Περιμένουμε λεφτά - Του Σπύρου Σεραφείμ

Η ευδαιμονία που γεννήθηκε την 25η Ιανουαρίου, το βράδυ των εκλογών, στερεύει. Βλέπεις, φευ, η ευτυχία φιλτράρεται μέσα από ευρώ. Των άλλων...

Δεν χωράει υπερανάλυση στην κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα: Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί -πολύ «χοντρά»- να πάρει από τους δανειστές μας χρήματα δίχως να τα χρωστάει, ενώ η άλλη πλευρά -λογικό- «τσινάει» ωσάν παλιομούλαρο. Βλέπεις, οι Θεσμοί θα έχουν στο μυαλό τους αυτό που είχε πει ο Warren Buffett - ο επενδυτής: «Κανόνας πρώτος: ποτέ μη χάνεις λεφτά. Κανόνας δεύτερος: ποτέ μην ξεχνάς τον πρώτο κανόνα».

Το ζήτημα είναι πως, ανεξάρτητα από την πορεία των διαπραγματεύσεων, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, η Ελλάδα, για να κινηθεί, χρήζει χρημάτων. Ο κρατικός κορβανάς είναι άδειος, με αποτέλεσμα μια αστείρευτη σειρά από παρενέργειες, οι οποίες δεν αναγράφονται σε κανένα φυλλάδιο οδηγιών χρήσης διακυβέρνησης μιας χώρας. Για να το γράψω απλά, το κράτος δεν πληρώνει σχεδόν καμία οικονομική υποχρέωση που έχει, οπότε παρατηρείται ένα δυσάρεστο φαινόμενο, που διαθέτει ευρεία γκάμα: Από το να μη γίνεται service σε ασθενοφόρα νοσοκομείων, μέχρι να μην έχει πάρει δεκάρα (του ευρώ) σχεδόν κανένας προμηθευτής του Δημοσίου. Στα ενδιάμεσα προστίθενται, καθημερινά, πάμπολλες απληρωσιές – το ταμείο είναι μείον, αδέρφια.

Εν μέρει, είναι απολύτως προβλέψιμη αυτή η κατάσταση. Τι να κάνουμε; Να τα γεννήσουμε τα λεφτά; Λογικό. Για την απουσία πολιτικής, όμως, πού φταίει η έλλειψη χρημάτων; Την περασμένη Πέμπτη, είδα να αναγεννιέται μια παμπάλαια πρακτική αποφυγής κυβερνητικών ευθυνών. Ο υπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων, κ. Νίκος Ξυδάκης, απάντησε στην ερώτηση του βουλευτή του Ποταμιού, Νίκου Ορφανού (Β’ Πειραιά) για τις προγραμματικές δεσμεύσεις τού πρώτου και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για τον σύγχρονο πολιτισμό. Γιατί ο Ξυδάκης δεν έκανε κάτι για αυτά; Όλα οφείλονται, κατά τον ίδιο, στο χάος που παρέλαβε και στις μνημονιακές πολιτικές. Είπε «τα χέρια μου είναι δεμένα, καθώς, κάθε ενέργειά μου, σκιάζεται από το βάρος της διαπραγμάτευσης». Ο Ορφανός, πολύ σωστά, ξεκαθάρισε πως έχει σαφή εικόνα για την οικονομική κατάσταση της χώρας και, επομένως, δεν ζητά χρήματα, αλλά το θεσμικό πλαίσιο που θα βοηθούσε στην ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Ξυδάκης, συνεχίζοντας να μην απαντά, παραδέχτηκε πως τα χρήματα των δανειστών και το ΕΣΠΑ θα του δώσουν τη δυνατότητα να προχωρήσει τα όσα σχεδίαζε.

Υπέροχο! Κάποτε περιμέναμε τα πακέτα Ντελόρ «για να έρθει η ανάπτυξη», τώρα, για να εφαρμόσουμε πολιτικές αναμένουμε «θεσμικά», δανεικά λεφτά ή το ΕΣΠΑ. Λες και η πολιτική βούληση εμβαπτίζεται σε κολλαριστά χαρτονομίσματα του ευρώ, θαρρείς πως η καίρια πολιτική απόφαση, για οτιδήποτε, απαιτεί αποκλειστικά οικονομική πριμοδότηση και όχι λαμπερές ιδέες-αποφασιστικότητα. Τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν κρεβάτι, αλλά όχι ήσυχο ύπνο. Τόμους βιβλίων, αλλά όχι μόρφωση. Ανθρώπους, αλλά όχι ανθρωπιά. Κάποιες φορές, δεν μπορούν να κάνουν καλύτερους τους πολιτικούς άνδρες μιας χώρας.

Ανάβω τσιγάρο, βυθίζομαι στην πολυθρόνα του γραφείου μου και στο μυαλό μου έρχεται η ατάκα ενός άλλου Warren, πέραν εκείνου που ήδη έγραψα, του Warren Ellis, ενός Βρετανού συγγραφέα, ο οποίος -με ολόκληρα κομμάτια φλέγματος- είχε πει: «Είσαι απογοητευμένος, νευριασμένος και κουρασμένος. Είσαι σε τέλεια διάθεση για δημοσιογραφία». Ευτυχώς, δεν ανέφερε το «χωρίς λεφτά»...

Protagon.gr