Η ρεαλιστική γόνιμη ρήξη - Του Χρήστου Γιανναρά

Η κατάτμηση σε σέκτες είναι η καταγωγική και μόνιμη λοιμική που μαστίζει τον μαρξισμό. Συνιστούν οι σέκτες και φανερώνουν πολυμερισμένη τη διεκδίκηση της αυθεντικής κατανόησης των «ιερών γραφών» του Μαρξ, την τάση για απόλυτη «καθαρότητα» ερμηνευτικών κριτηρίων. Σαρκώνει κάθε σέκτα τον πουριτανισμό της συνεπούς εμμονής στην αυθεντία του πρωτοτύπου.

Ο αδιάλλακτος πουριτανισμός κάθε σέκτας του μαρξισμού δικαιώνει την πιστοποίηση του Paul Tillich ότι: «ο μαρξισμός ήταν (και είναι πάντοτε) περισσότερο μια θρησκεία, παρά ένα άθρησκο πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής». Και γιατί η θρησκειοποίηση μιας κοινωνικής σκοποθεσίας; Διότι η θρησκεία θωρακίζει το ψυχολογικό εγώ με τη σιγουριά ότι κατέχει την αλήθεια και δικαιούται να την επιβάλλει. Είναι η θρησκεία ένα προσιτό στον καθένα παραισθησιογόνο εγωτικής παντοδυναμίας.

Αποδείχνεται αποκαλυπτική η ομοιότητα (ή και ταυτότητα) νοο-τροπίας, συμπεριφοράς, μεθόδων των πουριτανών μιας μαρξιστικής σέκτας και των πουριτανών της Δύσης. Ή των «γνησίων Ορθοδόξων», υπερασπιστών της χριστιανικής ακεραιότητας. Και οι μεν και οι δε υπερασπίζουν, με νύχια και με δόντια (συνήθως ανεπίγνωστα), το υπερτροφικό τους εγώ, τη ναρκισσιστική τους δίψα για εξουσία ή την «υπεραναπλήρωση» (overcompensation) βαθιάς μειονεξίας. (Γι’ αυτό και προϋπόθεση ρεαλισμού της μεταφυσικής αναζήτησης είναι η επίγνωση της καισαρικής διαφοράς του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία).

Τόσο η λογική όσο και η ιστορική εμπειρία βεβαιώνουν ότι είναι απολύτως αδύνατο να ασκήσουν εξουσία «συνεργαζόμενες» σέκτες. Μια σέκτα ορίζεται από τη βεβαιότητα των μελών της ότι μόνο αυτοί κατέχουν την αυθεντική αλήθεια, μόνο αυτοί ερμηνεύουν με εγκυρότητα τις «ιερές γραφές». Διαθέτουν τις μεθόδους, τις πρακτικές και τη σκοποθεσία που αυτές και μόνο μπορούν να «σώσουν» μια κοινωνία ή και τον σύμπαντα κόσμο. Διαφορετικές σέκτες και ενιαία διακυβέρνηση είναι έννοιες και πραγματικότητες ασύμβατες, ασύμπτωτες, αντιφατικές – αδιανόητο να συγκυβερνήσουν, να συνυφανθούν στη διοίκηση σέκτες διαφορετικές.

Ομως, εδώ και δεκαετίες, η πολιτική, σε διεθνή κλίμακα, έχει ολοφάνερα αποπολιτικοποιηθεί. Είναι πια ολοκληρωτικά εμπορευματοποιημένη, λειτουργεί με τους όρους της αγοράς, τις μεθόδους του μάρκετινγκ. Δεν σκοπεύει στην εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών η πολιτική, αποβλέπει μόνο στον εντυπωσιασμό των αφελών και των μικρονοϊκών, να αποσπάσει την ψήφο τους με διαφημιστικά τεχνάσματα. Ακόμα και οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις των κομμάτων έχουν εξαλειφθεί, οι άλλοτε φανατισμένοι αντίπαλοι που αντάλλασσαν μύδρους και παθιασμένες αλληλοκατηγόριες, μπορούν πια και να συγκυβερνούν αλληλοπροστατεύοντας αμοιβαία τις ατιμίες τους.

Μόνο οι σέκτες δείχνουν να πιστεύουν ακόμα σε κάτι, να έχουν κοινωνικές σκοποθεσίες έστω ψυχαναγκαστικών, ψευδαισθητικών εμμονών. Αλλά αυτό το «κάτι» μοιάζει αδιανόητο να σχετικοποιηθεί, να συνυπάρξει σε πολιτικό πρόγραμμα κοινό με άλλες σέκτες, αδύνατο να δεχθούν να συγκυβερνήσουν μια χώρα οι στρατευμένοι σε διαφορετικές μαρξιστικές μονομανίες, σε διαφορετικές δογματικές «πίστεις» – το αποκλείει η ιστορική πείρα και η κοινωνική ψυχοδιαγνωστική. Μόνο στην Ελλάδα κατορθώθηκε να σχηματίσει κυβέρνηση ένα ποτ-πουρί παλαιομαρξιστών, μαρξιστών - λενινιστών, οικολόγων - μαρξιστών, τροτσκιστών - μαρξιστών, μαοϊκών - κομμουνιστών, κομμουνιστών της Ρόζας Λούξεμπουργκ, κ.λπ.

Κατορθώθηκε, χάρη στις συγκυρίες και χάρη στο έκτακτο ηγετικό χάρισμα του απροσδόκητου στον πολιτικό αυτόν χώρο Αλέξη Τσίπρα. Η αξιολόγηση του χαρίσματος αντλείται ρεαλιστικότατα από δύο, κυρίως, πεπραγμένα: Νικητής των εκλογών, συγκρότησε κυβέρνηση με 14 (ναι δεκατέσσερις) εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς – πρωτοφανές κατόρθωμα κοινωνικής επιστράτευσης. Και πέτυχε, μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα, να φέρει το πρόβλημα της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της Ελλάδας στο επίκεντρο του ευρωπαϊκού και διεθνούς ενδιαφέροντος.

Κουβαλούσε βέβαια ο προικισμένος νεαρός αρχηγός και τα βαρίδια της πολυποικιλότητας των αγκυλώσεων και παλαιοημερολογίτικων εμμονών των υπουργών του, ανθρώπων που γεννήθηκαν πολιτικά και ανδρώθηκαν μέσα στις σέκτες της εξωπραγματικής στεγανότητας του μαρξιστικού φετιχισμού. Τρομακτική σύγχυση γνωμών και απόψεων για θέματα απλούστατης, στοιχειώδους πολιτικής λογικής, όπως η χαλιναγώγηση της εισβολής εφιαλτικού όγκου εξαθλιωμένων μεταναστών στη λιμώττουσα Ελλάδα ή των εγκληματικών καταστροφών και της ασυδοσίας ψυχανώμαλων κουκουλοφόρων του υποκόσμου.

Το ισχυρό χαρτί των ταλέντων του Τσίπρα καίγεται, όταν προσπαθεί και τις μωρολογίες να συμμαζέψει (περί της αριστείας που λειτουργεί ως «ρετσινιά»), αλλά και να θέλει να εξευμενίσει τον μωρολογούντα αναμηρυκάζοντας αναχρονιστικές ντιρεχτίβες για την ερμηνεία της επανάστασης του 1821 ως προϊόντος του Δυτικού Διαφωτισμού!! Οι σέκτες θυσιάζουν την ευκαιρία που τους δόθηκε, προκειμένου να παραμείνουν γαντζωμένες στις ψυχολογικές εμμονές τους.

Θα αποδείξει ο Αλέξης Τσίπρας ότι έχει στόφα ηγετική, δυνατότητα να σημαδέψει ανεξίτηλα την Ιστορία, αν τολμήσει τη ρήξη. Οχι με τους δανειστές, αλλά με τους πουριτανούς συντρόφους του. Η ρήξη με τους δανειστές δεν θα ήταν κατόρθωμα, θα ήταν πολιτική στα μέτρα Σημίτη ή Καραμανλή του βραχέος – και φυσικά αδιανόητη για τους σπιθαμιαίους που ακολούθησαν και ακόμα κοάζουν υποτέλεια. Ρήξη με τους παλαιοημερολογίτες συντρόφους του θα συνιστούσε ρεαλιστική άρνηση να παίξει στο γήπεδο των δανειστών, επιθετική αλλαγή των όρων του παιχνιδιού: Οχι με ρητορείες, με νούμερα:

Οι υπερβάσεις κόστους δημοσίων έργων και κρατικών προμηθειών, από το 1981 ώς το 2014, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Τα χρέη των κομμάτων, των ποδοσφαιρικών ομάδων και των ΜΜΕ που τους χαρίστηκαν, είναι τόσα (αριθμητικώς) δισεκατομμύρια. Οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν τα μυθώδη δισ., ποια περιουσία είχαν όταν ξεκινούσαν και ποια έχουν σήμερα; Η δήμευση των προϊόντων κλοπής του κοινωνικού χρήματος, από κάθε παραμικρό τομέα του δημόσιου βίου, είναι προϋπόθεση «οργανική» για να λειτουργήσει οργανωμένη κοινωνία «στην ολόμαυρη ράχη» της σημερινής Ελλάδας.

Νέμεση. Και αμέσως μετά, ανατροπές στην Παιδεία και στην τοπική «αυτοδιοίκηση».

Η Καθημερινή