Βλέπουμε τον Λάκη και χάνουμε το δάσος - Της Έλενας Ακρίτα

Τώρα που καταλάγιασε ο κουρνιαχτός, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και νηφάλια. Σε μια χώρα που όλα έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ας επιμείνουμε πως το 1 + 1 εξακολουθεί να κάνει 2. Χωρίς φωνές. Χωρίς υστερίες. Χωρίς αέναες συζητήσεις ποιου το φάουλ είναι το μακρύτερο. Του Λαζόπουλου ή του Γεωργιάδη. Όσο πιπεράτο και να είναι επικοινωνιακά το θεματάκι, αρκετά ασχοληθήκαμε.

Εδώ ο αναγνώστης εύλογα θα αναρωτηθεί αν ο τίτλος (περί Λάκη) κοντράρει με την εισαγωγή του κειμένου (μην ασχοληθούμε με τον Λάκη). Όμως, δεν φάσκουμε κι αντιφάσκουμε. Δεν μηρυκάζουμε τα ίδια και τα ίδια. Προσπαθούμε να προσπεράσουμε το χάπενινγκ και ν’ αναζητήσουμε την ουσία. Μια ουσία που χάθηκε κάπου μέσα ή κάπου έξω από το θέατρο Βέμπο…

Πάμε, λοιπόν:

• Όντως το Τσαντίρι της περασμένης Τρίτης έμοιαζε να έχει στηθεί εν όψει της αυριανής εκλογικής αναμέτρησης της ΝΔ.

• Όντως ο Λαζόπουλος στήριξε ξεκάθαρα Μεϊμαράκη. Δια της σιωπής του. Χτυπώντας Γεωργιάδη (πρωτίστως), Μητσοτάκη και Τζιτζικώστα – επιχείρησε να χειραγωγήσει, τον ΝΔκράτη ψηφοφόρο. (‘Δια της εις άτοπον απαγωγής’ το λέγαμε αυτό κάποτε).

• Όντως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης έσπευσε – με εντυπωσιακή ομολογουμένως πρεμούρα – να υπερασπιστεί το ‘δικαίωμα’ λέει ‘στην σάτιρα’. Κάθε ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα είναι απλώς συμπτωματική. Αν δηλαδή, ο Λαζόπουλος έδινε ντιρεκτίβα υπέρ άλλου υποψηφίου, άραγε θα ποζάριζε στα περιστύλια ο εξ απορρήτων του πρώην αρχηγού ολοφυρόμενος για την ελευθερία λόγου κι έκφρασης;

• Όντως – ο Κώστας Καραμανλής – βρίσκεται μονίμως στο απυρόβλητο. Όχι μόνο από τους δικούς του – που το λες και φυσικό. Από τους Συριζαίους, no less. Οι οποίοι Συριζαίοι για κάποιον ανεξήγητο – κι ανεκδιήγητο μη σου πω – λόγο, πίνουν νερό στο όνομά του.

Μέχρι εδώ καλά;

Πάμε παρακάτω:

• Να θυμίσουμε πως δις τηλεφώνησε ο Τσίπρας στον Καραμανλή προτείνοντάς του την Προεδρία της Δημοκρατίας; Γιατί;

• Να θυμίσουμε ότι τελικά βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα ο κολλητός του, ο Παυλόπουλος; Γιατί;

• Να θυμίσουμε πως όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου δρομολογούσε έρευνες για το (όντως) φαύλο πολιτικό παρελθόν, έριχνε τις βολές της κατά του ΓΑΠ – ορθώς αλλά όχι κατά του Καραμανλή; Γιατί;

Ο Καραμανλής – που εσκεμμένα παρέδωσε την εξουσία το 2009 - είναι αθώος του αίματος; Κι άντε για τους ΝΔκράτες λες πάει στο διάολο, κατανοητό. Για τον ΣΥΡΙΖΑ όμως; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τον έχει στα πούπουλα; Γιατί δεν τον αγγίζουν λες κι είναι το Άγιο Δισκοπότηρο.

Όσο για τον Λαζόπουλο; Ακριβώς την ίδια τακτική ακολούθησε στο Τσαντίρι, από το 2009 και μετά. Χτυπούσε αλύπητα τον Γιώργο, βάραγε ανελέητα τον Σαμαρά – αλλά άφηνε τον Καραμανλή στο απυρόβλητο.

(Σημείωση: Για να μην βγούμε όλοι μετά Χριστόν προφήτες, παραπέμπω στο κείμενο μου με τίτλο ‘Κύριο Λάκη Λαζόπουλο, Ενταύθα’, στα ΝΕΑ, στις 15/10/2011. Τέσσερα χρόνια πριν, έγραφα μεταξύ άλλων:

“Λάκη, υπουργοί λέγανε στον Καραμανλή «βουλιάζουμε, πνιγόμαστε, πρέπει να κάνουμε κάτι». Και τι έκανε ο Καραμανλής; Το απόλυτο τίποτα. Μας κοίταξε στα μάτια και μας είπε το μέγα ιστορικό ψεύδος «έχουμε μια θωρακισμένη οικονομία». Προεκλογικά την έκανε με ελαφρά, μετεκλογικά έκατσε σπιτάκι του. Πήρε την Ελλάδα τη μετέφερε από Κολιάτσου Παγκράτι, τη χρέωσε διπλή ταρίφα, κλείδωσε το ταξί κι έπεσε σε νάρκη. Χειμερία, θερινή και εαρινή”.)

Άρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τον Μεϊμαράκη. Ο Λαζόπουλος θέλει ό,τι κι ο ΣΥΡΙΖΑ – συνεπώς τον Μεϊμαράκη. Ο Βαγγέλης άραγε έχει συνειδητοποιήσει τι ζημιά του κάνει αυτό το τζέρτζελο; Τον συμφέρει να αναμετρηθεί αύριο με τους άλλους με την στάμπα του αγαπημένου της κυβέρνησης; Κι αν αυτό τον αδικεί, δεν το καταλαβαίνει; ‘Η έχει κολλήσει στην στήριξη Καραμανλή – βλέπε δέντρο – και χάνει το δάσος;

Κλείνοντας:

Το δέντρο το είδαμε και το εμπεδώσαμε. Το δάσος όμως είναι η αυριανή αναμέτρηση. Είναι η ελπίδα για μια σοβαρή και στιβαρή αξιωματική αντιπολίτευση. Σε μια χώρα που – αν κι έχουν έρθει τα πάνω κάτω - το 1+1=2. Ακόμα.

Όποιος δεν το συνειδητοποιεί αυτό, θα πληρώσει το τίμημα. Και μαζί του θα πληρώσουμε κι όλοι εμείς. Που το συνειδητοποιούμε. Που το φωνάζουμε.

Που προσπερνάμε το δέντρο… Με την αγωνία να διασχίσουμε το δάσος.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 19/12/2015