Γιατί γκρινιάζουμε και δυσανασχετούμε; - Του Θεόδωρου Μεσσηνέζη

Το ερώτημα αυτό το έκανα πολλές φορές στον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες. Πράγματι γιατί γκρινιάζουμε; Έχουμε δίκιο; Μετά από πολλή σκέψη , αυτός μου απάντησε ! Το τι μου είπε, θα το γράψω χωρίς να νοιαστώ αν θα αρέσει σε άλλους ή όχι . Όποιος διαβάσει τα παρακάτω και δεν του αρέσουν , το ευκολότερο που έχει να κάνει είναι να αλλάξει σελίδα στο κομπιούτερ του ή αν τα διαβάζει πάλι σε χαρτί γραμμένα, ας  σχίσει το κ..χαρτο και ας το πετάξει στα σκουπίδια κι όχι στην ανακύκλωση !

Ότι περνάμε μια πολύ δύσκολη , μια απαίσια περίοδο, είναι από πάσης πλευράς αναμφισβήτητο. Ανασφάλεια, φτώχια, ως και πείνα για πάρα πολλούς. Είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζουμε αυτό το φρούτο;  Όχι

Οι νέοι βέβαια θα πούνε Ναι! Εμείς οι μεγάλοι στα χρόνια όμως, θα πούμε Όχι!  Τέτοια περίοδο  και κατά πολύ χειρότερη, περάσαμε πολλοί από εμάς τους ασπρομάλληδες σήμερα, όταν ήμασταν ακόμη παιδιά δεκατριάχρονα ή δεκαπεντάχρονα. Πάντως σε ηλικία που μπορούσαμε να έχουμε επίγνωση του τι συνέβαινε γύρο μας! Αλλά σ’ αυτή τη νεαρά ηλικία, ό,τι δεις και ό,τι ζήσεις δεν το ξεχνάς παρά μόνον όταν σου το σβήσει απ’ τη μνήμη σου ο Χάρος. Σήμερα, μπορεί το βράδυ να μην θυμάμαι τι έφαγα το μεσημέρι. Όμως το τι και πώς έζησα και επέζησα το 1944 δεν το ξεχνώ, λες και το έζησα χθες κι ας έχουν περάσει από τότε εβδομήντα και πλέον χρόνια! Και τότε φτώχεια και πείνα. Ανασφάλεια  και φόβος. Εξαθλίωση και θάνατος. Ένας θάνατος που τον βλέπαμε καθημερινά μπροστά μας. Στη μέση του δρόμου, στα σκαλοπάτια κάποιας εκκλησιάς η καμιά φορά και στα σκαλιά μπρος στο σπίτι μας!

Θα μου πείτε με το δίκιο σας, ότι τότε είχαμε πόλεμο. Είχαμε κατοχή!

Και σας ρωτώ κι εγώ. Και τώρα τί διαφορετικό έχουμε;  Πολέμους έχουμε παντού! Κατοχή πολύ αυστηρή έχουμε κι ας μη βλέπουμε τους καταχτητές μας . Πάντως τους νοιώθουμε καθημερινά να μας τραβάνε με αόρατες αλυσίδες όπως τραβά με αλυσίδα ένας γύφτος τη μαϊμού του. Να λοιπόν που έχουμε και πάλι μια περίεργη αλλά χωρίς έλεος κατοχή! Είμαστε αυτεξούσιοι ή είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε ό,τι μας υποδεικνύουν ή για να είμαι πιο σαφής, ό,τι μας διατάζουν; Και ποίοι μας διατάζουν; Αυτοί που διατείνονται ότι θέλουν να μας σώσουν! Αλίμονο! Μακριά από τέτοιους σωτήρες που αν μας κρατούν στη ζωή, μας κρατούν δέσμιους και αν νοιάζονται μη τυχόν και πεθάνουμε, είναι για να μη χάσουν την ευκαιρία να μας αρμέγουν μέχρι εξαντλήσεως.

Τώρα, γιατί και πώς φθάσαμε μέχρι εδώ, θα χρειαζόντουσαν τόμοι και τόμοι για να τα γράψει κάποιος όλα αναλυτικά, Γι’ ατό ας το δούμε με δυο λόγια. Πρώτον η ικανότητα και(!) οξυδέρκεια(!) των διαφόρων αποχρώσεων ταγών μας διαχρονικά. Αφού μας χώσανε στη φάκα τριών μνημονίων, τώρα νίπτουν τας χείρας τους  επιρρίπτοντας τις ευθύνες σε άλλους και κυρίως σε κομματικούς τους αντιπάλους. Κατά τη γνώμη μου ανήθικο από πάσης πλευράς γι’ αυτούς και καταστροφικό για τη Χώρα. Με το τρόπο αυτόν αλλάζει το αποτέλεσμα; Σαφώς όχι!  Η κακομοιριά, η φτώχεια κι η πείνα αλλάζουν όψη ; Όχι. Κάνουν τίποτα για να αλλάξει; Όχι ! Γιατί; Μα δεν μας αφήνουν οι δανειστές μας, λένε! Μπράβο τους! Και το 44 οι Γερμανοί κατακτητές έτσι μας είχαν. Δεμένους και φιμωμένους! Και παρά τη πείνα μας, αν έβγαινες έξω από τη πόλη και πήγαινες στην εξοχή θα έβλεπες άνδρες, γυναίκες, γέρους και παιδιά ακόμη, μέ ένα κασμά ή ένα τσαπί στο χέρι να σκάβουν τη γη για να φυτέψουν μια ντοματιά ή μια κολοκυθιά ή μια φασολιά για να καρπίσουν αυτές μια μέρα και να τους δώσουν το καρπό τους για να τραφούν κι οι άνθρωποι . Άλλοι πάλι, μ’ ένα καλάθι μάζευαν καμιά ελιά ή κάνα μανιτάρι ή χόρτα  του βουνού, για να πουν ότι κάτι φάγανε τη μέρα αυτή. Δεν έμενε κανένας με σταυρωμένα χέρια! Όλοι με νύχια και δόντια , όπως λεει ο Λαός, αγωνιζόντουσαν και παλεύανε  για να ζήσουν! Χωρίς φωνές και διαμαρτυρίες, οι οποίες άλλωστε ήσαν απαγορευμένες! Όλοι είχαμε στρέψει τη προσοχή μας και τις ελπίδες μας στη Μάνα όλων μας. Τη Γη. Μετά το πρώτο χρόνο της κατοχής, δεν έβλεπες σχεδόν πουθενά χέρσο χωράφι. Παντού έβλεπες ένα περιβόλι, μια πρασινάδα, μια ζωή να ξεπροβάλει. Αυτή η Μάνα, μας έσωσε σχεδόν όλους τότε στο νησί. Τότε, που αν ένα παιδάκι είχε μια μπουκιά ψωμί από καλαμπόκι ή και σκουπόσπορο (κανένας σήμερα δεν ξέρει τι είναι αυτός ο σκουπόσπορος), μαζί  με δυο ελιές να φαει πριν φύγει για το σχολειό , αυτή τη μέρα τη θεωρούσε γιορτινή μέρα! Τυριά, κρέατα ψάρια, γάλατα γλυκίσματα, ήταν άγνωστοι καρποί για πολλούς επί πολύ χρόνο . Αλλά βλέπεις τότε ήμασταν ακόμη απολίτιστοι!, χωριάτες!, επαρχιώτες ! Δεν είχαμε γνωρίσει τη σημερινή πολυτέλεια που μας κρατά δεμένους εμπρός στο χαζοκούτι της τηλεόρασης και μακριά από τη μάνα μας τη Γη! Τώρα όμως έχουμε προχωρήσει! Ναι έχουμε εκπολιτισθεί τρομάρα μας! Έχουμε εκμοντερνισθεί και φοβάμαι ότι αρχίσαμε προ πολλού να υπακούμε στη συμβουλή της αλήστου μνήμης Μαρίας Αντουανέτας, που είπε κάποτε στους Γάλλους που παραπονιόντουσαν ότι δεν έχουν ψωμί: « Αφού δεν έχετε ψωμί γιατί δεν τρωτε παντεσπάνι;» Έτσι κι εμείς σήμερα, και ψωμί δεν έχουμε, και στη Μάνα γή δεν καταφεύγουμε για να μας σώσει και αντ’ αυτού στο «παντεσπάνι οι περισσότεροι το έχουν ρίξει» Ναι μην τρομάζετε ! Τότε δεν το ξέραμε το παντεσπάνι. Ξέραμε το μπακαλικάκι της γειτονιάς μας , το κυρ Μαθιό το μπακάλη, που μας πούλαγε τις ελίτσες, το τουλουμίσιο τυρί, τις ρέγκες κτλ. Τώρα έχουμε εξευρωπαϊστεί! Πάμε στα σούπερ μάρκετς , στα Λιντλς, στα ΑΒ και ζητάμε αντί τουλουμοτύρι, παρμεζάνα Ιταλική, αντί κασέρι ροκφορ, κι αντί μια ρέγκα, χαβιάρι μαύρο, και ουίσκι αντί ρετσίνα! Κι η ζωή μας γίνεται πιο μαύρη κι απ’ το μαύρο χαβιάρι!! Κι απ’ την άλλη έχουμε το συνεχές ξεπουπούλιασμα , μέχρι γδαρσίματος που μας κάνουν οι δικοί μας! Ας μη ξεγιελιώμαστε! οι δικοί μας μας το κάνουν αλλά κατ’ εντολή των δανειστών μας και μιας κατά τα άλλα αξιεράσμου  κοπελίτσας που όμως το ονοματάκι της όλο και μου θυμίζει κάτι σαν δράκους και Δράκουλες!

Όχι φίλοι μου ας μην εξαντλούμε τις δυνάμεις μας σε γκρίνιες και αντιπαραθέσεις, μιμούμενοι τους άμυαλους ταγούς μας. Αλλά ας ριχτούμε όλοι στη δουλειά, όποια κι αν είναι, με πείσμα και αυταπάρνηση . Όσο δύσκολη ή εύκολη ή τιποτένια κι αν είναι . Αρκεί να παράγει κάτι ! Έστω κι ένα κουμπί ή ένα σκόρδο! που τώρα τα εισάγουμε. Κι ας ξαναγυρίσουμε κι ας αγκαλιάσουμε τη Μάνα μας τη Γη μας . Αυτή και το πείσμα μας και η επιμονή μας στο να ορθοποδήσουμε είναι τα μόνα που θα μας σώσουν.

Διαφορετικά με τη γκρίνια σκάβουμε πιο βαθύ το λάκκο μας!

Κι όσο για τους ταγούς μας και τα τσιράκια τους, όλους αυτούς, ας τους επιβληθούμε να σωπάσουν πια και να δουν να συνεννοηθούν σαν πολιτισμένοι που λένε οτι είναι και να μας βγάλουν απ’ το λάκκο που μας έχουν όλοι μαζί ρίξει, πριν είναι αργά. Γιατί κάτι περίεργα χρυσόμαυρα περιστέρια βλέπω όλο και να πυκνώνουν πάνω από τη Χώρα μας και πιότερο πάνω από τις Χώρες των δανειστών μας!

Παραγωγική λοιπόν δουλειά, έστω και με αυτοθυσία κι όχι άκαρπη γκρίνια που σκοτώνει. Η γη μας μας περιμένει όλους! Ας τη πλησιάσουμε κι ας τη χαϊδέψουμε σαν ακριβή ερωμένη. Αυτή θα ανταποκριθεί αμέσως και θα γευθούμε την ηδονή της επιτυχίας που θα μας ανήκει και θα είναι  πολύτιμο δώρο για τα παιδιά και εγγόνια μας!!

Μακάρι να ήμουν δεκαπεντάρης! Θα ήμουν από τους πιο πιστούς και ένθερμους και δυναμικούς εραστές της. Στα 0γδονταπέντε μου, τι να περιμένει από μένα;  Μάλλον μόνο το τομάρι μου

Θ.Σ.Μεσσηνέζης Αθήνα: 25/09/2016