Στείλτε ένα πλοίο στα παράλια της δουλεμπορίας... - Του Φιλήμονα Σωτηρόπουλου

Στείλτε ένα πλοίο στα παράλια της δουλεμπορίας να μαζεύει ανθρώπους, όχι πτώματα στο μεσοπέλαγος

Κάποιοι πλειοδοτούν ως πρόθυμοι να σώσουν μόνο τους σωσμένους ... όχι όμως τους πνιγόμενους, αφού δεν υπάρχουν πλοία σωτηρίας απο την Τουρκία για εδώ... αλλά μόνο πλοία μεταγωγών απο εδω...προς εδώ! Λες και επιστρέφουμε τους μετανάστες απο εγχώριο νησιωτικό τουρισμό...Περνάμε τους μετανάστες απο τη βάσανο του πνιγμού...να δούμε πόσοι και αν αντέχουν και τους αντεχόμενους τους παίρνουμε ως δούλους...μοιάζει με αποικιακό σκλαβοπάζαρο ή ναζιστικό στρατόπεδο που οι της αρείας φυλής πριμοδοτούνται,επιλέγονται να ζήσουν και οι λοιποί προς απόσυρση και απόπνιξη...

Όσοι την γλιτώσουν είναι οι Τυχεροί και εμείς ο "Οπάπ" τους...ο Οργανισμός Προγνωστικών Αποφυγόντων Πνιγμένων και βέβαια μετά είμαστε οι σωτήρες γι αυτούς ...Για τους άλλους τους πνιγμένους, απλά τους μαζεύουμε ως επιχορηγούμενοι νεκροσυλλέκτες...όμως δεν κάνουμε το ίδιο... που κάποιοι άλλοι κάποτε στα χρόνια του μεσοπολέμου έκαμαν ό,τι μπορούσαν για μας...κάποιοι ακόμα υπερέβησαν εαυτούς και παραβίασαν κλειστές πόρτες και ακόμα έφθασαν στο σημείο να εκβιάσουν τους διεθνείς και εγχώριους κυβερνογαστέρες της απραξίας για να τους αναγκάσουν να ναυλώσουν πλοία μεταφοράς των προσφύγων όταν ήσαν στριμωγμένοι στη προκυμαία της Σμύρνης του '22...Πόσο αξίζει μιά ζωή προσφυγική;...δεν αξίζει μία θέση κατάστρωμα σε πλοίο της γραμμής Τουρκία Πειραιά ...αντί να τους εγκαταλείπουμε έρμαιους να περιμένουν να περάσει το δουλεμπορικό σκυλοπνίχτης...

Αγάπη πλείω δος ζητούσαν κάποιοι απο τον Θεό και κάποιοι νόμιζαν ότι ζητούσαν πλοίο απο το Θεό ...και όμως στο τραγικό σήμερα η γλώσσα η λανθάνουσα κραυγάζει για την αλήθεια...Ναί ένα πλοίο αγάπης και συμπόνοιας μας έδωσε ο Θεός και μεις το 'χουμε δεμένο ...γιατί είμαστε για δέσιμο ...μιά πέτρα στο λαιμό για να φουντάρουμε όταν εμποδίζουμε τα μικρά παιδιά να ανέβουν τη σκάλα του πλοίου της ευδαιμονίας μας...Κάποιοι πνίγονται δίπλα μας και μεις πάνω στο πλοίο της εαυτοαγάπης πετάμε λουλούδια στους πνιγμένους αντί να τους σώζουμε ...είμαστε στον εξώστη του πλοίου μας και πετάμε νεκρογαρύφαλα στα επιπλέοντα πτώματα κάποιων που δεν ευδόκησαν ποτέ να γίνουν ευτυχείς εταίροι της φιλαυτίας μας αλλά δυστυχείς παράταιροι της φιλοτομαρικής ασπλαχνίας μας.

Τα πλοία μας τα ναυλώνουμε μόνο για για μπίζνες κρουαζιέρες των δούλων εαυτών μας και για αυτό τα δουλεμπορικά του θανάτου ανταποκρίνονται πλήρως ... στο εταιρικό μας νηολόγιο επίσημων και ανεπίσημων σκαφών εμπορικής δουλεμπορίας!Τα πλοία μας δεν είναι για να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας αλλά για να διαπλέουμε τα πελάγη δυστυχίας ώστε να να σώζουμε ψυχές εκ θανάτου.Το πλοίο είναι η προέκταση του χεριού μας...όσα είναι εν τω χειρί σου λοστρόμε και αξιωματικέ της γέφυρας.

Κάποτε ένας χαμηλουπάλληλος Ισαάκ Τζένιγκς τον έλεγαν,ξεχωριστός για την ιδιομορφία της ασχήμιας λόγω της φυματίωσης αλλά και κοντός έγινε ο πιο ωραίος άνθρωπος του κόσμου γιατί έσωσε με την απαράμιλη δύναμη της ψυχής του 180.000 πρόσφυγες που εκλιπαρούσαν για σωτηρία στην ανταριασμένη θάλλασα στη προκυμαί της Σμύρνης.γιατί δεν μπορούσε να βλέπει και να ακούει...δεν μπορούσε να λησμονήσει τις φωνές τους που εκλιπαρούσαν για σωτηρία ...Αισθάνθηκε το χέρι του Θεού να τον ευαισθητοποιεί καθώς έγραψε: «Μου φαινόταν, ότι τα τρομερά, αγωνιώδη, απελπισμένα ουρλιαχτά, που εκλιπαρούσαν για βοήθεια δεν θα έπαυαν να με κυνηγάνε σε όλη μου την ζωή». Έτσι έτρεξε,έσπρωξε,φίλησε κατουρημένες ποδιές και ανάγκασε τους λαμβάνοντες τις αποφάσεις να αποφασίσουν να ξεπεράσουν τις εγγυήσεις ασφαλείας που αναζητούσαν και να ξεπεράσουν τα φοβικά δεσμά της ασπλαχνίας και της πουπουλένιας βολικότητας και να ρίξουν τα πλοία στη θάλασσα της Σμύρνης για να σώσουν τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής.

Η ωραιότητα του ανθρώπου είναι το καταβληθέν χρεολύσιο αγαθό προς τον πλησίον. Η ανταμοιβή μιάς καλής πράξης είναι η ίδια η πράξη είχε πει Σενέκας! Αλήθεια είναι η αποκαλυφθείσα ωραιότητα του αγαθού και έτσι μόνο γίνεται αντιλήψιμο το ωραίο καθώς συστήνεται απο το εκτελεσθέν καλό προς πάντας και όχι απο το ακροασθέν θεωρείν του αγαθού!

Εμείς τι κάνουμε με τα χέρια μας σταυρωμένα αρακτοί στις πολυθρόνες μας να βλέπουμε τα επιπλέοντα πτώματα και το μόνο που κάνουμε... εθελόθρησκα να μιλάμε για τις αθάνατες ψυχές των ανθρώπων...Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ αφού είναι αθάνατες ψυχές οι πνιγμένοι...δεν χάνονται ,δεν πεθαίνουν,δεν παθαίνουν κάτι ανεπίστρεπτα θανάσιμο αλλά κάπου,κάπως ζουν και έτσι γίνεται πιο εύπεπτη σε μας αυτή η ανείπωτη τραγωδία ...και ζουν αυτοί καλύτερα και μεις ακόμα καλύτερα...όλα είναι για μας όχι για αυτούς ....η αθανασία γεμίζει την δική μας αυτοπεποίθηση και όχι βέβαια τη δική τους...εκείνη κείτεται νεκρή και αβοήθητη γιατί απο μας ζητάει ο Θεός να σώσουμε τον πλησίον μας,μας χρέωσε ο Θεός γι ακάθε ένα που είναι δίπλα μας... Ας μη αυταπατάται κανένας με θρησκοιδελοψίες... ο Θεός θα ζητήσει λογαριασμό για τον θάνατο των ψυχών που εμείς σαν θρησκευτικοί φύλακες των απλών ανθρώπων αντί να τους προστατεύσουμε ,τους γαρνίρουμε μιά γαρύφαλη αθανασία γύρω απο τα κορμάκια τους...δεν τους είπαμε την αλήθεια και εξακολουθούμε να κρύβουμε την τραγική αλήθεια του θανάτου...δεν τους βοηθήσαμε και δεν κάναμε τίποτα για να τους σώσουμε ... ενώ βλέπαμε την τραγική τους κατάληξη. Είμαστε οι τηλεβλέποντες,τηλεακουστές ,οι τηλευαγγελιστές...μακράν και αφ'υψηλού ιστάμενοι τηλεβοούμε ,τηλεβογγούμε και τηλεκλαίμε αντί να γίνουμε πλησίον πέφτοντας στη θάλασσά τους να δώσουμε τη σωσίβια χείρα βοηθείας τους πετάμε θεωρίες τηλεπισκοπικού αθανασιοιδεαλισμού!

Δεν πρέπει να υπάρχει πλοίο δεμένο απο την ασπλαχνία και την απραξία αλλά δοσμενο στην πρακτική ευσπλαχνία, στην πράξη της σωτηρίας τους.Τα πλοία είναι για τα παράλια της δυστυχίας να παραλιευουν όχι πτώματα αλλά τους εν ζωή περιμένοντες ανθρώπους για να τους σώσουμε απο τον κίνδυνο του παραπλέοντος θανάτου...

Ένα παιδάκι είπε λίγο πριν πεθάνει...θα τα πω όλα στον Θεό....και να είμαστε σίγουροι ότι ο Θεός θα αναστήσει μεν το παιδάκι αλλά εμάς θα μας κρίνει για την στάση μας γιατί ο Θεός και βλέπει και ακούει τις απανθρωπίες μας.Το παιδάκι που αφήσαμε να πνιγεί αβοήθητο θα είναι εν τη ημέρα της κρίσεως ο ανελέητος κατήγορός μας!

ευχαριστώ πολύ

Φιλήμων Σωτηρόπουλος

www.maranatha.gr