Βάλε κι άλλο πάτο στο τραπέζι - Της Έλενας Ακρίτα

Γκώσαμε πια. Βαρεθήκαμε, σιχαθήκαμε, σιχτιρίσαμε. Τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Και τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια. Και τα άλλα που είναι ίδια και τα προηγούμενα και τα επόμενα που είναι ίδια με τα ίδια. Βαρεθήκαμε, σιχαθήκαμε, σιχτιρίσαμε. Και τα ίδια παραμένουν ίδια: Εκτός από τα ίδια που γίνονται χειρότερα.

Ντρέπεσαι να το πεις, αλλά φτάνεις σε ένα σημείο που δεν αντέχεις άλλο. “Την μια μονότονη είδηση άλλη μονότονη απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν τα ίδια πράγματα θα ξαναγίνουν πάλι”.

Τι να δεις; Τι να πεις; Σύνορα κλειστά, πρόσφυγες, κι άλλοι πρόσφυγες αγρότες, μπλόκα, Σόιμπλε, κι άλλοι πρόσφυγες, ασφαλιστικό, κυκλώματα εκβιαστών, κι άλλοι πρόσφυγες, τηλεοπτικές άδειες, ΝΑΤΟ, συντάξεις, περικοπές, μισθοί και άμισθοι, ανεργίες κι απεργίες.

Και μες το χάος ένας εξουθενωμένος Μουζάλας… Ένας άνθρωπος που παλεύει, αγωνίζεται, που φτύνει αίμα - και του τη λέμε κι από πάνω γιατί, λέει, ύψωσε μισό ντεσιμπέλ τη φωνή του σε δημοσιογράφο. Του κουνάμε το δάχτυλο και δεν ντρεπόμαστε. Λες και διαχρονικά είχαμε πολλούς υπουργούς σαν τον Μουζάλα.

Ασχέτως που δεν καταλαβαίνει γιατί οι πρόσφυγες ήρθαν τρέχοντας στην Ελλάδα. Γιατί τους είπε η προηγούμενη φουρνιά πως το πιο ομοιόμορφο σοκολατί μαύρισμα το κάνει ο ήλιος της Ομόνοιας. Έρχονται εδώ με τα αμπρ σολέρ τους, τα καροτέν τους, τις ρεζερβέ ξαπλώστρες τους και την αράζουν στο resort της πλατείας Βικτωρίας. Τους πλάνεψε η ντόλτσε βίτα αυτή που λεν ‘γλυκιά ζωή’. Τόσο γλυκιά, τόσο χλιδάτη που λες, ρε παιδί μου ‘χαλάλι να σκυλοπνιγώ κι εγώ και το παιδί μου για να αξιωθώ ένα στασίδι στην Βικτωρίας’. (Κι αν οι Σύριοι ή οι Ιρακινοί έχουν μια μικρή, μια αδιόρατη ελπίδα – οι Αφγανοί, στον πάτο του πηγαδιού, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.)

Στο μεταξύ, εμείς να εδώ. Τη ρουμπίτσα μας. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, και το αγόρι μου. Σε άλλα νέα, ο Γκλέτσος πήγε με άντρα. Καλά, το σύμπαν πήγε με άντρα, απλά μόνο ο Απόστολος είχε το θάρρος να το πει. Και να γίνει πρώτη είδηση.

Με αυτά ασχολούμαστε εμείς. Στήνουμε εμφύλιο πόλεμο για τον Παντελίδη. Μιλάμε μένος. Πάθος. Μίσος. Εμφύλιος κανονικός. Δεν ξέρουμε αν είμαστε στην Ευρώπη, μέσα σε Σεγκεν, έξω από Σεγκεν, αν έχουμε ευρώ, έχουμε δραχμή, αν έχουμε ρουπία, αν έχουμε μία, αν έχουμε σύνορα, αν έχουμε κυβέρνηση που κυβερνά, αν έχουμε αντιπολίτευση που αντιπολιτεύεται, αν έχουμε Βουλή, αν έχουμε προοπτικές, αν έχουμε αύριο – το μεθαύριο ούτε που να το βάλουμε στο στόμα μας…

Το φαινόμενο αυτό μια ψυχιατρική εξήγηση, όσο να πεις, την έχει. Ο ανθρώπινος νους μπορεί πιο εύκολα να ταυτιστεί, να φανατιστεί με το ασήμαντο, παρά με το θεμελιώδες. Σε απλά ελληνικά, το μυαλουδάκι μας αυτό μπορεί αυτό κάνει. Αυτό αντέχει, αυτό διαχειρίζεται.

Δεν βγαίνει, δεν μπορεί να βγει πια το χτικιό που λέγεται ‘καθημερινότητα’. Δεν πάει παρακάτω η ζωή μόνο με πτώματα που ξεβράζει η θάλασσα, μωρά που πεινάνε, δουλέμπορους που σκοτώνουν, παγκάκια με άστεγους, επιστήμονες ντιλιβεράδες για τρία ευρώ την ώρα, άνεργους που αυτοκτονούν, με , με, με, με…

Όσοι ασχολούνται με ό,τι πιο λάιτ κι ανώδυνο έχει ο μπαξές, δεν είναι απαραίτητα όλοι κακοί, αδιάφοροι, μικρόνοες. Γι’ αυτό ας ηρεμήσουμε λίγο, ρε παιδιά. Ας χαμηλώσουμε τους τόνους. Ας μην το παίζουμε τιμητές των πάντων. Ας μην κουνάμε το δάχτυλο με τόση ελαφρότητα. Οι περισσότεροι και γνώση έχουν και συνείδηση. Απλώς, αγκιστρώνονται πάνω στην σχεδία του ασήμαντου όταν το σημαντικό δεν είναι ψυχικά διαχειρίσιμο.

Ήρεμα, παιδιά. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε, στην ίδια χώρα, στην ίδια γειτονιά, σε διπλανά σπίτια. Συγκάτοικοι, ο εθελοντής της Λέσβου κι ο τηλεθεατής του lifestyle. Άλλωστε, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα – άσχετα από ιδεολογικές ταμπέλες – εν αγαστή συμπνοία κάνει ό,τι μπορεί για να μας κρατάει εν υπνώσει.

Όμως, τους ‘κοιμισμένους’ ας προσπαθήσουμε να τους ξυπνήσουμε ήρεμα. Ήρεμα, ψύχραιμα και χωρίς κραυγές: Γιατί άλλο ‘τινάζομαι ουρλιάζοντας’ κι άλλο ‘αφυπνίζομαι’....

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 27/2/2016