"Ένα είναι το Κόμμα. Και δεν το λένε Λαφαζάνη" - Της Έλενας Ακρίτα

Έχω μια φίλη που πάντα ψηφίζει με τον μακαρίτη τον πατέρα της μέσα στο παραβάν μαζί της. Σαν το φάντασμα του μπαμπά του Άμλετ, ξεπροβάλλει ο κομουνιστής απ’ το υπερπέραν και της ανανεώνει την ευχή ή την κατάρα να ψηφίσει ΚΚΕ. Κλασικά η φίλη μου, μπαίνοντας δηλώνει:

“Να μου κοπεί το χέρι αν το ψηφίσω!”

Βγαίνοντας δηλώνει:

“Δεν μου πήγε το χέρι να μην το ψηφίσω!”

Κι έτσι διασώζει και συνείδηση και αρτιμέλεια.

Δεν γνωρίζω αν ο εκλιπών δίνει ένα δυναμικό ‘παρών’ σε άλλες περιστάσεις της ζωής της κόρης του: Χαρές, λύπες, γάμους, βαφτίσια, εκδηλώσεις πάσης φύσεως κέιτερινγκ τώρα και στον χώρο σας. Όπως δεν γνωρίζω αν τον ίδιο ζήλο δείχνουν οι τεθνεώτες συγγενείς από άλλα κόμματα. Σίγουρα πάντως, ο μέγας ντανταϊστής Hugo Ball δεν θα μπορούσε να αποδώσει μια τέτοια αντίφαση σε όλη της την grandeur: Να ψηφίζεις κομουνιστικό κόμμα με μεταφυσικά κριτήρια. Να επιλέγεις ‘θρησκόληπτα’ την αθεΐα.

Αυτές ακριβώς τις αντιφάσεις του το ΚΚΕ μεταγγίζει σε μας που – με την σειρά μας – αντιφατικά το αντιμετωπίζουμε.

Από τη μια μεριά, οι αγώνες, οι θυσίες, το αίμα, ‘οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί’.

Κι απ’ την άλλη, εμμονές και σύνδρομα για προδότες που δεν πρόδωσαν. Για ρεβιζιονιστές που δεν ‘αναθεώρησαν’. Για πράκτορες που δεν ρουφιάνεψαν. Οι πυρωμένες στάμπες της διαπόμπευσης στιγμάτιζαν - μόνο και μόνο γιατί ξύπνησε στραβά ο (κάθε) Ζαχαριάδης. Ασχέτως αν σε βάθος χρόνου, δεν κατάφερε να ρίξει στον Καιάδα της υστεροφημίας πολιτικά αναστήματα όπως του Πλουμπίδη, του Καραγιώργη και τόσων άλλων αγωνιστών.

Τράμπα – τραμπαλίζομαι: Από το δέος στην οργή. Πέφτω και ζαλίζομαι: Από διαδρομές κι αναδρομές. Ήρωες, μαχητές, δηλωσίες που ήταν άνθρωποι και λύγισαν, μάνες που αποκήρυξαν παιδιά, συμφωνίες και Βάρκιζες, ‘αποκαταστάσεις’ συντρόφων που έγιναν με μισή καρδιά και μισό αιώνα μετά.

Όμως.

Όμως, παίδες, μπάστα!

Ένα είναι το Κόμμα.

Και ναι, είναι όντως τιμημένο το ΚΚΕ - παρά τα λάθη και τις χαμένες ευκαιρίες. Άσε που έχω την αμυδρή υποψία πως επιτέλους κάποιος τους ενημέρωσε ότι κατέρρευσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός.

Εξ ου και η ρήση Κουτσούμπα στο ντιμπέιτ:

«Η Ρωσία έχει μετατραπεί σε καπιταλιστικό κράτος. Καμία σχέση με την Σοβιετική Ένωση».

Άντε να το εξηγήσεις τον Λαφαζάνη αυτό. Που πάει και κάνει υπόκλιση – κυριολεκτική, όχι μεταφορική - στον Πούτιν.

Και στην τελική, να λέμε και του στραβού το δίκιο. Όποτε σκάει σκάνδαλο στην Ελλάδα, δεν βλέπεις πότε μέλος του ΚΚΕ μες τη σκατίλα. Όταν όλα (μα όλα;;;) τα κόμματα είχαν διορίσει στη Βουλή συγγενείς, φίλους, γκόμενες τις πρώην και τις επόμενες, από ΚΚΕ δεν βρέθηκε ούτε δείγμα μες τη λέρα.

Σοβαρά τώρα, μπορείς να φανταστείς τον Παφίλη λαμόγιο; Μπορείς να διανοηθείς ότι η Αλεκάρα ή ο Κουτσούμπας τσουρνέψανε έστω και μια δραχμή; Ή ένα ευρώ; Ή άντε ένα ρούβλι; Ε, ποτέ!

Και μη σταθούμε στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων των υπόλοιπων κομμάτων. Αυτή τη χαρά του Μακιαβέλλι.

Και καλά, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ μας έχουν συνηθίσει σε βυζαντινισμούς. Τώρα αρχίζει να μπαίνει σιγά αλλά σταθερά στη χαρωπή παρέα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που βάζει Επικρατείας σε εκλόγιμη θέση μια κυρία η οποία δηλώνει πως – ΑΦΟΥ λιαστούν οι πρόσφυγες στην Ομόνοια και ΑΦΟΥ κάνουν τους νησιώτες Κροίσους με τα χουβαρντιλίκια τους, εν συνέχεια διακτινίζονται μυστηριωδώς στην Ευρώπη:

«Δεν ξέρω πως πάνε εκεί. Εξαφανίζονται.»

Τα ίδια και στο Λαφαζανέϊκο νομισματοκοπείο όψιμων βουλευτών. Η διαχρονική συνέπεια σοβαρών στελεχών όπως ο Αλέκος Καλύβης διαγκωνίζεται προς χάριν της Ραχήλ Μακρή.

Ο δε Μανώλης Γλέζος σπάει όλα τα κοντέρ:

• Πρώτον, προτρέπει τον Λαφαζάνη να μην Κάνει κόμμα.

• Δεύτερον, δηλώνει πως εκείνος θα ψηφίσει ΚΚΕ.

• Τρίτον, το ΛΑΕ τον βάζει επικεφαλής στο Επικρατείας κι όλα καλά.

• Τέταρτον, το γυρίζει πάλι και δηλώνει ‘ψηφίστε ή ΚΚΕ ή ΛΑΕ’.

Συγγνώμη κιόλας. Με όλον τον σεβασμό, ο Γλέζος στην Ιστορία δεν έκανε σόλο καριέρα: Υπήρχε κι ένας αθόρυβος, ταπεινός ήρωας ονόματι ‘Απόστολος Σάντας’ και μαζί κατέβασαν τη σημαία. Να τα λέμε αυτά - έτσι για το γαμώτο, ρε χρυσόψαρα.

Δεν γνωρίζω τι ντιρεκτίβα θα δώσει ο μακαρίτης μπαμπάς της φίλης μου στο εκλογικό τμήμα Χαλανδρίου. Σίγουρα πάντως δεν θα είναι για τον τύπο που πρωταγωνιστεί σε ‘χιουμοριστικά’ σποτάκια με νομισματοκοπεία. Αν είναι να πάει η ψήφος ‘ολούθε στα πευκάκια’ ας πάει τουλάχιστον στην πρώτη φίρμα. Στο τιμημένο. ΚΚΕ πάντα.

Οπότε, ο ινστρούχτορας Λαφαζάνης, όταν μπει στο ταξάκι, ας πει στον οδηγό.

«Πριν από λίγο χώρισα και σαν τρελός γυρνάω,

πήγαινέ με όπου θέλεις ταξιτζή,

ψάξε να βρεις μια ερημιά,

να μην ακούω φωνή καμιά».

Γιατί ένα είναι το κόμμα.

Και δεν το λένε Λαφαζάνη, αγαπητέ ΛΑΕ.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 12/9/2015