Σε «μαύρη τρύπα» ο κ. Τσίπρας

- Σκληρό μήνυμα κοινωνικής αμφισβήτησης από τη Λέσβο

- Επιστρατεύει τον ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο της πόλωσης και της λάσπης για να αντιμετωπίσει τη διογκούμενη φθορά

- Φρένο στην καθαρή έξοδο βάζουν οριστικά οι Ευρωπαίοι

- Ομολογία Τσακαλώτου για περικοπή των συντάξεων

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ξέρει να χάνει. Αλλά πρωτίστως δεν ξέρει να κερδίζει, δηλαδή να καταγάγει ουσιαστικές νίκες. Αντί να αξιοποιήσει την ιστορική ευκαιρία του 2015 και να σχηματίσει μια μακρόβια προοδευτική κυβέρνηση, σπατάλησε μέσα σε τρία χρόνια την ορμή της Αριστεράς και την εμπιστοσύνη που του έδειξε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παίζοντας διαρκώς το ίδιο ρεπερτόριο. Ποια κυβερνητική παρακαταθήκη έχει να επιδείξει ο Πρωθυπουργός όταν το μόνο έργο του είναι το «εμείς ή αυτοί» σε διάφορες εκδοχές; Η αυτάρεσκη επανάληψη του εαυτού του το μόνο που αναδεικνύει είναι το εξαντλημένο πολιτικό του κεφάλαιο. Το κενό δεν γεμίζει με τις ύβρεις του Δημήτρη Τζανακόπουλου, με τους λίβελους του Θανάση Καρτερού, με την παραχάραξη της πραγματικότητας και τη συνεχή επινόηση εχθρών. Φλερτάροντας με το αδιέξοδο, ρίχνει την τελευταία μεγάλη ζαριά· ή θα τα κερδίσει όλα ή θα χάσει όλα. Καμία από τις δύο εκδοχές δεν εγγυάται την ομαλότητα.

Εκβιασμός για να μείνει στην εξουσία

Πολιτικοί σαν τον Αλέξη Τσίπρα δεν ενδιαφέρονται για την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Αναζητούν τρόπο ύπαρξης μέσα από τις διαιρέσεις και τον διχασμό, το έσχατο καταφύγιο κάθε ολοκληρωτικής αντίληψης ηγέτη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχει υποστεί μεγάλη προσωπική φθορά και ότι η κυβέρνησή του υπολείπεται σε όλα τα ποιοτικά στοιχεία της διακυβέρνησης. Η απάντησή του είναι ότι υπάρχει ένα «μαύρο μέτωπο», μια συμμαχία πολιτικών, επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων η οποία απεργάζεται την πτώση της κυβέρνησής του. Υπάρχει πράγματι ένα «μαύρο μέτωπο» ή είναι το προπέτασμα που χρησιμοποιεί ο Πρωθυπουργός για να κρύψει τη «μαύρη τρύπα» της κυβέρνησής του; Την κατάμαυρη συμμαχία του με τον Πάνο Καμμένο, η οποία έχει καταλήξει σε έναν απροκάλυπτο εκβιασμό για τη διατήρηση της εξουσίας; Τη συμπόρευση με ένα βαθύ δεξιό παρακράτος και στόχο τη σπίλωση πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης; Την ταύτιση των αριστερών ριζοσπαστών με ολιγάρχες όπως ο Ιβάν Σαββίδης και τις σχέσεις αβρότητας με όλον σχεδόν τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας;

Του γύρισαν την πλάτη στη Μυτιλήνη

Ακόμα, τη δική του παραφωνία που τον Φεβρουάριο του 2015 διακήρυσσε ότι η κυβέρνησή του είναι η «φωνή και η θέληση του λαού» και το 2018, ύστερα από τρυφηλή ζωή, ακριβά κοστούμια, πούρα, βίλες, κότερα, διορισμούς συγγενών και φίλων στο κράτος, παριστάνει ότι δεν βλέπει τη διαφορά των δέκα και πλέον μονάδων που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη Νέα Δημοκρατία. Τι λέει η φωνή του λαού στον περιοδεύοντα στην ελληνική περιφέρεια κ. Τσίπρα, στις ελάχιστες στιγμές που τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας και οι μεταφερόμενες από την Αθήνα κλούβες των ΜΑΤ τού επιτρέπουν την επαφή με τους κατοίκους; Στη Μυτιλήνη, πάντως, τον υποδέχθηκαν με καυστική ειρωνεία, που είναι χειρότερη και από τη μεγαλύτερη διαδήλωση διαμαρτυρίας.

«Σε καμαρώνω που μου έκοψες τη σύνταξη» του είπε ένας συνταξιούχος. «Τι να σου κάνω μωρέ;» απάντησε εκείνος απολογητικά. «Θα μας πεις να σφίξουμε το ζωνάρι κι άλλο;» ρώτησε τον Πρωθυπουργό μια κυρία. «Οχι άλλο το ζωνάρι, μόνο τα δόντια τώρα, η ουρά μας έμεινε» είπε ο κ. Τσίπρας. «Ε, αφού το λες εσύ το πιστεύουμε!» του απάντησε γελώντας η κυρία. Απαξίωση. Την οποία ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να διασκεδάσει δηλώνοντας «δεν φυγομαχώ» και στη συνέχεια θα επιχειρήσει να καλύψει με παροχές από το άνετο πλεόνασμα που έχει αποθησαυρίσει στεγνώνοντας την πραγματική οικονομία. Ομως η σχέση με τους ψηφοφόρους όταν πεθάνει δεν ανασταίνεται. Αυτό θα μπορούσε να του το εξηγήσει καλύτερα ένας πρώην πρωθυπουργός, τον οποίο ο κ. Τσίπρας υπολήπτεται, γι' αυτό τον έχει εξαιρέσει από το «μαύρο μέτωπο», σε αντίθεση με το κόμμα του. «Αν σου γυρίσει ο λαός την πλάτη, δεν τον φέρνεις πίσω με τίποτα» λέει ο έμπειρος πολιτικός στους συνομιλητές του, αποτιμώντας την πορεία της δικής του κυβέρνησης.

Ισως ο κ. Τσίπρας να τα θυσίασε όλα, ακόμα και τα πιστεύω του, για τη δημοσιονομική σταθερότητα προκειμένου να βγει η χώρα στο ξέφωτο της ανάπτυξης και της μεταμνημονιακής εποχής. Η οικονομία πραγματικά παρουσιάζει σημάδια ανάκαμψης. Ομως, το μόνο σχέδιο κυβερνητικής κατασκευής, το ολιστικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη που παρουσίασε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο Eurogroup της Σόφιας, θεωρήθηκε από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης γενικόλογο, ότι δεν προσδιορίζει συγκεκριμένους στόχους, δεν εμπεριέχει χρονοδιάγραμμα δράσεων και δεν περιγράφει μέτρα - κίνητρα ενίσχυσης των επτά τομέων της οικονομίας τους οποίους έχει επιλέξει η κυβέρνηση ως τα οχήματα της αναπτυξιακής διαδικασίας. Πώς θα είναι η επόμενη ημέρα μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου στις 20 Αυγούστου; Με βιώσιμη έξοδο στις αγορές; Με σκληρή εποπτεία, ενδεχομένως και με επιπλέον μέτρα; Κανένας δεν ξέρει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προειδοποίησε ότι δεν αναγνωρίζει ένα σχέδιο το οποίο συζητεί κρυφά η κυβέρνηση με τους εταίρους και ζήτησε «εκλογές - λύτρωση» για τη χώρα. Εκλογές άμεσα ζήτησε και η Φώφη Γεννηματά προτού δεσμεύσει η κυβέρνηση την επόμενη ημέρα. «Σκιαμαχία χαρακωμάτων» από την αντιπολίτευση, απάντησε ο Πρωθυπουργός.

Στα μονοπάτια του Σόιμπλε

Ενας άλλος πολιτικός ίσως να έπαιζε σε αυτή τη φάση το χαρτί της σοβαρότητας και της αξιοπιστίας, προσβλέποντας και στη δική του επόμενη ημέρα. Ο κ. Τσίπρας κάνει στην Ευρώπη ό,τι και στο εσωτερικό της χώρας. Προβάλλει όσους τον επαινούν, όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ή ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία, και «εξαφανίζει» όσους αποκαλύπτουν ότι με την πολιτική του ζημίωσε τη χώρα από 100 ως 200 δισ. ευρώ, όπως ο Τόμας Βίζερ και ο Κλάους Ρέγκλινγκ. Δύσκολα θα διαιρέσει την Ευρώπη όταν ο Σοσιαλιστής υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Ολαφ Σολτς επαναλαμβάνει την αγαπημένη επωδό του Χριστιανοδημοκράτη Βόλφγκαγκ Σόιμπλε ότι ελάφρυνση του χρέους θα υπάρξει μόνο αν υλοποιούνται οι μεταρρυθμίσεις και οι εταίροι έχουν διαμηνύσει στην κυβέρνηση να μη διανοηθεί να ζητήσει ακύρωση ψηφισμένων μέτρων. Στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, άμυνας και ασφάλειας, η κυβέρνηση στηρίζεται σε δύο υπουργούς, τον Νίκο Κοτζιά και τον Πάνο Καμμένο, οι οποίοι δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.

Ο επίδοξος «αρχισυντάκτης»

Το πρόβλημα του κ. Τσίπρα δεν είναι οι προσωπικές αντιπαλότητες των υπουργών, οι «διαφοροποιήσεις» των 53 που αντί για γέφυρες με την κοινωνία λειτουργούν ως επιταχυντές της φθοράς, η εξάντληση των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας οι οποίοι εκδιώκονται από τις τοπικές κοινωνίες με τον τρόπο που και εκείνοι εξεδίωκαν τους προηγούμενους. Είναι ότι η Ελλάδα μοιάζει με ακυβέρνητη πολιτεία. Το μόνο που παράγει η κυβέρνηση με εντυπωσιακούς ρυθμούς είναι η σκανδαλολογία. Η πολιτική ζωή μεταπηδά από το ένα σκάνδαλο στο άλλο – offshores, Siemens, ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis – και το καθένα από αυτά σβήνει στη λήθη όσο εντυπωσιακά και αν αναδύθηκε στον δημόσιο βίο, όσα πρωτοσέλιδα κι αν προκάλεσε. Αυτό συμβαίνει γιατί κανένα από αυτά τα σκάνδαλα δεν είναι αληθινό. Είναι κατασκευασμένα πυροτεχνήματα για να κερδίσει λίγο χρόνο ακόμα η κυβέρνηση, να ρίξει λίγη λάσπη παραπάνω στους αντιπάλους της, να αποσπάσει την κοινωνία από τη βασανιστική καθημερινότητα με θεάματα αμφίβολης ποιότητας. Το περίεργο είναι ότι σε αυτή την προσπάθεια αποπροσανατολισμού συμπράττει και ένα, μικρό, κομμάτι της Δικαιοσύνης. Δεν είναι ωστόσο κάτι πρωτότυπο, πρόκειται για ένα αρχαϊκό μοτίβο συμπεριφοράς την οποία αποτύπωσε ο Ευριπίδης στους στίχους «το δίκαιο, αν είναι να πατήσουμε στης εξουσίας τον βωμό, ας πατηθεί. Σε όλες τις άλλες στιγμές σεμνοί να κρατηθούμε», τους οποίους μετέφερε ο Κικέρωνας στο έργο του «Περί καθήκοντος».

Οσο λιγοστεύει το οξυγόνο της εξουσίας τόσο επενδύει ο κ. Τσίπρας στη μνησικακία του πιο απελπισμένου τμήματος της κοινωνίας για τις ελίτ, τις διεφθαρμένες, διαπλεκόμενες και άνομες ελίτ της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της επιχειρηματικότητας. Το τελευταίο διάστημα ο κ. Τσίπρας πολεμά ο ίδιος τους «εχθρούς» του, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, «Το Βήμα», «ΤΑ ΝΕΑ». Ο «ναρκέμπορος» και ο «σκουπιδότοπος» με τις «νεκρές ψυχές». Από δίπλα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όχι ως πρωταγωνιστής αλλά ως κομπάρσος, καθώς σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, «ο κ. Μαρινάκης αναδεικνύεται σε νέο πολιτικό καθοδηγητή της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη. Στόχος η παλινόρθωση της πιο εκφυλισμένης εκδοχής του παλαιού πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας». Σε άλλη ανακοίνωση του Μεγάρου Μαξίμου ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας παρομοιάζεται με «εκδοροσφαγέα» – των αμνών δημοσίων υπαλλήλων.

Με μια πρωτοφανή γλώσσα για επίσημες κυβερνητικές ανακοινώσεις, που παραπέμπει στις πιο άγριες πρακτικές του «αυριανισμού» και την ευθύνη των οποίων, όπως δήλωσε ο κ. Τζανακόπουλος έχει ο ίδιος Πρωθυπουργός, στοχοποιούν και συκοφαντούν όσους θεωρούν αντιπάλους τους. Τι νόημα έχει η διαμαρτυρία για ατομικά δικαιώματα, για τεκμήριο αθωώτητας, για ελευθεροτυπία, για στοιχειώδη ευπρέπεια, όταν ο κ.Τσίπρας αλλοίωσε συστηματικά τις έννοιες των λέξεων και τώρα τις χρησιμοποιεί σαν ρόπαλα για να πλήξει τους αντιπάλους του; Οι αρχές του Διαφωτισμού, το μονοπώλιο των οποίων διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να πάνε περίπατο. Πόλεμος σημαίνει κατάργηση κάθε κανονικότητας, απελευθέρωση πρωτόγονων δυνάμεων επιβίωσης. Ο κ. Τσίπρας αισθάνεται οικεία στη σύγκρουση γιατί εκπροσωπεί το καλό και ως εκ τούτου μόνο εκείνος δικαιούται να υπάρχει, ο εκπρόσωπος της καθαρότητας και μιας ιδεολογικής ανωτερότητας η οποία δικαιολογεί την εξόντωση των αντιπάλων με κάθε μέσο, έξω από κάθε πλαίσιο. Πρόκειται για μια βαθιά αντιδημοκρατική νοοτροπία η οποία δεν είναι ενός προσώπου αλλά ολόκληρου του κόμματος.

Και οι λίβελοι του Καρτερού

Στη μάχη επιστρατεύθηκε και ο διευθυντής του γραφείου του Πρωθυπουργού Θανάσης Καρτερός, ο οποίος ανέλαβε να διαφωτίσει το κοινό του ότι «ο ΔΟΛ δεν είναι σκουπιδότοπος» όπως είχε πει ο κ. Τζανακόπουλος. «Συστοιχία χημικού και βιολογικού πολέμου είναι. Πυροβολαρχία θανάτου – της δημοσιογραφίας, της αλήθειας, της προσωπικότητας αθώων, της ενημέρωσης του πολίτη. Ούτε στην Κατοχή τέτοιο έρεβος. Και οι νεκρές ψυχές εκεί μέσα, που υπογράφουν ανοησίες για σκουπίδια που τραγουδάνε ακόμα...» κ.λπ., κ.λπ. Από κοντά και ο... μετριοπαθής Ευκλείδης: «Πολλοί ιδιοκτήτες εφημερίδων θεωρούν ότι αυτοί είναι η αντιπολίτευση. Τέτοια εικόνα μου βγαίνει. Οτι η ΝΔ δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος, οπότε ας τους βοηθήσουμε. Παρότι εμάς λένε Βενεζουέλα και Κολομβία, η μεγαλύτερη ομοιότητα που βλέπω εγώ με αυτές τις χώρες είναι ακριβώς πως δουλεύει ένα κομμάτι των μέσων μαζικής ενημέρωσης με στόχευση, με πολιτική στρατηγική, όπου η ενημέρωση δεν είναι ούτε πρωτεύον ούτε δευτερεύον ούτε τριτεύον», επειδή «δεν διαφοροποείται η άποψη από την είδηση». Δεν τηρούνται δηλαδή τα υψηλά στάνταρ του κ. Τσακαλώτου, η αυστηρότητα του οποίου εξαντλήθηκε στα πρωτοσέλιδα που δεν αρέσουν στην κυβέρνηση. Για άλλα πρωτοσέλιδα όπως αυτά της «Αυγής» και της «Εφημερίδας των Συντακτών», τα οποία αναπαράγουν πειθήνια όχι μόνο την κυβερνητική γραμμή αλλά και τη βία που τη συνοδεύει, δεν είχε τίποτα να πει αυτός ο επίμονος θεματοφύλακας της αριστερής ηθικής.

Προσπάθεια άλωσης του ΔΟΛ

Θα μπορούσε κάποιος να θυμήσει στον κ. Τσίπρα και στους συνεργάτες του τη μάταιη προσπάθεια τους: Να διορίσουν διευθυντές και αρθρογράφους/σχολιαστές της επιρροής τους σε «Βήμα», «ΝΕΑ», Mega. Να κλείσουν τα έντυπα του ΔΟΛ. Να χειραγωγήσουν τη διαδικασία πώλησής τους προκειμένου να περάσουν στα χέρια του ολιγάρχη της αρεσκείας τους. Ο Πρωθυπουργός σπατάλησε πολύ χρόνο στις συσκέψεις με στενούς του συνεργάτες, πότε προβληματισμένος, άλλοτε οργισμένος, ασχολούμενος με το τι θέματα θα έπρεπε κατά τη γνώμη του να παίζουν τα συγκεκριμένα Μέσα, πώς έπρεπε να παρουσιάζουν ή να σχολιάζουν την επικαιρότητα, τι να βάζουν στα πρωτοσέλιδα, ώστε ένας από τους συμμετέχοντες δεν άντεξε. «Δεν είσαι αρχισυντάκτης!» του είπε έντονα. Το παρατσούκλι τού έμεινε. «Αρχισυντάκτη» λέγεται ότι τον αποκαλούν στο Μέγαρο Μαξίμου όταν του πηγαίνουν τις ανακοινώσεις για την τελική έγκριση. Δυσανάλογα μεγάλη προσπάθεια κατέβαλε ο πρωθυπουργικός περίγυρος για να αλώσει έναν «σκουπιδότοπο», το τηλεοπτικό τοπίο αποδείχθηκε πιο ευάλωτο. Θα μπορούσε επίσης κάποιος να τους επισημάνει ότι στην εκατονταετή ιστορία του ο ΔΟΛ άντεξε ισχυρότερες επιθέσεις. Αλλά ίσως θα αρκούσε η φράση του Χριστού «αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους».

Τώρα που ο κ. Τσίπρας εξαντλεί το εγχειρίδιο του λαϊκιστή ηγέτη – ανάδειξη εσωτερικών εχθρών, εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης, χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης –, που αφοπλίστηκαν οι εικονικές κοινότητες των μαχητών του στα social media, που ο δρόμος προς τις κάλπες είναι πιθανότερο να στρωθεί με τα πτώματα των δικών του παρά των εχθρών του, τι άλλο του μένει να κάνει; Μόνο μια σύναξη των φαντασμάτων του Εμφυλίου, μια ακραία πόλωση για να περισώσει ό,τι μπορεί, ελπίζοντας στη Δεύτερα Παρουσία της Αριστεράς.

Κρουστάλλη Δήμητρα

ΤΟ ΒΗΜΑ