Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα... - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Το θυμάστε αυτό το ωραίο τραγουδάκι;  Εεεε τώρα πρέπει να πούμε ότι είναι στο «φόρτε «του!» , μια και όλοι, λίγο πολύ, αυτό τραγουδάμε και φωναχτά και από μέσα μας. Με τη διαφορά ότι η «ελπίδα» δεν είναι βάρκα, αλλά μια αόριστη «συμφωνία» που από το πολύ «πασπάτεμα» που την κάνουν πάει να γίνει «παραφωνία!». Όσο για το «άγνωστο» , Εεε αυτό κοντεύει να γίνει «γνωστό» μια και από μακριά λίγο πολύ το ξεχωρίζουμε αλλά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς το χρώμα του. Από απόσταση μοιάζει κάτι σαν σκούρο γκρίζο, μαύρο ή και μελανί ! Πάντως άσπρο ή ρόδινο δεν φαίνεται να είναι.

Τώρα πως φθάσαμε μέχρι εδώ να μην μπορούμε να διακρίνουμε ακριβώς τι χρώμα έχει το άγνωστο προς το οποίο βαδίζουμε, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, που αν και την έχουμε ακούσει πολλές φορές  στο παρελθόν, δεν μπορέσαμε να την εμπεδώσουμε στη συνείδησή μας.

Και έτσι , στο δικό μας «Γολγοθά» καθώς βαδίζαμε τα τελευταία πέντε έξι χρόνια , μέσα στο πόνο μας , στη φτώχια μας, στην εξαθλίωση μας , δεν προσέξαμε κάτι λεπτομέρειες, όταν ακούσαμε κάτι ευχάριστες νεανικές φωνές γεμάτες υποσχέσεις. Κάτι υποσχέσεις που μας έκαμαν όλους μα όλους τους πονεμένους Έλληνες να πούμε, «Δόξα στο Θεό. Ξημερώνει και για μας μια άσπρη μέρα»! Οι μόνοι που δεν χάρηκαν , ήταν κάτι αδηφάγα, εύσχημα, ανώνυμα και επώνυμα τσακάλια, που για χρόνια ροκάνιζαν τα σπλάχνα της Χώρας μας μαζί και τα δικά μας!

Αυτό που δεν προσέξαμε σχεδόν καθόλου και δεν δώσαμε  καμιά σημασία, ήταν ότι δεν προσέξαμε ότι αυτές οι νεανικές ενθουσιώδεις φωνές δεν είχαν σχεδόν καμιά ιστορία που να τις συνοδεύει και επίσης σχεδόν καμιά εμπειρία στην οδήγηση . Κανένα δίπλωμα επίσημο παρά μόνον κάτι τοπικά αποτελέσματα δοκιμών! Και προχωρήσαμε και δώσαμε απλόχερα το τιμόνι!

Επίσης όταν ακούσαμε πλήθος υποσχέσεων, δεν σκεφθήκαμε ότι  αυτές τις ακούν και διάφοροι «λύκοι» γύρω μας που δεν θα τους άρεσαν καθόλου . Λύκοι ξένοι, και κάτι αρπακτικά γεράκια δικά μας.  Κι όταν οι νεανικές φωνές παρέλαβαν το τιμόνι της Χώρας δεν δώσαμε μεγάλη σημασία πάνω στον ενθουσιασμό μας πιθανόν, στο γεγονός ότι οι φωνές αυτές δεν ήσαν «μονοφωνικές αλλά πολυφωνικές , σε μια κλίμακα που έπιανε όλη τη κλίματα του «πενταγράμμου» από δεξιά ως άκρα αριστερά.

Και αρχίζουμε τις κουβεντούλες για το πού πάμε! Ατελεύτητες κουβεντούλες, που η απειρία και ο νεανικός αυθορμητισμός νόμισαν ότι μέ  «αρειμάνιο νταηλίκι» θα κερδιθεί ο ποθητός στόχος, χωρίς και εδώ να ληφθεί υπ’ όψη σοβαρά η αντίδραση των λύκων του εξωτερικού.  Και αρχίσαμε από «τροχάδην», να προχωρούμε «βάδην» και να έχουμε φθάσει τελικά στο «σημειωτόν!» Οι λύκοι ξέρουν καλά τη δουλειά τους, μας «ξεπουπουλιάζουν» με το μαλακό, λίγο λίγο  μας μαδούν τα φτερά της ελπίδας αλλά και της Κυβέρνησης!  Αυτό θα μπορούσε να πει κανείς , ότι ήταν αναμενόμενο ! Αυτό όμως που δεν το χωρά το μυαλό κάθε συνετού Έλληνα , είναι ότι «ξύπνησαν και τα ντόπια αρπακτικά και όρμησαν πάνω στη ξεπουπουλιασμένη κυβέρνηση και αντί να τη βοηθήσουν σαν υπεύθυνοι Έλληνες να αντιμετωπίσει τους λύκους προς το συμφέρον της Χώρας μας , ρίχτηκαν πάνω της απ’ όλες τις μεριές λες και θέλουν να την κατασπαράξουν!  Το κίνητρό τους ; Πάντως όχι η σωτηρία της Χώρας , αλλά η πραγμάτωση του Λαϊκού τραγουδιού της κούνιας «το γυαλί το λεν κρυστάλλι βγείτε σεις να μπούνε άλλοι» . Αλλά ποιοι άλλοι οι ήδη δοκιμασμένοι και οι μη υπολογίζοντες το κοινό καλό αλλά μόνον το «κομματικό καλό;» Πέραν όμως από όλα αυτά τα ωραία έχουμε και τις απρόσμενες παραφωνίες μέσα στη κρατική συναυλία.

Φτάνει πια! Έχουμε σαν Χώρα φθάσει στο πάτο. Δεν χρειάζεται όλοι αυτοί οι απ’ έξω , οι από μέσα κι όλοι οι άλλοι οι συνυπεύθυνοανεύθυνοι να την σπρώχνουν να πάει πιο κάτω  STOP  δεν πάει άλλο! Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι αν θέλουμε να λεγόμαστε συνειδητοί Έλληνες πρέπει όλοι να βάλουμε όχι μόνον πλάτη αλλά να κλείσουμε και τα αχαλίνωτα στόματά μας  και να βοηθήσουμε , όχι απλά τον τιμονιέρη , αλλά ουσιαστικά τη Χώρα μας και τους εαυτούς μας! Ο δε τιμονιέρης ας βάλει «φίμωτρο» σε όσους και όσες  από τη «χορωδία  αλυχτούν  ασκόπως και επικινδύνως, αν θέλει να πιάσει και στο μέλλον τιμόνι! Αρκεί να υπάρχουμε ως Χώρα και ως λαός.

Θ.Σ.Μ.02/05/2015