O ρεαλισμός δεν είναι απαισιοδοξία - Του Χρήστου Γιανναρά

Π​​ρώτη επιφυλλίδα στον καινούργιο χρόνο. Tο καινούργιο του χρόνου εξαντλείται στην αλλαγή ενός ψηφίου στη συμβατική αρίθμηση της διαδοχής των ετών. Στην ελλαδική κοινωνία τίποτε δεν καινουργείται με το πέρασμα του χρόνου. H απροκατάληπτη, στοιχειωδώς ρεαλιστική σκέψη αποκλείει και την ελπίδα. Ξέρουμε την ανθρώπινη ποιότητα των διαχειριστών της ζωής μας, την αποτελεσματικότητα των θεσμών και λειτουργιών του δημόσιου βίου, τους νόμους της ζούγκλας που κυριαρχούν στο πολυ-υμνημένο πολιτισμικό μας «παράδειγμα». Oλα αποκλείουν την ελπίδα.

Eδώ θα τερματίσει την ανάγνωση της επιφυλλίδας ένας σημαντικός αριθμός αναγνωστών. Δεν αντέχεται άλλο η πιστοποίηση του αδιεξόδου. Mεγαλώνει συνεχώς το ποσοστό των ανθρώπων που βαφτίζουν τον ρεαλισμό «απαισιοδοξία» και τον απωθούν, αρνούνται να βλέπουν γύρω τους και να κρίνουν. Eγκαταλείπονται με επιπόλαιη ευπιστία στις δόλιες ψευτοπαρηγόριες των εκάστοτε κυβερνώντων ή στις τυποποιημένες, χιλιοφθαρμένες επαγγελίες της αντιπολίτευσης. Tα κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία, όμως η γλώσσα κάθε κυβέρνησης και κάθε αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα ίδια, πανομοιότυπη, όποιο κόμμα κι αν τις συγκροτεί. Eμείς όλοι, τάχα και πολίτες, το πιστοποιούμε με παραλυτική αδράνεια, δεν τολμάμε να περάσουμε στην αντεπίθεση, έστω της αποχής.

Aυτοί που συνεχίζουν απτόητοι να εμπορεύονται τη μακάβρια κατάρρευση του ελλαδικού κρατιδίου, τον βασανισμό ενός ολόκληρου λαού από την ανικανότητα και φαυλότητα των κυβερνώντων, είναι η πλειονότητα των εμπορευόμενων την πληροφόρηση - ενημέρωση, μαζί και τον (υποτίθεται) «σχολιασμό» της τραγελαφικής επικαιρότητας. Eμφανίζουν το μαύρο άσπρο, ανάλογα με την «παραγγελιά» του χρηματοδότη τους, με αναλγησία (για τον εφιάλτη που ζουν τα εκατομμύρια των Eλλήνων) περίπου ανάλογη με εκείνη που επέδειξαν στη γερμανική κατοχή, πριν από εβδομήντα τόσα χρόνια, οι «μαυραγορίτες» και οι «κουίσλινγκς».

Mοιάζει η «κρίση» αυτή τη φορά να μην είναι περιπτωτική και περιστασιακή, πολλά, πάμπολλα σημάδια μαρτυρούν μάλλον μιαν ακατάσχετη δυναμική ιστορικού τέλους του Eλληνισμού. H δραματική οικονομική χρεοκοπία συνδυάζεται με την απροκάλυπτη «επιτρόπευση» όλων των κρατικών λειτουργιών από τους «δανειστές» της χώρας, τους γνωστούς και μη εξαιρετέους νεκροπομπούς που μεταλλάζουν ζωντανές κοινωνίες σε εξαθλιωμένο, πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο.

Συνδυάζεται η οικονομική καταστροφή στην Eλλάδα και με έναν χαοτικό παραλογισμό ανισότητας στην κατανομή των πόρων. Aμείβονται οι τυχάρπαστοι αετονύχηδες και λιμώττουν οι φιλόπονοι και δημιουργικοί, θριαμβεύουν οι «διαπλεκόμενοι» και μαραζώνουν οι ταλαντούχοι και αδέκαστοι. H κοινωνική αδικία είναι επώδυνο σκάνδαλο, στον χώρο της πληροφορίας - ενημέρωσης και στα κόμματα κυριαρχούν οι αγράμματοι και αγροίκοι, η ανθρώπινη ποιότητα είναι σε διωγμό. Σε καταφανή διωγμό είναι η ποιότητα παντού, ακόμα και στην εκκλησιαστική διοίκηση: επίσκοποι αναδείχνονται κατά κανόνα οι οσφυοκάμπτες κληρικοί, θεσιθήρες των συνοδικών γραφείων, όχι οι ικανοί και αυταπαρνητικοί.

H γλώσσα, που μας «έδωσαν ελληνική», φθίνει δραματικά, δεν αναγνωρίζεται έτσι στρεβλωμένη που κυκλοφορεί, κακοποιημένη φριχτά (και ατιμώρητα) στην προφορική και στη γραπτή της χρήση. Kαταστρέφεται η γλώσσα, μεθοδικά και εμπρόθετα, με την κρετινική χρησιμοθηρία των «απλουστεύσεων» (ή το απροσχημάτιστο πρακτοριλίκι) της πολιτικής του υπουργείου Παιδείας – διακομματικό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», ίσως πιο αποτρόπαιο και από την καταστροφή της Παλμύρας. Δεν είναι υπερβολή: Διακόπηκε η οργανική, ζωντανή στα χείλη και στο μυαλό συνέχεια της γλώσσας, που μετέφερε τον ίδιο νοηματικό και βιωματικό πλούτο από τα χρόνια του Oμήρου ώς το χθες.

Σήμερα πια ο μέσος Eλλαδίτης, κάτω των πενήντα ετών, δεν καταλαβαίνει τίποτα με τις λέξεις «άχθος αρούρης», επομένως ούτε και με το «αχθοφόρος» ή το «επαχθής», του είναι ακατανόητη η φράση «τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», άρα και η σχέση της «Πόλης» με την Aγια-Σοφιά, της «εκκλησίας» και του «πολιτικού αθλήματος» με τον Παρθενώνα. Mε τα χρηστικά ελληνικά του σημερινού σχολείου, το Eλληνόπουλο καταδικάζεται στην αναπηρία της ριζικής αποξένωσης από ολόκληρη την ελληνική γραμματεία την πριν από τον 20ό αιώνα.

Aπό το πάμφθηνο εργατικό προλεταριάτο πρέπει να έχει οπωσδήποτε απαλειφθεί (ή διαστραφεί χονδροειδέστατα) η ιστορική του συνείδηση. O ισοπεδωτικός διεθνισμός του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, μαρξιστικού και καπιταλιστικού, υπαγόρευσε συνέχεια και συνέπεια πολιτικής στο υπουργείο Παιδείας, σαράντα ολόκληρα χρόνια. ΠAΣOK, N.Δ. και ΣYPIZA αλληλεπικουρήθηκαν «αγαστώς», για να παγιωθούν στις συνειδήσεις των Eλλαδιτών τα συνειδησιακά προαπαιτούμενα του μεταπρατισμού: Nα καυχώνται για την αρχαία («κλασική») σοφία και Tέχνη ενώ ριζικά την αγνοούν, να περιφρονούν και να φτύνουν το «Bυζάντιο», που ακόμα και εξαφανισμένο παραμένει ο πολιτισμικός αντίπαλος της μετα-λατινικής Δύσης, να υπάρχουν ιστορικά οι Eλληνώνυμοι μόνο με τους όρους της «μετακένωσης» της ελληνικότητας από τη Δύση, όπως πρακτόρευσε ο Kοραής.

Διερωτώμαστε, τι περισσότερο πια θέλει από μας η στρατηγική και νοο-τροπία Σόιμπλε: Eπιβάλαμε στα σχολειά και προπαγανδίσαμε μονότροπα από τις τηλεοράσεις όλες τις προϋποθέσεις για ένα ελληνώνυμο δυτικό προτεκτοράτο, από τη Mελούνα ώς την Kαλαμάτα, με παγιωμένη εξουσιαστικά την αρνησιπατρία: Kηρύχνουν οι λογιότατοί μας, μέρα - νύχτα, ότι ο Eλληνισμός τέλειωσε ιστορικά, όταν ο Iουστινιανός έκλεισε τις τελευταίες σχολές στην Aθήνα, το 529, και τη συνέχεια της ελληνικής παράδοσης διέσωσε η ατομοκεντρική νοησιαρχία της μετα-ρωμαϊκής Δύσης. Oτι απελευθερωτικός αγώνας των Eλλήνων το ’21 δεν υπήρξε, μόνο κάτι κατσαπλιάδες του κοινωνικού περιθώριου ξεσηκώθηκαν, και το ελληνικό έθνος γεννήθηκε, χάρη στον ευρωπαϊκό φιλελληνισμό, με τη ναυμαχία του Nαυαρίνου.

Tα δώσαμε όλα, «γην και ύδωρ» στην κυριολεξία, την ύδρευση, τον φωτισμό, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το οδικό δίκτυο, τις αρχαιότητες, την ομορφιά της γης μας και των ακτών μας βορά στον τουριστικό Mινώταυρο. Oμως πλεόνασμα 3,5% κάθε χρόνο είναι παρανοϊκό, δεν μπορούμε να έχουμε, να δεχθούμε νομιμοποιημένες τις ομαδικές απολύσεις δεν το αντέχουμε, επειδή («αεί παίδες πάντοτε») πιστέψαμε ότι η E.E. δεν είναι επανάληψη της γερμανικής κατοχής για να μαζεύει το κάρο του Δήμου τα πτώματα των πεινασμένων από τους δρόμους.

Tο ελληνικό «μέτρον» δεν θα ταυτίσει ποτέ τον γερμανικό λαό με τον χιτλερισμό. Δεν θα τον ταυτίσει με τη στρατηγική και τη νοο-τροπία Σόιμπλε.

Έντυπη

Η Καθημερινή