Η βιαστική ανάληψη της εξουσίας και το άδοξο τέλος του Αλέξη - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Προσπαθώ εδώ και ένα χρόνο τώρα, να δώσω μια απάντηση σε ένα αμείλικτο ερώτημα;

Τι ήταν εκείνο που ανάγκασε έναν νέο άνθρωπο, που είχε όλη την πολιτική ζωή μπροστά του, να θέλει εσπευσμένα να πιάσει στα χέρια του την μεγάλη καυτή πατάτα της διακυβέρνησης της χώρας.

Τι ήταν αυτό που έσπρωξε τον Αλέξη, να αναλάβει την διαχείριση αυτής της τεράστιας κρίσης, για την οποία δεν είχε καμία ευθύνη.

Γιατί να θέλει να αναλάβει τόσο νωρίς την εξουσία προκαλώντας εκλογές, ενώ θα μπορούσε να περιμένει ενάμιση χρόνο που θα έληγε η θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης.

Γιατί δεν περίμενε λίγο ακόμα, όπως θα έκανε κάθε λογικός και σώφρων πολιτικός ώστε  να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι προηγούμενοι, να σηκώσουν εκείνοι το βαρύ φορτίο των μέτρων και στο τέλος της θητεία τους να κέρδιζε της εκλογές με 50+% και να  έκανε όλο αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα να μην μπορεί πια να σηκώσει κεφάλι.

Γιατί να αναλάβει τόσο νωρίς κάτι που ενείχε τον κίνδυνο, αυτό να ήταν και ο πολιτικός του θάνατος. Τι ήταν αυτό που τον οδήγησε σε αυτό το τραγικό πολιτικό λάθος;

Ο μεγαλοϊδεατισμός και η έπαρση, όπως εκφράστηκε μέσα από το πομπώδες κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «αλλάζουμε την Ελλάδα, αλλάζουμε την Ευρώπη»;

Η πολιτική αδυναμία να αξιολογήσει ότι θα χρεωθεί την ευθύνη για την φτωχοποίηση και την διάλυση της χώρας, χωρίς να ευθύνεται ουσιαστικά οι ίδιος;

Η η επιθυμία άλωσης της δημόσιας διοίκησης και της κρατικής μηχανής από το κομματικά στελέχη και τα σόγια, όπως ακριβώς συνέβη;

Ποια ήταν εκείνα τα κομματικά ξεφτέρια και για πoιο λόγο φούσκωσαν τα μυαλά ενός ευφάνταστου «Κεμάλ» που πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο;

Έχουν καταλάβει τώρα τι κακό έκαναν στον ίδιο, στο κόμμα αλλά και στην χώρα;

Τον έπεισαν τόσο πολύ για την σπουδαιότητα του, που με ύφος πέντε Καρδιναλίων δεν δίστασε πρόσφατα να δηλώσει:

«Αν αποτύχω εγώ, θα έρθει η Χρυσή Αυγή»

«Εγώ εἰμι ὁ ἄρτος, ἐγώ εἰμι τὸ φῶς ,  ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸΩ, ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος»

Το αυτάρεσκο ανθρωπάκι που πιστεύει ότι μετά από αυτόν έρχεται το τέλος του κοινοβουλευτισμού. Το ασήμαντο ανθρωπάκι που πιστεύει ότι μετά από αυτόν …… το χάος.

Τον έπεισαν να αναλάβει την εξουσίας της χώρας, χωρίς να είναι ώριμος πολιτικά ο ίδιος, αλλά και το ίδιο το κόμμα ήταν παντελώς απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα.

Πήραμε ένα ανθρωπάκι από το σωρό, το κάναμε Πρωθυπουργό και πιστέψαμε ότι θα μας σώσει. Όχι ότι υπήρχαν φυσικά κάποιοι καλύτεροι που να άξιζαν να τιμηθούν, η αγνοήθηκαν αδίκως, αλλά αυτός και το κόμμα του δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να αναλάβουν τις τύχες αυτής της χώρας και αυτό γιατί ήταν αδύνατο να ξεπεράσουν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα το σοκ της μετάλλαξης τους από ένα κόμμα διαμαρτυρίας, σε ένα κόμμα εξουσίας.

Η ανυπαρξία των προηγούμενων, έκανε σπουδαίο στα μάτια μας τον ασήμαντο Αλέξη.

Το έλεγε ο Παπαδιαμάντης: «Το ξέραμε, κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν παραπάνω. Απλά δεθήκαμε γιατί πιστεύαμε ότι αξίζαμε εμείς λιγότερα»

Έτσι συγκροτήθηκε μια κυβέρνηση, με έναν πρωθυπουργό που ζούσε στις αυταπάτες του, ένα κόμμα χωρίς πρόγραμμα σχέδιο και όραμα, που μας οδήγησαν στα γνωστά αποτελέσματα και στην φτωχοποίηση της χώρας.

Δεν είχαν πλάνο όχι μόνο για το γνωστό εδώ και χρόνια οικονομικό πρόβλημα της χώρας, αλλά και για το προσφυγικό που έσκασε στο μεγαλύτερο μέρος του, στα χέρια τους.

Αλλά και αυτό ήταν γνωστό.

Οι νηφάλιες φωνές φώναζαν από τότε που άρχισε ο εμφύλιος στην Συρία,ότι η Ελλάδα θα δεχόταν ένα τεράστιο κύμα προσφύγων και το προσδιόριζαν μάλιστα στα δύο εκατομμύρια δυστυχισμένων ανθρώπων και όσο παρατεινόταν χρονικά αυτή η σύρραξη, τόσο θα μεγάλωνε ο αριθμός.

Αλλά πώς να ακουστούν αυτές  οι φωνές; Τις έπνιγαν τα πλαστικά συνθήματα, οι ιδεοληψίες της Κυρά Τασίας και οι «επαναστατικές» κραυγές του «ψεκασμένου» Καμένου.

Να δω τώρα ο Καμένος με κλειστά τα σύνορα, πως θα γεμίσει την Ευρώπη με«κύματα μεταναστών χωρίς χαρτιά, συμπεριλαμβανομένων και τζιχατζιστών», όπως ηλιθίως απειλούσε. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ισχυρός Κυβερνητικός εταίρος.

«Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα»Σωκράτης

(Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση)

Αναρωτιέμαι ντρέπεται κανείς για όλα αυτά;

Ακόμα και τώρα δεν έχουν σχέδιο για τίποτα. Αντί να προλαμβάνουν τα προβλήματα και να τα αντιμετωπίζουν, τα βλέπουν να περνούν δίπλα τους και τρέχουν μετά να τα φτάσουν.

Αλλά αυτά τρέχουν με δαιμονισμένη ταχύτητα και αυτοί κάνουν στην άκρη για να περάσουν.

Ομολογούν με μια εκνευριστική απάθεια το ενδεχόμενο κλείσιμο τον συνόρων, με έναν απίστευτο κυνισμό σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Ίσως να έχουν έτοιμη και την απάντηση.

Οι δικοί μας ψηφοφόροι δεν ταξιδεύουν στο εξωτερικό και δεν τους ενοχλεί το κλείσιμο των συνόρων, όπως έκαναν με τον Φ.Π.Α στην εκπαίδευση, ότι «το μέτρο δεν αφορά τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία», όπως έκαναν και με τα capital controls, ότι τάχα «οι δικοί μας οπαδοί δεν αμείβονται με 1600 ευρώ τον μήνα και δεν τους νοιάζει το κλείσιμο των τραπεζών».

Καθαρές και σαχλές «μπουρδολογίες» με ένα σαθρό υπόβαθρο αλήθειας, για να γίνονται πιστευτές από ανόητους φανατικούς οπαδούς.

Και για όλα αυτά δεν έχουν καμιά ευθύνη.

Έχουν ανακαλύψει τους φταίχτες. Ευθύνονται όλοι οι άλλοι.

Οι ντόπιοι και η διαπλοκή που τους πολεμά και οι ξένοι.

Σαν μωρές παρθένες αποποιούνται τις δικές τους ενοχές και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία ανάμειξη στην πορεία της χώρας προς τον γκρεμό.