Μια ανάλυση της σημερινής κατάστασης - Του Προκόπη Κωφού

Άλλα είναι τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας και του λαού της και με άλλα προβλήματα ασχολούνται και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν οι κυβερνήσεις, οι πρώην και η νυν, που εκλέγει ο ελληνικός λαός! Γιατί;

Τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας και του λαού της είναι η ανεργία, οι μειωμένοι μισθοί και συντάξεις που δεν επαρκούν για να ζήσει κανείς αξιοπρεπώς με βάση τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες της σύγχρονης εποχής, οι μειωμένες κοινωνικές παροχές, οι επιχειρήσεις που κλείνουν, η μείωση της παραγωγής, η αδυναμία πολλών επιχειρήσεων να πληρώσουν μισθούς για δεδουλευμένα, η ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, η αβεβαιότητα των θέσεων εργασίας και ο κίνδυνος της απόλυσης, η φτώχεια και η εξαθλίωση που επεκτείνονται, η βεβαιότητα πως όλα αυτά τα προβλήματα θα επιδεινωθούν.

- Πώς προέκυψαν άραγε όλα αυτά τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί έκλεισαν επιχειρήσεις;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί πολλές επιχειρήσεις μείωσαν την παραγωγή;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί πολλές επιχειρήσεις έκαναν απολύσεις και αυξήθηκε δραματικά η ανεργία;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί δημιουργήθηκε η ανάγκη να μειωθούν οι μισθοί;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί δημιουργήθηκε η ανάγκη να μειωθούν οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές αν και οι εισφορές για την παροχή τους έχουν κατακρατηθεί;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί πολλές επιχειρήσεις αδυνατούν να πληρώσουν μισθούς για δεδουλευμένα;

- Ποιος είναι υπεύθυνος και γιατί προέκυψε η ανάγκη να ανατραπούν βασικά εργασιακά δικαιώματα;

- Γιατί η προοπτική για ουσιαστική ανάκαμψη της οικονομίας που θα επαναφέρει το επίπεδο ζωής των εργαζομένων έστω στην προηγούμενη κατάσταση είναι ανύπαρκτη;

Δεν είναι ολοφάνερο και μόνο από την απλή καταγραφή όλων αυτών των προβλημάτων, αλλά και από την αυτονόητη απάντηση σε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα, πως όλα αυτά τα προβλήματα σχετίζονται και προέκυψαν από τη λειτουργία του Ιδιωτικού Τομέα και της λεγόμενης πραγματικής οικονομίας και πιο συγκεκριμένα από τη δυσκολία ή ακόμα και την αδυναμία των επιχειρήσεων του Ιδιωτικού Τομέα να εξακολουθήσουν να λειτουργούν με κέρδη, αφού τα κέρδη και μόνο αυτά είναι το ένα και μοναδικό κριτήριο για την πορεία, την ευημερία, τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα και γενικά την κατάσταση μιας επιχείρησης; Δεν είναι επομένως ολοφάνερο πως τα προβλήματα αυτά δεν προέκυψαν από το κράτος, από τις κυβερνήσεις και από το πολιτικό σύστημα;

Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και του λαού της, που εκφράζουν όλα μαζί αυτό που ονομάζουμε «κρίση», πηγάζουν όλα από τον Ιδιωτικό Τομέα, από τη λεγόμενη πραγματική οικονομία. Όσο ο Ιδιωτικός Τομέας μπορεί να πουλάει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγει και να λειτουργεί με τα προβλεπόμενα κέρδη, η ανάπτυξη συνεχίζεται, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα στην οικονομία και στην κοινωνία και ούτε μπορεί κανείς να μιλάει για κρίση. Η κρίση εκδηλώθηκε και τα προβλήματα εμφανίστηκαν όταν οι δυσκολίες να πουληθεί η παραγωγή έγιναν ανυπέρβλητες και συνακόλουθα όταν άρχισαν να μειώνονται ή εξαλείφθηκαν τα κέρδη ή προέκυψαν και ζημιές. Τότε φυσικά άρχισαν να κλείνουν επιχειρήσεις, να μειώνουν την παραγωγή, να κάνουν απολύσεις, να μειώνουν τους μισθούς, να μην μπορούν να πληρώσουν τα δεδουλευμένα, να δημιουργείται η ανάγκη και να ανατρέπονται τα εργασιακά δικαιώματα και να συμβαίνουν όλα αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία πέντε-έξι χρόνια. Η κρίση λοιπόν που είναι σε εξέλιξη προέκυψε αποκλειστικά και μόνο από την πραγματική οικονομία, στην πραγματική οικονομία βρίσκεται η πραγματική αιτία των προβλημάτων της χώρας και του λαού της.

Γιατί λοιπόν τα αστικά κόμματα και τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης αντί να αποδώσουν στον Ιδιωτικό Τομέα και στην πραγματική οικονομία την κρίση και τα προβλήματα που δημιουργεί στην κοινωνία, τα αποδίδουν στο κράτος, στις κυβερνήσεις ή στο πολιτικό σύστημα; Πώς είναι δυνατόν να αφήνει κανείς στην άκρη όλα τα παραπάνω μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας και του λαού της, που πηγάζουν αποκλειστικά και μόνο από την πραγματική οικονομία, και να βάζει στη θέση τους τα προβλήματα του κράτους, δηλαδή την αποπληρωμή του χρέους του, τα μνημόνια, τη «ρευστότητα», το ενδεχόμενο να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, τη φοροδιαφυγή, τη δυσκολία να πραγματοποιηθούν οι περιβόητες «μεταρρυθμίσεις» που υποτίθεται πως πρέπει να γίνουν, τις δυσλειτουργίες του δημόσιου τομέα, τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, τους «τοκογλύφους», τις «συντεχνίες», την έλλειψη πολιτικής βούληση που δεν υπάρχει γιατί λέει οι πολιτικοί έχουν υποτίθεται δικά τους πολιτικά, προσωπικά και άλλα συμφέροντα και υπηρετούν αυτά; Πώς είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να βάζουν στην άκρη τα πραγματικά και ουσιαστικά προβλήματα της κοινωνίας και να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με την επίλυση των προβλημάτων του κράτους;

Αν δεν είχαμε κρίση, αν η χώρα βρισκόταν σε φάση ανάπτυξης, όπως βρισκόταν τις τελευταίες δεκαετίες, αν δεν υπήρχαν τόσοι άνεργοι, αν οι εργαζόμενοι έπαιρναν ικανοποιητικούς μισθούς και αν σε τελική ανάλυση οι επιχειρήσεις του Ιδιωτικού Τομέα μπορούσαν να συνεχίζουν να πωλούν την παραγωγή τους και να λειτουργούν με κέρδη, τότε φυσικά δεν θα γινόταν ούτε καν συζήτηση για τα προβλήματα του κράτους, όπως δεν γινόταν τέτοια συζήτηση και τις προηγούμενες δεκαετίες και αν γινόταν, γινόταν επειδή κάποιοι πρόβλεπαν πως θα ερχόταν η στιγμή που το κράτος δεν θα μπορούσε πλέον να δανείζεται για να στηρίζει την κερδοφορία και την ενίσχυση του Ιδιωτικού Τομέα και ανησυχούσαν γι αυτό. Επιπλέον, αν η πραγματική οικονομία της χώρας είχε κάποιες σοβαρές προϋποθέσεις ανάπτυξης, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με την οικονομία της Ιαπωνίας, δεν είναι βέβαιο πως οι δανειστές θα συνέχιζαν να δανείζουν στο κράτος μας, όπως συνεχίζουν να δανείζουν την Ιαπωνία παρά την κρίση που έχει η οικονομία της και παρόλο που έχει τηρουμένων των αναλογιών μεγαλύτερο χρέος από το δικό μας,

Και τα προβλήματα του κράτους πώς προέκυψαν; Δεν προέκυψαν από τις πολιτικές που ασκήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες που στήριζαν την ανάπτυξη και την κερδοφορία στον Ιδιωτικό Τομέα σε βάρος του Δημόσιου Τομέα, απομακρύνοντας μεν την εκδήλωση της κρίσης στην πραγματική οικονομία, συσσωρεύοντας δε στο κράτος τα προβλήματα αυτά; Για να αναφερθούμε σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τα ποσά των δανείων που πήρε το κράτος όλα αυτά τα χρόνια, ανεξάρτητα πώς χρησιμοποιήθηκαν ή αν σπαταλήθηκαν, όπως λένε οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, δεν μεταφέρθηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά με διάφορους τρόπους στον Ιδιωτικό Τομέα αποδίδοντάς του κέρδη και συμβάλλοντας στην ανάπτυξη και την ευημερία του;

Γιατί όλοι αυτοί, τα αστικά κόμματα και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που παρόλα αυτά επιμένουν πως όλα αυτά τα μεγάλα και ουσιαστικά προβλήματα της χώρας οφείλονται στο κράτος, στις κυβερνήσεις και το πολιτικό σύστημα, γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να τεκμηριώσουν, πώς ακριβώς το κράτος και το πολιτικό σύστημα προκάλεσε ή είναι υπεύθυνο για τις απολύσεις και την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα, για τις επιχειρήσεις που έκλεισαν, για τη μείωση της παραγωγής, για την αδυναμία να πληρώνουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μισθούς για δεδουλευμένα, για την ανάγκη να μειωθούν οι μισθοί, οι συντάξεις και οι κοινωνικές παροχές για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και για την ανάγκη να ανατραπούν οι εργασιακές σχέσεις; Προφανώς μια τέτοια τεκμηρίωση είναι αδύνατον να υπάρξει και γι αυτό δεν την επιχειρούν. Αντίθετα, αυτό που μπορεί να τεκμηριωθεί είναι πως το κράτος με τα υπέρογκα δάνεια που πήρε συνέβαλε αποφασιστικά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες στην ανάπτυξη και ευημερία του Ιδιωτικού Τομέα και όχι στην κρίση του.

Αυτοί που επιμένουν πως τα προβλήματα της χώρας δεν οφείλονται στον Ιδιωτικό Τομέα, αλλά στο κράτος, στις κυβερνήσεις, στο πολιτικό σύστημα και στα αστικά κόμματα είναι όλως παραδόξως τα ίδια τα κόμματα και οι υποστηριχτές τους, δηλαδή τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι διάφοροι υποτίθεται ειδικοί, οικονομολόγοι, καθηγητές και άλλοι. Γιατί όμως όλοι αυτοί επιμένουν σε εντελώς εξωπραγματικές ερμηνείες της κρίσης ρίχνοντας μάλιστα την ευθύνη στον εαυτό τους, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα, στις πολιτικές που ακολουθήθηκαν και στο κράτος που το είχαν και το έχουν οι ίδιοι υπό τον έλεγχό τους; Η απάντηση είναι σχεδόν αυτονόητη:

- Προσπαθούν να κρύψουν για να μην το αντιληφθούν οι εργαζόμενοι πως η κρίση πηγάζει από τον Ιδιωτικό Τομέα, δηλαδή από την πραγματική οικονομία, πως είναι καπιταλιστική κρίση και ως τέτοια δεν υπάρχει τρόπος να αντιμετωπιστεί από τις κυβερνήσεις, γιατί προκύπτει από την ίδια τη λειτουργία της οικονομίας της αγοράς και συγκεκριμένα από την αδυναμία να πουληθεί όλη η παραγωγή και να προκύψει το προβλεπόμενο κέρδος.

- Προσπαθούν να κρύψουν για να μην το αντιληφθούν οι εργαζόμενοι πως η κρίση που είναι σε εξέλιξη είναι γενικευμένη και αφορά όχι μόνο τη δική μας χώρα, αλλά και άλλες πολύ περισσότερο αναπτυγμένες χώρες από όσο η δική μας και πως απλά στη χώρα μας λόγω κάποιων ιδιαιτεροτήτων, που σχετίζονται επίσης με την πραγματική οικονομία και όχι με το πολιτικό σύστημα, οι συνέπειες της κρίσης πλήττουν την κοινωνία, τη χώρα και το λαό της με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

- Προσπαθούν να κρύψουν για να μην το αντιληφθούν οι εργαζόμενοι πως οι όποιες κυβερνήσεις είναι αδύνατο να αντιμετωπίσουν την καπιταλιστική κρίση και τα προβλήματα που δημιουργεί. Η αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης δεν είναι δουλειά των κυβερνήσεων και του πολιτικού συστήματος. Την καπιταλιστική κρίση, που στην παρούσα φάση είναι γενικευμένη και με παγκόσμιο χαρακτήρα, δεν υπάρχει δύναμη που μπορεί να την αντιμετωπίσει, είναι μια καταστροφή που συντελείται μέχρι να ολοκληρωθεί και όταν κάνει το κύκλο της μέσα από το συντρίμμια που θα αφήσει, ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, πόλεμος, μπορεί να ξεκινήσει πάλι η ανάπτυξη. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κυβερνήσεις, και αυτό κάνουν, είναι αφενός να διαχειριστούν τα προβλήματα που δημιουργεί η κρίση προς όφελος του Ιδιωτικού Τομέα και σε βάρος των εργαζομένων και αφετέρου να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του κράτους και του δημόσιου τομέα, αυτά τα προβλήματα μπορούν να τα αντιμετωπίσουν, ώστε να είναι πάλι σε θέση το κράτος να κάνει αυτό που έκανε πάντα, να ενισχύσει και να στηρίξει άμεσα την κερδοφορία του Ιδιωτικού Τομέα.

- Προσπαθούν να κρύψουν για να μην το αντιληφθούν οι εργαζόμενοι πως οι πολιτικές που προωθούν για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του κράτους και του χρέους του, οι πολιτικές της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, της ανατροπής των εργασιακών δικαιωμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων, της περικοπής των κοινωνικών παροχών, αποσκοπούν όχι στην αντιμετώπιση της κρίσης και των συνεπειών της για το λαό, αλλά στην απευθείας στήριξη και ενίσχυση του Ιδιωτικού Τομέα καθώς και στην εξοικονόμηση κρατικών πλεονασμάτων για τη συνέχιση της στήριξης και της ενίσχυσής του.

Ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται από τις μειώσεις των μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα; Ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται από την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, από τις ελαστικές σχέσεις εργασίες, από τη μερική απασχόληση, από τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και τόσα άλλα; Ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται από τις ιδιωτικοποιήσεις μέσω των οποίων μεταφέρονται κερδοφόροι τομείς της οικονομίας σε ιδιωτικά συμφέροντα; Ποιος ωφελήθηκε, για παράδειγμα, από την πώληση του ΟΤΕ στη γερμανική Deutsche Telecom που είναι από το 2009 ο μεγαλύτερος μέτοχος της εταιρείας; Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς! Όλα όσα έκαναν και κάνουν οι κυβερνήσεις μπορούν να ενταχθούν στις πολιτικές που αποσκοπούν στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και στη βελτίωση της κερδοφορίας των μεγάλων Ιδιωτικών συμφερόντων. Η στήριξη όμως των ιδιωτικών συμφερόντων και η πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις για την αποπληρωμή του χρέους, τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ και την καπιταλιστική ανάκαμψη όχι μόνο δεν οδηγεί στην αντιμετώπιση των μεγάλων και ουσιαστικών προβλημάτων, αλλά αντίθετα επιδεινώνει τα προβλήματα και την κατάστασης των εργαζομένων.

Ενώ λοιπόν με τις πολιτικές τους στηρίζουν τον Ιδιωτικό Τομέα σε βάρος των εργαζομένων, μας λένε πως εργάζονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Όλα αυτά που έχουν κάνει εδώ και έξι χρόνια και η δεινή κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα η νέα γενιά, δεν είναι, όπως αφήνουν να εννοηθεί, προσωρινά, για να αντιμετωπιστεί η κρίση! Δεν είναι μπόρα που θα περάσει! Όλα όσα έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν όλες οι μέχρι τώρα και όλες οι από τώρα και μετά αστικές κυβερνήσεις με τις «μεταρρυθμίσεις» τους έχουν μόνιμο χαρακτήρα. Αυτό είναι το περιβάλλον που διαμορφώνεται από την καπιταλιστική κρίση και τις ασκούμενες πολιτικές μέσα στο οποίο θα ζουν οι εργαζόμενοι από τώρα και στο εξής: «Μεροδούλι, μεροφάι», ανεργία, απειλή απόλυσης ανά πάσα στιγμή και να παρακαλάς για πεντακόσια ή και λιγότερα ευρώ το μήνα σε όλη σου τη ζωή! Αυτό είναι το μεγάλο τους ψέμα, η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ, πως με αυτά που κάνουν και τις πολιτικές που προωθούν θα αντιμετωπιστεί η κρίση και επομένως θα αντιμετωπιστούν και τα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ μας, ενώ επιδίωξή τους είναι να επιτευχθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη σε βάρος μας, χωρίς καν να μας υπόσχονται και να μας εγγυώνται ένα έστω λίγο καλύτερο απώτερο μέλλον! Μας κοροϊδεύουν! Θα δεχτούμε την κοροϊδία τους;

Προκόπης Κωφός