Απ’ τις κουβέντες που δεν ξεχνιούνται ! (Και θα’ πρεπε να μας διδάσκουν) - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Τι κι αν έχουν περάσει από τότε 55 ολάκερα χρόνια !

Δούλευα τότε ως υπεύθυνος, τμηματάρχης μιας μεγάλης κλωστοϋφαντουργίας της Θεσσαλονίκης, μιας από τις πιο μεγάλες και γνωστές τότε σ’ όλη την Ελλάδα, που δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει πια, χάρη στο μονίμως ανύπαρκτο Κρατικό ενδιαφέρον για παραγωγικές εξαγωγικές μονάδες , που θα μπορούσαν και που πρέπει να είναι η «ραχοκοκαλιά» που στηρίζει την οικονομική δύναμη και ευμάρεια μιας χώρας.

Γενικός και τεχνικός διευθυντής αυτής της βιομηχανίας που απασχολούσε τότε γύρο στα χίλια και πλέον άτομα σε τρις βάρδιες , ήταν ο αλησμόνητος για μένα  Κώστας Μιχαήλ . Μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος καθηγητής συγχρόνως στην Ευκλείδειο Σχολή Θεσσαλονίκης. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές σαν μια ελαχίστη αφιέρωση στη μνήμη του, λες και άκουω ακόμη τη φωνή του να λεει σε μένα, το νεαρό τότε τεχνικό και υπεύθυνο ενός μεγάλου τμήματος την ακόλουθη κουβέντα που σχέση είχε με το πως μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να διοικηθεί. «Θόδωρε , καλλίτερο πολίτευμα από τη Δημοκρατία, δεν υπάρχει! Αλλά  στη πράξη, απαιτεί συνεχή αυστηρό  έλεγχο και αυστηρότητα με δικαιοσύνη!». Έλεγχος και αυστηρότητα, δυο πράγματα άγνωστα τη τελευταία δεκαετία και πλέον στα της κυβερνήσεως και διοικήσεως της Χώρας μας από τους εκάστοτε Ηγέτες και ηγετίσκους μας. Αυτός ο αξέχαστος άνθρωπος, αν και εκ βάθους ψυχής αριστερών πεποιθήσεων και ιδεών, που λογικά έπρεπε να τον κάνουν να στέκει πάντοτε στο πλευρό των εργαζομένων σε οποιαδήποτε απαίτησή τους , αν οι απαιτήσεις τους ήταν υπερβολικές, ή η  στάση τους και η απόδοσή τους ήταν τέτοια που να αποβαίνει εις βάρος της επιχειρήσεως , ήταν αμείλικτος! Και σε όσους δυστροπούσαν σκληρός! Κρατούσε ο τιμόνι της επιχείρησης τόσο σταθερά και με τέτοια δικαιοσύνη προς όλους τους εργαζόμενους που οι πάντες τον αγαπούσαμε και τον σεβόμασταν , ακόμη και μερικοί που ο ίδιος είχε τιμωρήσει κάποτε. Υπήρξαν φορές που η επιχείρηση, λόγω της οικονομικής και τότε αστάθειας, αντιμετώπισε δυσκολίες στη πληρωμή του προσωπικού, με αποτέλεσμα αυτό να αντιδρά δίκαια, κάτι που μπορούσε να κλονίσει άσχημα την επιχείρηση από την οποία εξαρτιόταν η ζωή χιλίων οικογενειών. Τότε ήταν που φάνηκε ή όλη ή η πολλαπλή αξία του Μιχαήλ. Δεν προσπάθησα ποτέ να μάθω πώς ή πού βρέθηκαν χρήματα και πληρώθηκε το προσωπικό και δεν έμεινε κανένας παραπονούμενος, ούτε αυτή η επιχείρηση, η οποία αντιθέτως ικανοποιήθηκε να δεί ότι η παραγωγή της έμενε στο ύψος της.

Όταν λοιπόν ο Κύριος Μιχαήλ έλεγε κάτι, αυτό το κάτι, έστω και πολύ δύσκολο ή κοπιαστικό, γινότανε χωρίς καμιά αντίρρηση γιατί όλοι δεχόντουσαν ότι, ό,τι έλεγε ο Μιχαήλ το είχε πρώτα σκεφτεί πολύ σοβαρά και πάντα με οδηγό τη δικαιοσύνη.  Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν και η επιχείρηση να ανθεί κι όλο το προσωπικό μαζί της .

Αλλά κάποτε, τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο με τις «αριστερές πεποιθήσεις» τον χάσαμε!  Μας τον πήρε κάποιος με εκ διαμέτρου αντίθετες από αυτόν «πολιτικές πεποιθήσεις». Ο επίσης αξέχαστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο τότε Πρωθυπουργός της Χώρας. Ήταν τότε που ξεκινούσε να γίνει το πρώτο εργοστάσιο ζάχαρης στο Πλατύ της Θεσσαλίας. Χρειαζότανε έναν άνθρωπο σωστό, έμπειρο στη διοίκηση  δραστήριο και δίκαιο για να του αναθέσει τη διοίκηση του νέου αυτού εργοστασίου της Ελλάδας. Είχε μάθει γι τον Μιχαήλ. Μας τον πήρε και του εμπιστεύθηκε αυτή τη διοίκηση. Η Κλωστοϋφαντουργία τον έχασε. Ήταν σα να έχασε τη ψυχή της. Άρχισε σιγά σιγά να πέφτει ώσπου χάθηκε και σήμερα να μας τη θυμίζουν μόνο τα ερείπια των εγκαταστάσεών της. Αντιθέτως το εργοστάσιο της ζάχαρης , στήθηκε, ανδρώθηκε , άνθισε στα χέρια του κυρ Κώστα ! Οι θεωρίες του περί «διοικήσεως» έλαμψαν και εκεί. Ο Κωνσταντίνος Κ. Επιλέγοντας τον Κώστα Μ. , Ας είχαν και διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις Είχε κάνει «Διάνα» που λένε. Αλλά μια μέρα και ο  ένας και ο άλλος δεν μπόρεσαν να αποφύγουν αυτό που κανένας μας δεν αποφεύγει ποτέ !  Έφυγαν και οι δυο , «έλιωσε» και η ζάχαρη ή μάλλον το εργοστάσιο της! Ο Κυρ Κώστας Μιχαήλ δεν υπάρχει πια! Αλλά η κουβέντα του ηχεί στα αυτιά μου σαν Καμπάνα , ιδίως τώρα που βλέπω ότι η Πατρίδα μας για αρκετά χρόνια και ιδίως τελευταία δεν ξέρει αν «Κυβερνιέται» ή «αν πλέει σαν καράβι χωρίς μπούσουλα!.»

Οι «Συμπληγάδες» δεν είναι μακριά και η «Σκύλλα με τη Χάρυβδη» μας παραμονεύουν. Άντε να δούμε τι θα γίνουμε! Θα φθάσουμε καμιά φορά στην Ιθάκη μας ή θα μας μείνει σαν άπιαστο όνειρό κι απλώς θα συλλαβίζουμε ότι έχουμε Δημοκρατία;