Σκέψεις σε ρίμα: Κατερίνα Μπέση - μέρος Α!
Είναι σκοτεινή τούτη η καλοκαιριάτικη νύχτα.
Κρυώνει η ψυχή τέλη του Ιούνη. Αναρωτιέται.
Πως μαζεύτηκε τόση πάχνη,τόση οδύνη ,τόση ερημιά
που χωρά όλος αυτός ο πόνος ο σπαραγμός.
Σε ποιο σύμπαν ταξιδεύω μονάχη.
Άρωμα ξεθυμασμένο τα λόγια που αιωρούνται στο κενό.
Γεμίζοντας το δωμάτιο μέχρι απάνω.
Σαν δαχτυλίδια από καπνό, άσπρα και γκρι.
Στροβιλίζονται σε μια ξέφρενη πορεία προς το Θεό,
ψιθυρίζοντας προσευχές παρακάλια ικετεύοντας.
Κι εγώ στη μέση του πουθενά σέρνω τα πόδια μου.
Κοιτάζοντας τις όχθες της Αχερουσίας
ψάχνοντας ένα σημάδι ,μια κουκκίδα στο βάθος του ορίζοντα.
Ένα απροσδιόριστο ίχνος ελπίδας να πιαστώ
ένα άσπρο γιασεμί να μου στολίσει απαλά τα μαλλιά.
Κλείνω τα μάτια και φωνάζω νοερά τη νόνα μου.
Φέρνω το βλέμμα το γλυκό,και το χαμόγελο της το πλατύ.
Το γάργαρο γέλιο της,και την αγκάλη της να με παρηγορήσει.
Να με κρατήσει νοσταλγώ να τηνε νιώσω πάλι
και να μου πει όλα καλά.Όλα καλά θα πάνε!
Μα είναι δύσκολο πολύ ,να αφήσει τους αγγέλους
να κατεβεί σε κάμαρη ανθρώπου φυλακή.
Βλέπεις πουλί που αλάργεψε πίσω πια δε γυρίζει
μόνο στα όνειρα κλεφτά μπορείς να ξαναδείς.
Να φτερουγίζει να πετά την αύρα του να νοιώσεις.
Έλα μου ύπνε για να δω τα χρόνια τα μικρά μου
που όλα ήτανε γιορτή ,άνοιξη καλοκαίρι.
Μύριζα τα βασιλικά κι έτρεχα στα περβόλια ανέμελα
παίζοντας και γελώντας με κατακόκκινα μάγουλα,
χωρίς φόβο! Μόνο με πάθος! Και πεθυμιά για τη ζωή.
Έλα μου ύπνε ,έλα...
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
