Το παιδί μας κινδυνεύει - Του Διονύση Γουσέτη
Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Αμάρυνθο, στην Κω, στα Γιάννενα και τώρα στην Αργυρούπολη, παιδιά σκοτώνονται ή τραυματίζονται σωματικά ή ψυχικά από βία άλλων παιδιών. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας διέταξε έρευνα για την αυτοκτονία του 15χρονου μαθητή, οι ποινικές ευθύνες θα καταλογισθούν και εμείς μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε και να ασχοληθούμε με τα προβλήματά μας που είναι πιεστικά.
Χωρίς οι περισσότεροι να σκεφτούμε πόσα ακόμα είναι τα δυστυχισμένα παιδιά, δυστυχισμένοι θύτες και δυστυχισμένα θύματα, της σχολικής –κυρίως– βίας. Χωρίς να σκεφτούμε ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες ένας από τους θύτες ή τα θύματα να είναι το δικό μας το παιδί, αφού η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών στις περιπτώσεις σχολικού εκφοβισμού. Και συγκεκριμένα, το 63% των παιδιών του δημοτικού, το 51% του γυμνασίου και το 36% του λυκείου αναφέρουν ότι άλλα παιδιά τούς συμπεριφέρθηκαν άσχημα. Χωρίς να σκεφτούμε ότι το παιδί μας δεν μας λέει τα σωματικά ή ψυχικά βασανιστήρια που υποφέρει στο σχολείο, επειδή δεν αντέχει να μας αποκαλύψει τον εξευτελισμό, την ταπείνωση, το χάσιμο της αξιοπρέπειας που υφίσταται καθημερινά. Χωρίς να σκεφτούμε δηλαδή την ευθύνη μας που δεν καταφέραμε να γίνουμε φίλοι με το παιδί μας.
Χωρίς να σκεφτούμε ότι η υπερπροστασία, όπως και το αντίθετό της, η αδιαφορία, απομακρύνει τα παιδιά από κοντά μας, τους αφαιρεί το αίσθημα της ισορροπίας και της ασφάλειας και τα καθιστά ευάλωτα στο bullying. Χωρίς να σκεφτούμε ότι η οικογενειακή βία, λεκτική και σωματική, απομακρύνει τα παιδιά ακόμα περισσότερο από μας και συγχρόνως τα εθίζει στη βία. Ή ακόμα ότι το παιδί μας, όταν κακοποιείται από εμάς τους ίδιους, υιοθετεί στο σχολείο τον ρόλο είτε του θύτη είτε του θύματος. Επειδή συνήθως οι θύτες και τα θύματά τους μοιράζονται το ίδιο χαρακτηριστικό: τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Χωρίς επιπλέον να σκεφτόμαστε ότι αυτά τα παιδικά τραύματα συνοδεύουν το παιδί μας στην ενήλικη ζωή του, αυξάνοντας τον κίνδυνο ψυχικών διαταραχών.
Τώρα δε με την οικονομική κρίση, η κατάσταση χειροτερεύει. «Οσο διευρύνεται η φτώχεια, αυξάνεται η κοινωνική, η πολιτική, η οικογενειακή, η σχολική βία», υπογραμμίζει η Φώφη Σιάνου, υπεύθυνη του προγράμματος του ΚΕΔΕ (Κέντρο Ερευνας και Δράσης για την Ειρήνη) για την «Επικοινωνία δίχως βία». Και από το σημείο αυτό αρχίζουν οι καθαρά πολιτικές ευθύνες.
Έντυπη
Δείτε καρέ-καρέ τη σφαγή στο Κοντομαρί Χανίων από τους Γερμανούς - Η ιστορία του Franz Peter Weixler
- Δημοφιλέστερα
