Διακοπές είναι ό,τι αγαπάμε - Της Έλενας Ακρίτα

- Πότε θα πάρεις φέτος την άδειά σου; με ρώτησε η Σιμόνη στην εφημερίδα, όπως κάθε χρόνο τέτοιες μέρες από το 2000.Ανοίγουμε κι οι δυο τα κιτάπια μας, ψάχνουμε ημερομηνίες πότε φεύγω, πότε έρχομαι, πότε λείπω, πότε δίνω τελευταίο κείμενο για καλοκαίρι, πότε πρώτο για φθινόπωρο, ποιος-α συνάδελφος με αντικαθιστά, πόσες εβδομάδες σύνολο και πάει λέγοντας…

Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, η ετήσια αυτή τελετουργία έπαιρνε τις διαστάσεις έπους: Οι δικές μου διακοπές απ’ τη δουλειά ήταν, επί της ουσίας, οι δικές του διακοπές απ’ το σχολείο. Όλα οργανώνονταν με βάση το ΠΑΙΔΙ. Το νησί που θα πηγαίναμε. Το ξενοδοχείο που θα κλείναμε. Τις πληροφορίες που έπρεπε να πάρω πριν αποφασίσουμε. Είναι καλή η θάλασσα για το ΠΑΙΔΙ; Έχει αξιοθέατα για το ΠΑΙΔΙ; Έχει άλλα παιδάκια για να παίξει το ΠΑΙΔΙ; Υπάρχουν οι προδιαγραφές για να περάσει καλά το ΠΑΙΔΙ; Μήπως βαρεθεί το ΠΑΙΔΙ;
Οι διακοπές ήταν ένα ετήσιο γύρω – γύρω όλοι στη μέση το ΠΑΙΔΙ: Να μην κάνει μπάνιο τις ώρες που απαγορεύει ο παιδίατρος. Να φοράει αντιηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας. Να τρώει σαλάτες (που δεν έτρωγε), λαχανικά (που δεν έτρωγε) κι όχι τόσες σοκολάτες (που έτρωγε).
Να παίζει κάπου που “να σε βλέπω”. Να αλλάζει ιδρωμένα φανελάκια. Να μουλιάζουν στον νιπτήρα παιδικά εσώρουχα. Να μη μιλάει με αγνώστους. Να μην του παίρνουν τα παιχνιδάκια με το ζόρι – αλλά και να μην παίρνει παιχνιδάκια με το ζόρι. Να βάζει το καπελάκι του. Να κάνει μπάνια, να τρέχει, να χαίρεται τη θάλασσα, το γέλιο, το παιχνίδι, την παρέα με τους συνομήλικους του.

Τώρα πια το ΠΑΙΔΙ μεγάλωσε. Αυτονομήθηκε. Κι ήρθε επιτέλους η εποχή που ονειρευόμουνα πως θα πηγαίνω ταξίδια να γυρίσω – και να γνωρίσω – αυτόν κόσμο. Αυτόν τον κόσμο τον Μικρό, τον Μέγα.

Έλα όμως που μια χώρα σε ύφεση συν τα άπειρα χρωστούμενα που δεν θα εισπράξεις ποτέ, σου κάνουν τα όνειρα ένα με τη μοκέτα.
Και τότε έχεις τρεις λύσεις:
1.Ή παθαίνεις κατάθλιψη.
2. Ή προσαρμόζεσαι.
3. Ή πρώτα παθαίνεις κατάθλιψη και μετά προσαρμόζεσαι.
Προσωπικά, ανήκω στην τρίτη κατηγορία. Σε πρώτη φάση, τράβηξα μια καταθλιψάρα μνημειωδών διαστάσεων. Ακολούθησε μια βαθιά μελαγχολία, άνθρωπο να μη δω, σ’ άνθρωπο μη μιλήσω.
Επόμενο στάδιο, τρως τα χαστούκια σου και βάζεις παγάκια σους μώλωπες.
Έπειτα ξαναδοκιμάζεις να περπατήσεις. Βήμα – βήμα, στράτα – στρατούλα σαν μωρό… Απ’ την αρχή. Απ’ το μηδέν…

Κι έπειτα – ΑΝ είσαι τυχερός – ξανασυστήνεσαι με τη ζωή σου. Μπαίνεις πια στο στάδιο του επαναπροσδιορισμού: Διακοπές δεν είναι οι περιηγήσεις σε μέρη μακρινά κι εξωτικά… Ούτε το προσκύνημα στις βαθιές, γαλάζιες θάλασσες του Νίκου Καββαδία…

Διακοπές δεν είναι τα ταξίδια με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Διακοπές είναι τα ίδια τ’ αγαπημένα σου πρόσωπα.
Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Τόσο κάτω απ’ τη μύτη σου, όλα αυτά τα χρόνια…

Διακοπές είναι η αγκαλιά της μάνας…. Το χαμόγελο του παιδιού, το χέρι του συντρόφου.
Διακοπές είναι η κολλητή σου με τα πόδια διπλωμένα στο καναπεδάκι. Ο καφές ανάμεσα μας. Τα μυστικά, οι αγωνίες, οι ανασφάλειες, οι φοβίες, οι χαρές, τα γέλια που μοιραζόμαστε.
Διακοπές είναι το θερινό σινεμά, με ποπ κορν και χοτ ντογκ.
Διακοπές είναι η παρεούλα στη βεράντα με γυρόπιτα, παγωμένες μπίρες και καυγαδάκια για τα πολιτικά.
Διακοπές είναι ο γιος μου να με τρολάρει ψιλό γαζί κι εγώ να τσιμπάω.
Διακοπές είναι το καινούργιο βιβλίο που με ταξιδεύει όπου ονειρεύτηκα.
Διακοπές είναι τα τραγούδια του Άκη Πάνου, τα CD των Nightwish και το Μπολερό του Ραβέλ…
Διακοπές είναι ένα ζευγάρι μπεζ γοβάκια. Η ακακία που άνθισε απέναντι. Η βόλτα με το αμάξι στην παραλιακή. Ένα γιγάντιο προφιτερόλ, μια τηγανιά πατάτες με αυγά μάτια και τυρί φέτα. Ένα ασπρόμαυρο νουάρ του Fritz Lang.

Διακοπές είναι το παγωμένο νεράκι κι ο ευλογημένος ίσκιος του πλατανιού τις ζεστές μέρες σε ένα ακόμα “Μακρύ Καυτό Καλοκαίρι”. Διακοπές είναι αυτά που μοιραζόμαστε… Αυτά που αγαπήσαμε, κι αυτά που αγαπάμε… Αυτά που ζήσαμε κι αυτά που ζούμε. Με πρόσωπα δικά μας, ακριβά σαν πολύτιμο κρύσταλλο…
Διακοπές είναι τα μικρά που είναι τόσο μεγάλα. Τα ασήμαντα που είναι τόσο σημαντικά.
Σωστά, Σιμόνη μου;
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 13/6/15