Θέατρο: Τούλας Μπούτου, «Το Τελευταίο Τραίνο» και «Μυστικό Μονοπάτι» - Κριτική Νίκου Μπατσικανή*

Σκηνοθεσία: Τάσος Λέρτας. Βοηθοί: Μαριλένα Μέλη - Ελένη Καταλιακού

Σκηνικά - κουστούμια: Μαριλένα Μέλη. Μουσική: Ιωάννα Παρασκευοπούλου

Φωτογραφία: Αναστασία Λουκρέζη. Φωτισμοί: Στάθης Αναστασίου

Διανομές: Το Τελευταίο Τραίνο: Βύρων Κολάσης, Οδυσσέας Σταμούλης,

Μιλένα Παρθενίου

Μυστικό μονοπάτι: Νίτα Παγώνη, Πάνος Νικολαΐδης, Μιλένα Παρθενίου,

Αναστασία Ελευθερίου, Έφη Χαντζούλη

Δύο μονόπρακτα της κυρίας Τούλας Μπούτου, με κοινωνικό περιεχόμενο.

Στο Τελευταίο Τραίνο, ένας άντρας που έχει αποφασίσει να δώσει τέλος στην άχαρη, πλέον, ζωή του, καθώς έχει μείνει ολομόναχος, βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει, όταν εισβάλει στο σπίτι του μια καταδιωκόμενη γυναίκα, η οποία, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και η ίδια, καταφέρνει να του ξυπνήσει ξεχασμένα συναισθήματα, χάρη στην ευγενική συμπεριφορά της. Μια απλή ιστορία που δείχνει πως ένα καθημερινό γεγονός μπορεί να μας κάνει να αλλάξουμε ειλημμένες αποφάσεις, να γλυκάνουμε μέσα μας και να δούμε τα πράγματα από νέα οπτική γωνία. Κι όλα αυτά χάρη και στο τελευταίο τρένο, που δεν πρόλαβε η ηρωίδα, δίνοντάς της, έτσι, την ευκαιρία να ξαναγυρίσει στο κρησφύγετό της, και να αποτρέψει το μοιραίο, που ο συμπρωταγωνιστής της είχε αποφασίσει.

Οι τρεις ηθοποιοί (με κορυφαίο τον Οδυσσέα Σταμούλη) έφεραν σε πέρας επάξια τους ρόλους που επωμίστηκαν, μεταδίδοντας, στους θεατές, τα συναισθήματα που η ιστορία και οι εναλλαγές των καταστάσεων δημιουργούν, χάρη  στην ωραία σκηνοθεσία και με τη βοήθεια των τεχνικών.

Κι ενώ η πρώτη ιστορία καταπιάνεται με τη ζωή, η δεύτερη προσπαθεί να φωτίσει τα όσα φέρνει ο θάνατος και η απώλεια αγαπημένων προσώπων Οι μάνες, ενός αντρόγυνου που έχει σκοτωθεί σε τροχαίο, συναντιούνται για να παρηγορήσουν η μία την άλλη. Τίποτα δεν απαλύνει τον πόνο τους, και η διαπίστωση παραμένει: όποιος κι αν έφταιγε, τα παιδιά τους χάθηκαν για πάντα, κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Να, όμως, που, μέσα στη θλίψη, μια απρόσμενη είδηση αλλάζει το σκηνικό για τη μητέρα του άντρα, που είχε μεγαλώσει το παιδί της με αυστηρές αρχές και τον θεωρούσε πρότυπο.  Με τα νέα που της φέρνει μια γυναίκα, ο μύθος αυτός καταρρέει. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Στο πρόσωπο του εγγονού, που μαθαίνει πως υπάρχει από προηγούμενον γάμο του, ξαναβρίσκει  λόγους να αντέξει τα πονεμένα γηρατειά της. Ακολουθώντας ένα διαφορετικό μονοπάτι, μπορούμε να βγούμε στο ξέφωτο, αντί να χαθούμε στο σκοτεινό δάσος, και να προσφέρουμε σε άτομα που μας έχουν ανάγκη. Ένας άλλος δρόμος υπάρχει πάντα.

Όλοι οι ερμηνευτές υπηρέτησαν τους ρόλους τους σωστά, αλλά θα σταθώ στην σπουδαία Νίτα Παγώνη, που ξεδίπλωσε το ταλέντο της στον κεντρικό ρόλο της μιας μάνας. Η ερμηνεία της υπήρξε συγκλονιστική, σε βαθμό που μου θύμισε τις μεγάλες μας τραγωδούς. Με την όλη σκηνική παρουσία της, τα ιδιαίτερα εκφραστικά της μέσα και την πείρα που διαθέτει, μετέδωσε το ρίγος της συγκίνησης στο κοινό, δίνοντας υψηλά δείγματα  υποκριτικής τέχνης, σαν αυτά που διέθεταν οι παλιές μας θεατρίνες.

Θέατρο Ελπίδας (Έλενας Τσαλδάρη)

Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης, Πλατεία Βικτωρίας

Δεκέμβριος 2015

*Νίκος Μπατσικανής, συγγραφέας - ποιητής