Περί θρησκευτικών φληναφημάτων - Του Φιλοκτήτη Διακομανώλη

Παρακολουθούμε τα τελευταία γεγονότα της διαμάχης εκκλησίας και κράτους σε σχέση με το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, αλλά δεν κρατάμε και την αναπνοή μας για μια σώφρονα και αποφασιστική διευθέτηση του προβλήματος.

Παρακολουθούμε τις αλληλεπιδράσεις στην εκκλησία, στο κράτος και στην κοινωνία. Βλέπουμε τις κλασικές αντιδράσεις υπουργών και κρατικών αξιωματούχων που όταν δουν τα σκούρα δηλώνουν πάντα …  παρερμηνευμένοι! Ε γιατί να πρωτοτυπήσει η κυρία Σία μας!

Στα ίδια χνάρια κινήθηκε και η συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με τον λαλίστατο και δεδηλωμένο θρησκευτικό μεταρρυθμιστή, τον Υπουργό κύριο Φίλη. Αντί για άσκηση της νόμιμης κρατικής εξουσίας, ο Υπουργός κατάπιε αμάσητα τα προσβλητικά και απαράδεκτα σχόλια του προκαθήμενου και συνέστησε συναίνεση και νηφαλιότητα. Ημέρεψε τον Ιερώνυμο και παρέπεμψε πάλι το θέμα στις ελληνικές καλένδες. Με λίγα λόγια, "Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν".

Ωστόσο, να λέμε και του στραβού το δίκιο! Πρέπει να βλέπουμε και τη φωτεινή πλευρά της ιστορίας. Και μόνο το γεγονός ότι το ζήτημα άνοιξε και συζητιέται αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη. Το γεγονός ότι είχαμε την ευκαιρία να δούμε για πρώτη φορά Πρωθυπουργό και Υπουργούς να μην ορκίζονται σε ευαγγέλια και κοράνια αλλά να επικαλούνται την τιμή τους, αποτελεί αναβάθμιση της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμικού της επιπέδου.

Προφανώς οι ιέρακες επικρατούν στην εκκλησία. Ο Ιερώνυμος πιέσθηκε και έβγαλε δόντια. Ο νηφάλιος ιεράρχης, ο εκ πεποιθήσεως μακράν της δημοσιότητος ιερωμένος, εξαναγκάσθηκε από τα γεράκια της συνόδου να ξιφουλκήσει κατά του κράτους. Προκαλεί μάλιστα εντύπωση η λεκτική διατύπωση των ενστάσεών του που θυμίζει εκκλησιαστική ρητορική εποχής Παρασκευαΐδη.

Ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό (26%) του ενήλικου πληθυσμού της χώρας δεν πιστεύει στο Θεό. Το 46% δηλώνει: «Όχι δεν είμαι θρησκευόμενος». Εν ολίγοις, πολύ πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας είτε απορρίπτει συλλήβδην τη θρησκεία, είτε την αντιμετωπίζει ως γραφική παράδοση συνυφασμένη με αργίες και ονομαστικές εορτές.

Μια τέτοια απεικόνιση της κοινωνίας, με μια τόσο ξεκάθαρη θρησκευτική ανθρωπογεωγραφία μας επιτρέπεται πλέον να θεωρούμε καθήκον της κυβέρνησης και όχι αριστερό νεωτερισμό, την εκκοσμίκευση του κράτους και το διαχωρισμό του από την εκκλησία.

Σε ότι αφορά το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, πιστεύω ότι ο κάθε γονιός είναι αναμφίβολα αρμοδιότερος της εκκλησίας για να αποφασίσει εάν είναι διατεθειμένος να αφήσει εκτεθειμένο το παιδί του στον κίνδυνο της μόλυνσης από τον ιό της θρησκείας. Εάν θα πρέπει να εκτεθεί στις δογματικές ιδεοληψίες του θεοκρατικού εκκλησιαστικού αναχρονισμού.

Ο κάθε γονιός σίγουρα ξέρει καλύτερα από τον Άνθιμο και το Σεραφείμ αν η χρήσιμη γνώση για το παιδί του είναι η ύπαρξη νερού και ζωής στον Άρη, ή οι γλαφυρές και άνοστες ιστοριούλες μ’ ένα λαλίστατο φίδι που εξαπάτησε τη γυναίκα, στ’ ανατολικά της Εδέμ.

Εναλλακτικά όμως, θα μπορούσε το μάθημα των θρησκευτικών να μεταλλαχθεί σε υποχρεωτικό μάθημα «θρησκειολογίας». Με βιβλία ισότιμης παρουσίασης όλων των θρησκειών του κόσμου. Με θέσεις, αντιθέσεις, με τα καλά και τα στραβά τους και αναμφίβολα με εκτεταμένη αναφορά στη Δαρβινική θεωρία, ως εναλλακτική εκδοχή του οντολογικού ερωτήματος για τη δημιουργία του κόσμου. Στο ίδιο μάθημα θα πρέπει να διδάσκεται η θεωρία της μεγάλης έκρηξης πριν από 13,7 δις. χρόνια σε αντιδιαστολή και ως αντίλογος της επταήμερης δημιουργίας του κόσμου πριν από 7 χιλ. χρόνια. Ας αφήσουμε τα παιδικά μυαλά να τα επεξεργασθούν από μόνα τους. Ίσως αποδειχθούν ωριμότερα από τα αγκυλωμένα μυαλά των μισαλλόδοξων γενεών που προηγήθηκαν.

Ας πάψουμε να δημιουργούμε τραυματισμένες παιδικές ψυχές που μεταλλάσσονται σε φοβικούς και δογματισμένους ενήλικες. Το παιδικό μυαλό είναι άγραφο χαρτί, ας πάψουμε επιτέλους να το μουτζουρώνουμε επειδή έτσι πιστεύει ο Σεραφείμ και ο Άνθιμος. Αν θέλουν ας το κάνουν με τα ανίψια τους.

Φιλοκτήτης Διακομανώλης

Συγγραφέας