Χαμένες ψευδαισθήσεις - Του Αριστείδη Χατζή

Ο μεγάλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Philip Dick έγραψε κάποτε: «Η πραγματικότητα είναι αυτό που συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι όταν εσύ πάψεις να το πιστεύεις». Δεν χρειάζεται να μας πείσει, το καταλάβαμε φέτος. Ή όχι;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πόσοι πραγματικά πίστευαν τον Ιανουάριο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έσκιζε μνημόνια, θα βάραγε νταούλια, θα γονάτιζε τους δανειστές, θα έδινε αυξήσεις, θα έκανε προσλήψεις; Λίγοι το ομολογούσαν αλλά πολλοί το ελπίζανε. Όταν δεν αντιλαμβάνεσαι πώς λειτουργεί ο κόσμος, είτε από άγνοια είτε από ιδεοληψία μπορείς να φανταστείς και να ελπίζεις πολλά. Ακόμα και το χρυσόμαλλο δέρας ή τους θησαυρούς του Αλή Μπαμπά να σου υποσχεθούν θα το σκεφτείς σοβαρά – γιατί όχι;

Πόσοι από τους παραπάνω εύπιστους συνέχισαν να ελπίζουν καθώς περνούσαν οι μήνες, είχαν νεκρώσει τα πάντα, οι υπουργοί ανταγωνίζονταν σε ανικανότητα και η διαπραγμάτευση άρχιζε να μοιάζει με πετυχημένο ανέκδοτο; Λιγότεροι, σαφώς, όσο πλησίαζε το καλοκαίρι – ή έτσι μας φαινόταν. Μέχρι που βρέθηκε η ευκαιρία να ξαναμετρηθούμε.

Πόσοι πίστεψαν ότι ο ελληνικός λαός θα μπορούσε με μια απόφαση σε ένα τραγελαφικό δημοψήφισμα να καθορίσει τους όρους ενός δανείου που εκλιπαρούσε να του δώσουν 18 άλλοι λαοί; Πολλοί. Πόσοι πίστεψαν ότι τελικά αυτό το δάνειο δεν ήταν απαραίτητο γιατί υπήρχε και ένα εναλλακτικό σχέδιο δημοσιονομικής και νομισματικής ανεξαρτησίας που εμάς θα μας απελευθέρωνε κι αυτούς θα τους κατέστρεφε; Αρκετοί.

Χρειάστηκε να φτάσουν τα μέσα Ιουλίου για να σπάσουμε τα μούτρα μας πάνω στο σκληρό ντουβάρι της πραγματικότητας. Εκεί που νομίζαμε ότι θα περάσουμε μέσα από τον τοίχο όπως ο Harry Potter στην Πλατφόρμα 9¾ του King’s Cross Station, μας ήρθε κυριολεκτικά ο ουρανός σφοντύλι. Διότι ο τοίχος παρέμεινε τοίχος, η Πλατφόρμα ήταν απλώς Αριστερή κι εμείς καταλάβαμε επιτέλους ότι δεν είμαστε ο Harry Potter. Ή όχι;

Οι πολιτικοί ξέρουν συνήθως περισσότερα από εμάς για εμάς. Αυτή είναι η δουλειά τους άλλωστε. Αν παρατηρήσουμε τη συμπεριφορά τους θα μάθουμε μερικά πολύ χρήσιμα πράγματα για τους εαυτούς μας. Ένα από αυτά είναι ότι έχουμε μια μονίμως κακή σχέση με την πραγματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, κατεβαίνει στις εκλογές με μια απλή, πολύ απλή ατζέντα: «Ναι, ίσως χάσαμε στον πρώτο γύρο. Έφταιγε η απειρία μας και ο δολοπλόκος εχθρός. Αλλά τώρα πρέπει να μας δώσετε την ευκαιρία να πάρουμε τη ρεβάνς». Όποιος έχει, έστω και στοιχειωδώς, αντιληφθεί τι συνέβη τον Ιούλιο και ποια είναι η ισορροπία πλέον στη σχέση μας με τους εταίρους, αντιλαμβάνεται επίσης ότι αν υπάρξει ρεβάνς θα καταλήξει στο δικό μας εξευτελιστικό νοκ άουτ. Όμως πόσοι είναι αυτοί; Σίγουρα λιγότεροι απ’ όσους πιστεύουν ότι όταν βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, δεν φταις εσύ που είσαι ηλίθιος αλλά ο τοίχος που παραμένει τοίχος και δεν γίνεται μιλφέιγ. Και ως γνωστόν αυτή η επιμονή του τοίχου αποτελεί πραξικόπημα. Ένα πραξικόπημα κατά της αδιόρθωτης βλακείας.

Ένα άλλο προσόν μας (που οι πολιτικοί μας είναι ευτυχείς να το γνωρίζουν) είναι ότι είμαστε μεγαλόψυχοι και συγχωρούμε εύκολα και γρήγορα. Αυτό το προσόν ταιριάζει γάντι στη ΝΔ. Ποιος θυμάται την καταστροφική δημοσιονομική πολιτική που μας έστειλε συστημένους στα Μνημόνια; Ποιος θυμάται τον αντιμνημονιακό καιροσκοπισμό των Ζαππείων; Ποιος θυμάται το λαϊκιστικό δεύτερο μισό του 2014, την αποτυχημένη έξοδο στις αγορές και τη συνειδητή μετατροπή της χώρας σε παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ; Λίγοι;

Πόσοι θυμούνται ότι έχουμε να κάνουμε (με τις γνωστές ελάχιστες εξαιρέσεις) με την πελατειοκρατική παλαιοκομματική συντηρητική Δεξιά. Με το γνήσιο Ancien Régime. «Τίποτα δεν έμαθαν. Τίποτα δεν ξέχασαν». Το βασικό προσόν τους είναι ότι θα ήταν οι χειρότεροι αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε πόσους αρκεί αυτό; Σε πολλούς. Είναι μάλιστα έτοιμοι ακόμα και να την επανεκτιμήσουν. Μα είχαμε τόσο καλή Δεξιά και δεν το είχαμε καταλάβει; Πόσο σκληροί ήμασταν μαζί της, πόσο αυστηροί και άδικοι. Ας την ξαναδοκιμάσουμε, μπορεί αυτή τη φορά να έχει διαφορετική γεύση. Απλά όταν κάνει τα δικά της να στρέψουμε το κεφάλι αλλού για να μην βλέπουμε. Όλα κι όλα. Είμαστε και εκσυγχρονιστές. Είμαστε και φιλελεύθεροι.

Γι' αυτό αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες δεν περιμένω τίποτα από τις εκλογές αυτές. Θα μπορούσαν να είναι χρήσιμες. Θα μπορούσαν να έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα. Θα μπορούσαν ακόμα και να είναι λυτρωτικές. Δεν θα είναι όμως τίποτα παραπάνω από επιβεβαιωτικές. Θα επιβεβαιώσουν την πολιτική άγνοια. Θα επιβεβαιώσουν την πολιτική αμνησία. Θα επιβεβαιώσουν το αδιέξοδο. Θα επιβεβαιώσουν επιπλέον πόσο καλά ικανοποιεί το πολιτικό σύστημα τις δικές μας, κατάδικές μας προτιμήσεις.

Protagon.gr