Χωρίς Λόγια - Της Γεωργίας Δαλιανά*

Μέρες τώρα αυτό το άρθρο στέκεται σαν κόμπος στο λαιμό μου, στέκεται, διστάζει, αρνείται να πάρει σχήμα, πετάει όλες τις λέξεις στη φωτιά, καίγεται, σπαράζει, αρνείται να γραφτεί.

“Στα πούπουλα τον κοίμισα τον θάνατο σε βλέμματα παιδιών και αρχαγγέλων”

92 νεκροί (ανάμεσα τους πολλά παιδιά) είναι ο τραγικός απολογισμός της πύρινης λαίλαπας που κατέστρεψε την περιοχή Μάτι Αττικής

ενώ άγνωστος παραμένει ακόμα ο αριθμός των αγνοουμένων

Μέρες τώρα αυτό το άρθρο αρνείται να γραφτεί. Γίνεται γη, γίνεται κοιμητήρι, πλανιέται στο σκοτάδι, σέρνεται μες στη σκόνη των ανθρώπων, χτυπά τα σήμαντρα αλλά δεν έχει χέρια, κλαίει αλλά δεν έχει μνήμη, ένα ρυάκι είναι που σκορπά και σιγομουρμουρίζει

Ελλάδα αγρύπνια ζυμωμένη με το αίμα σου στο θρήνο και στον Άνεμο δεμένη

Αλήθεια πόση αδικία κουβαλάμε μέσα μας

πόση Ανανδρία;

πόση Διαστροφή;

Των Ταπεινών Πραγμάτων είναι ο Άνεμος...

Αυτό το γαμημένο άρθρο αρνείται να γραφτεί. Στέκει μπροστά μου πικραμένο και ολόγυμνο και όλο ρωτάει ποιος ξέρει τι

Δεν υπάρχει χρόνος για ερμηνείες

άλλοτε πάλι μ' εντοιχίζει στις εικόνες του και μου σφυρίζει χαιρέκακα στο αυτί

Να φύγεις

Των Ταπεινών πραγμάτων είναι ο Άνεμος...

στη στάχτη των παιδιών, θα ριζώσει το καινούργιο χορτάρι

φως στερημένο από βλέμμα

Βλέπε

να φύγεις

κάτω απ' τη στάχτη ακούγεται τ' αηδόνι

δεν τ' ακούς;

εδώ μονάχα η ερημιά θηλάζει τους νεκρούς της

Τσακίσου

κάτω απ' τη στάχτη ακούγεται τ' αηδόνι

κι αυτή η λαιμητόμος θα 'ναι η θάλασσα για τις καινούργιες λύπες.

Μια σκουριασμένη βάρκα σέρνει ο άνεμος την ανοιχτη πληγή του και τη θλίψη του.

Τσακίσου

και στα ξερά κλαδιά σαν δροσερή πνοή, σαλεύει η σάρκα

Φρίκη ανείπωτη

Τσακίσου

Ελλάδα αγρύπνια ζυμωμένη με το αίμα σου,

η πιο ζεστή ανάσα η προδοσία

Η δικαιοσύνη ετοιμοπαράδοτη, η λησμονιά επίσης αγοραία

Στα πανιασμένα πρόσωπα ουρλιάζει ανεμώνα η σιωπή

Βλέπε

Αρένα το πολιτικό σκηνικό της χώρας για το μπαλάκι των ευθυνών

Λες και το μαλακό έδαφος καταπίνει τη μνήμη

και φυσικά “ οι νεκροί θα αναλάβουν την ευθύνη του θανάτου τους”

ενοικιάζονται, ενοικιάζονται παλιά υποδήματα

αλλά το μαγαζάκι για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, ως πελατειακό μέσον, το χρησιμοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις και το έκαναν Πολυκατάστημα.

Να τηρήσουμε ή να συντηρήσουμε τη νομιμότητα σαν μια ηχώ πένθιμη

Μια κούκλα από χιλιάδες κουρέλια

Την “Πολιτική Ευθύνη” για την καταστροφή ανέλαβε ο πρωθυπουργός της χώρας

φοβάμαι τώρα

Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο ίδιος είχε αναλάβει την ¨ευθύνη” για το δημοψήφισμα και την ανατροπή του και όχι μόνο

Με ορίζοντα την Απαντοχή ζητούνται λαϊκά μοιρολόγια

Είναι γεγονός πως η Πολιτική, ως Τέχνη ασκούμενη, στην πολλαπλότητα του φόβου και στη δημοκρατία της διακόσμησης, δεν θέλει δεν επιθυμεί και δεν διαθέτει καμιά ταυτότητα.

Γη βαραθρώδης δεν έχει ίσκιο για τους κρεμασμένους της

Η ίδια, ενοικεί στα εμπορεύματα στα οποία εγγράφεται

Αυτό κι αν είναι αυθαίρετο.

Κάτω απ' τη στάχτη ακούγεται τ' αηδόνι δεν τ' ακούς;

Εδώ μονάχα η Ερημιά θηλάζει τους νεκρούς της

ΥΓ. Εαν “στριμώξουμε” τις φωτιές και τις πλημμύρες στα φαινόμενα των φυσικών καταστροφών λόγω της κλιματικής αλλαγής,

ας με ενημερώσει κάποιος γιατί κανείς από τους υπευθύνους της πολιτικής ηγεσίας δεν ειδοποίησε το Υπουργείο Ναυτιλίας για τον ΑΠΟΠΛΟΥ της λεωφόρου Μεσογείων και του νοσοκομείου “Σωτηρία” με την πρώτη σταγόνα της βροχής.

Μια λέξη μένει κι αυτή λησμονημένη. Ντροπή.

Ελλάδα αγρύπνια κουρνιασμένη στ' αρχιπέλαγος

σ' έναν υπόγειο χορό μια σκάλα αίμα.

*Ποιήτρια - Εικαστικός