One by one… (Η Δημοκρατία ως παρερμηνεία της Απόγνωσης) - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Αρένα το πολιτικό σκηνικό της χώρας

Το υπόλειμμα της δημοκρατίας και άλλα αφηγήματα

Σώματα σαν έρημα σπίτια κρεμάλες σαν βρεγμένο ψωμί

ορίστε μια καθώς πρέπει ανάλυση

Η πολιτική ως τραπουλόχαρτο σαφώς και είναι εξόχως μοιρασμένη

Εδώ που η πέτρα μεγαλώνει και εμπλέκεται σ’ ένα χορταριασμένο βήμα

Ο πανικός μου με πληρωμένους δασκάλους

Ανέβαινε η θάλασσα σ’ απόκρημνες σιωπές, σωσίβια στα σκουριασμένα ρέλια.

Δεν έχει τέλος ο εφιάλτης στο Αιγαίο, ο μικρός Αϊλάν, ξανά και ξανά

κοίτα ένα όστρακο παλιό φυλάει το κλάμα του

Πες χαίρετε στους κυρίους αγόρι μου Ή τις απόψεις σου περί φάρσας, κυρίως αυτό

Η σιωπή που τίποτα πια δεν Αρνείται

Ελλάδα αγρύπνια χωρίς πόδια για να μην ξαναφύγεις.

Αρένα το πολιτικό σκηνικό της χώρας

Sorry, η τραγωδία που βιώνουμε, για να μη μας ματιάσουνε – καθαρός αποχαιρετισμός- δεν είναι παιχνίδι μαγικής ερμηνείας

(επιτρέψτε μου τα χιλιοειπωμένα)

δεν έχει να κάνει τόσο με τα μνημ- όρνια, και τον ορίζοντα προσδοκίας

δεν έχει να κάνει με τις συνεχείς ταπεινώσεις, αντιφάσεις και εκεχειρίες

ή με την εφαρμογή προληπτικών μέτρων σαν αναγκαίο κακό,

ούτε με την επιδεξιότητα της ευτέλειας και το βαθμό των σκοπιμοτήτων

δεν έχει να κάνει με την παράδοση της κυριαρχίας του κράτους στην αγέλη των αγορών ή με τα κουδουνίσματα των προβάτων

Από καθρέφτη σε καθρέφτη το μάτι της βελόνας που ανοίγει σιωπηλά την πόρτα της αβύσσου

αλλά πρωτίστως έχει να κάνει με τον Αφοπλισμό της Μνήμης, της Ιστορίας, του Στοχασμού και της Συγκίνησης

με το σφυροκόπημα του Πολιτισμού της Ηθικής και της Δικαιοσύνης

με τη διάλυση όλων των Οροσήμων

με τ’ Ολοκαύτωμα της Γλώσσας

να κρατηθείς σφιχτά στη λίστα των εγκαταλελειμμένων

σ’ αυτόν τον Tοίχο της Oρφάνιας τον πρωτόγνωρο.

Παρακαλείσθε με επίσημον ένδυμα

συνέπεια της έλλειψης αξιόλογου πολιτικού προσωπικού ή μήπως όχι;

και συνέπεια της έλλειψης ευθύνης, αυτογνωσίας, ελευθερίας, συνείδησης και αυτοσεβασμού στο ήδη εκτειθέμενο ή διαθέσιμο (stock;) με ελάχιστες εξαιρέσεις

Κλαδί ελιάς ανέβαινε η υγρασία στους τοίχους. Σιγά τις πενταροδεκάρες.

Από την άλλη η επιβεβλημένη άποψη σε επίπεδο συναισθήματος, αλλά και σε επίπεδο δόλου ότι, Κόσμος είναι η εικόνα

άποψη που περιορίζει δραστικά τα όρια της αντίληψης και της ελεύθερης σκέψης

επέτρεψε και επιτρέπει την έγερση και την εξάπλωση χαλαρών ιδεών και ιδεοληψιών φαινομενικά ακίνδυνων, καθώς και την αναρρίχηση στην εξουσία προσώπων και ρητορικών όχι απαραιτήτως ικανών.

Μοιάζει σαν Άνεμος αυτός ο γυρισμός

με τη συνεπικουρία φυσικά, της Πολιτικής διαφήμισης που «διαβάζει» τα πάντα Αντικειμενικά

και φέρει ως μεταφυσικό Αποτέλεσμα Tην εκχώρηση Ταυτότητας στο Αντικείμενο επιλογής. Τόμπολα

Το φτερό που χτυπάει σαν σκοτεινή θάλασσα

Η πολιτική ως εμπόρευμα, τα εμπορεύματα ως πολιτική

ή αλλιώς ένα σχήμα φωτιάς, ένα άλλοθι τοπίου, ένα μισό καντήλι, ένα πέλαγος, που αυτόματα δραματοποιούνται

Βουτιά θανάτου ηλικιωμένου από την Ακρόπολη

Η δημοκρατία ως παρερμηνεία της Απόγνωσης

η δικαιοσύνη ετοιμοπαράδοτη, η συμπόνια ως κατ’ εξοχήν νοσταλγία

Διπλός αντιφατικός χρόνος με τ’ άρβυλα της νύχτας γεμάτα πεταλίδες

Αρένα το πολιτικό σκηνικό

- Ανέβαινε η θάλασσα σε απόκρημνες σιωπές, σωσίβια στα σκουριασμένα ρέλια-

Η Aπληστία που σκάβει με τα χέρια της το βλέμμα των ανθρώπων

Kαμπάνα η θάλασσα ψυχές τα δειλινά

Μ’ αρέσουν τα γυμνά τοπία και τα νούφαρα

Ίσως γιατί στο μπορντέλο που μεγάλωσα είχαμε και γαλοπούλες

Ελλάδα αγρύπνια, στου φθινοπώρου το ψωμί ζεστή πληγή

στην αγκαλιά του δειλινού μαύρος αγέρας

άλλωστε η χώρα είναι απολύτως ασφαλής έτσι γονατισμένη και εμβρόντητη μπροστά στο άστρο του δουλεμπορικού

Κάθε τραύμα αξιώνει την αποδοχή του, πριν γίνει αδηφάγο κύμα

Η γλώσσα είναι νύχτα. Παρακαλείσθε με επίσημον ένδυμα.

Διπλός αντιφατικός χρόνος που αντιμετωπίζει τις έννοιες σαν ασθένεια της τρίτης ηλικίας

τη γνώση σαν πολεμικό υλικό, τη μοναδικότητα σαν ταφική πομπή, την απλή λογική σαν αποικιακό λάφυρο, την ελπίδα πλήρως ισοδύναμη με την ήττα, την Αλήθεια σαν προϊστορικό κόκαλο.

Ο νεορεαλισμός που ξορκίζει τη σκιά του. Ο τζόγος, με το κύρος πλέον μιας οικουμενικής γλώσσας

Sorrysir, υπάρχουν λέξεις άφταστες για τις εικόνες

Δεν έχει τέλος ο εφιάλτης με τα παιδιά στο Αιγαίο. Συρματοπλέγματα σε όλη την Ευρώπη.

Κόλαση στη Συρία, σε ισχύ ξανά το Δουβλίνο, Νέες συγκρούσεις στη δυτική όχθη

Σαν κατάλογος εστιατορίου διαβάζεται

Παρακαλείσθε με επίσημον ένδυμα

Η εμπειρία του πολέμου δεν διαφέρει από την εμπειρία της γλώσσας

για αυτό και εμπλέκονται

-με πέτρες με αρκουδάκια με σφεντόνες-

Ο τζόγος, το σκοτεινό ακρογιάλι, και στους ναούς ο σκοτεινός προθάλαμος

γι’ αυτό και εμπλέκονται μικρά παιδιά σε αυτό το γαμημένο παίγνιο της Παραφροσύνης

κοίτα ένα όστρακο παλιό φυλάει το κλάμα τους

κοίτα το αγρίμι του βυθού τα νανουρίζει

Απ’ τη Ραμάλα ως τη Δαμασκό και το Ιράκ

Οι παιδικές φωνές πιο δυνατές απ’ τους Αιώνες. Τρίχες.

Η εμπειρία του πολέμου δεν διαφέρει από την εμπειρία της γλώσσας. Staydown

Επάνω στο τραπέζι του ορθολογισμού τα παιδιά είναι φεγγάρια είναι κέρματα staycalm

η βαρβαρότητα είναι θέση και απαιτεί ιδιαίτερη προσήλωση

Ανέβαινε η θάλασσα σ’ απόκρημνες ακτές, ποτέ δεν ζήσαμε ποτέ δεν

Στο άδειο κατώφλι ο βυθός

Πληθαίνουν οι επιθέσεις με όπλα στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια προηγμένων χωρών. Stay down.

Από καθρέφτη σε καθρέφτη και μ’ έναν ουρανό στις φλόγες το μάτι της βελόνας

Sorrysir, τα παιδιά είναι φεγγάρια είναι κέρματα

νεκρά και εγκαταλελειμμένα είναι όπλα, όπλα σφαγεία staydown

κοίτα ένα όστρακο παλιό φυλάει το κλάμα τους,

κοίτα το αγρίμι του βυθού τα νανουρίζει

Η Γεωγραφία είναι «μοίρα», όπως κι αν το δεις, είναι η Αφασία που χορεύει.

Οι πολιτικοί ως τραπουλόχαρτα, το ύστερο κύμα ως πολιτική.

Stay down- stay calm- one by one. Πάλι του Ανέμου.

*Ποιήτρια- Εικαστικός

Πειραιάς Κανάλι Ένα