Φερ φορζέ προς το μπρονζέ - Της Έλενας Ακρίτα

Κι όσο ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ - αυτή η πορτοκαλιά σφουγγαρίστρα με τα κίτρινα σκουπάκια για μαλλιά - παίζει με τα κουμπιά των πυρηνικών, εμείς να εδώ. Έχουμε πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε.

Πιχί, αναθεωρούμε το Σύνταγμα. Το αναθεωρούμε εμείς αυτό τώρα. Το κάνουμε από Σύνταγμα Κολιάτσου. Αλλά μια Κολιάτσου τι Κολιάτσου. Θεά, καλλονή, ντίζνειλαντ. Πλούτος, χλιδή, μπαλέτα, ορχήστρα ζωντανή, μαλλί της γριάς, δυο κρίκοι ένα τάλιρο, για περάστε παρακαλώ.

Θα στην αναθεωρήσουμε την Κολιάτσου και θα στην κάνουμε σκάλες ανώτερη από την Ομόνοια των σίξτις. Εκείνη την αλήστου με το σιντριβάνι και τον Χατζηχρήστο, απ’ το χωριό να αποθεώνει τροφαντά κορίτσια με μίνι. Όρε μάνα μου.

Τέρμα, θα αναθεωρηθεί η Κολιάτσου, αδιαπραγμάτευτο. Θα της βάλουμε γλαστρούλες με μπιγκόνιες, παγκάκια φερ φορζέ προς το μπρονζέ, ακακίες πλαστικές που δε θένε και πότισμα κι ένα σεμεδάκι πάνω στην τηλεόραση την τελεφούνκεν. Α, και γαρρρδένιες θα πουλάει η Γεωρρργία στη μικρρρή πλατεία, στην μικρρρή πλατεία - που τραγουδούσε κι ο Κώστας ο Χατζής.

Φερ φορζέ προς το μπρονζέ η σχέση κράτους με εκκλησία, φερ φορζέ προς το μπρονζέ τα δημοψηφίσματα, φερ μπρονζέ προς το μπρονζέ κι η εκλογή προέδρου στην αναθεωρημένη μικρρρή πλατεία που πουλάει γαρρρδένιες η Γεωρρργία.

Φερ φορζέ προς το μπρονζέ κι η γιορτή της Δημοκρατίας στους κήπους των ελληνικών Βερσαλλιών. Κάτσανε στο σαλονάκι οι αρχηγοί κομμάτων κι έλεγες τώρα θα βγει η Δέσποινα Στυλιανοπούλου με άσπρη ποδίτσα να τους τρατάρει πίπερμαν και περγαμόντο.

Ως χώρα, βρισκόμαστε στο χείλος της Αναβύσσου, Δέσποινάκι μου – κι αυτοί λένε σαχλίτσες. Και να τα μεταξωτά και να φυσάνε, να τα στράπλες, να τα ντραπέ (γνωστά και ως ‘ντραπέδες’) να τα έξωμα. Γιόρτασαν τη δημοκρατία κάτι χαρωπές κατακίτρινες Πίκατσου. Όχι το κίτρινο το λεμοgνί, το άλλο του Τουίτι το κίτρινο, ενίοτε και του ίκτερου το πιο παστέλ. Για να μην πούμε και για την άλλη που ήταν ντυμένη ανισόπεδη διάβαση.

Όταν έλαβα την πρόσκληση για την δεξίωση που μου ‘λεγε να βάλω βαθύχρωμο ή στολή νούμερο 8 που δεν έχω, σκέφτηκα ότι ο Παπούλιας αν μη τι άλλο κατήργησε τις φιέστες μες την κρίση. Μια χειραψία, μια πορτοκαλάδα κι όξω απ’ την πόρτα.

Τώρα όμως ξανανοίξαν τα περβόλια και οι ανθισμένοι κήποι και σαν άλλοτε στήσανε χορό. Κι ας μας το γάνωσε η ΕΡΤ ότι ήταν μια ΛΙΤΗ κι ΑΠΕΡΡΙΤΗ δεξίωση με ημιθανή καναπεδάκια και φερ φορζέ προς το μπρονζέ σαλονάκια. Κι αρχηγούς γαμάτους που κάθονταν χαζογελώντας και μισώντας ο ένας τον άλλον.

Όχι, αγάπη μου, εγώ, χρόνια τώρα, σ’ αυτές τις καρκατσουλέ αποθεώσεις δεν το πατάω το 37 γοβάκι μου. Κι ούτε βαθύχρωμα φοράω, ούτε στολή νούμερο 8. Το πολύ πολύ κάνα petite robe noire με καμιά πέρλα, έτσι στη μνήμη της Coco.

Αυτές τις αηδίες, αυτές τις τσοκαρίες βιώνουμε καλοκαιριάτικο. Αναθεωρούμε Συντάγματα, εκκλησίες, δημοκρατίες και μικρρρές πλατείες και πτωχές Γεωρρργίες.

Δε βαριέσαι συντάξιμα να μπαίνουνε κι ένσημα να κολλιούνται. Κάτι οι αναθεωρήσεις, κάτι οι εξεταστικές που δεν θα γίνουν ποτέ, κάτι που ο Τσίπρας που δεν έχει καιρό να μας κυβερνήσει γιατί αντιγράφει τα ρητά του Λεβέντη στο τετραδιάκι, κάτι μια βόλτα στην αναθεωρημένη Κολιάτσου της ζωής μας, θα περάσει κι αυτό το καλοκαίρι.

Κι αν οι περισσότεροι δεν μπορούν να πάνε διακοπές, δε πειράζει. Ας βολευτούν στο πίσω μπαλκονάκι που βλέπει στον ακάλυπτο. Με την απλώστρα και τα σώβρακα. Με το φερ φορζέ προς το μπρονζέ κι ένα παγωμένο καρπούζι με τυρί φέτα.

Απλώς, ας σύρουν λίγο την σκισμένη τέντα, για να κρύψουν τα τεκμήρια της πολυτελούς τους διαβίωσης.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 30/7/2016