31 Δεκέμβρη και 1η Γενάρη. Ένα χθες κ ένα σήμερα. Τι αλλαζει; - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Τραγουδάμε…πάει ο παλιός ο χρόνος κλπ.. ανανεώνοντας  στόχους, προσδοκίες. Γεννιούνται νέες ελπίδες ή ανατροφοδοτούνται οι παλιές.

Η 1η Γενάρη είναι ίσως το μόνο άρρηκτο συμβόλαιο ελπίδας με μας τους ίδιους συμβαλλόμενους και συμβολαιογράφος η τύχη. Φορτώνουμε σ’ αυτό τα απραγματοποίητα όνειρά μας και τα ζητούμενά μας. Ότι δεν μας έδωσε ο παλιός ο χρόνος. Αυτόν τον σιχτιρίζουμε στις 31 Δεκέμβρη  να πάει στο καλό και  υποδεχόμαστε την  1η Γενάρη τον νέο χρόνο με γιορτές, ενθουσιασμό, φανφάρες και μιας μέρας λήθη.

Όμως τι χωρίζει την 31η Δεκέμβρη από την 1η Γενάρη; ΤΙΠΟΤΑ… η πρώτη είναι χθες και η δεύτερη σήμερα…μια φυσική διαδοχή του χρόνου των ημερών της εβδομάδος. Μια ουτοπία είναι. Μια αφορμή και μια αιτία για να δικαιολογήσουμε τα καλώς ή τα κακώς κείμενα της ζωής μας. Πρέπει κάποιον να ενοχοποιήσουμε.

Όμως δε φταίνε αυτές οι δυο ημερομηνίες Ούτε βέβαια και η τύχη μας…ποιος φταίει λοιπόν; Εμείς; Ο χρόνος; Έλα ντε ποιος;

Ακόμη και οι νόμοι της φυσικής αυτό το ονομάζουν  αίνιγμα, γιατί ερμηνεύουμε το χρόνο προς τα εμπρός ώστε  να λέμε πως αυτό συμβαίνει, διότι ο χρόνος είναι απλώς ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα!

Όμως τι είναι το χθες, το σήμερα, το αύριο, ο χρόνος;

Ο χρόνος μας εμπεριέχει ως «πολιτισμική κατασκευή» και ως γλωσσική έννοια και αυτό συνιστά έναν ασφυκτικό και σχεδόν «θεσμικό» περιορισμό και μια εννοιολογική αιχμαλωσία, που δεν αφήνουν σχεδόν καθόλου περιθώρια για να τον θέσουμε απέναντί μας, να τον παρατηρήσουμε και να στοχαστούμε επ’ αυτού μέσα από το σχήμα της έρευνας «παρατηρητή – παρατηρούμενου». Έτσι λέμε φεύγει…περνάει και εμείς τον στοχοποιούμε για ό,τι καλό ή άσχημο στη ζωή μας.

Αυτό ίσως και να συμβαίνει λόγω μικρού βυθίσματος στον ωκεανό των ευθυνών μας…οπότε το πλοίο της ζωής μας δε μεταφέρει φορτίο ώστε να κάνουμε ταξίδια και μετρήσεις για λιμάνια, βάθη και ξέρες ώστε να τις αποφύγουμε για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Απλά υπάρχει το καράβι… γιατί ο  χρόνος και οι ατέλειωτες έννοιες με χρονική σημασία που πλημμυρίζουν τη ζωή μας, δημιουργούν προκαταβολικά κάποιες αναβαθμίδες αυτογνωσίας και ευθυνών. Η αντίληψή μας για το χρόνο γίνεται στερεότυπο συμπαγές και δύσκολα μπορεί να τεθεί σε μια διαφορετική επισκόπηση παρά μόνο μέσα από τα βιώματα της ζωής όταν αυτά «έρχονται» προς εμάς μόνα τους, όπως όταν  αναλογιζόμαστε σε ύστερες φάσεις της ηλικίας μας, πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος ή πόσο εύκολα ξεχνάμε μεγάλα κομμάτια της ζωής μας κατηγορώντας τον.

Τι είναι το παρόν, όταν αλέθεται κάθε στιγμή στις αντίθετα κινούμενες μυλόπετρες παρελθόντος και μέλλοντος, που όμως και αυτά δεν υπάρχουν;

Σχεδιάζουμε το μέλλον μας με τη φαντασία και με τα όνειρά μας, με τα σχέδιά μας και με τις αποφάσεις μας που γίνονται όμως πάντα προκαταβολικά,  περιμένοντας μες στο χρόνο να πραγματοποιηθούν σε κοντινά ή μακρινά αύριο. Έτσι γινεται η μεγάλη αποκαθήλωση του χθες (31 Δεκέμβρη) και η Ανάσταση του σήμερα (1η Γενάρη) αποδεικνύοντας ότι το «τώρα» δεν υπάρχει στο σύμπαν, αφού ό,τι προσλαμβάνουμε απ’ αυτό είναι το πολύ μακρινό παρελθόν!

Το φοβερό είναι ότι μετατρέπουμε τα χρόνια σε οριοθετημένες φάσεις της ηλικίας μας και καταδυναστευόμαστε, γιατί μετασχηματίζουμε την ούτως ή άλλως απόλυτα φυσική οριστική απώλειά μας στο τέλος αυτών των φάσεων, ως έναν μόνιμο και σκληρό φόβο που επικάθεται σε μεγάλο μέρος της ζωής μας! Και έτσι κάνουμε το χρόνο το μεγάλο μας εχθρό, αν και μάλλον δεν υπάρχει.

Ορίσαμε την 1η Γενάρη κάθε έτους λυτρωτή μας όπως και την 31η Δεκέμβρη κάθε έτους νεκροθάφτη των ονείρων μας.

Κι όμως…ένα χθες κι  ένα σήμερα είναι. Λεπτά διαχωρίζουν τις μέρες αυτές…και με το πέρασμα  των μηνών και των ημερών μια διαπίστωση υπάρχει…ο χρόνος είναι ίδιος. Εσύ κυριαρχείς. Πάρε τον τσαμπουκά σου παραμάσχαλα και την αξιοσύνη σου οδηγό και περήφανα  σκέψου..

ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑ…ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΩ …

Μάρτυράς μου ο ΧΡΟΝΟΣ.