Η πόλη μας και εμείς - Του Χρήστου Μπουσιούτα

Έχετε προσέξει ότι κάποιες φορές αν όχι τις περισσότερες, αξιολογούμε τους ανθρώπους με βασικό κριτήριο τον τόπο καταγωγής τους;

Λέμε: Οι Ηπειρώτες είναι ήσυχοι και καλοί άνθρωποι.

Οι Πελοποννήσιοι φιλόξενοι μεν, αλλά ξερόλες.

Οι Μακεδόνες ανοιχτοί και ευθείς και οι Κρητικοί με αυστηρές αρχές και οξύθυμοι.

Κάθε περιοχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά που αντανακλώνται στους κατοίκους της.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις πόλεις.

Είναι διαχρονικές οι διαφορές των πόλεων και η «διαμάχη» που προκύπτει μέσα από αυτές.

Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Βοράς και νότος.

Χαμουτζήδες και καρντάσια.

Ξυλάκι ή σουβλάκι;

Τυρόπιτα ή μπουγάτσα με τυρί;

Σε λέω ή σου λέω;

Από τη  μια οι Θεσσαλονικείς είναι εξωστρεφείς, χαλαροί και λίγο «χύμα» και οι Αθηναίοι από την άλλη, είναι εσωστρεφείς, του προγράμματος και λίγο μουρτζούφληδες.

Για τις κυρίες της Θεσσαλονίκης η σχέση με τον καθρέφτη τους είναι ερωτική με την «Άρτα και τα Γιάννενα» να είναι λίγα πάνω τους, αντίθετα με τις Αθηναίες που δεν το έχουν σε τίποτα, να πάνε με τις παντόφλες στο σούπερ μάρκετ και με ένα παλτό πάνω από τις πιτζάμες.

Αθήνα και Πειραιάς.

Την Αθήνα οι Πειραιώτες δεν την καταλαβαίνουν, είναι γι αυτούς η πόλη των τάξεων.

Τι κοινό άλλωστε μπορεί να έχει η Κοκκινιά με το Κολωνάκι.

Τα Ταμπούρια και η Δραπετσώνα, με την Κηφισιά και την Εκάλη.

Ακόμα και οι ιδιοκτήτες πλοίων, στον Πειραιά αποκαλούνται καραβοκύρηδες και στην  Αθήνα εφοπλιστές.

Λάρισα και Βόλος.

Οι Λαρισαίοι φροντίζουν για την εμφάνισή τους,

«στον καθρέφτη μου κοιτιέμαι και μονάχος μου αγαπιέμαι» λένε, πιστεύουν ότι ο Βόλος είναι χωριό και αποκαλούν τους Βολιώτες «Αυστριακούς» θέλοντας κατά μια έννοια να πουν ότι είναι τσιγκούνηδες και ψυχροί.

Για να απαντήσουν οι Βολιώτες ότι οι Λαρισαίοι είναι τυρογαλάδες λόγω της παραγωγής γάλακτος και πλατυποδαράδες λόγω του κάμπου που είναι επίπεδος και δεν βοηθάει στο σχηματισμό καμάρας στο πόδι όταν περπατούν.

Και το γνωστό φυσικά ότι το μόνο αξιοθέατο που έχει η Λάρισα είναι η πινακίδα που δείχνει προς τον Βόλο.

Αν και αυτό το επικαλούνται και οι δύο αντίστροφα.

Ηράκλειο και Χανιά.

Οι Δυτικοί και οι Ανατολικοί.

Οι κάτοικοι κάθε πόλης θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους από τους άλλους και ότι η πόλη τους και οι ίδιοι, είναι το επίκεντρο του νησιού.

Τόλμησαν να ονομάσουν το εφετείο που έφτιαξαν στα Χανιά «Εφετείο Κρήτης» και όχι Χανίων και ευτυχώς που δεν βγήκαν τα κουμπούρια από τους Χανιώτες.

Εκείνα που ενώνουν τους κατοίκους των δύο πόλεων είναι οι τσικουδιές, τα όπλα που κρατούν στα σπίτια «για ώρα ανάγκης» που εύχεσαι να μην είσαι εσύ η «ανάγκη» και οι μπαλωθιές στις πινακίδες στους δρόμους.

Ακόμα και στις πιο μικρές πόλεις το ίδιο κλίμα επικρατεί.

Αργοστόλι και Ληξούρι.

Γροστολιώτες  και Κολομπαίοι

Διαμάχη που κρατά από το 1757.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το άγαλμα του Ανδρέα Λασκαράτου που είναι τοποθετημένο στην πλατεία του Ληξουρίου, οι Ληξουριώτες το έχουν τοποθετήσει με τέτοιον τρόπο, ώστε τα οπίσθια  του να δείχνουν το Αργοστόλι...

«Βαρύς και σοβαρός ο Γροστολιώτης στο δρόμο περατεί και συλλογιέται». Γράφει ο ποιητής Γ. Μολφέτας.

Αντίθετα ο Κολομπαίος είναι εύθυμος, ανοιχτόκαρδος και «ανάλαφρος».

Αγρίνιο και Μεσολόγγι.

Οι Μεσολογγίτες περηφανεύονται ότι το Μεσολόγγι είναι η πόλη των πέντε πρωθυπουργών και αποκαλούν τους Αγρινιώτες «φούληδες» και το Αγρίνιο «Φουλιστάν» ( από την συνήθη προσφώνηση των Αγρινιωτών «φούλη» αδελ-φούλη )

Οι Αγρινιώτες από την άλλη, το φέρνουν βαρέως που δεν είναι το Αγρίνιο αν και η μεγαλύτερη πόλη του νομού η πρωτεύουσα της Αιτωλοακαρνανίας.

Πάρος και Νάξος.

Οι Παριανοί πιστεύουν ότι είναι κοσμοπολίτες σε σχέση με τους ορεσίβιους Ναξιώτες, επειδή τούς χτύπησε πιο νωρίς την πόρτα ο Τουρισμός.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει, με τους Καλαματιανούς και τους Πυργιώτες, με τους Χιώτες και τους Μυτιληνιούς και πάει λέγοντας.

Όλοι έχουμε άλλωστε μια προσωπική μαρτυρία για αυτές τις μικρές ή μεγάλες διαφορές από την περιοχή της δικής μας καταγωγής.

Είναι κοινή διαπίστωση πάντως, ότι κάθε περιοχή και κάθε πόλη, είναι διαφορετική από μια άλλη όσο κοντά ή μακριά και αν βρίσκονται.

Κάθε πόλη έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και δεν αναφέρομαι μόνο στην γεωγραφική της θέση, τους δρόμους της, στην αρχιτεκτονική της και την ιστορία της, αλλά στην φιλοσοφία της, στην κουλτούρα της και στην νοοτροπία που επικρατεί ανάμεσα στους κατοίκους της.

Από την εκφορά του λόγου τους, τις συνήθειές τους, τον τρόπο που διασκεδάζουν, την μουσική που ακούνε, τις γαστρονομικές τους επιλογές μέχρι τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα.

Πάντα, κάθε φορά που επισκέπτομαι μια πόλη

και βλέπω αυτές τις διαφορές αναρωτιέμαι,

ποιος επηρεάζει περισσότερο ποιόν;

Η πόλη επηρεάζει εμάς, ή εμείς την πόλη μας.

Εκείνη παίρνει τα δικά μας  χαρακτηριστικά,

ή εμείς διαμορφώνουμε τα δικά μας

σύμφωνα με τις δικές της επιταγές.

Είναι η πόλη το δικό μας δημιούργημα,

ή είμαστε εμείς το δικό της που καθορίζει

και την μετέπειτα πορεία μας.

Πιστεύω ότι κάθε πόλη που μεγαλώσαμε ή που ζούμε, είναι ο δικός μας καθρέφτης και το αντεστραμμένο είδωλό μας.

Έχουμε  μία διαδραστική, οργανική και βιολογική σχέση μαζί της.

Μας διαμορφώνει η πόλη μας και την διαμορφώνουμε.

Είναι καθοριστική κάποιες φορές η επίδραση της πάνω μας, που τα σημάδια της αποτυπώνονται και είναι εμφανή στην εικόνα μας.

Παίρνουμε κάτι από τον δικό της χαρακτήρα και της δίνουμε κάτι από τον δικό μας.

Είναι τόση η επιρροή της πόλης αλλά και των κατοίκων της πάνω μας,  που όσοι δεν χωρούν στο κοστούμι της, είτε είναι πρόσκαιροι κάτοικοι  είτε είναι μόνιμοι, όσοι δεν μπορούν να υιοθετήσουν την κουλτούρα και την νοοτροπία της, αυτοί που διαπιστώνουν ότι δεν  έχουν κάτι από εκείνη και δεν βρίσκουν κάτι δικό τους μέσα της, εκείνοι που νοιώθουν ότι η φιλοσοφία, η νοοτροπία και η λογική της δεν τους εκφράζει και δεν μπορούν να μπουν στο καλούπι της, αισθάνονται ότι βρίσκονται σε ένα ξένο περιβάλλον, ασφυκτιούν στα γεωγραφικά της πλαίσια, και βιάζονται να την εγκαταλείψουν.

Της δραπετεύουν...

Όπως και να έχει όμως, όπου και αν πάς, όπου και αν βρίσκεσαι, όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής: «Η πόλις θα σε ακολουθεί».

Θα την κουβαλάς, αρνητικά ή θετικά - δεν έχει σημασία - και δεν γίνεται να την βγάλεις από μέσα σου.

Είναι εκείνο το αόρατο νήμα που σε δένει μαζί της και δεν κόβεται ποτέ....