Η συγκλονιστική ιστορία του Στέλιου Πισή - Του Ντίνου Αυγουστή

Την αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο μου την έδωσε μια εκπομπή στο τηλεοπτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ και πιο συγκεκριμένα ένα αφιέρωμα στον καθηλωμένο στο κρεβάτι Στέλιο Πισή, που μεταδόθηκε πριν λίγες μέρες από τον τηλεοπτικό σταθμό της Βουλής των Ελλήνων. Ο Στέλιος Πισής είναι ένας από τους πιο γνωστούς, ταλαντούχους και καταξιωμένους δημιουργούς της Κύπρου. Στην εξαιρετική αυτή εκπομπή μιλούν ο ίδιος ο Στέλιος και η μητέρα του, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, σε μια πραγματική κατάθεση ψυχής. Μια συγκλονιστική ανθρώπινη ιστορία από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε θάρρος, δύναμη, εγκαρτέρηση και αληθινά διδάγματα για τον άνθρωπο και τη ζωή. Μηνύματα και συναισθήματα που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη στην καθημερινότητα του και που σίγουρα τον βοηθούν αφάνταστα να βάλει μια τάξη στον τρόπο συμπεριφοράς του και στα θέλω του από τη ζωή.

Ο Στέλιος Πισής γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1976 και από τα πέντε του χρόνια έδειξε το σπάνιο ταλέντο του στη μουσική. Ξεκίνησε αυτοδίδακτος παίζοντας πιάνο. Σχεδόν ταυτόχρονα όμως οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχε από μυϊκή δυστροφία. Λόγω των κινητικών δυσκολιών που προέκυψαν και επειδή δεν ήθελε με τίποτε να εγκαταλείψει τη μεγάλη του αγάπη, τη μουσική, άρχισε να ασχολείται με τα ηλεκτρονικά μουσικά όργανα, μια και δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να παίζει πιάνο.

«Ζω κλινήρης, αγαπώντας ό,τι έχει να κάνει με τέχνη. Μουσική, λογοτεχνία, κινηματογράφο. Διαβάζω ό,τι έχει να κάνει με την ψυχολογία και τη θεολογία, και ενημερώνομαι παράλληλα από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης για όλα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξη του που παραχώρησε στον «Ρεπόρτερ». Ονειρεύομαι όπως όλοι οι άνθρωποι. Στο βαθμό, όμως, που μου επιτρέπει η κατάστασή μου. Σίγουρα δεν ονειρεύομαι ότι θα πάω ταξίδι, όπως άλλοι άνθρωποι. Τα όνειρά μου αφορούν κυρίως στην οικογένειά μου και φυσικά τη μουσική που τόσο πολύ αγαπώ. Έχω μια αρκετά δύσκολη ασθένεια. Από το Θεό αντλώ δύναμη. Κρίνοντας από τη ζωή μου, πιστεύω ότι δεν μπορείς ν’  αντιμετωπίσεις τόσο δύσκολες καταστάσεις μόνος σου, μόνο με τις ανθρώπινες δυνάμεις. Η πίστη μου, η σχέση μου με το Θεό με βοήθησε. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την ορχηστρική μουσική. Έχω γράψει στο παρελθόν κάποια κομμάτια, τα οποία έπαιξε η Συμφωνική Ορχήστρα του Κρεμλίνου, αλλά και η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου. Θα ήθελα, όμως, ένα έργο πιο ολοκληρωμένο, συμφωνικό ή μουσικό. Έχω πολλές ιδέες στο μυαλό μου, τις οποίες εύχομαι να καταφέρω να υλοποιήσω.

Όλα αυτά τα χρόνια από την αρχή της ενασχόλησης του με τη μουσική και το τραγούδι μέχρι σήμερα έλαβε μέρος σε πάρα πολλές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και εμφανίστηκε σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές. Έλαβε πολλά βραβεία για το έργο του από τοπικούς και διεθνείς οργανισμούς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση της υγείας του σταδιακά επιδεινώθηκε και έτσι τώρα η ασθένεια τον κρατά μόνιμα στο κρεβάτι, με αναπνευστήρα. Ωστόσο, ο Στέλιος Πισής συνεχίζει να δημιουργεί και να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όσους εκτιμούν τη στάση ζωής και τη μουσική του. Και γεμάτος θάρρος δηλώνει: «Για να ανακαλύψεις το πραγματικό νόημα της ζωής πρέπει να είσαι υγιής εσωτερικά! Όταν αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα ανατρέχουμε σε μια ανώτερη δύναμη, κι αυτή είναι ο Θεός!»

Τον Στέλιο Πισή επισκέφτηκαν πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων (το 2010) και ο αείμνηστος Αντώνης Βαρδής, με τον οποίο είχε συνεργαστεί. Όταν έφθασε το μαύρο μαντάτο για το θάνατο του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή και συνθέτη, ο Στέλιος Πισής τον αποχαιρέτησε γράφοντας το εξής συγκινητικό μήνυμα στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook: «Μπήκες μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στο δωμάτιό μου εκείνη την πρώτη φορά! Μου είπες: «Άκουσα πολλά για σένα, Στέλιο, και ήρθα να σε γνωρίσω». Να ’ξερες, φίλε μου, πόσο ήθελα εγώ να σε γνωρίσω! Ήξερες πως δεν μπορούσα να πάρω με στα χέρια μου τον ολόχρυσο σταυρό που μου χάρισες κι εσύ τον κρέμασες διακριτικά πάνω στην οθόνη μου. Ύστερα ξανάρθες και ξανάρθες και τραγούδησες τα τραγούδια μου.

Ένοιωσες την ανάγκη να γράψεις ένα τραγούδι αποκλειστικά για μένα. Και τραγούδησες: «Φίλε Στέλιο σε θυμάμαι όταν νοιώθω πως φοβάμαι πως εσύ τα όνειρα σου κυνηγάς, πως για σένα είναι δώρα, κάθε μέρα κάθε ώρα και στα δύσκολα εσύ χαμογελάς …»

Στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο ο Στέλιος Πισής αντιμετωπίζει τη ζωή, που τον αδίκησε τόσο κατάφωρα, αποτελεί ένα ανεπανάληπτο λαμπρό παράδειγμα για όλους μας …  Ας γνωρίσουμε λοιπόν τη συγκλονιστική ιστορία του, ας παραδειγματιστούμε από αυτή, ας ιεραρχήσουμε διαφορετικά τα θέλω μας κι ας «μετρηθούμε» καλύτερα ….

Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας

Από το Μονάγρι Λεμεσού

a.avgoustis@hotmail.com