Εδώ οι πολλές και καλές δόσεις… περάστε! - Της Μαρίας Παπαδοπούλου

Κάποτε υπήρχε  η συμπαθής φιγούρα του περιπλανώμενου εμπόρου με ένα φορτηγάκι ή  με ένα τρίκυκλο ή  με το ζώο του ή  κουβαλώντας το εμπόρευμα στους ώμους του, όπου γύριζε στις γειτονιές διαλαλώντας την πραμάτεια του και την ευκολία των δόσεων.

Όλες οι νοικοκυρές τι δεν έπαιρναν. Προίκες, υφάσματα με τον πήχη,  πουκάμισα, κουβαρίστρες, τσατσάρες, κουζινικά  και γενικά ότι χρειαζόταν ο καθένας προσωπικά και το νοικοκυριό του. Κάθε μήνα με το τεφτέρι έδιναν τη δόση τους στον πραματευτή όντας χαρούμενες περήφανες ευδιάθετες γιατί αγόραζαν ό,τι επιθυμούσαν έναντι ενός μηνιαίου μικρού ποσού. Ήταν τα μεταπολεμικά χρόνια, όταν στυλωνόταν πάλι η κοινωνία και όλοι προσπαθούσαν, ο καθένας στο μέτρο που μπορούσε. Βέβαια ο γυρολόγος είχε το μαγαζί του στο δρόμο.  Δεν πλήρωνε φόρους, ασφάλεια κλπ.  όνειρο του  ήταν να ανοίξει ένα μαγαζάκι με το εμπόρευμα του μέσα.

Σαφώς η κοινωνία στρώθηκε ξανά και η οικονομικοπολιτική ζωή αναθάρρεψε μέχρι που γιγαντώθηκε. Έτσι και το μέσον που μας οδηγεί πάντα στον υλιστικό παράδεισο έγινε πρώτο στο κυνήγι. Ποιο είναι αυτό το πολύτιμο που μας έκανε "ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ", ε; Τι άλλο το χρήμα…  άφθονο με παραπλανητικές όμως διαθέσεις  πότε σαν εύκολο δάνειο, πότε σαν κάρτα πιστωτική κλπ. Έτσι οι αλλοτινές καλοσυνάτες νοικοκυρές έγιναν κυρίες με ρούχα οίκου και οι βιοπαλαιστές πραματευτάδες έγιναν καταστηματάρχες, βιοτέχνες, έμπειροι υπάλληλοι με καλό βιογραφικό.

Συμφωνώ ότι οι εποχές αλλάζουν, η πρόοδος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα  και πρέπει να την  ακολουθήσουμε. Μα η εξέλιξη σε ποιον δεν αρέσει, οι ανέσεις, η ευκολία των πραγμάτων, η αίσθηση της ιδιοκτησίας και της πολυτέλειας;

Ε, λοιπόν φτάσαμε και σ` αυτή την εποχή! Φύγαμε από τους πραματευτάδες και τις δόσεις και τώρα πληρώνουμε  ό,τι ποθούμε  με γυαλιστερό χρήμα και είμαστε όλοι ικανοποιημένοι. Έχουμε όμως στόχους πια και μάλιστα υψηλούς! Να πάρουμε καλύτερο αυτοκίνητο απ` του γείτονα ή  του κουμπάρου,  κλπ, έχει ο δείνα και ο τάδε κι όχι  εμείς; Α πα πα, δεν επιτρέπεται! Να τα σπίτια, να οι διακοπές, να τα αυτοκίνητα, να οι δυο  τηλεοράσεις κ.α.  Βέβαια τα δάνεια τους φόρους, τα ρεύματα, τα νερά που πρέπει να πληρώσουμε στο κράτος, στις τράπεζες πως θα τα εξοφλήσουμε; Τώρα άρχισαν τα δύσκολα. ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ…ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΑΠΛΑ ξαναγυρίζουμε  εκεί από όπου ξεκινήσαμε, στα χρόνια μετά τον πόλεμο του 1940… Τότε είχαμε αληθινά πυρομαχικά και τώρα έχουμε βλήματα βλακείας που μας σκότωσαν και πάλι δε μας αφαίρεσαν τη ζωή την ανάσα μας, αλλά σκότωσαν την ψυχή μας και το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης μας, ό,τι χειρότερο: ζωντανός θάνατος σε ειρηνική κατοχή…

Το κράτος τώρα θέλει πίσω όσα σου δάνεισε, γιατί χρωστάει και αυτό. Έχεις να πληρώσεις; Όχι, γιατί καταχράστηκες, έκλεψες, δεν πλήρωνες τις υποχρεώσεις σου προς αυτό, μαγεμένος από τη χρεωμένη ευημερία.

Έτσι πέρασαν 10 χρόνια κατοχής, πείνας, φτώχειας, ανεργίας και αφαίμαξης οικονομικής για να ξεχρεώσουμε εθνικά. Τώρα πρέπει να ξεχρεώσουμε και προσωπικά. Έρχεται πάλι το κράτος και σου λέει: ξεχρέωσε με μέ δόσεις, ελκυστικές δόσεις για τα πάντα, πολλές και καλές. Και μεις χαρήκαμε και ανακουφιστήκαμε που ο σύγχρονος δοσατζής - το κράτος - μας μαγεύει με τις πολλές και καλές δόσεις. Βγαίνουν οι ντελάληδες στα ΜΜΕ και διαλαλούν την πραμάτεια τους.  Μας πουλάνε  εμψύχωση και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Να είμαστε ελεύθεροι από χρέη σε 10 ή και πλέον  δοσατζίδικα χρόνια από τώρα. Ελπιδοφόρο!

10 χρόνια φτώχειας

+   10 χρόνια δόσεις

=   20 χρόνια...; (Δε ξέρω, ας γράψει ο καθένας ό,τι πιστεύει.)

Μα ποιος θα αντέξει - μετά από 10 χρόνια καθολικής αποστράγγισης σε όλους τους τομείς της ζωής μας - επί τόσα χρόνια να πληρώνει δόσεις και παράλληλα  να πληρώνει και τα τρέχοντα και τα εξτραδάκια που βγαίνουν κατά καιρούς όπως ΕΝΦΙΑ πχ. Το κράτος  εδώ   γίνεται ο δοσατζής, ο καλοπροαίρετος που μας βοηθά  με τα νέα μέτρα τις αυξήσεις μισθών, τις μειώσεις φόρων κλπ. για το καλό μας βεβαία πάντα, να πληρώσουμε με δόσεις ό,τι χρωστάμε. Σκέπτομαι, μας τα δίνει, μας τα ξαναπαίρνει τσοντάρουμε  κι μεις κάτι από το υστέρημα μας να συμπληρωθεί η δόση. Στο τέλος μένουμε με το ίδιο πενιχρό εισόδημα που είχαμε στην αρχή της φτώχειας. Η κούτρα μου αυτές τις σκέψεις κάνει, συγχωρέστε την αλλά το πορτοφολάκι θα αδειάσει πριν γεμίσει. Οι πολλές και καλές δόσεις φταίνε μάλλον και ο δοσατζής!

Οι δοσατζήδες πραματευτάδες κάποτε ήταν συμπαθείς και αγαπημένοι στους ανθρώπους και με χαρά  τους περίμεναν. Μα και σήμερα μισό αιώνα και πλέον, τον σύγχρονο δοσατζή - το κράτος - με ανακούφιση δεχτήκαμε να πληρώσουμε, κομματιάζοντας τα χρωστούμενα μας σε πολλές και καλές δόσεις…

Ευγνώμονες για πάντα… αν προλάβουμε…