Μικης Θεοδωράκης: Ο πολιτικός στρουθοκαμηλισμός εμποδίζει την ανάπτυξη

Ενώ όλα τα πολιτικά κόμματα αναφέρονται στην έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, δεν βλέπουν είτε δεν θέλουν να παραδεχθούν τον διπλό χαρακτήρα των μνημονίων αυτών. Δηλαδή τον οικονομικό και τον εθνικό.

Εξάλλου, η ΣΠΙΘΑ, όταν μίλησε πρώτη και μόνη για τα μνημόνια, με βάση τις εισηγήσεις και αναλύσεις του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Γ. Κασιμάτη, αναφέρθηκε κυρίως στους επαίσχυντους όρους που αποδέχθηκε και υπέγραψε η τότε κυβέρνηση, δηλαδή την παράδοση στους δανειστές μας της εθνικής μας κυριαρχίας και του εθνικού μας πλούτου, που καθιστά τη χώρα μας αποικία των δανειστών μας για όσο χρόνο το δάνειο θα μένει απλήρωτο. Στη συνέχεια, με τα μέτρα λιτότητας που μας επέβαλαν, αντί να βοηθηθεί η Ελλάδα, αντίθετα το χρέος της από 110 δισ. εκτινάχθηκε σε πάνω από 330 δισ., ώστε να μας δέσουν για πολλές δεκαετίες. Και ίσως για πάντα! Δεδομένου ότι οι τόκοι αυξάνουν το χρέος και μειώνουν τη δυνατότητα εξόφλησής του. Ομως πέρα από τους τόκους, φρόντισαν να θέσουν (μόνο σε μας και όχι στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία) τους δύο όρους με τους οποίους μας καταδίκαζαν σε εθνική στασιμότητα λόγω του σκληρού ελέγχου σε σχέση με την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου και τη ρητή απαγόρευση οιωνδήποτε σχέσεων με άλλα κράτη εκτός από αυτά των δανειστών μας.

Ετσι η χώρα μας πρωτοτυπεί σε παγκόσμια κλίμακα, δεδομένου ότι με αποφάσεις των κυβερνήσεων και της Βουλής δέχεται να δεθεί χειροπόδαρα και να τεθεί στην απόλυτη βούληση των δανειστών της. Με δυο λόγια, έχουμε μια χώρα που, χωρίς στρατιωτική ήττα, επιλέγει να γίνει αποικία μετατρέποντας το σύνολο των κατοίκων της σε υπηκόους.

Εχοντας υποστηρίξει και έχοντας προβάλει τις απόψεις αυτές στους συμπατριώτες μου, ήμουν υποχρεωμένος να μιλήσω και για την έξοδο από αυτές τις δεσμεύσεις που τις θεωρώ όχι μονάχα επιζήμιες αλλά και επονείδιστες.

Ξεκινώ από τα δάνεια που αποτελούν τον πυρήνα της κακοδαιμονίας μας. Η πιο πρόσφατη περίπτωση απαλλαγής μιας χώρας από το σύνολο των δανείων της, με απόφαση της διεθνούς κοινότητας, είναι η περίπτωση της Γερμανίας. Και συνέβη αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατά τον οποίο οι Γερμανοί ήταν υπεύθυνοι για δεκάδες εκατομμύρια θύματα και για βιβλικές καταστροφές.

Εντούτοις, όλα αυτά ξεχάστηκαν με μια μονοκονδυλιά και έτσι ο γερμανικός λαός, ελεύθερος πια από τα ασήκωτα οικονομικά βάρη, αφιερώθηκε στην ανάπτυξη της χώρας του, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η χώρα μας δεν είχε κάθε λόγο, ιδιαίτερα λόγω της συμμετοχής της στον πόλεμο, να διεκδικήσει κι αυτή ανάλογη μεταχείριση; Και γιατί δεν το έκανε;

Ενας άλλος τρόπος για τη δική μας έξοδο υπήρχε και υπάρχει. Είναι η απαλοιφή του όρου για τη δέσμευση του εθνικού μας πλούτου. Δεν θα ήταν λογικό να ζητήσουμε τη διαγραφή αυτού του όρου; Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ελαττώσουμε γρήγορα και σημαντικά το ύψος των δανείων μας. Δηλαδή να μας αφήσουν ελεύθερους να εκμεταλλευθούμε με όλα τα μέσα τον επίγειο, υπόγειο, θαλάσσιο και υποθαλάσσιο πλούτο μας. Με διπλό στόχο: την άνοδο του επιπέδου του λαού μας και τη μείωση του χρέους. Η ελληνική γη είναι πλούσια. Ο ήλιος πληθωρικός. Τα μεταλλεύματα πολλά και σπάνια και γι’ αυτό πανάκριβα. Ομως για την εκμετάλλευση όλων αυτών των πλούσιων δώρων της ελληνικής φύσης, πέρα από την απάλειψη των επονείδιστων όρων, χρειάζονται νέες και πρωτοποριακές μέθοδοι, όπως είναι η πράσινη ανάπτυξη. Αλλά και η γαλάζια ανάπτυξη. Ο θαλάσσιος πλούτος, που με νέες μεθόδους, πρωτοποριακές, μπορεί σε λίγο χρόνο να ανεβάσει την αλιευτική ποσότητα και ποιότητα, ώστε να αναδειχθεί η χώρα μας σε υπολογίσιμο διεθνή εξαγωγέα θαλάσσιου πλούτου.

Η ελληνική ΑΟΖ έχει υποθαλάσσιο πλούτο που ανέρχεται κατά τις εκτιμήσεις των διεθνών ινστιτούτων σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης χαρακτηρίζονται «επιφανειακά», που σημαίνει ότι μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα, υπολογίζονται δε σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Εως σήμερα, θα έπρεπε να έχουμε ήδη έρθει σε επαφή με τους κολοσσούς που ειδικεύονται στην εξόρυξη υδρογονανθράκων και που βρίσκονται στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στη Ρωσία και στην Κίνα.

Οσο για την Τουρκία, δεν είμαι σε θέση να εκθέσω δημόσια τις σκέψεις μου. Λόγω κυρίως της στροφής της Τουρκίας σε έναν άκρατο πολεμικό εθνικισμό. Πιστεύω όμως ότι οι γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ θα έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει με βάση συμφωνίες της χώρας μας με τις εταιρείες που προανέφερα, συμφωνίες που ήταν και είναι απόλυτα εφικτές, ώστε να έχουμε ήδη αποτελέσματα που θα ανακούφιζαν τον λαό μας και θα ικανοποιούσαν τους δανειστές μας. Αυτές οι απόψεις παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά την 1η Δεκεμβρίου του 2010 και στη συνέχεια, στη διετία 2011 και 2012, αναλύθηκαν σε δεκάδες δημόσιες συγκεντρώσεις της ΣΠΙΘΑΣ που ήταν παντού ογκωδέστατες και κυρίως υψηλού επιπέδου των ακροατών.

Οταν δημιουργήθηκε η Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛΛΑΔΑ), στο πρώτο της προσκλητήριο στις 12 Φεβρουαρίου 2012 με επικεφαλής τούς Γλέζο, Κασιμάτη και Θεοδωράκη, υπολογίζεται ότι κατέβηκαν στο Σύνταγμα πάνω από 500.000 πολίτες. Γιατί ήρθαν; Γιατί ο λαός με το αλάθητο ένστικτό του έβλεπε ότι για τη θωράκιση της χώρας απέναντι στους δανειστές της δεν έφταναν οι 300 της Βουλής και οι κυβερνήσεις που προέκυπταν, αλλά χρειαζόταν και η ενεργητική παρουσία του ίδιου του ελληνικού λαού.

Ομως τότε, την ίδια μέρα, κρίθηκαν οι δύο δρόμοι: ο πρώτος, της ενεργητικής παρουσίας του λαού σε ένα πλατύ πανεθνικό-παλλαϊκό μέτωπο και ο δεύτερος της διαχείρισης των θεμάτων αυτών μόνο από τη Βουλή και της μεταβολής του λαού από αγωνιστή σε ψηφοφόρο.

Αυτόν τον δεύτερο δρόμο επέλεξε εκείνη τη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις γνωστές συνέπειες, ενώ ο πρώτος δρόμος δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, με αποτέλεσμα να επιστρέψουμε στην εποχή όπου ο άλλοτε και προς στιγμήν όρθιος λαός είχε αποσυρθεί αναγκασμένος να παρακολουθεί τις αψιμαχίες των κομμάτων, με τη βεβαιότητα, όμως, ότι όσα θετικά μέτρα και αν παρθούν, κατ’ ουσίαν δεν θα πάψει να κατοικεί σε μια χώρα-αποικία των δανειστών της.

Το μόνο επομένως που θα μπορούσε να συγκλονίσει τους δανειστές μας είναι να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο της Ιστορίας –και να ριχτεί με πάθος στον αγώνα για την κατάκτηση των πολυτιμότερων αγαθών που του υπέκλεψαν, δηλαδή της εθνικής του αυτοτέλειας και του εθνικού του πλούτου– ο ελληνικός λαός. Αυτός που σε όλη την ιστορία του είπε ΟΧΙ στους εκάστοτε ισχυρούς του κόσμου.

Σήμερα υπάρχουν στη Βουλή πέντε κόμματα. Ο ελληνικός λαός εκπροσωπείται από πέντε δυνάμεις με πέντε διαφορετικές απόψεις, κυρίως απέναντι στα μεγάλα και κυριαρχικά εθνικά μας ζητήματα. Με ποιον τρόπο λοιπόν είναι δυνατόν να πάει μπροστά η χώρα, όταν δεν υπάρχει σύμπτωση απόψεων έστω και στα θέματα της καθημερινότητας; Οταν ακόμα και η καλύτερη πρόθεση του ενός μειώνεται είτε εκμηδενίζεται από την αντίσταση του άλλου; Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είμαι αισιόδοξος. Ειδικά όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα, όπως αυτά της εξουδετέρωσης της εθνικής μας αυτοτέλειας και της απώλειας του εθνικού μας πλούτου.

Συμμετέχω ενεργά σε όλες τις κρίσιμες φάσεις της εθνικής μας ζωής από την 28η Οκτωβρίου του 1940 έως σήμερα. Δεν κρύβω ότι, πολύ πιο βαθιά από την αφιέρωσή μου στην τέχνη, έχω μέσα μου την πατρίδα μας, το παρόν και το μέλλον της. Αυτό που μας χρειάζεται σήμερα είναι η εσωτερική έξαρση του καθενός και όλων! Διαφορετικά, είμαστε καταδικασμένοι να καρκινοβατούμε σε μια εποχή στην οποία άλλοι ανοίγουν τα φτερά τους να πετάξουν. Και είναι κρίμα! Γιατί πράγματι παλέψαμε προσπαθώντας για το καλύτερο. Και το μόνο που μένει σήμερα είναι να αποκαλύψουμε ποιο είναι το καλύτερο για τον λαό και τη χώρα μας.

Με ρεαλισμό, με ελεύθερη σκέψη και με ευθύνη.

Έντυπη

Η Καθημερινή