Viral γιαγιάδες, viral μουσακάδες - Της Έλενας Ακρίτα

Η γιαγιά πήγε στους πρόσφυγες μουσακά. Η γιαγιά πήγε στους πρόσφυγες πίτα. Η γιαγιά τάισε το προσφυγάκι με μπιμπερό. Η κόρη της γιαγιάς πήγε στην πλατεία Βικτωρίας μωρομάντιλα και αντιπυρετικά. Ο γιος της γιαγιάς έφερε στην πύλη Ε1 στον Πειραιά ξηρά τροφή και κουβέρτες. Η εγγονή της γιαγιάς σφουγγαρίζει στους καταυλισμούς.

Να εδώ, οικογενειακά. Έτσι την βγάζουμε εμείς, το σόι μου μέσα. Αρπάζουμε ο καθένας από μια σακούλα και τρέχουμε. Κοινοποιούμε στο διαδίκτυο τις λίστες με τις ανάγκες, ψάχνουμε σε ντουλάπες για τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα... Ό,τι μπορούμε, ό,τι έχουμε κι όσο αντέχουμε... Ένα γάλα δίνουμε, εκατό χρειάζονται. Μια κουβέρτα προσφέρουμε, εκατό ξεπαγιάζουν. Πάμε χαρτιά τουαλέτας σε ανθρώπους που δεν έχουν τουαλέτα.

Κάτι η σωματική εξάντληση, κάτι η οικονομική αφαίμαξη - οι εθελοντικές πρωτοβουλίες,( οργανωμένες ή μη) από στιγμή σε στιγμή, θα καταρρεύσουν. Και τότε να δούμε τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται στην ουρά για ένα μπουκαλάκι νερό. Τότε να δούμε τι θα κάνουν τα μικρά παιδιά που όλη μέρα τη βγάζουν με ένα σάντουιτς.

Θα μου πεις, υπάρχουν και τα τέρατα που χρεώνουν 8 ευρώ την τουαλέτα. 15 ευρώ τον φορτιστή. Όμως, η γιαγιάδες με τους μουσακάδες είναι περισσότερες από τα καθάρματα. Κι αυτό, από μόνο του, σε κάνει να χαμογελάς. Και να ελπίζεις...

Όμως, δεν γίνεται έτσι δουλειά, συγγνώμη κιόλας. Ένας μουσακάς δεν φέρνει την άνοιξη. Και δεν είναι υποχρεωμένος κιόλας – ο μουσακάς πάντα. Δεν είναι δική του δουλειά – του μουσακά πάντα. Ο μουσακάς ψήνεται από εθελοντή. Κι εθελοντής είναι ο άνθρωπος βοηθάει γιατί θέλει. Όχι που βοηθάει γιατί πρέπει. Κι αυτό μέχρις ενός σημείου. Γιατί ο εθελοντής δεν είναι ο Ιησούς Χριστός στον εν Κανά γάμο να κάνει θαύμα και το ένα καρβέλι να γίνει χίλια.

Και καλά, δεν μιλάμε εδώ γι’ αυτό το όνειδος που λέγεται ‘Ενωμένη Ευρώπη’. Ούτε για μια Αμερική που θεωρεί το προσφυγικό ‘χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο’. Αθώα του αίματος, αμέτοχη του πολέμου και με τον Τραμπ να καλπάζει ανεμίζοντας την ξανθιά καούκα.

Αλλά ρε παιδί μου, βλέπεις τους πολιτικούς αρχηγούς στη σύσκεψη. Και περιμένεις κάτι να πουν. Κάτι να συμφωνήσουν και - κυρίως - κάτι να κάνουν. Π.χ. οι κομματικές νεολαίες να πάρουν χύτρες, τσουκάλια, σφουγγαρόπανα, διπλώματα (πόσοι γιατροί χρειάζονται, αλήθεια;) για να μαγειρέψουν, να συντονίσουν, να βοηθήσουν, να στηρίξουν.

Η γιαγιά με τον μουσακά δεν ανήκει ηλικιακά στο target group των πολιτικών νεολαίων. Κι όμως κάνει την υπέρβαση. Και δίπλα της οι Γιατροί του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού, κι άλλες ΜΚΟ προσπαθούν. Μέχρι να τα παίξουν οι εθελοντές τους απ’ την κούραση, να πετάξουν τα κατσαρολικά του και να πάνε σπίτι τους. (Και για να μη μιλήσουμε για τα φανταράκια. Που τα ‘χουν και δουλεύουν απ’ τα χαράματα μέχρι τη μαύρη νύχτα.)

Πού είναι, λοιπόν, οι κομματικοί στρατοί όταν τους χρειαζόμαστε; Πού είναι οι χειροκροτητές πολιτικών αρχηγών και προεκλογικών μπαλκονιών; Πού είναι οι νεολαίοι τους; Πού είναι οι οργανώσεις τους; Όταν οι αποκαμωμένοι εθελοντές σηκώσουν ψηλά τα χέρια – οι κομματικοί στρατοί θα σηκώσουν μόνο το ένα δάχτυλο; Και θα το κουνήσουν μπροστά στη μούρη τους;

Κι έχεις και τους άλλους που καταριούνται τους πρόσφυγες με ψόφους και καρκίνους. Να τους στείλουμε πίσω, να τους πατήσουμε κάτω, να τους πνίξουμε στη θάλασσα. Γιατί, ως γνωστόν, άλλη καΐλα δεν είχαν οι πρόσφυγες απ’ το να αφήσουν τα κοκαλάκια τους στην Ελλάδα. Διότι σου λέει ο ελληνάρας ‘δεν θα μου κάνεις εσύ το παιδί μου τζιχαντιστή’. Τζιχαντιστή θα το κάνεις εσύ το παιδί σου. Εσύ με τα μυαλά που κουβαλάς. Ηλίθιε, ε ηλίθιε!

Κι όπως έγραψε ο εξαιρετικός συγγραφέας και καλός μου φίλος Στέφανος Λίβος:

«Χώρα που έζησε τέσσερις αιώνες οθωμανικής αυτοκρατορίας φοβάται ότι θα την εξισλαμίσουν οι πρόσφυγες.”

Στο μεταξύ, ας ελπίσουμε ότι κάποιος θα κάνει το θαύμα του. Κάποιος θα ευλογήσει της γιαγιάς τον μουσακά για να φτάσει για 26.000 πρόσφυγες.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 5/3/16