στην ελληνική οικονομία».

Είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός δεν αναφέρεται μόνο στις ελληνορωσικές οικονομικές συναλλαγές. Ούτε προωθεί, όπως είναι λογικό, τη διεύρυνσή τους προς όφελος της ελληνικής οικονομίας. Παρεμβαίνει στην κρίση Ρωσίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης από εμφανώς αντικοινοτικά θέση.

Πώς να μην πλασάρει, λοιπόν, η Αριστερή Πλατφόρμα την ιδέα να ξεκόψουμε από την Ευρώπη και να στραφούμε στη Μόσχα;

Πόσο σοβαρή είναι μια τέτοια λογική μπορεί να το αντιληφθεί κανείς εύκολα, παρατηρώντας την κατάσταση στη μια και στην άλλη πλευρά. Απαριθμώντας τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα με τη μια ή την άλλη επιλογή. Όποιος νομίζει ότι είναι καιρός να γυρίσουμε την πλάτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να στραφούμε -γεωστρατηγικά- στη Ρωσία, αν δεν είναι για δέσιμο, είναι ύποπτος.

Με τους Ρώσους έχουμε παραδοσιακά καλές σχέσεις και ευρύ πεδίο οικονομικής συνεργασίας που μπορεί να γίνει ευρύτερο. Όπως όλες οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στέλνουν τους υπουργούς και τους ηγέτες τους στη Μόσχα, για να προωθήσουν τις διμερείς σχέσεις τους, έτσι κάνει και η Ελλάδα.

Αλλά η μετατροπή αυτής της διαδικασίας σε υπόνοια αλλαγής στρατηγικού προσανατολισμού είναι ένα παιχνίδι που, όταν δεν είναι αφελές, είναι επικίνδυνο.

Και οι δυο Καραμανλήδες και οι δυο Παπανδρέου και οι άλλοι Πρωθυπουργοί είχαν επαφές με τη Ρωσία - άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Κανείς, όμως, δεν άφησε να εννοηθεί ότι αυτές έχουν αντιευρωπαϊκό χαρακτήρα.

Το κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Και είναι αξιοσημείωτο, ότι ο αμερικανικός παράγοντας δεν δείχνει να συγκινείται, π.χ. από τις ενεργειακές συζητήσεις με τους Ρώσους, ενώ επί Καραμανλή είχε χαλάσει τον κόσμο. Θα φρίξει, όποιος διαβάσει τις επιστολές του υφυπουργού Μπράιζα προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό, περί τα τέλη του 2008.

Εν πάση περιπτώσει, όμως, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι νομίζει, Το θέμα είναι αν πράγματι η κυβέρνηση σκέφτεται ότι μπορεί να μετακινήσει τον άξονα του εθνικού προσανατολισμού προς τους Ρώσους. Αν ισχύει, πώς νομιμοποιείται να το κάνει;

Ποιος την εξουσιοδότησε να εξετάσει αν είναι περισσότερο συμφέρουσα για την Ελλάδα η Ευρώπη ή Ρωσία; Με ποια έννοια η πολυδιαφημισμένη λαϊκή εντολή περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο αλλαγής του γεωστρατηγικού προσανατολισμού της χώρας;

Ακόμη και αν το κάνει για διαπραγματευτικούς λόγους απέναντι στην Ευρώπη, αν μπλοφάρει δηλαδή, πάλι λάθος κάνει.

Πώς περιμένει να φτάσει σε ικανοποιητικό αποτέλεσμα η διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, όταν τους λέει ότι φλερτάρει με τους Ρώσους; Τουλάχιστον προτού προβάλει αυτή την πολιτική -ή έστω ως αντιπερισπασμό- θα μπορούσε να ρωτούσε τους Ρώσους αν είναι διατιθέμενοι να κάνουν ένα τέτοιο παιχνίδι με την Ελλάδα: να συγκρουστούν με την Ευρώπη για χάρη της - όταν ήδη δεν το έκαναν για την Κύπρο.

Και ο Ανδρέας Παπανδρέου, στις υποθέσεις της Πολωνίας και του καταρριφθέντος νοτιοκορεατικού Τζάμπο, διαφοροποιήθηκε από ολόκληρη τη Δύση. Αλλά δεν συγκρούστηκε στρατηγικά και πολύ περισσότερο δεν άφησε να αιωρείται ότι θα αλλάξει την ένταξη της χώρας. Αν κάποιοι πιστεύουν ότι κινούνται με βάση κάποιο «μάνιουαλ», τουλάχιστον ας το διαβάζουν σωστά.

Thetoc.gr