H Δημοκρατία ως αμπαζούρ εκεί που το σκοτάδι περισσεύει… - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Δίφραγκα…

Στις φλόγες ολόκληρη η χώρα

Τα σπίτια καίγονται και χωρίς μαρτύρους. Σιγά την ευρεσιτεχνία.

Αινιγματικές παραμένουν οι εξελίξεις στο αβέβαιο σκηνικό της πολιτικής αντιπαράθεσης

Η παρωδία είναι και αυτή μοναξιά Τίποτα για να καταλύσεις Τίποτα

ωστόσο ανοιχτά παραμένουν και τα ερωτήματα για τα διαφορετικά μέτωπα της πυρκαγιάς

Φωτιά με χέρι απλωμένο στο κενό ποια στέγη απόψε θα σε παρηγορήσει;

Όλα ξανάρχονται. Άνεμος που θρηνεί στα κυπαρρίσια και στα λιόδεντρα

Άνεμος που θρηνεί. Κόσμος Κανένας

Αυτή η λύπηση, αυτό το καλοκαίρι, κρύβει τη στάχτη της αιωνιότητας

Αιχμάλωτοι μιας παρτίδας που χάνεται, δυο ψίχουλα για τα πουλιά και οι συνεχείς προσθαφαιρέσεις μας, διλήμματα απελπισίας

Το κενό, το κενό επιβάλλεται αθροιστικά

Σαράντα χρόνια και βάλε.

Απ” τη χοάνη της ψευδαίσθησης στην ύφανση του καλού σαμαρείτη. Ήμαρτον.

Ελλάδα αγρύπνια, απομεινάρι μιας παλιάς συγκίνησης, χώμα και αλμύρα κρατούν στα χείλη τα κομμάτια σου

Η Απάθεια το μόνο μεγαλείο

Όλα ξανάρχονται, Άνεμος που θρηνεί, Κόσμος Κανένας.

Οι ιδεολογίες, σαν τα χαλάσματα του δρόμου και τα σπάργανα

Οι πατρίδες σχεδόν τσουλήθρες

Όλα ξαναρχονται και δεδομένης της ιστορικής συγκυρίας

σε πλήρη στύση η ρητορική των ημερών

Aυτή η ιερή συμμαχία των δηλώσεων γλιστράει

Μια εσωτερική ακροβασία ίδια η άβυσσος

Τόσα δεινά και τόσες πλάνες τόσες απώλειες και τόσες ταπεινώσεις

Πίσω από τα πρόσωπα και τις χειρονομίες τους

και τόση φθήνια “κεκανονισμένη”

Η Υποκρισία σαν δύναμη σ” ένα δειλινό από πέτρες

Η πολιτική τυλιγμένη στο δηλητήριο ψέμα της

Εν τω μεταξύ κατακόρυφος η αύξηση της εγκληματικότητας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια

καθώς επίσης της πορνείας, των ναρκωτικών, της ανεργίας, των τοκ σόου, των χαρταετών, των ενυδρείων, των γκάλοπ, των παιδεραστών

και πάντα εφιαλτικά τα στοιχεία για τις εξαφανίσεις ανηλίκων, τις αιρέσεις, τον αλκοολισμό, τις αυτοκτονίες, τα χειροκροτήματα

και πάντα εφιαλτικά

Η πολιτική στην κοινή της έννοια

Μια γλώσσα ξένη στα παλιά σεντούκια

Η ελευθερία είναι συναισθηματικό μονοπάτι χειρότερο από την κλιμακτήριο.

Δυο είδη πληγών. Ο άνεμος στα φύλλα τα ποντίκια στα σκοτεινά κελάρια

η φωνή κάποιου άλλου στη μέση της μέρας. Όλα όσα πρέπει να ξανακερδηθούν.

έχω, έχω πρόβλημα με το μνημονικό μου.. σκυλί ή σκαλί θα σας γελάσω

Ο θρύλος λέει πως, Αντικείμενο της δικαιοσύνης είναι τα πουλιά και δη, τα αποδημητικά

μια ριζικά αντεστραμμένη μοίρα

η Δημοκρατία ως αμπαζούρ εκεί που το σκοτάδι περισσεύει

Τι διάολο λέγαμε; τρελαίνεται κανείς σ΄ ένα άδειο σπίτι

Όλες οι όχθες σκάβουν μέσα τους την υποχώρηση

Η βία έπεται σχεδόν φυσιολογικά

Άνεμος που θρηνεί, με τ” άρβυλα της νύχτας γεμάτα πεταλίδες

να τηρήσουμε ή να συντηρήσουμε τη νομιμότητα μια κούκλα από χιλιάδες κουρέλια

Ανάμεσα στην ύλη και την ηθική της οι φαντασιώσεις των πραγμάτων

Το χρήμα που αγαπά τις φυλακές τη φλόγα του γκαζιού και τα μπουρδέλα

Με ορίζοντα την απαντοχή ζητούνται λαϊκά μοιρολόγια

Σαν φευγαλέα φρεναπάτη ας εικονοποιήσουμε τις έννοιες, αυτές, που ο χρόνος, ευνούχος της γενίκευσης, βαριέται να επανακαθορίσει

Τις έννοιες πέλαγα ταραγμένα

να τηρήσουμε χοχο! σαν βαρύ σκηνικό να τηρήσουμε τη νομιμότητα

την εμπιστοσύνη σαν αίθουσα ψυχαγωγίας

την αξιοπρέπεια ως αλληγορία, σε ανάμνηση της περιτομής

εδώ, στη δίνη των προσώπων και των λάφυρων

σαράντα χρόνια και βάλε

το αχανές του μαύρου ουρανού! Ψόφησα!

μια κάμαρα γεμάτη ναρκοπέδια, η λησμονιά

η τρέλα η συνειδητή εξορία

Σύμπτωμα αστοχίας, η μνήμη

Mondieu! Ο δρόμος φεύγει και δεν έχει διαβάσει τη Βίβλο!

ο δρόμος φεύγει μ” εκείνο το φέγγος που έχουν στα χείλη οι απελπισμένοι. Μικροπράγματα.

Όλα ξανάρχονται. Άνεμος που θρηνεί. Τόπος Κανένας.

Το βλέμμα που είναι ο μαύρος χιτώνας!

Η Ιστορία, πάρεργο της αστρολογίας νομίζω

ενοικιάζονται για τις ανάγκες της πολιτικοοικονομικής ισορροπίας

ενοικιάζονται παλιά υποδήματα

πάρεργο της αστρολογίας νομίζω, αβίαστα, αβασάνιστα, με σχεδόν υπνοβατικά μέσα

Στης Πίνδου τις βουνοκορφές “πωλούνται λείψανα και χιόνια”

Φυσικά. Η ισοτιμία της ζωής και της διαφήμισης. Συνεχής ανάβαση!

Τις έννοιες πέλαγα ταραγμένα

Αυτή η λύπηση, αυτό το καλοκαίρι

Η γεωγραφία της φάρσας μωρό μου

*Ποιήτρια- Εικαστικός

Κανάλι Ένα