Για την ταινία "Ο αδερφός μου" - Της Άννυς Λιγνού

Η περίφημη ταινία μικρού μήκου "ο αδερφός μου" του Θοδωρή Παπαδουλάκη έχει διχάσει για άλλη μια φορά την κοινωνία επειδή οι μισοί πιστεύουν πως προάγει τη νεανική βία και την αυτοδικία (καλά, ηρεμήστε λίγο) και οι άλλοι μισοί μείνανε στο" καλά τους έκανε".

Κατ' αρχάς να πω ότι έχω δικαίωμα να έχω προσωπική γνώμη για αυτό το βίντεο καθώς 30 από τα 46 χρόνια της ζωής μου μετέφερα κι εγώ τον αδερφό μου στο καρότσι, στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη.

Θα πρέπει να ξέρετε πως δεν είναι μόνο η αγανάκτηση που νοιώθει κάποιος που είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, ή έχει περιορισμένη κινητικότητα, η περιορισμένη όραση ή αντιμετωπίζει οποιαδήποτε δυσκολία στο να κάνει παρκούρ σαν αίλουρος πάνω από τα χιλιάδες εμπόδια των ελληνικών πόλεων αλλά και η ταπείνωση να αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια για να τον μεταφέρουν πάνω από τα αυτοκίνητα ή να πρέπει να περιμένει ώρες μπας φιλοτιμηθεί αυτός που εμποδίζει να φύγει.

Αυτό με εξόργιζε πιο πολύ. Κι ενώ ποτέ δεν πήρα λοστό να βαράω τα αυτοκίνητά τους (αν και σε μερικούς πραγματικά χρειαζότανε) ομολογώ πως έχω προσπαθήσει να μετακινήσω άπειρα μηχανάκια από τις ειδικές ράμπες και κάποια τα έριχνα κάτω στο τέλος.

Κοριτσάκι, ντυμένο στολισμένο με τις φούστες μου και τα τακούνια μου να πρέπει να κάνω τον αρσιβαρίστα για να χωρέσει να ανέβει από κάπου το καρότσι επιτέλους για να πάμε με τον αδερφό μου ένα σινεμά. Ε άντε μου και στον κόρακα. Ναι, τα έσπρωχνα κι όποιον πάρει ο χάρος.

Επίσης, άλλο ένα βίαιο στοιχείο του χαρακτήρα μου ήταν ότι στα αυτοκίνητα που πάρκαραν πάνω στη ράμπα ξεφούσκωνα (όχι έσκαγα, μόνο ξεφούσκωνα) με το κλειδί μου και τα τέσσερα λάστιχα.

Ετσι για να δει το μουλάρι που παρκάρισε στο ένα μέτρο που είχαμε για να περάσουμε, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ΚΑΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΕΙΣ.

Κι ακόμα έχω τσακωθεί με άπειρους τσαμπουκάδες της φακής που αντί να μου πουν συγγνώμη μου την έλεγαν κι όλας ότι "πως κάνω έτσι, δέκα λεπτά πετάχτηκαν να πάρουν κάτι", "και πού να το βάλω κυρά μου το αυτοκίνητο;"

Θα σου λεγα πού να το βάλεις.

Τέλος, ένα δίμετρο γομάρι που του 'φτανα ως τη ζώνη και μου είπε "να πάρω το ζαβό μου και να κάτσουμε σπίτι μας", τον έπιασα από το γιακά και τονε ξεγαντζώσανε από τα χέρια μου οι περαστικοί λέγοντάς του πολλά πολλά σε άπταιστα γαλλικά. Μας είχε εγκλωβίσει επί 45 λεπτά μεταξύ 5 αυτοκινήτων και δεν μπορούσαμε να βγούμε από πουθενα.

Αν χαίρομαι κάτι στη Γερμανία, είναι που υπάρχει πρόσβαση παντού. Οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες η με προβλήματα όρασης, μπορούν να πάνε κι αυτοί άνετα τη βόλτα στους στην πόλη, να πιουν τον καφέ τους με τους φίλους τους, να πάνε στο σινεμά ή στα ψώνια τους χωρίς αυτό να αποτελεί είδηση η να απαιτεί τη "φιλανθρωπία" των περιοίκων.

Στην Ελλάδα ακόμα όχι.

Αλλά όποτε επισκέπτομαι την πατρίδα, να ξέρετε πως αν έχετε παρκάρει εκεί που δεν πρέπει και σας έχει κάποιος ξεφουσκώσει και τα 4 λάστιχα, θα είμαι εγώ.

Κι αν έχετε βάλει το μηχανάκι σας πάνω στη ράμπα θα το σπρώξω να κάνω χώρο. Κι άμα πέσει, έπεσε. Κάντε μου μήνυση. It's a jungle out there.

Ο αδερφούλης μου έχει φύγει από τη ζωή εδώ και 13 χρόνια. Αλλά σίγουρα θα θέλει να περάσει ο αδερφός κάποιου άλλου.

Η ταινία δε σου λέει "σπάστα". Σου δείχνει σε ποιο σημείο φτάνεις κάποιον καθημερινά για να πάει μια απλή βόλτα, ή απλώς να γυρίσει στο σπίτι του.

Προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και το μήνυμά της, αν για κάποιους δεν είναι σαφές είναι το εξής:

Πρέπει να εξοργιστούμε όλοι για λογαριασμό εκείνων που δεν μπορούν, πρέπει να μπούμε στη θέση τους, να καταλάβουμε την απαξίωση, το φασισμό και την καταπίεση που βιώνουν ακόμη και μόνο από την αδιαφορία μας.

Κι ακόμα πρέπει να αντιδράσουμε και να σπάσουμε όλοι μαζί τα εμπόδια αυτά για όλους. Όχι με λοστό, αλλά με ενημέρωση, με ανθρώπινη αλληλεγγύη, με το να γινόμαστε όλοι ένας, υπέρ αδυνάτου.

Γιατί αύριο μπορεί να είμαστε εμείς.

Αννυ

12/12/2018

Η ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη σε σενάριο του Παναγιώτη Παπουτσάκη βρίσκεται στο πρώτο από τα σχόλια και εδώ: https://vimeo.com/305471932

Άννυ Λιγνού