Είμαι η φύση και τα ρέστα παγωτό - Της Έλενας Ακρίτα

Αποθεώσανε οι γιάπηδες τη νέα καμπάνια της WWF (World Wildlife Fund). ‘Συγκλονιστικό’ χαρακτηρίστηκε το βιντεάκι που μας καλεί να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας, τις προτεραιότητές μας, την ιεραρχία σημαντικών τε και ασήμαντων. Και γενικώς να επιστρέψουμε στην φύση ολούθε στα πευκάκια κι εκείθε κατά τη ρεματιά.

Στο βίντεο (βλέπε φωτογραφία) ένα νεαρό ζευγάρι ολόγυμνο ατενίζει μια κρυστάλλινης διαύγειας λίμνη. Όλως τυχαίως οι σωματικές αναλογίες τους είναι άψογες. Προφανώς τα άτομα που επιστρέφουν στην φύση δεν είναι παχύσαρκα ή λιπόσαρκα, πανύψηλα ή μικρόσωμα, ηλικιωμένα, πλαδαρά ή ασθενή. Η ανθρωπότητα απαρτίζεται από μιλιούνια Μπάρμπι και ο Κεν τσιτσίδι.

Εδώ μπορεί κάποιος να αντιτάξει το επιχείρημα πως μια καμπάνια – για να επικοινωνήσει ο μήνυμά της - δίνει βάρος στο αισθητικό σκέλος. Άρα, αναγκαστικά ακολουθεί κάποιες επιταγές πολιτικής ορθότητας: Ο κύριος καλλίγραμμος, η κυρία με ωραιότατα οπίσθια, η λίμνη είναι καθαρή, ο κήπος είναι ανθηρός, η Έλλη έχει ένα μήλο, Έλλη να ένα μήλο, Λόλα να ένα άλλο.

Στο ‘συγκλονιστικό’ βίντεο με το ‘συγκλονιστικό’ ζευγάρι συνοδεύει το κάτωθι ‘συγκλονιστικό’ μήνυμα:

«Δεν είμαι ο υπάλληλος του αφεντικού μου. Δεν είμαι τα δεκάδες αδιάβαστα e-mailς που με περιμένουν. Δεν είμαι η λίστα με όλα εκείνα που πρέπει να κάνω. Δεν είμαι τα likes στο facebook μου. Δεν είμαι το γρήγορο και αγχωτικό διάλειμμα που κάνω το μεσημέρι στη δουλειά για να φάω.

Είμαι τα φύλλα που πέφτουν στους ώμους μου. Είμαι το χορτάρι κάτω από τα πόδια μου. Είμαι ο αέρας που διαπερνά τα φύλλα των δέντρων. Είμαι το νερό που τρέχει ανάμεσα στις πέτρες. Το χώμα που πέφτει ανάμεσα από τα δάχτυλα μου. Είμαι οι επιλογές που κάνω. Είμαι η φύση».

Πολύ ωραία όλα αυτά. Πολύ ποιητικά, πολύ λυρικά. Λογικό να εκστασιάζονται όλοι εκείνοι οι οποίοι ούτως ή άλλως, δεν προτίθενται να επιστρέψουν σε καμία φύση ποτέ και με τίποτα. Είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν θέλουν.

Τους liberals των διεθνών χρηματιστηρίων - που καταχάρηκαν με την καμπάνια - δεν τους είδαμε αραδιασμένους τσιτσίδι μπροστά στη λίμνη. Όπως δεν είδαμε τους γιάπηδες με τα ipads και τους CEO’s με τα ζανάξ.

Και γενικά λίγοι συνειδητοποιούν την επιτομή του οξύμωρου σχήματος:

Είμαι η φύση, είμαι το χορτάρι, ο αέρας, το νερό; Σοβαρά; Σοβαρά τώρα; Μα αφού τη φύση, το χορτάρι, τον αέρα, το νερό, τα βλέπω σε ένα τάμπλετ. Με wifi. Σε ένα σπίτι. Με ηλεκτρισμό.

Με λίγα λόγια, το μήνυμα της επιστροφής στη φύση επικοινωνείται με τεχνολογικά και όχι μόνον μέσα που κατέστρεψαν την φύση.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά προσωπικά δεν ξέρω πολλούς συμπολίτες μας να κάθονται με τον κώλο έξω και να ρεμβάζουν στις λίμνες. Και μέχρι να μεταμορφωθεί η γειτονιά μου σε Εδέμ, εγώ σε Εύα κι ο κυρ Χαράλαμπος ο περιπτεράς σε Αδάμ, σας έχω νέα:

• Είμαι ο υπάλληλος του αφεντικού μου. (γιατί κάπως πρέπει να ζήσω).

• Είμαι τα δεκάδες αδιάβαστα e-mailς (που πρέπει να απαντηθούν).

• Δεν είμαι τα likes στο facebook μου (άντε να συμφωνήσουμε σε αυτό).

• Είμαι το αγχωτικό διάλειμμα που κάνω το μεσημέρι στη δουλειά για να φάω. (γιατί πρέπει να φάω ο άνθρωπος)

• Δεν είμαι τα φύλλα που πέφτουν στους ώμους μου.

• Δεν είμαι το χορτάρι κάτω από τα πόδια μου.

• Δεν είμαι ο αέρας που διαπερνά τα φύλλα των δέντρων.

• Δεν είμαι το νερό που τρέχει ανάμεσα στις πέτρες.

• Δεν είμαι το χώμα που πέφτει ανάμεσα από τα δάχτυλα μου.

Εννοείται πως…

• Είμαι οι επιλογές που κάνω.

Αλλά:

Δεν είμαι η φύση.

Αυτές οι καμπάνιες είναι ευφάνταστες μεν – ανεδαφικές δε. Πρωτοβουλίες όπου ‘γυμνοί στη λίμνη’ προβάλλονται ως πρότυπα από ‘ντυμένους στην πόλη’.

Την φύση την καταστρέψαμε – ναι. Η φύση μας εκδικείται – ναι. Όμως, τα βουκολικά κόνσεπτ και τα ταμπλό βιβάν δεν είναι η απάντηση σε έναν ημιθανή πλανήτη. Παιδεία, ενημέρωση, πρόληψη, ευαισθητοποίηση. Συνύπαρξη του 21ου αιώνα – όσο γίνεται – με την φύση - όση απόμεινε.

Έστω και τώρα. Έστω και την ύστατη στιγμή… Δεν είμαι η φύση. Αλλά (μπορώ να) είμαι η λύση…

Υ.Γ. Στο μεταξύ, ας πετάξουμε το ανακυκλώσιμο στο δρόμο και το πλαστικό μπουκάλι στη θάλασσα.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 9/1/16