Ομάδα Δια-Λόγου: Αφιέρωμα στην ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά

Στην συνάντηση της Πέμπτης 6/2/2020, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πετρουπόλεως, η ομάδα Δια – Λόγου θα μιλήσει για την ποίηση της Αγγελικής Σιδηρά, η οποία θα είναι παρούσα στην συζήτηση.

Δυο λόγια για την ποιήτρια

Η Αγγελική Σιδηρά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Το 1963 παντρεύτηκε τον Γιώργο Παπακώστα και απέκτησαν τρεις γιους. Έχει εργασθεί στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Είναι εθελόντρια κοινωνικής πρόνοιας στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό. Ποιήματά της έχουν μεταφρασθεί στα γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, γερμανικά, αγγλικά, τουρκικά, έχουν συμπεριληφθεί σε γνωστές ανθολογίες και δημοσιευθεί σ’ εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι μέλος της εταιρείας συγγραφέων και ιδρυτικό μέλος του κύκλου ποιητών.

Κριτικές για το έργο της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά. Τον Απρίλιο του 2010 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές φεστιβάλ ποίησης που έγινε στην Κωνσταντινούπολη, πολιτιστική πρωτεύουσα του 2010 και τον Σεπτέμβριο του 2015 στο Τολέδο, στο φεστιβάλ ποίησης Voix Vives τον Ιούλιο του 2016 στην Σετ Γαλλίας και τον Ιούνιο του 2019 στην Γένοβα στο ίδιο Φεστιβάλ.

Έχει δημοσιεύσει 12 ποιητικές συλλογές. Έχει μεταφράσει ποιήματα της Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον και έχει συμμετάσχει στην έκδοση της μαρτυρίας «Αίσθηση γυναίκας» με άλλες 5 συγγραφείς.

Η ποιητική συλλογή της "Silver Alert" (Κέδρος, 2016), που αναφέρεται στην ανάγκη εγρήγορσης ("alert") για το αίνιγμα της απώλειας και τα δεινά της τρίτης ηλικίας, όπως η άνοια, τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Βιβλίου που προάγει τον Διάλογο σε Ευαίσθητα Κοινωνικά Θέματα.

Μικρό κέρασμα από το ποιητικό της έργο

ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΓΑΛΑΖΙΟ

Στον Νίκο Φωκά

Όπου και νά’ σκαβες θά ‘φτανες στον Θεό

όπως στην ακροθαλασσιά φτάνεις στο νερό

όταν σκάβεις στην άμμο.

ΜΗΤΕΡΑ ΔΩΡΗΤΗ ΣΩΜΑΤΟΣ

Αναστημένα σε ξένο πρόσωπο τα μάτια σου

έκπληκτα γύρω τους κοιτάζουν δίχως μνήμες

κι εμένα αδιάφορα με προσπεράνε

σα να μη μ' αγαπήσανε ποτέ.

Άρρυθμοι οι κτύποι της καρδιάς σου

στο στήθος κάποιου άγνωστου

παράφορα αγωνίζονται

να συμφιλιωθούν με την δική του τη ζωή.

Πώς έτσι άσπλαχνα με καταδίκασες παιδί μου

μέσ' από σένα ν' αγαπήσω

όλους αυτούς τους υποψήφιους νεκρούς;

Πόσες φορές ακόμα

μαζί τους θα πεθαίνεις λίγο λίγο

και ύστερα

σε πόσους τάφους θα κοιμάται το κορμί σου;

ΣΑΡΑ

Τον γιό μου! Το παιδί μου ξένε!

Ξένε άντρα μου!

Σε μίσησα τόσο πολύ

όσο λατρεύω εκείνο.

Το σπλάχνο μου.

Μήνες εννιά, μέρες διακόσιες εβδομήντα

τριάντα επτά χιλιάδες εκατό λεπτά

κι εκατομμύρια δεύτερα

ήταν μόνο δικό μου.

Τα χνάρια του στην μήτρα μου

σαν τις πατημασιές του στο χώμα της αυλής

θα οργώνουν εσαεί τα σωθικά μου.

Τον λώρο του, τον λώρο εκείνο

θα θελα να τυλίξω ασφυκτικά

γύρω από τον γέρικο, τον αποκρουστικό λαιμό σου.

Ο Θεός! Και πού τον ξέρω τον Θεό;

Θυσία; Γιατί από μένα δεν ετόλμησε;

Κι η σάρκα μου! ετούτο το κορμί

ντρέπομαι που σου χάρισα τόσες φορές

μόνο για μία…

Εκείνη τη μοναδική φορά.

Της σύλληψής του!