Μαζί μπορούμε να νικήσουμε τη φθορά του χρόνου, αγάπη μου - Της Θεοδώρας Ατζεμιάν*

Έχουν γραφτεί πολλά για το χρόνο και τη φθορά του πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.

Πόσο πραγματικά περίεργο ακούγεται, όταν ο χρόνος είναι άφθαρτος αλλά φθείρει τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το έχει αγκαλιάσει, είναι η ανάσα που χάνεται, η ματιά που αφήνουμε καθώς γυρνά το κεφάλι μας.

Ο χρόνος είναι εμείς, και εμείς του ανήκουμε. Όταν ξεκινούμε τη ζωή με το ταίρι μας, συμβαίνει κάτι παράξενο.

Ο χρόνος θαρρείς και στέκεται απέναντί μας, σαν αντίπαλος, και εμείς φωνάζουμε λέγοντας πως όσο και αν προσπαθήσεις, αυτή τη φορά δε θα νικήσεις.

Να νικήσεις τι, το σκέφτομαι και χαμογελώ.

Αν θέλεις πάντως να καθίσεις παρέα του και να ακούσεις τους ήχους που βγάζει το παρελθόν, άνοιξε αυτά που κρατάς, φυλαγμένα σε κάποιο χρονοντούλαπο, και τότε στήσε αυτί.

Καθώς ξεφυλλίζεις άλμπουμ και ο χρόνος οδηγεί δες τον εαυτό σου. Χριστέ μου, δεν κάνεις λάθος…εσύ είσαι, και δες πως χαμογελάς.

Σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά, και μπορείς να ορκιστείς πως όχι απλά το θυμάσαι, αλλά νιώθεις πως σε κουνά απαλά όπως τότε, όπως εκείνη τη στιγμή, που το κλικ κράτησε την εικόνα σας, ζωντανή στο χρόνο.

Και άλλες εικόνες, και άλλες αναμνήσεις, και άλλοι ήχοι… και ο χρόνος μιλά μέσα απο σένα.

Μικρά βογγητά απ’ τα δικά σου χείλη, που όμως οικειοποιείται αφού αυτός είναι ο απόλυτος σταρ.

Γενέθλια, Πρωτοχρονιές, διακοπές, στιγμές, που αφήνατε να φανούν εκτεθειμένα τα αισθήματά σας.

Η αλλαγή έγινε σταδιακά, όπως με την εμφάνισή σας. Σας άλλαζε ο χρόνος, και εσείς αλλάζατε το εσωτερικό σας.

Το πρόσωπο δεν τραβιόταν πίσω πια απ’ τα γέλια, τα χέρια δεν ήταν συνέχεια πλεγμένα.

Ανάμεσα σε σας έμπαιναν ξένα κορμιά λες και δεν αντέχατε πια την μοναξιά των δυο σας που κάποτε αποζητούσατε.

Μην κάνεις την ανήξερη, και βέβαια θυμάσαι.

Πως γίνεται να ξεχάσεις πως δεν ένιωθες πλέον την ανάγκη του. Ζωγραφιά γινόταν στο πρόσωπο σου, και εκείνος ήταν καλλιτέχνης, μπορούσε να δει τις γραμμές της εικόνας σου, να σε διαβάσει.

Γιατί άραγε αφού αγαπιόσασταν! Αφού ακόμα και αυτή τη στιγμή νιώθεις πως τον αγαπάς. Γιατί λοιπόν το ανυπόφορο αντίο, γιατί πρέπει να κάνουμε την ήδη δύσκολη ζωή μας ακόμα πιο τρομακτική με την απουσία αγαπημένων. Απλά με μερικές λέξεις. Δεν πήγαινε άλλο. Δεν υπάρχουν γιατί, δεν υπάρχουν πως, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αν δεν έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση.

Δεν πάει άλλο, η καθημερινότητα σέρνεται, οι παρουσίες σας απλά πυροδοτούν την ένταση, ο έρωτας ψυχορραγεί, ακούς τις επιθανάτιες κραυγές, του, και δεν είναι η ηδονή.

Μάταια ψάξατε για την λύση, μάταια τα βράδια που προσφέρατε ο ένας τον άλλον με τα μάτια κλειστά, μπας και η σπίθα βγάλει φλόγα. Τίποτα…

Ούτε και καταλάβατε ουσιαστικά τι σας χώρισε. Και οι δυο αναφερθήκατε στο χρόνο, έτσι όπως κάνουν όλοι όσοι δεν έχουν σαφή απάντηση. Λειτούργησε σαν αντίθετος πόλος που αντί να σας φέρει κοντά σας απομάκρυνε. Δεν είναι εύκολο να στραφείς εναντίον του, ειδικά όταν ανήκεις στους χαμένους.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που κέρδισαν τη μάχη μαζί του.

Δύσκολο να το παραδεχτείς αλλά υπάρχουν. Αν ρωτήσεις ποιο είναι το μυστικό τους, θα στο πουν σιγανά, όχι απο φόβο, αλλά απο σεβασμό, σε ότι τους έχει χαριστεί σε τούτη τη ζωή.

Μαζί… αυτό είναι το μυστικό.

Μην πολεμάς μόνη ή μόνος, αλλά μαζί. Για να μείνετε μαζί, το παλεύετε παρέα. Δεν υπάρχουν λίγο ή πολύ, εδώ υπάρχει όλα η τίποτα, ο χρόνος δεν δίνει ποτέ με το ζύγι. Η θα στα δώσει η θα στα πάρει.

Θα εξαντλήσει την αντοχή σου πρώτα, θα σε ξεζουμίσει και μετά θα ορμίσει ξέροντας πως είσαι αποστραγγισμένη.

Εκεί όμως έχεις το χέρι του, να σε κρατά, δεν έχεις επιτρέψει να σε αφήσει.

Μαζί δίνετε τη μάχη, φιλί φιλί, σταγόνα σταγόνα, στα μάγουλα που χάνουν την νιότη τους, στα χείλη που θυμούνται ακόμα την πρώτη γεύση που είχε το φιλί σας.

Κάνει πίσω αποκαρδιωμένος και εσείς παίρνετε δυνάμεις, γελάτε δυνατά, και συνεχίζετε.

Το μαζί δεν μπορεί να το βλάψει, η μοναξιά όμως του κάνει παρέα.

*Συγγραφέας

αναπνοές