Αυτά τα χέρια ασπάζομαι - Του Πέτρου Καψάσκη*
Μου συνέβη να περπατώ στη λαϊκή για να αγοράσω φρούτα και λαχανικά. Εκεί καμιά φορά συναντώ πρόσωπα σε μένα αγαπητά. Πρόσφατα συνάντησα και τον Τεό. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο αγαπημένος του παππού μου και προμήθευε παλιά την οικογένεια μου με φρέσκα τρόφιμα από την λαική. Ένας αφανής ήρωας του μόχθου και της τιμιότητας. Στα 75 του περίπου τώρα, με λεπτή και αδύναμη φωνή, καμπούρα, όχι πάνω από 1.70 ύψος, αδύνατος, σχεδόν σκελετικός με βαθιά χαραγμένες ρυτίδες σαν να τον είχε σκίσει λεπίδα από σπαθί, με πρόσωπο καλοσυνάτο και χαμογελαστό αλλά ισχνό και οστεώδες, στο οποίο εύκολα διέκρινε κανείς την ταλαιπώρια της ζωής. Μιλούσε λίγο αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε ευφρόσυνος, ζεστός κι ευγενικός. Η θέρμη αυτή έβγαινε κατευθείαν από την καρδιά. Όταν ήμουν μικρός τον έλεγα Mr. Brownlow από το αριστούργημα του αγαπημένου μου Charles Dickens, Όλιβερ Τουίστ. Εγώ τον αναγνώρισα και όχι εκείνος γιατί πάνε και κάποια χρόνια από τότε.
-Τεό! Εσείς είστε ο Τεό; Του αποκρίθηκα με ενθουσιασμό και έτεινα το χέρι μου πάνω από τα μήλα και τα αχλάδια για να τον χαιρετίσω. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα αλλά δεν μίλησε.
- Είμαι της κας Καψάσκη ο εγγονός, με ξεχάσατε;
- Της κας Καψάσκη ο εγγονός; Μου είπε με τόνο μελένιο στη φωνή.
- Μάλιστα του απαντώ. Και κάνω τον γύρο του πάγκου για να του δώσω το χέρι μου και να τον ασπαστώ. Εκείνος, ίσως για να μην με λερώσει, μου είπε με τρέμισμα στη κίνηση και αδυναμία στη φωνή:
- Όχι κε Καψάσκη, έχω στα χέρια μου μουτζούρες. Έρχεται προς το μέρος μου και με βλέμμα θλιμμένο μου έδωσε τον αγκώνα του. Τότε, αφού πρώτα με διαπέρασε μια έντονη συγκίνηση στην καρδιά που παραλίγο να μαρτυρήσουν οι οφθαλμοί, τον κοίταξα με βλέμμα σταθερό, του πήρα το χέρι τραβώντας το μετά βίας προς τα έξω και του αποκρίθηκα με τόνο αυστηρό:
- Αν είναι κάποια χέρια που λερώνουν, αυτά είναι της ραθυμίας και της πονηριάς, όχι της εργασίας. Το μόνο χέρι που αξίζει κανείς να σφίγγει στη ζωή είναι το χέρι εκείνου που μοχθεί. Εκείνος χαμογέλασε και με αγκάλιασε σφιχτά. Αν και είχα βγει για να πάρω δύο πράγματα για την σαλάτα μου τελικά καθίσαμε μαζί μέχρι αργά και είπαμε πολλά που για μένα ήταν βάλσαμο στην καρδιά.
*Υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτιστικής Διπλωματίας.
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
