Νέο βιβλίο: Έλενας Ακρίτα, "Τα τάπερ της Αλίκης" - Κριτική Γιάννη Καφάτου

«Τα τάπερ της Αλίκης» της Έλενας Ακρίτα (εκδόσεις Διόπτρα) είναι το καινούργιο μυθιστόρημα της δημοσιογράφου και συγγραφέως που ήρθαν τη φετινή άνοιξη  με εικόνες και μυρωδιές μιας Αθήνας που χάνεται.

Εκείνο που δεν χάνεται όμως, και δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο βιβλίο είναι τα συναισθήματα των ηρωίδων του βιβλίου αλλά και τα μηνύματα κατά της βίας εναντίον των γυναικών και των ομοφυλόφιλων. Μη φανταστείς ότι πρόκειται για ένα βιβλίο –μανιφέστο από κάποιον που μας «κουνάει το δάχτυλο» – έχουμε γεμίσει από τέτοιους στην καθημερινότητά μας (και την πραγματική και την διαδικτυακή – κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).

Η Έλενα Ακρίτα έχει γράψει ένα τρυφερό και συνάμα σκληρό κωμειδύλλιο με φόντο την Αθήνα των τελευταίων δεκαετιών. Μια πόλη που αλλάζει, και μαζί της αλλάζουν και οι άνθρωποι. Η οικονομική ευμάρεια και η  προσμονή του «καλύτερου» που ευαγγελίζονται οι πολιτικοί, και βλέπουν οι πολίτες κρύβει την σκληρότητα που υπάρχει και που επειδή ενοχλεί κάποιοι τη βάζουν κάτω από το χαλί. Η Έλενα σηκώνει αυτό το «χαλί» και περιγράφει το χάλι της διαπόμπευσης και των οδυνηρών σχέσεων που πολλές φορές γίνονται χάπια μιας απόπειρας αυτοκτονίας, ή μελανιές που προσπαθεί το θύμα να κρύψει άτσαλα με ένα φτηνό μέικαπ.

Οι ηρωίδες του έργου είναι περισσότερες από τους άνδρες, όμως το να κατατάξει κανείς το βιβλίο στην ετικέτα «γυναικεία λογοτεχνία» μάλλον είναι  μια ευκολία του κριτικού και σίγουρα αδικεί το τελικό αποτέλεσμα.

«Τα τάπερ της Αλίκης»  είναι μια παρέλαση όλων των εικόνων που κουβαλάει κάποιος άνω των 40 από την Αθήνα και  την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ως εικόνες αλλά και ως νοοτροπίες.  Και όλα αυτά γίνονται αβίαστα: μέσα από τις περιγραφές, τη γλώσσα και τους χαρακτήρες που έχει δημιουργήσει η Έλενα Ακρίτα. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που κάνει το μυθιστόρημα ενδιαφέρον.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, είναι η νονά της ηρωίδας του έργου – κι αυτό δεν είναι σπόιλερ. Το γράφει στο οπισθόφυλλο. Μαζί με την Αλίκη όμως περνάνε από τις σελίδες του μυθιστορήματος και άλλα τρομερά «παιδιά» του δημόσιου βίου.

Η Έλενα Ακρίτα με το δημοσιογραφικό της κριτήριο και το συγγραφικό της τάλαντο καταπιάνεται όμως , όπως ήδη ανέφερα, και με θέματα που ακόμη και σήμερα – πολύ πιο έντονα μάλιστα – απασχολούν ή πρέπει να απασχολούν κάθε σκεπτόμενο πολίτη:  τη βία στα σχολεία, την ενδοοικογενειακή  βία όπως αυτή εκφράζεται στις γυναίκες και στους ομοφυλόφιλους.

Τα πρόσωπα του βιβλίου είναι χαρακτήρες πραγματικοί με σάρκα και οστά – που κάποιους θες να τους χαστουκίσεις κι άλλους να τους δώσεις μια τρυφερή αγκαλιά.

Ο λόγος της Ακρίτα, ένα κέντημα: Χιούμορ και σαρκασμού στα καλύτερά του, με μια αφήγηση που ρέει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, σαν  βλέπεις ένα φλασμπακ σε timelapse – γρήγορη κίνηση!

Τελειώνοντας το βιβλίο σκέφτηκα κι εγώ τις επιδείξεις τάπερ στο σπίτι με τη μαμά και τις φίλες της. Και τις σκέψεις, και τα συναισθήματα που μένουν καταχωνιασμένα και πρέπει να βγουν, να πάρουμε παρέα τον άερά μας!

Γιάννης Καφάτος

Η φωτο είναι από το Facebook της Έλενας Ακρίτα

viewtag.gr