Πόσο λίγοι είστε, αγάπες μου - Της Έλενας Ακρίτα

Εμείς οι κοινοί θνητοί, όταν κάνουμε καμιά μαλακία, λέμε κι ένα ‘ουπς σόρι’. Και το λέμε με την όποια μας ιδιότητα. Ως γονείς, ως παιδιά, σύντροφοι, φίλοι, επαγγελματίες, ανεπάγγελτοι. Αν δεν είμαστε πανηλίθιοι ή γομάρια – συνειδητοποιούμε την πατάτα και πάμε γι’ άλλα. Λάθη; Λάθη. Αλλά καινούργια λάθη. Φρέσκα. Όχι τα παλιά. Όχι τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια.

Και στην τελική, το λάθος το δικό μου, δεν θα πάρει έναν λαό ολόκληρο στο λαιμό του. Αν εγώ πω μια κουβέντα παραπάνω με τον γιο μου, δεν θα καταρρεύσει το ασφαλιστικό της χώρας. Αν διαφωνήσω με τον Γιώργο δεν θα περάσει η Ελλάδα στη δραχμή. Εν ολίγοις, ‘κάποιος χέστηκε’.

Λογικά είναι κουσούρι της γενιάς μου, να παρακολουθώ ΑΚΟΜΑ τις ολομέλειες στο Κανάλι της Βουλής.

Κουσούρι της γενιάς μου, να βλέπω ΑΚΟΜΑ πολιτικά πάνελ να ξεσκίζονται στα κανάλια. Κουσούρι της γενιάς μου να μην προσπερνάω τεντωμένα δάχτυλα, σουφρωμένα χείλη και ντεσιμπέλ που σπάνε κρύσταλλα.

Έβλεπα τη συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Ανέβαινε ο ένας στο βήμα, κατέβαινε ο άλλος, ξεφώνιζε ο ένας, θύμωνε ο άλλος, είχε δίκιο ο ένας, είχε πιο δίκιο κι απ’ το δίκιο ο άλλος.

Ανέβαιναν και δεν κατέβαιναν. Ποτέ και με τίποτα. Μισό λεπτό, κύριε Πρόεδρε. Ολοκληρώνω, κύριε Πρόεδρε. Τώρα τελειώνω, κύριε Πρόεδρε. Δέκα δεύτερα, κύριε Πρόεδρε. Να τα πουν όλα. Μη και χάσει το Πανελλήνιο του κρετίνου το κλισέ. Μη και στερηθεί ο Έλλην την τετριμμένη την κουράδα. Αλληλοκατηγορίες, αλληλοβρισίματα, κοινοτοπίες - κολλάνε στο πετσί μας σαν την κίτρινη σκόνη της Αφρικής.

Δεν τα μπορώ τα τσουβαλιάσματα: ‘Όλοι ψεύτες, όλοι κλέφτες, όλοι λαμόγια’. Δεν είναι όλοι ψεύτες, όλοι κλέφτες όλοι λαμόγια. Η κοινοβουλευτική πανίδα έχει ποικίλα δείγματα του φυτικού βασιλείου. Έχει έντιμους. Έχει αφελείς. Έχει καλοπροαίρετους κι αριβίστες. Έχει ιδεαλιστές και καιροσκόπους. Έχει ιδεαλιστές που γίνονται καιροσκόποι - εβέντουαλι. Έχει άνθη του κακού, άνθη του καλού, άνθη χωρίς τζατζίκι μόνο ντομάτα, έχει γαϊδουράγκαθα, τσουκνίδες, αγριόχορτα.

Τους άκουγα όλο το Σαββατοκύριακο, τίποτα δεν κατάλαβα. Από το ασφαλιστικό τίποτα. Μόνο ένα παράπονο: Γιατί να μην είμαι μεγαλύτερη να βγω στη σύνταξη τώρα. Όλες οι γυναίκες θέλουν να είναι νεότερες – εγώ οδύρομαι που δεν έχω κλείσει τα 62. (Μετά σου λέει ‘ageism’).

Είναι λίγοι, ρε παιδί μου. Είναι λίγοι, τέρμα. Κι οι νυν κι οι πρώην κι οι τωρινοί κι οι χτεσινοί. Αυτοί που κυβερνούν τώρα, τα ρίχνουν στους προηγούμενους. Αυτοί που κυβερνούσαν πριν, τα ρίχνουν στους επόμενους. Ανάληψη ευθύνη ποτέ, από κανέναν και για τίποτα.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ φταίνε όλοι – έκτος από τον Καραμανλή. Για τη ΝΔ φταίνε όλοι – έκτος από τον Καραμανλή. Πώς τα ‘χει καταφέρει αυτός ο άνθρωπος και κάνει το (πολιτικό) σύμπαν νοητικά σλάλομ για να τον βγάλει λάδι. Λες και δεν μας κυβέρνησε ποτέ. Άλλος Κώστας Καραμανλής που μένει Ραφήνα είναι αυτός τώρα, άλλος αλλούτερος, απλή συνωνυμία, είδες βρε κάτι σενάρια που γράφει η ζωή;

Τι έχουμε, λοιπόν:

Έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ που μετονομάζει τα μνημόνια σε ‘αυταπάτες’.

Έχουμε μια ΝΔ που είναι πολύ θυμωμένη γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαιπωρεί τον ελληνικό λαό - ενώ, όταν ήταν εκείνη κυβέρνηση, μας είχαν στα πούπουλα.

Έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ που πάσχει από σοσιαλιστικό OCD - μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή που μπλοκάρει την λειτουργία της μνήμης. Διότι ούτε αυτοί κυβερνήσανε τη χώρα: Όταν συνέβαιναν τα τέρατα, εκείνοι ψάχνανε το ιδεολογικό τους στίγμα σε τσέπες σακακιών.

Έχουμε ένα ΚΚΕ που καταψηφίζει το σύμφωνο συμβίωσης – αλίμονο σου αν είσαι γκέι πλουτοκράτης.

Έχουμε ένα Ποτάμι μέσα μου πικρό το αίμα της πληγής σου.

Κι έχουμε μια Ολόχρυση Αυγή να ανατέλλει ερήμην μας.

Τι ΔΕΝ έχουμε; Έναν άνθρωπο, έναν πολιτικό, ένα κόμμα, ένα κάτι τέλος πάντων που να αναλάβει τις ευθύνες του. Της. Των. Και να πει ότι λέμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί, όταν κάνουμε καμιά μαλακία:

«Ουπς σόρι’.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 14/5/2016