Τι σηματοδοτεί η νίκη του Τραμπ για την Αμερική, την Ελλάδα και τον κόσμο: 12 αναλυτές απαντούν

Μετά το δημοψήφισμα στην Ελλάδα και το Brexit στη Μεγάλη Βρετανία, να που για τρίτη φορά οι δημοσκοπήσεις κάνουν και πάλι λάθος, με τον Ντόναλντ Τραμπ να αναδεικνύεται ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η HuffPost Greece μίλησε με αναλυτές και ανθρώπους με πλούσια εμπειρία στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. Τι σημαίνει η εκλογή Τραμπ για την αμερικανική πολιτική σκηνή; Τι θα αλλάξει από την οικονομική πολιτική του απερχόμενου Προέδρου Ομπάμα; Και πώς θα επηρεαστεί η Ελλάδα στα «καυτά» ζητήματα της οικονομικής κρίσης και του Αιγαίου;

Ο πολιτικός αμοραλισμός είναι το νέο κατεστημένο

-Θάνος Κατσάμπας, Οικονομολόγος, Πρώην Αναπληρωτής Εκτελεστικός Διευθυντής ΔΝΤ

Οι Προεδρικές εκλογές του 2016 ήταν πρωτόγνωρες στην Αμερικανική πολιτική σκηνή. Από την πρώτη στιγμή ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ, που έπιασε τον παλμό των δυσαρεστημένων και αγανακτισμένων ψηφοφόρων σαν κι αυτούς που ψήφισαν υπέρ του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία, επινόησε τα προσωνύμια «ανέντιμη Clinton», «διεφθαρμένη Clinton» και άλλα παρόμοια, τα οποία χρησιμοποιούσε σε κάθε ευκαιρία, αναφερόμενος στο πολιτικό κατεστημένο που εκπροσωπούσε η αντίπαλος του επί δεκαετίες. Αντίθετα, η Χίλαρι Κλίντον απέφυγε τις προσωπικές επιθέσεις, ενώ είχε πολλά επιχειρήματα εναντίον του αντιπάλου της, όπως τα μισαλλόδοξα, μισογυνιστικά και σεξιστικά σχόλιά του, καθώς και μια σειρά διεφθαρμένων πολιτικών από την επιχειρηματική του ζωή, όπως οι πάμπολλες πτωχεύσεις του, η μη δημοσιοποίηση των φορολογικών του δηλώσεων, και οι δικαστικές έρευνες για το Πανεπιστήμιο Trump και το Ίδρυμα Trump. Σε τελευταία ανάλυση η Κλίντον έχασε την εκλογή λόγω κακής τακτικής στην προεκλογική της εκστρατεία, με το να επιμένει σε θέματα πολιτικών διαφορών, αντί να προσπαθεί να εμπεδώσει γιατί ο Trump ήταν ουσιαστικά ένας δόλιος και αμοραλιστής τυχοδιώκτης.

Η Αμερική είναι σαν ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που δεν αλλάζει εύκολα πορεία

-Μιράντα Ξαφά, Senior scholar, Center for International Governance Innovation (CIGI)

Η Αμερική είναι σαν ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που δεν αλλάζει εύκολα πορεία. Το σύστημα διακυβέρνησης της Αμερικής, με σύστημα ελέγχων και ισορροπιών μεταξύ της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, θα αποτρέψει την εφαρμογή ακραίων πολιτικών. Εμπορικοί πόλεμοι, αποδυνάμωση ΝΑΤΟ κ.α. που αναφέρθηκαν στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ είναι απίθανο να εφαρμοστούν διότι δεν συμφέρουν την Αμερική και τη Δύση.

Η επιστροφή της ιδεολογίας

-Αντιγόνη Λυμπεράκη, Καθηγήτρια Οικονομικών Παντείου Πανεπιστημίου, Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου στο Ποτάμι

Παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα ένα έργο που έχει παιχτεί και θα συνεχίσει να παίζεται δυστυχώς σε αρκετές παραλλαγές. Εκλογές θυμού που επιβραβεύουν έναν ασυνάρτητο και διχαστικό πολιτικό λόγο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει επειδή εδώ και μερικές δεκαετίες κυβερνήσεις προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές εφαρμόζουν τις πολιτικές τους ερήμην της κοινωνίας. Και δεν εννοώ πολιτικές εις βάρος της κοινωνίας, αυτό που εννοώ είναι ότι πολιτεύονται χωρίς να προσφέρουν πειστική εξήγηση, χωρίς να υπερασπίζονται δημοσίως αυτό που πραγματικά κάνουν. Χωρίς δηλαδή να προσπαθήσουν να πείσουν. Φαίνεται ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες έχει εκλείψει ο ρόλος του ιδεολογικού κομισάριου. Έτσι πολύ συχνά, κυβερνήσεις καλών προθέσεων καταλήγουν να υποκύπτουν στον πειρασμό του λαϊκισμού υψηλοφώνως και σε ένα πολιτικό λόγο με μισόλογα και μισές αλήθειες χαμηλοφώνως. Έτσι όμως συσκοτίζονται τα πραγματικά διλήμματα και εξάπτονται τυφλές και ασυνάρτητες αντιδράσεις. Τα κοντινά μας παραδείγματα είναι εύγλωττα. Ο κεραυνός του Brexit και το αντίστοιχο δημοψήφισμα στην Ελλάδα των Σύριζα-ΑΝΕΛ. Κι αυτοί που κερδίζουν τελικά παίρνουν μαζί τους τους θυμωμένους αλλά τους προσφέρουν ταυτόχρονα αξιακό αφήγημα. Το λάθος αφήγημα ασφαλώς. Αλλά μπορούν να επικαλεστούν κάποιες αξίες, κι αυτό τελικά, μετράει.

Οι επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ δεν θα είναι αρνητικές για την Ελλάδα

-Γιάννος Γραμματίδης Προέδρου της Νέας Πορείας Νέας Ελλάδας κι επίτιμος Πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου

Η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ αποτελεί μια μεγάλη έκπληξη και πιστεύω ότι εκφράζει μια μεγάλη αλλαγή στην πολιτική συμπεριφορά των Αμερικανών πολιτών πού τοποθετήθηκαν εντελώς αντισυστημικά. Έχουμε παρατηρήσει ανάλογες συμπεριφορές και στην Ευρώπη αλλά και αλλού που θα πρέπει να αναλυθούν ανάλογα. Εδώ όμως έχουμε σήμερα μια νέα πραγματικότητα πού σίγουρα θα επηρεάσει την διεθνή πολιτική. Σε σχέση με την Ελλάδα πιστεύω ότι οι επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ δεν θα είναι αρνητικές αφού οι αντικειμενικές γεωπολιτικές συνθήκες στην ευρύτερη όσο κι ευαίσθητη περιοχή μας είναι απολύτως συγκεκριμένες κι επιβάλλουν πολιτικές διατήρησης της ισορροπίας τους. Όλες όμως οι πιθανές ερωτήσεις ή ανησυχίες πιστεύω ότι θα αρχίσουν να διαλευκαίνονται από τη στιγμή πού γίνουν επαρκώς γνωστά τα άτομα που αποτελούν τα επιτελικά συμβουλευτικά στελέχη της νέας Προεδρικής ομάδας που τόσο αυτά, όσο και οι απόψεις τους είναι μέχρι και σήμερα εντελώς άγνωστα τόσο στην αμερικανική πολιτική σκηνή, όσο και στη διεθνή πολιτική κοινότητα.

«Είναι (;) η παγκοσμιοποίηση ηλίθιε!»

-Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής

Ο Τραμπ εκφράζει την κρίση 25 χρόνων μιας αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησηςς, που οδήγησε σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, για παράδειγμα οι διαφορές μισθών εργατών, διευθυντών επιχειρήσεων από 1 προς 30 το 1967 σε 1 προς 300 σήμερα και ταυτόχρονα στην εγκαθίδρυση ενός πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου όπου Αριστερά και Δεξιά συναντούσαν μια νέα ολιγαρχία. Χαρακτηριστικά ο Μπλερ και η Lady Gaga, ο Σώρος και ο Ολάντ, εκπροσωπούν στα μάτια των φτωχοποιημένων εργατών και των κατώτερων στρωμάτων ό,τι πιο αποκρουστικό για αυτούς. Αυτή η πολιτισμική και οικονομική αντίθεση οδήγησε στην αντίδραση την οποία βλέπουμε, και φάνηκε και στο Brexit και με τη Λεπέν στη Γαλλία κ.ο.κ., μόνο που αυτή η αντίδραση εκφράζεται προς μία δεξιά και συντηρητική κατεύθυνση. Το αμερικάνικο κατεστημένο κατόρθωσε να εμποδίσει τον Σάντερς από το να είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών και εισέπραξε τον Τραμπ. Πιστεύω ότι ο Σάντερς θα τα είχε καταφέρει καλύτερα. Παρόλο που δεν είχε υποστήριξη είχε πετύχει μια μεγάλη λαϊκή στήριξη σε στρώματα και πολιτείες, που τελικά πήγανε στον Τραμπ. Νομίζω θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

Οι ανισότητες είναι η καρδιά του προβλήματος

-Νίκος Ξυδάκης, Πρώην Υπουργός, Βουλευτής Β΄ Αθηνών ΣΥΡΙΖΑ

Η εκλογή Τραμπ ήταν αναμενόμενη. Δεν ήταν έκπληξη. Και οι δημοσκοπήσεις και η τάση γενικά του προεκλογικού σώματος των ΗΠΑ όπως είχε καταγραφεί, μας είχε δείξει ότι είχε μια δυναμική να εκλεγεί. Ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι απροετοίμαστος σχετικά να δεχθεί έναν απρόβλεπτο, μη συμβατικό, μη προερχόμενο από το πολιτικό κατεστημένο πολιτικό ηγέτη, ο οποίος προέρχεται από τον κόσμο των άγριων επιχειρήσεων, από τον κόσμο του πλούτου, είναι ένας businessman του real estate, πολύ επιθετικός και ο οποίος χρησιμοποίησε ένα λεξιλόγιο που δε συνηθιζόταν στις πολιτικές εκστρατείες των περασμένων προέδρων. Άμεσο, σκληρό, απρόβλεπτο και με μια χρήση των media που προσιδιάζει στους σταρ των media και όχι στους πολιτικούς. Αυτό ίσως ήταν ένα από τα μυστικά του.

Το άλλο μυστικό, ή μάλλον, το φανερό, ήταν ότι η φρασεολογία του άγγιξε την εργατική τάξη και την καταρρέουσα μεσαία τάξη των ΗΠΑ. Υπό όρους δηλαδή και υπό αναλογίες έχουμε αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, με τον Βίλτερς ή τους αντίστοιχους στην Αυστρία, δηλαδή μια ρητορική εθνικιστική, εσωστρέφειας, περιχαράκωσης, απόδοσης όλων των δεινών σε κάποια εξωτερικά κακά. Στην περίπτωσή μας μπορούμε πολύ αδρά να πούμε ότι ο κόσμος της εργασίας και οι μικρομεσαίοι οι οποίοι πέρασαν 60-70 χρόνια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια περίοδο ευημερίας και ασφάλειας, έχουν μπει σε μια περιδίνηση επισφάλειας, θεωρούν τον εαυτό τους θύμα της παγκοσμιοποίησης, μπορούν εύκολα να πιστέψουν ότι για την επιδείνωση της μοίρας τους φταίει η παγκοσμιοποίηση, η διεθνοποίηση του εμπορίου, η μεταφορά βιομηχανιών στον τρίτο κόσμο, η εισαγωγή εργατικών χεριών από τρίτες χώρες, ακόμη και στις ΗΠΑ που είναι ένα έθνος φτιαγμένο από μετανάστες. Όποιος ήρθε, έκλεισε την πόρτα και το λεωφορείο δεν χωράει άλλους. Κάπως έτσι. Αυτός λοιπόν ο πληθυσμός αισθάνεται συμπιεσμένος, όχι αδίκως, σε διαρκή επίθεση και βλέπει να αυξάνουν οι ανισότητες με ιλιγγιώδη ρυθμό.

Νομίζω εδώ έχουν μια ευθύνη όλες οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις του κόσμου, να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους και τις δημόσιες πολιτικές και τους στόχους τους και να συνδεθούν επειγόντως με τον κόσμο της εργασίας και της παραγωγής. Να δώσουν μήνυμα ότι εργάζονται με όλες τους τις δυνάμεις για την ισότητα και την ευημερία του γενικού πληθυσμού κι όχι για το 1%, αυτό που προσδιορίστηκε ας πούμε από τα κινήματα του Occupy Wall Street κι όπως διαμορφώνεται και στην Ευρωπαϊκή Προοδευτική Αριστερά. Οι ανισότητες είναι στην καρδιά του παγκόσμιου προβλήματος και ο τρόπος που τα δημοκρατικά πολιτεύματα έχουν αφήσει τους ανθρώπους στην τύχη τους. Είναι πρόσφατο το βιβλίο «Global Inequality» του Branko Milanovic, το οποίο αναπτύσσει με αδιάσειστα στοιχεία πώς εκρήγνυνται οι ανισότητες σε όλες τις χώρες του κόσμου, τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτό είναι ένα κλειδί μαζί με τις δημογραφικές εξελίξεις και τις μετακινήσεις πληθυσμού για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι ο Τραμπ θα κάνει τις εκλογές που ευαγγελίζεται, πολύ σύντομα θα φορέσει το μανδύα της συντηρητικής κατεύθυνσης.

Η αρνητική αντίδραση των αγορών θα είναι πρόσκαιρη

-Πέτρος Δούκας, Πρώην υφυπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών (ΝΔ)

Ο αμερικανικός λαός ξεκαθάρισε ότι χρειάζεται κάποια ανανέωση, ότι το κατεστημένο δεν εξυπηρετεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων και ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει (χωρίς όμως να είναι όλοι σίγουροι για το πως και προς τα πού). Θεώρησε ότι ο Τραμπ είναι doer, «πετυχημένος», άνθρωπος της δράσης που«δεν μασάει»!

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ίσως μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας πολίτης έχει τη δυνατότητα να δηλώσει υποψήφιος για Πρόεδρος με ένα κόμμα και να ριχτεί στη μάχη της επιλογής χωρίς να είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος ή να προέρχεται από τον κομματικό του σωλήνα.

Για να διεκδικήσεις κάποιο ανάλογο αξίωμα στις άλλες χώρες του πλανήτη, είτε πρέπει να είσαι μέλος της ηγετικής ομάδας του κόμματος, ή να στήσεις δικό σου κόμμα.

Δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτής της σχετικά πιο άμεσης πρόσβασης στο λαό που υπάρχει στην Αμερική.

Βέβαια όλη αυτή η προεκλογική διαδικασία μαζί με τα primaries (δηλαδή τη διαδικασία προεπιλογής του τελικού υποψήφιου), είναι από σωματικής και ψυχικής πλευράς εξοντωτική και αυτό αποτρέπει πολλούς ικανούς πολίτες από το να διανοηθούν καν να υποβάλλουν υποψηφιότητα, αλλά έτσι λειτουργεί αυτό το σύστημα, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει κάτι καλύτερο για να το αντικαταστήσει.

Όσον αφορά τον Ντόναλντ Τραμπ: Πολλοί φοβούνται ότι είναι απρόβλεπτος και ότι δεν είναι σαφές πόσο απομονωτική πολιτική θα ακολουθήσει. Νομίζω (και εύχομαι), ότι θα αποδειχθεί πολύ καλύτερος απ´ότι περιμένουν οι περισσότεροι.

Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν Βουλή, Γερουσία και Δημόσια Διοίκηση, με σημαντικούς «βαθμούς ελευθερίας» και ανεξαρτησίας, που θα απέτρεπαν ιδιαίτερα λανθασμένες επιλογές.

Όσον αφορά την αρνητική αντίδραση των αγορών, νομίζω πως αυτή θα είναι πρόσκαιρη.

Ο γνήσιος λαϊκισμός είναι ανίκητος

-Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης, Καθηγητής πανεπιστημίου Stanford

Η προεκλογική εκστρατεία τραυμάτισε την αμερικανική δημοκρατία καθώς διακίνησε περισσότερο αθλιότητες παρά επιχειρήματα - και από τις δυο πλευρές. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι δεν μπορείς να επικρατήσεις επί του γνήσιου λαϊκισμού χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα όπλα, επενδύοντας στην γαργαλιστική σκανδαλοθηρία και προτάσσοντας μια μάλλον μέτρια υποψηφιότητα από τη συστημική οικογενειοκρατία του περασμένου αιώνα. Παρήγορο το γεγονός ότι εκφάνσεις της πραγματικής δημοκρατίας συνεχίζουν να λειτουργούν σε κάποιες πολιτείες, για παράδειγμα 17 ερωτήματα τέθηκαν σε δημοψήφισμα στην Καλιφόρνια, με ενδείξεις για μερικές θετικές εκβάσεις (π.χ. αύξηση των φόρων σε τσιγάρα) αλλά και αρκετές αρνητικές (π.χ. μη κατάργηση της θανατικής ποινής).

Οι αντισυστημικές λύσεις ορίζουν την νέα τάξη πραγμάτων

-Νίκη Κεραμέως, Βουλευτής Επικρατείας ΝΔ

Η αμερικανική κοινωνία ξύπνησε διχασμένη. Είναι πλέον έκδηλη η διαφορετική αντίληψη επί καίριων ζητημάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ενώ αναδείχθηκε εκ νέου και η διεθνής τάση προς φερόμενες ως «αντισυστημικές» λύσεις. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος στο πρώτο του διάγγελμα παρουσιάστηκε ενωτικός. Ελπίζω στη θητεία του να αποδείξει ότι θα παραμείνει ενωτικός σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Τι θα γίνει με Κυπριακό, ΝΑΤΟ, TTIP και Ευρωατλαντικές σχέσεις

-Κωνσταντίνος Φίλης, Διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων

Αυτή η ανατροπή που είδαμε να εξελίσσεται τις τελευταίες ώρες αφορά όχι μόνο την Αμερική αλλά και τον κόσμο. Η ρητορική Τραμπ σε πολλές εκφάνσεις της υπήρξε ακραία, οι τοποθετήσεις του σε μια σειρά από ζητήματα σε σχέση με την εσωτερική πολιτική σκηνή, την οικονομία, αλλά και την εξωτερική πολιτική είναι τουλάχιστον ανησυχητικές. Αυτό το οποίο μένει να διαπιστωθεί είναι το κατά πόσο θα τηρήσει πολλά από αυτά τα οποία έχει πει, θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση ή όχι; Και έχει ενδιαφέρον και τι θα συμβεί με το ίδιο του το κόμμα, καθώς το γεγονός πως οι Ρεπουμπλικάνοι επιβεβαίωσαν την ισχύ τους στο Κογκρέσο στα δύο σώματα, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι μια εύκολη διαδικασία η συναλλαγή και η διαπραγμάτευση μαζί τους. Επί παραδείγματι ο Ράιαν, ο οποίος επανεξελέγη πρόεδρος γνωρίζουμε ότι είχε αντισταθεί στην υποψηφιότητα Τραμπ και μάλιστα είχε πει ότι δε θα τον υποστηρίξει στις εκλογές. Άρα το ευρύτερο πλαίσιο και η σχέση του Τραμπ με τους θεσμούς νομίζω θα είναι καθοριστικό για να δούμε τι από όλα αυτά που έχουν ειπωθεί από τον Τραμπ θα επιβεβαιωθούν και σε ποια θα υποχωρήσει, καθώς ήταν πράγματα τόσο ακραία που αν πραγματοποιούνταν, θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο την αμερικανική οικονομία και να διχάσουν τους Αμερικανούς έτι περαιτέρω.

Το διακύβευμα στην Ανατολική Μεσόγειο και το Κυπριακό

-Γαβριήλ Χαρίτος, Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συνεργάτης Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ συμπίπτει χρονικά με την ημέρα που στο ελβετικό θέρετρο Mont Pèlerin ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί θα αρχίσουν τη διαπραγμάτευση για το κρίσιμο κεφάλαιο του εδαφικού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού που οι ΗΠΑ και αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα εμπλέκονται τόσο ενεργά στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος.

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο Τραμπ δεν εκδήλωσε ποιες θα είναι οι προθέσεις του ως προς το Κυπριακό. Συγχρόνως, δεν έγινε σαφές εάν ο Τραμπ θα συνεχίσει να ανέχεται την αναθεωρητική περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας του Ερντογάν, είτε πρόκειται για το Συριακό, το Κουρδικό, την Ανατολική Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή γενικότερα. Είναι δεδομένο ότι και η Άγκυρα προβληματίζεται για τις προθέσεις Τραμπ. Η σημερινή δήλωση του Πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ προδίδει ανησυχία, καθότι συνέδεσε «τη συνέχιση των ομαλών σχέσεων Τουρκίας –ΗΠΑ» με το αίτημα της Άγκυρας να παραδοθεί ο Φετουλάχ Γκιουλέν στις τουρκικές διωκτικές Αρχές.

Με φόντο την ψυχροπολεμική τροπή που έλαβε η συριακή κρίση, και εν αναμονή της στάσης Τραμπ τόσο ως προς τον Ερντογάν όσο και ως προς τη Ρωσία του Πούτιν, που συνεχίζει να διατηρεί ισχυρή στρατιωτική και ναυτική παρουσία λίγα μίλια ανατολικότερα των ακτών της κατεχόμενης Καρπασίας – θα ήταν ίσως σκόπιμο για τους Ελληνοκύπριους διαπραγματευτές να μην βιαστούν να μονογραφήσουν χάρτες.

Η παρουσία Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως θετική εξέλιξη για την Ελλάδα

-Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Ομότιμος Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής & Θεσμών Πανεπιστημίου Αθηνών

Η εκλογή Τραμπ δημιουργεί μια εντελώς αβέβαιη κατάσταση για τις ΗΠΑ, το παγκόσμιο σύστημα και την Ευρώπη. Με την προϋπόθεση ότι θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του είναι πάρα πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε ένα ρήγμα στις Ευρωατλαντικές σχέσεις, δηλαδή Ευρώπης και ΗΠΑ, καθώς έχει διακηρύξει μεταξύ άλλων ότι θα τερματίσει τη διαπραγμάτευση για τη σύναψη της εμπορικής συμφωνίας, της γνωστής ΤTIP, μεταξύ των δύο πλευρών, θα προσπαθήσει ενδεχομένως να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του ΝΑΤΟ, έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου του Ηνωμένουν Βασιλείου από την Ευρώπη, και βεβαίως έχει στηριχθεί και στηρίζει τα εθνολαϊκιστικά κόμματα του ευρωπαϊκού χώρου, όπως πχ τη Μαρί Λεπέν. Επομένως η προοπτική ενός ρήγματος στις σχέσεις Ευρώπης-ΗΠΑ είναι στον ορίζοντα, αλλά πάντα υπό την προϋπόθεση που ανέφερα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, νομίζω ότι η παρουσία Τραμπ στον Λευκό Οίκο δε θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι αφορά μια θετική εξέλιξη, το αντίθετο, καθώς έχει δείξει ελάχιστον ενδιαφέρον στα όσα συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, και ειδικότερα στα όσα συμβαίνουν στο μείζον θέμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Όσον αφορά το Κυπριακό, επίσης το αγνοεί πλήρως. Είναι αβέβαιο το πώς θα διαμορφωθεί η δυναμική των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας και ποιες θα είναι οι προεκτάσεις για την Ελλάδα. Ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα στήριζε ενθουσιωδώς και ενεργά την επίλυση του Κυπριακού, ο Τραμπ δεν έχει εκδηλώσει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Θάνος Καμπύλης

Thanos.Kampylis@huffingtonpost.gr

The Huffington Post