Κούκλες… H αιωνιότητα που χορεύει! Με ή χωρίς το κομποσκοίνι - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Χρόνια που εγκυμονούν γυμνά τα σώματα τους ουρανούς νεκρούς

Μονάχα η λύπη βαθύτερη από κάθε αυγή, μονάχα η λύπη αξεδιάλυτη

Το Ισλαμικό κράτος ανέλαβε την ευθύνη για τα τρομοκρατικά χτυπήματα στη Νίκαια, στην Κωνσταντινούπολη, στο Μόναχο, στο Βίρτσμπουργκ

Σε κόκκινο συναγερμό η Ευρώπη, στόχος αλλά και φυτώριο του Εφιάλτη

Το αίμα, ένας κατακλυσμός αιώνων που αυλακώνει το πρόσωπο μας

Η σιωπή στοιβαγμένη στους καθρέφτες, ζώο μισό!

Η Τρομοκρατία, η γενέθλια ρίζα της Πολιτικής, μετακινεί αντιστρέφει και διευθετεί την Ιστορία, σαν σανίδα στη θάλασσα

Ο κατακερματισμός της ανθρώπινης ύπαρξης αντικείμενο συναλλαγής. Ορίστε η αιωνιότητα που χορεύει! Με ή χωρίς το κομποσκοίνι

Η υπεραφθονία του φόβου σε μια ψίχα ψωμί για τη διατήρηση των Ερειπίων, σ’ ένα κόσμο παντέρημο

Τη λήψη άμεσων μέτρων κατά της Τρομοκρατίας προανήγγειλε ο Γάλλος πρωθυπουργός

Η υποκρισία ένα βαθύ ποτάμι στη μέση του τραπεζιού

Σε ποιου λυγμού την αφρισμένη κώμη θα ανάψει η νύχτα άστρα και νερά;

άλλωστε η Νεοφιλελεύθερη Πολιτική, πολτός πλέον Βιομηχανοποιημένος

μελετά τη φυσική διακόσμηση των προσόψεων και την ανακαίνιση των φαντασμάτων

Το προϊόν περιέχει τοποθέτηση δημοσιογράφων

Με κλάμα σιγανό το αίμα φτερουγίζει

Μέσα σ” έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία η ανικανότητα και η μισαλλοδοξία των πολιτικών ηγετών μετέτρεψε το μέλλον των πολιτών της Ευρώπης σε σκαλί στον άνεμο

Διαιρώντας Γη και ουρανό

Ο δόλος και η επιδεικτική του ωμότητα

Διαθέτομεν, μια σαλεμένη σχεδία μια λάμα

Με την επαναφορά της θανατικής ποινής φλερτάρει η Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα

και ταυτόχρονα απειλεί την Ευρώπη με το προσφυγικό

Αυτό στην Πόκα το λέμε δικαίωμα και στις  δημοκρατίες τρενάκι

Η ηχώ, η ηχώ που τρελαίνει την έρημο , που γίνεται χολή ύστερα φύλλο

Τώρα που οι συγκινήσεις εξαντλούνται, ένα στόμα κανίβαλου θα είναι η σταθερή αντίληψη του χρόνου

Αποκεφαλισμένες αλήθειες η απρόσιτη ακτή του καθρέφτη που γκρεμίζεται και το παρόν στάζει τη λάβα του παρελθόντος

Είχαμε, είχαμε λέξεις μα τις πήρε ο Άνεμος κάτω απ’ τα ρημαγμένα σπίτια

Αποκεφαλισμένες αλήθειες η βασιλική οδός για κάθε είδους ανακατατάξεις

Η δημοκρατία, φλούδα στην άκρη του ανομολόγητου, ράβει παιχνίδια άλλων εποχών

Η δημοκρατία με τα ταμπούρλα της και όλα

Να τηρήσουμε ή να συντηρήσουμε τη νομιμότητα όπως ακριβώς συντηρούμε ένα κουστούμι μια ερωμένη ένα σκύλο

Ναυαγώντας στις έννοιες όπως στα μάτια των νεκρών

Η Ελευθερία λαβωμένη από αστέρια, στο καλάθι των αχρήστων

Η Ασφάλεια χωρίς την Ελευθερία κεραμίδι στη μέση της αβύσσου

Με κλάμα σιγανό το αίμα φτερουγίζει

Σε στρατόπεδα της Συρίας και του Ιράκ εκπαιδεύει τoISIS μικρά παιδιά για να τα χρησιμοποιήσει σε αποστολές αυτοκτονίας

Τα παιδιά σαν τις κάρτες που στόλισα, τα παιδιά απλωμένα κουρέλια

και βέβαια είναι απίστευτη η πλύση εγκεφάλου που υφίστανται προκειμένου να

Τα κρεματόρια με φόρεμα εποχής

Το μίσος ο οικείος Τόπος των δειλών το μεγάλο Κυνοκομείο

Ψυχή μου δεν με θυμάσαι με κανένα όνομα

Παρίσι, Νίκαια, Μόναχο, Κωνσταντινούπολη

Μόνο τα σκονισμένα τριαντάφυλλα και η στάχτη στεφανώνουν το αίμα των αθώων

Από τη μητρική αγκαλιά στα στρατόπεδα του ISISπαίζοντας με τα ισχυρότερα σκοτάδια

Ψυχή μου δεν με θυμάσαι με κανένα όνομα

Χρόνος πηλός και σκοτεινό αγιάζι τότε που πέθανε η μαμά. Αυτή η ηλίθια ανήκει τώρα στη σκοτεινή άμορφη μάζα των σκουπιδιών

να σφουγγαρίσουμε το συναίσθημα, διαιρώντας Γη και ουρανό

Λάβαρα παγωμένα σαν τα σύννεφα κα πόρτες μυστικές, θάλασσες σαν λιθόστρωτες αυλές γερμένες στο στήθος, χώρες χαλάσματα καβάλα πάνω σε μια σκούπα ίδιες μάγισσες φαρμακερές και πληγωμένες, από διάφανο γυαλί μπόρες και φίδια, λόγια κλουβιά σε σχήματα δακτύλων και φτερών και αστραφτερές κουρτίνες φεγγαρόλουστες πηγμένες πίσσα, αίμα, σπλάχνα και νερό, κύματα πεινασμένα κι άρρωστα, στάζοντας στάλα στάλα σαν καρφιά το ψέμα της αυγής και των ρημάτων

τώρα που ντύθηκε η σιωπή με δειλινά λευκά και μαύρα σπάργανα

Με κλάμα σιγανό το αίμα φτερουγίζει

*Γεωργία Δαλιανά Ποιήτρια- Εικαστικός

Πειραιάς Κανάλι Ένα