Απέναντι στην ελληνική αντί-οικολογία - Του Απόστολου Βεργή*

Την Greta Thunberg, την νεαρή ακτιβίστρια από τη Σουηδία που αυτό τον καιρό πρωτοστατεί σε διάφορα χάπενιγκ που έχουν σκοπό την ευαισθητοποίηση των κοινωνιών στα θέματα τής κλιματικής αλλαγής, τής προστασίας τού περιβάλλοντος  και τής αειφορίας, λίγο - πολύ οι πιο πολλοί την γνωρίζετε, είτε από τις δραστηριότητές της, είτε από δραστηριότητες κάποιων επικριτών της που την εμφανίζουν σαν μια ενσάρκωση τού Βελζεβούλ. Μπορεί  κανείς να τής κάνει κριτική για τον τρόπο με τον οποίο κάποιες φορές εκφράζεται και για κάποιες μαρκετιστικές ενέργειές της. Το κύριο θέμα όμως είναι ότι αυτό το κορίτσι  λέει σωστά πράγματα και: Ναι, ο πλανήτης μας κινδυνεύει από τον ψυχρό-καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης των μεγαλύτερων οικονομικών δυνάμεων, κινδυνεύουν μακροπρόθεσμα οι οικονομίες πάρα πολλών κοινωνιών, γίνονται πόλεμοι με στόχο των έλεγχο “βρόμικων” ενεργειακών πεδίων.

Κι όλα αυτά, την ώρα που θα έπρεπε όλος ο κόσμος να είχε πέσει με τα μούτρα στην ανάπτυξη οικολογικών λύσεων, που μετά την ταχύτατη εξέλιξη τής ηλεκτροκίνησης περνούν την ανθρωπότητα σε μια άλλη φάση η οποία (όπως είχε συμβεί με την βιομηχανική επανάσταση) δίνει ευκαιρίες να μοιραστεί ξανά η παγκόσμια τράπουλα, παρέχοντας δυνατότητες αυτονομίας σε κοινωνίες οι οποίες ως τώρα είναι εξαρτημένες πρώτα από όλα ενεργειακά.

Δυνατότητες αυτονομίας ε; Ε ναι. Και για τον τόπο μας ακόμα πιο πολύ, τον τόπο μας που ο πλούτος του είναι πρώτα από όλα ο ήλιος και ύστερα ο άνεμος, οι λίμνες, τα ποτάμια. Όλα αυτά εάν η κοινωνία μας τα αξιοποιήσει θα γίνει πρώτα ενεργειακά αυτόνομη και ύστερα χώρα παραγωγική, κάτι που θα την εκτόξευε στο διεθνές οικονομικό πεδίο, μιας και έχοντας σχεδόν απεξαρτηθεί από το παγκόσμιο κύκλωμα των βρόμικων καυσίμων θα διαπραγματευόταν τον εαυτό της στις αγορές από θέση ισχύος.

Αντέχουμε όμως; Αντέχουμε να μην είμαστε ηλίθιοι; Μικρές χώρες διεθνώς έχουν κάνει ήδη βήματα σημαντικά. Εμείς όμως, όπως πάντα, μένουμε πίσω: Σήμερα μάλιστα πιο πολύ, σήμερα που αν ήταν να γίνουν φράγματα για να αναπτυχθούν ενεργειακές λίμνες τύπου λίμνης Πλαστήρα, θα χρειαζόταν ΜΑΤ και οι πολιτικοί που θα έπαιρναν το ρίσκο να προωθήσουν τέτοιες λύσεις δεν θα τολμούσαν να κυκλοφορήσουν πουθενά.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έχει παρεξηγηθεί ο όρος οικολογία, τόσο που να λέγεται οικολογικό ως και το να θεωρούνται οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας καταστροφικές και ότι η πηγή ζωής είναι ο λιγνίτης. Σουρεαλισμός; Μάλλον όχι. Πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια μίξη από συμφέροντα, ηλιθιότητα, πολιτικό οπορτουνισμό (λαϊκισμό),  τοπικισμό που έχει φέρει σε κοινές θέσεις από ανθρώπους τής εξτρεμιστικής αριστεράς, “ψεκασμένους” ως και τοπικιστές φασίστες.

Και όλα αυτά για να λένε όλοι αυτοί ότι κάτι κάνουν: τοπικιστικά, εργατοπατερικά, τυχοδιωκτικά και άναρχα. Έχουμε δηλαδή μια σύμπτωση ψυχρό-καπιταλιστών με ανθρώπους οι οποίοι παριστάνουν τον αριστερό, που ευχαρίστως γίνονται άλλοθι - και επειδή ο χώρος τής αριστεράς έχει το know how του ακτιβισμού, γίνονται οι  βραχίονες της φωτοσβεστικής αντιδράσεως. Δηλαδή: Ουαι δε υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί...

Τι μένει; Μένουν κάποιοι αυτόνομοι πολίτες οι οποίοι δεν μασάνε ότι τούς προσφέρει η ψεκασμένη προπαγάνδα και ίσως κάποιοι τολμηροί πολιτικοί  που μπορεί κάποια στιγμή να τολμήσουν κάποια πράγματα, αγνοώντας τις κραυγές, τις μούντζες, τα γιαούρτια, τις μολότοφ, την στιγμή μάλιστα που στο εξωτερικό τα οικολογικά ενεργειακά πεδία γίνονται μέρα με τη μέρα έτσι που να λειτουργούν και ως αισθητικές παρεμβάσεις, αναπτύσσοντας, συν όλων των άλλων και τον τουρισμό.

Άντε λοιπόν να αλλάξουμε και την οικολογία, γιατί αυτό που έχουμε ως τώρα στην Ελλάδα, δεν είναι παρά αντί-οικολογία, μασκαρεμένη (αιώνιες γαρ Απόκριες) στο ακριβώς αντίθετό της.

*Απόστολος Βεργής,

Συγγραφέας