Συνηθισμένες ιστορίες - Του Γιάννη Γκλάβατου

-          Υποφαινόμενος:  Και πως πάει η επιχείρηση τώρα με το νέο  προϊόν το οποίο παράγεται στην πόλη μας;

-          Δείνας:  Πολύ καλά! Από παραγγελίες  είμαστε σε σημείο που δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλες.

-          Υπ. Άρα όλα καλά να υποθέσω;

-           Δ. Όχι ακριβώς.

-          Υπ. Δεν το καταλαβαίνω. Αφού το προϊόν   έτυχε πλήρους αποδοχής από την αγορά και έχετε, ως εταιρεία,  «φουλάρει» από παραγγελίες τι συμβαίνει; Τι είναι αυτό που σου κλέβει  την χαρά;

Ο επιχειρηματίας μου εξήγησε πως έχουν τα πράγματα.

Είναι Βολιώτης, ζει και δραστηριοποιείται στον Βόλο. Η οικογένειά του εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τον παππού του ακόμη, ασχολείται με το αντικείμενο. Κράτησε –όχι εύκολα-  βιώσιμη και κερδοφόρα την επιχείρηση. Και αυτό σε εποχές που δέχονταν και δέχεται σοβαρό και «αθέμιτο»(εντελώς επιεικής ο όρος)  ανταγωνισμό, από το εξωτερικό. Βοήθεια από την πολιτεία δεν υπήρξε ποτέ.

Δεν εννοούσε τα χρήματα. Μου μίλησε για την νομοθεσία, για την έλλειψη προστασίας των μικρών επιχειρήσεων που ήταν και είναι η δύναμη της οικονομίας μας, για το τέρας που δαγκώνει και λέγεται γραφειοκρατία, τέρας που απωθεί επενδύσεις και κονιορτοποιεί όνειρα, αναφέρθηκε σε βάρβαρες απαιτήσεις(που όλοι ξέρουμε και συζητούμε ιδιωτικά) εκ μέρους μερίδας -μικρής όπως ο ίδιος αποτίμησε-  κρατικών υπαλλήλων του παρελθόντος. Υπογράμμισε το δαιμόνιο του επιχειρείν στην ψυχή του Έλληνα, μου εξήγησε για την αναλογικά άδικη εισφορά στο ταμείο ασφάλισης και πολλά άλλα, που λόγω οικονομίας του χώρου δεν μπορούν να αναφερθούν.

Όμως και πάλι δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί, αφού η επιχείρηση πάει από  καλά έως εξαιρετικά καλά  σε αυτή την εποχή της μεγάλης κρίσης, των απογοητεύσεων και της ανεργίας, δεν έχει την ανάλογη, ως προς την πρόοδο της επιχείρησης, ευχαρίστηση.

Δεν μπόρεσα να καταλάβω το εξής απλό: Ο συγκεκριμένος συντοπίτης είχε όνειρα!

Ναι, είχε όνειρα. Το βλέπετε παράξενο;

Βέβαια θα μπορούσε απλώς να εφησυχάζει παράγοντας χρήματα...

Μου περιέγραψε μερικά από τα σχέδιά του. Λόγου χάρη την επέκταση που ήθελε να κάνει και το πώς οραματιζόταν να την πραγματοποιήσει. Μου έδειξε τα καλαίσθητα αρχιτεκτονικά σχέδια με σαφείς αναφορές στο παρελθόν, μου είπε για  τον τρόπο που θέλει να φτιάξει, να τροποποιήσει, το ήδη υπάρχον κτήριο με μια ιδιαίτερη αισθητική, ώστε να φαίνεται η διαδικασία παραγωγής από τον οποιοδήποτε εξωτερικό περιπατητή, ενώ στον ίδιο χώρο να λειτουργεί εκθετήριο ή  μουσείο παλαιών βιοτεχνικών μηχανημάτων με δωρεάν είσοδο και ξενάγηση. Ακόμη για την δημιουργία νέων ετικετών του προϊόντος ώστε στις εξαγωγές που κάνει να διαφημίζεται η πόλη μας με αναφορές στην ελληνική ιστορία και μυθολογία, να χορηγήσει κάποια επιχειρηματικά δώρα (μικρά έστω) σε ξενοδοχεία της περιφέρειάς μας, στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι κ.τ.λ.,  τα οποία προσφερόμενα  θα διαφημίζουν την επιχείρηση αλλά και τον τόπο μας σε ξένους και Έλληνες περιηγητές.

Και όλα αυτά με ίδια κεφάλαια.

Μου  μίλησε ώρα. Μού είπε και άλλα. Πιο εξειδικευμένα. Μου φάνηκαν λαμπρές ιδέες, αν και δεν είμαι ειδικός.

Μετά μου εξήγησε, πως είχε υπολογίσει το κόστος για όλα αυτά, είχε πραγματοποιήσει αυτό που λέμε οικονομοτεχνική, ρεαλιστική, μελέτη. Αν κάτι πήγαινε στραβά, σίγουρο ήταν πως θα είχε τεράστια οικονομική ζημία και σε μέγεθος που δεν θα μπορούσε ανταπεξέλθει από τα υπάρχοντα αποθέματα. Όπως μου διευκρίνισε όμως, ρίσκο και επιχειρήσεις  πάνε μαζί, για να καταλήξει: «Αν ήταν εύκολο το επιχειρείν όλοι θα ασχολούνταν με αυτό».

Το πρόβλημά του, όπως μου επεσήμανε, εστιάζεται  στην  υπάρχουσα οικονομική πολιτική. Και, όπως τόνισε, στην συνεχή μεταβολή της: «Είναι αυτή που είναι. Σίγουρα δεν είναι φιλική προς τις επενδύσεις. Μέγιστο όμως πρόβλημα είναι και  η απουσία σταθερότητάς της.  Ποιος θα αποτολμήσει επενδύσεις  στην χώρα, όταν δεν ξέρει τι θα γίνει με τα φορολογικά π.χ. σε ορίζοντα τριών μηνών; Αλήθεια υπάρχει πολίτης που πιστεύει, όσο ρομαντικός και αν είναι, πως θα υπάρξει ανάπτυξη μόνο με φόρους, ανεργία και ανέχεια; Ας διαβάσουν οι έχοντες τα ηνία ελάχιστη οικονομική ιστορία...».

Κατόπιν μου εκμυστηρεύτηκε  ότι πολλοί τον πλησίασαν και ευθέως τον ρώτησαν αν είναι τόσο ηλίθιος ,ώστε να μην καταλαβαίνει ότι το οικονομικό κέρδος του είναι να μεταφέρει, εύκολα και γρήγορα, την επιχείρηση σε γειτονική χώρα, για να συνεχίσει: «Δεν θέλω να φύγω. Εδώ γεννήθηκα, εδώ ζω. Εδώ είναι η χώρα μου. Το να επιχειρεί κανείς έχει βέβαια στόχο το κέρδος, το χρήμα με άλλα λόγια, αλλά στην ζωή υπάρχουν και άλλα πιο σημαντικά πράγματα. Εδώ θα μείνω. Παρακολουθώ από χρόνια τα οικονομικά, όσο μπορώ, σε διεθνές επίπεδο. Αν ήθελα να φύγω θα είχα φύγει προ πολλού. Την επιλογή μου την έχω κάνει».

Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις. Τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα, όλοι τα ξέρουμε. Μάλλον το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν μας κάνουν πια απολύτως καμιά αίσθηση και ίσως φερόμαστε λες και είναι φυσιολογικά.

Ενώ δεν είναι.

Και αυτό το γεγονός δεν ξέρω αν αγγίζει τα όρια της αναισθησίας ή ίσως  της αφασίας.

Πρόσφατα (19/02/2016), διάβασα στις εφημερίδες της πόλης μας πως ο νεαρός επιστήμονας Μάριος Μιχαηλίδης με καταγωγή από τον Βόλο, κατατάχτηκε πρώτος παγκοσμίως(ανάμεσα σε 470.000 έγκριτους επιστήμονες) ως αναλυτής δεδομένων. Το δημοσίευμα αναφέρει πως ο κ. Μιχαηλίδης «είναι μετανάστης τώρα στο Λονδίνο». Και δεν είναι μόνα αυτή η περίπτωση. Ενδεικτικά αναφέρω τον Μιχάλη Καλογεράκη από την Κρήτη, όπως και την πρόσφατη παρουσίαση περί παραγωγής ενέργειας από υδρογόνο, από την επιστημονική ομάδα του Πέτρου Ζωγράφου όπου σε σχετικό δημοσίευμα αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Όπως ανέφερε ο εφευρέτης Πέτρος Ζωγράφος, ο ίδιος και η επιστημονική του ομάδα έχουν καταβάλει πολλές προσπάθειες ανάδειξης και διάδοσης της συσκευής, τόσο σε συνεργασία με το ελληνικό κράτος όσο και με επιχειρηματίες. Όμως, πάντα την τελευταία στιγμή κάτι συνέβαινε και, όπως εκτιμά, με «άνωθεν» παρεμβάσεις μεγάλων συμφερόντων οι συνεργασίες αυτές διακόπτονταν».*

Οι περιπτώσεις προικισμένων επιστημόνων με τέτοιο εύρος αγχίνοιας είναι πάρα πολλές**. Και σίγουρα για να φτάσει κανείς σε τέτοια αποτελέσματα έχει δαπανήσει αρκετά χρόνια στην έρευνα και στην μελέτη.

Λαμπρά μυαλά, ιδιοφυίες ίσως, έχουν ανυπέρβλητα εμπόδια μπροστά τους ζώντας στην χώρα μας. Εμπόδια εκπορευόμενα από ένα κατεστημένο πράξεων και συμφερόντων, που μοιάζει να δείχνει κραταιό και σίγουρο.

Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν. Έπρεπε να έχουν αλλάξει. Δεν υπάρχει χρόνος πλέον.

Και για αυτό όλοι κάτι πρέπει να κάνουμε.

Αυτά τα σημειώνουμε γιατί συχνά ακούμε γελοίες ερωτήσεις του τύπου: «Γιατί επιτρέπουν οι πολίτες, να γίνονται τέτοια πράγματα;». Μα είναι αυτονόητο ότι μέσα στους πολίτες ανήκουμε και εμείς. Μήπως αυτή την ερώτηση πρέπει να την κάνουμε προσωπικά στον εαυτό μας;

Όσο περιμένουμε άλλοι να λύσουν τα δικά μας προβλήματα, το πράγμα θα χειροτερεύει.

Και η παραμονή στον καναπέ ή στην καφετέρια με τον φρέντο στο χέρι, λύσεις δεν θα δώσει.

Πάντως όσο υπάρχουν συμπολίτες όπως ο Βολιώτης επιχειρηματίας, ο βραβευμένος ερευνητής, οι δύο εφευρέτες που ανέφερα και αρκετοί σαν αυτούς, ελπίζω με σταθερή πεποίθηση  και πιστεύω στο καλύτερο.

Για να δούμε…

Υποσημειώσεις

*     Περιοδικό «Ζενίθ».

**   Ο οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται μπορεί με μικρή έρευνα να βρει πάμπολλες περιπτώσεις και να βοηθήσει, αν θέλει και μπορεί.